Συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του Πιερ Πάολο Παζολίνι, που γεννήθηκε στη Μπολόνια στις 5 Μαρτίου 1922, ενός από τους σημαντικότερους κινηματογραφιστές και συγγραφείς του 20ού αιώνα.
Είναι μια καλή ευκαιρία να προβληματιστεί σχετικά με την ιδιαίτερη αντίληψή του για τον Χριστιανισμό και την Εκκλησία.. Ο ίδιος περιέγραφε τον εαυτό του ως άθεο και μαρξιστή, αν και ήταν ο συγγραφέας του Ευαγγελίου κατά Ματθαίον, του οποίου η κύρια ιδιότητα είναι να μεταφέρει στην οθόνη το καλύτερο από τα κινηματογραφικά σενάρια: ένα Ευαγγέλιο χωρίς γυαλάδα. Χρόνια αργότερα, ο Παζολίνι συνάντησε δύο χριστιανούς Πάμπλο: τον απόστολο Παύλο και τον Παύλος ΣΤ'ο Πάπας.
Το Ιταλός σκηνοθέτης ήθελε να γυρίσει μια ταινία για τη ζωή του Αγίου Παύλου.αλλά δεν βρήκε την εύνοια ούτε των θρησκευτικών ούτε των κοσμικών κύκλων. Στην πραγματικότητα, επεδίωξε να κάνει μια περίεργη τριλογία ταινιών για τον Παύλο του Ταρσού, τον Σαρλ ντε Φουκώ και τον Αντόνιο Γκράμσι, με μια αναμφίβολα πολεμική προσέγγιση.
Κανένα από αυτά τα σχέδια δεν καρποφόρησε, αν και το σενάριο του Αγίου Παύλου δημοσιεύτηκε. Δεν επρόκειτο για μια ταινία εποχής, αλλά για μια μεταφορά της ζωής του αποστόλου σε ορισμένα σκηνικά και μέρη του 20ού αιώνα, συνδυάζοντας σκηνές ντοκιμαντέρ με κείμενα που εμφανίζονταν με σβησίματα στο μαύρο, παρμένα από τις Πράξεις των Αποστόλων και τις επιστολές. Η Βαρκελώνη, το Παρίσι, το Μόναχο, η Ρώμη και η Νέα Υόρκη ήταν οι πόλεις στις οποίες διαδραματίστηκε η ζωή του Paul τον 20ό αιώνα.
Pier Paolo Pasolini (Μπολόνια, 5 Μαρτίου 1922 - Λάτσιο, 2 Νοεμβρίου 1975) Ιταλός συγγραφέας, ποιητής και σκηνοθέτης.
Το αυστηρός Φαρισαίοςιδρυτής μιας θεσμοθετημένης Εκκλησίας, και ο άγιοςπου δεν κρύβει τις αδυναμίες του και γράφει τους καλύτερους ύμνους στη φιλανθρωπία.
Ο δεύτερος Παύλος είναι εκείνος που προκαλεί τη συμπάθεια του σκηνοθέτη, γιατί φαντάζεται ότι ο Φαρισαίος θα έχει πολλά να κάνει με τον πρόωρο θάνατο της μητέρας του και την αυταρχική ανατροφή ενός σωματικά και πνευματικά απόμακρου πατέρα. Αυτός ο πατέρας είναι που τον στέλνει στην Ιερουσαλήμ για να λάβει φαρισαϊκή ανατροφή.
Αλλά Ο αγαπημένος Παύλος του Pasolini είναι ότι μιλάει για "σκάνδαλο για τους Εβραίους και ανοησία για τα έθνη".. Ταυτίζεται με τον Παύλο των επιστολών, όχι με τον Παύλο των Πράξεων.
Επιπλέον, η ταινία, όπως και άλλες ταινίες του σκηνοθέτη, θα αποτελούσε επίταξη κατά του αστικού πολιτισμούΕπιτίθεται στους "Εβραίους και τους εθνικούς", τη διπλή έκφραση της σύγχρονης συμμόρφωσης, στην υποκριτική και συμβατικά θρησκευτική της πτυχή και στην κοσμική, φιλελεύθερη και υλιστική της πτυχή. Καταφέρεται εναντίον των "Εβραίων και των εθνών", της διπλής έκφρασης της σύγχρονης συμμόρφωσης, στην υποκριτική και συμβατικά θρησκευτική πτυχή και στην κοσμική, φιλελεύθερη και υλιστική. Βλέπουμε ακόμη και έναν Παύλο που κατακλύζεται από κούραση και αποθάρρυνση, του οποίου το κήρυγμα απορρίπτεται στη σκεπτικιστική και φιλελεύθερη Ρώμη, την Αθήνα του 20ού αιώνα, ή αποτυγχάνει να βρει ανταπόκριση μέσα στο πλήθος και την κίνηση της Νέας Υόρκης, μιας πόλης που συμβολίζει την αποξένωση και τη μοναξιά. Τέλος, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Paul παθαίνει μαρτυρικό θάνατο, πέφτοντας θύμα ελεύθερου σκοπευτή από το παράθυρο ενός μοτέλ, μια σαφής αναφορά στη δολοφονία του Luther King. Αυτός ο θάνατος λαμβάνει χώρα εν μέσω της αδιαφορίας των περαστικών.
Μια ερμηνεία της ταινίας είναι ότι ο Pasolini με σκοπό να καταγγείλει έναν κόσμο που στερείται φιλανθρωπίαςΟ σκηνοθέτης επιβεβαίωσε ότι οι ιδεολογίες και η γραφειοκρατική αντίληψη της θρησκείας είναι ξένες προς αυτήν. Ο σκηνοθέτης επιβεβαίωσε ότι οι ιδεολογίες και η γραφειοκρατική αντίληψη της θρησκείας είναι ξένες προς τη θρησκεία. Υπογράμμισε ότι κάθε κατεστημένη εξουσία επιμένει υπερβολικά στην πίστη και την ελπίδα και ποτέ στη φιλανθρωπία. Η δυσκολία της μετάφρασης αυτού του γεγονότος σε εικόνες τον ανάγκασε να τροποποιήσει το σενάριο αρκετές φορές. Αλλά Ούτε καν ένας ηθοποιός όπως ο Orson Welles, που σχεδιάστηκε για να υποδυθεί τον Άγιο Παύλο, δεν θα μπορούσε να αποδώσει πιστά τις αντιφάσεις που ο σκηνοθέτης πίστευε ότι έβλεπε στον απόστολο.
σε ένα γενικό ακροατήριο, το οποίο ξεκίνησε αναφερόμενο στις δυσκολίες της Εκκλησίας σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο, στον οποίο ο χριστιανισμός δεν θα είχε δικαίωμα ύπαρξης, καθώς ήταν ευκολότερο να υιοθετηθεί μια ορθολογική και επιστημονική αντίληψη χωρίς δόγματα και ιεραρχίες. Δεν επρόκειτο για μια απαισιόδοξη ομιλία, διότι ο Πάπας διαβεβαίωσε ότι η ζωντανή και αυθεντική πίστη είναι η πρώτη προϋπόθεση για να ξεπεραστεί αυτή η δυσκολία. Ο Παζολίνι είχε ομολογήσει σε έναν δημοσιογράφο ότι είχε επίγνωση των δεινών που βίωσε ο Παύλος ΣΤ' κατά τη μετασυγκλητική περίοδο, δεινών που επιτείνονταν από την κατάστασή του ως σκεπτόμενου διανοούμενου, ο οποίος δεν ήταν επιρρεπής στις εξωτερικές εκδηλώσεις, αλλά δεν ήταν λιγότερο ειλικρινής γι' αυτό. Απάντησε στην ομιλία αυτή με ένα άρθρο στο οποίο έλεγε ότι η Εκκλησία πρέπει να μπει σε αντιπαράθεση και να αντιμετωπίσει την αστική εξουσία που προσπαθεί να την αποκλείσει, αφού την έχει εργαλειοποιήσει για περισσότερο από έναν αιώνα, και πρόσθεσε ότι κάθε αληθινή θρησκεία πρέπει να αντιταχθεί σε αυτή την εξουσία.
Είναι πολύ πιθανό ότι ο Παύλος ΣΤ' διάβασε το άρθρο του, διότι στις 2 Νοεμβρίου 1975, όταν μεταδόθηκε από την τηλεόραση η είδηση της δολοφονίας του Παζολίνι σε μια παραλία της Όστια από ένα 17χρονο αγόρι, ο Πάπας αποκήρυξε ένα υποτιμητικό σχόλιο ενός από τους συνεργάτες του. Σηκώθηκε, στάθηκε μπροστά στην οθόνη για να κάνει το σημείο του σταυρού και στη συνέχεια πρόσθεσε: "Requiem aeternam dona dei Domine. Και τώρα ας προσευχηθούμε όλοι για την καημένη αυτή ψυχή".
Με τη συνεργασία των:
Antonio R. Rubio Plo
Πτυχιούχος Ιστορίας και Δικαίου. Συγγραφέας και διεθνής αναλυτής.
@blogculturayfe / @arubioplo
