We wstępie do jego przemówieniepowiedział im, że "Pięknie jest należeć do Kościoła ukształtowanego przez historię różnych twarzy, które znajdują harmonię w jednym obliczu Jezusa".. Czerpiąc z geografii i kultury kraju, powiedział im o wodzie, która nawadnia i czyni owocnymi tak wiele obszarów pustynnych. Piękny obraz życia chrześcijańskiego jako owocu wiary i Ducha Świętego:
"Nasze człowieczeństwo wynurza się na powierzchnię, wycieńczone wieloma słabościami, lękami, wyzwaniami, którym trzeba stawić czoła, różnego rodzaju złem osobistym i społecznym; ale w głębi duszy, w głębi serca, słodka woda Ducha płynie spokojnie i cicho, nawadniając nasze pustynie, ożywiając to, co grozi wyschnięciem, zmywając to, co nas degraduje, gasząc nasze pragnienie szczęścia. I zawsze odnawia życie. To jest woda żywa, o której mówi Jezus, to jest źródło nowego życia, które nam obiecuje: dar Ducha Świętego, czuła, kochająca i ożywiająca obecność Boga w nas.
Papież Franciszek.
W drugim momencie papież zwraca się do sceny z Ewangelii według Jana. Jezus jest w świątyni w Jerozolimie. Obchodzone jest święto Tabernakulum, podczas którego lud błogosławi Boga, dziękując mu za dar ziemi i plony oraz wspominając Przymierze. Najważniejszym obrzędem tego święta było pobranie przez arcykapłana wody z sadzawki Siloam i wylanie jej poza mury miasta, wśród radosnego śpiewu ludu, aby wyrazić, że z Jerozolimy spłynie wielkie błogosławieństwo na wszystkie narody (por. Ps 87:7, a zwłaszcza Ez 47:1-12).
W tym kontekście Jezus, wstając, woła: "Kto jest spragniony, niech przyjdzie do mnie i żyje, a z jego brzucha wypłyną rzeki wody żywej". (J 7:37-38). Ewangelista mówi, że chodziło mu o Ducha Świętego, którego chrześcijanie otrzymają w Zielone Świątki. A Franciszek zauważa: "Jezus umiera na krzyżu. W tym momencie już nie ze świątyni z kamieni, ale z otwartego boku Chrystusa popłynie woda nowego życia, życiodajna woda Ducha Świętego, przeznaczona do odnowienia całej ludzkości, uwolnienia jej od grzechu i śmierci".
Papież Franciszek jedzie do muzułmańskiego królestwa Bahrajnu. Źródło: VaticansNews.
Następnie, papież wskazuje na trzy wielkie dary które przychodzą z łaską Ducha Świętego i prosi nas, abyśmy przyjęli i żyli: radością, jednością i "proroctwem".
Po pierwsze, Duch Święty jest źródłem radości. Z tym wiąże się pewność, że nigdy nie będziemy sami, ponieważ On nam towarzyszy, pociesza nas i podtrzymuje w trudnościach; zachęca nas do realizacji naszych największych pragnień i otwiera nas na zachwyt nad pięknem życia. To nie jest kwestia chwilowej emocji, zauważa następca Piotra. Nie jest to z pewnością ten rodzaj konsumpcyjnej i indywidualistycznej radości, który jest obecny w niektórych dzisiejszych doświadczeniach kulturowych. Wręcz przeciwnie, radość, która pochodzi od Ducha Świętego, bierze się ze świadomości, że kiedy jesteśmy zjednoczeni z Bogiem, nawet pośród naszych trudów i "ciemnych nocy", możemy stawić czoła wszystkiemu, również bólowi, cierpieniom i cierpieniom, i że jesteśmy w stanie stawić czoła pięknu życia. pojedynek i śmierci.
A najlepszym sposobem zachowania i pomnożenia tej radości", mówi Franciszek, "jest jej dawanie. Od EucharystiaMożemy i musimy z entuzjazmem i kreatywnością szerzyć tę radość, zwłaszcza wśród młodzieży, rodzin i powołań.
Po drugie, Duch Święty jest źródłem jedności ponieważ czyni nas dziećmi Boga Ojca (por. Rz 8:15-16) i dlatego jesteśmy dla siebie braćmi i siostrami. Dlatego egoizm, podziały i szemranie wśród nas nie mają sensu. Duch Święty - podkreśla Papież - inauguruje jeden język miłości, przełamuje bariery nieufności i nienawiści, tworzy przestrzenie gościnności i dialogu. Uwalnia nas od strachu i daje nam odwagę, aby wyjść na spotkanie innym z rozbrajającą siłą miłosierdzia. Duch Święty potrafi stworzyć jedność nie w jednolitości, lecz w harmonii.Miasto jest miejscem wielkiej różnorodności ludzi, ras i kultur.
I, podkreśla Franciszek, "To jest siła wspólnoty chrześcijańskiej, pierwsze świadectwo, jakie możemy dać światu (...) Żyjmy w braterstwie między sobą (...), ceniąc charyzmaty wszystkich"..
Wreszcie, Duch Święty jest źródłem proroctwa. W historii zbawienia znajdujemy wielu proroków, których Bóg powołuje, konsekruje i posyła jako świadków i interpretatorów tego, co chce powiedzieć ludziom. Często słowa proroków są przenikliwe. W ten sposób, zauważa Franciszek, oni "Nazywają po imieniu projekty zła, które zagnieżdżają się w sercach ludzi, podważają fałszywe zabezpieczenia ludzkie i religijne, wzywają do nawrócenia".
Cóż, wszyscy chrześcijanie mają to powołanie prorocze. Od chrzestDuch Święty uczynił nas prorokami. "I jako tacy nie możemy udawać, że nie widzimy dzieł zła, nie możemy udawać, że nie widzimy dzieł zła, nie możemy pozostawać w spokojnym życiu, aby nie pobrudzić sobie rąk".
Wręcz przeciwnie", dodaje Każdy chrześcijanin musi prędzej czy później zaangażować się w problemy innych, dawać świadectwo, nieść światło poselstwa Ewangelii, praktykowanie błogosławieństw w codziennych sytuacjach, które prowadzą nas do poszukiwania miłości, sprawiedliwości i pokoju oraz do odrzucenia wszelkich form egoizmu, przemocy i degradacji. I podaje przykład troski o więźniów i ich potrzeby. "W traktowaniu bowiem najmniejszych (por. Mt 25,40) znajduje się miara godności i nadziei społeczeństwa"..
Krótko mówiąc, i to jest przesłanie Franciszka, Chrześcijanie są powołani - również w czasach konfliktów - do niesienia radości, do wspierania jedności, do niesienia pokoju, do wprowadzania pokoju na świecie. (zaczynając od Kościoła) i angażować się w sprawy, które w społeczeństwie nie mają się dobrze. Do tego wszystkiego mamy światło i moc łaski, która pochodzi od Ducha Świętego. Jako owoc daru z siebie Chrystusa, Duch Święty czyni nas dziećmi Bożymi oraz braćmi i siostrami między sobą, abyśmy mogli głosić na całym świecie Ewangelię, która jest dobrą nowiną dla wszystkich, a jednocześnie zaprasza nas do pracy dla dobra wszystkich.
Pan Ramiro Pellitero Iglesias
Profesor teologii pastoralnej
Wydział Teologiczny Uniwersytetu Nawarry
Publikacja w "Kościół i nowa ewangelizacja".
