Słowo Boże Niedziela

W swoim homilia w Bazylice św.Papież przywołał inicjatywę Słowa Bożego w stworzeniu świata oraz Jego miłość w wybraniu nas w Chrystusie, swoim wiecznym Słowie. Jeżeli w Starym Testamencie Bóg mówił do nas przez proroków, to w pełni czasów to Słowo się wypełniło: nie jest już obietnicą, ale się spełniło (por. Łk 4:21). Teraz "w mocy Ducha Świętego zamieszkał wśród nas i chce uczynić nas swoim mieszkaniem, spełnić nasze oczekiwania i uleczyć nasze rany".

Podobnie jak Żydzi, którzy kontemplowali Go w synagodze w Nazarecie, zatrzymując na Nim swój wzrok (por. Łk 4:20), my również powinniśmy być w stanie uchwycić radykalną nowość tego Słowa, którym jest Chrystus. W niej, proponuje Franciszek, możemy kontemplować dwa aspekty połączone ze sobą: "Słowo objawia Boga i Słowo prowadzi nas do człowieka". Ona jest w centrum, objawia Boga i prowadzi nas do człowieka".

Objawiające się Słowo Boże

Po pierwsze, Słowo objawia Boga. "Odsłania przed nami oblicze Boga jako Tego, który troszczy się o naszą biedę i jest zatroskany o nasz los".. Nie jako tyran zamknięty w niebie, ani jako zimny, obojętny i niewzruszony obserwator, neutralny i obojętny bóg. Jest "Bogiem z nami", Słowem, które stało się ciałem, które staje po naszej stronie, jest zaangażowane i oddane naszemu bólowi, "Duchem Miłosiernym" człowieka.

Jako wykwalifikowany rzecznik tego Słowa w Kościele, Franciszek zwraca się do swoich słuchaczy, każdego z nas, osobiście:

"On jest bliski, współczujący i czuły BógChce uwolnić Państwa od przygniatających ciężarów, chce ogrzać chłód Państwa zimy, chce oświetlić Państwa ciemne dni, chce wspierać Państwa niepewne kroki. I czyni to za pomocą swojego Słowa, którym przemawia do Państwa, aby powrócić do aby rozpalić nadzieję wśród popiołów Państwa lęków, aby ponownie odnaleźć radość. w labiryntach Państwa smutków, aby wypełnić nadzieją gorycz Państwa samotności. On sprawia, że idzie się, nie w labiryncie, ale po drodze, aby spotkać się z nim każdego dnia".

I dlatego Franciszek pyta nas, czy nosimy w naszych sercach i przekazujemy w Kościele ten prawdziwy "obraz" Boga, owinięty w ufność, miłosierdzie i radość wiary. Albo jeśli, przeciwnie, widzimy i pokazujemy go w sposób rygorystyczny, spowity strachem, jako fałszywego bożka, który nie pomaga ani nam, ani nikomu innemu.

Słowo prowadzi nas do innych

Po drugie, Słowo prowadzi nas do człowieka. Kiedy rozumiemy, że Bóg jest współczujący i miłosierny, pokonujemy pokusę zimnej, zewnętrznej religijności, która nie dotyka i nie przemienia życia. "Słowo wzywa nas do wyjścia z siebie, aby wyruszyć na spotkanie z naszymi braćmi i siostrami z jedyną pokorną siłą wyzwalającej miłości Boga".

To właśnie zrobił i powiedział Jezus w synagodze w Nazarecie, kiedy ujawnił, że "jest posłany, aby wyjść naprzeciw ubogim - którymi jesteśmy wszyscy - i uwolnić ich". Nie przyszedł, aby przekazać nam zbiór zasad, ale aby uwolnić nas z łańcuchów, które więżą nasze dusze.. "W ten sposób objawia nam, co jest czcią, która najbardziej podoba się Bogu: dbać o bliźniego".

Dlatego Słowo Boże przeciwstawia się sztywności: "Sztywność nas nie zmienia, ona nas tylko ukrywa, Słowo Boże nas zmienia". Przenika duszę jak miecz (por. Hbr 4,12): z jednej strony pociesza, ukazując nam oblicze Boga; z drugiej strony prowokuje i wstrząsa, ukazując nasze sprzeczności i stawiając nas w kryzysie. "Nie pozostawia nas w pokoju, jeśli cenę za ten pokój płaci świat rozdarty niesprawiedliwością i głodem, a ci, którzy ponoszą konsekwencje, są zawsze najsłabsi (...) Słowo stawia w kryzysie te nasze usprawiedliwienia, które zawsze uzależniają to, co nie działa, od innych lub od innych".

Papież nie mówi o teoriach: "Ileż bólu odczuwamy, gdy widzimy, jak nasi bracia i siostry umierają na morzu, ponieważ nie wolno im zejść na ląd".

Dalej zagłębia miecz w duszę: "Słowo Boże zaprasza nas, byśmy wyszli na światło dzienne, nie chowali się za złożonością problemów, za "nic nie da się zrobić", "co ja mogę zrobić", "to ich problem albo jego". Zachęca nas do działania, do zjednoczenia kultu Boga i troski o człowieka".

Oprócz sztywności, która dla Franciszka jest typowa dla współczesnego pelagianizmu, każda "anielska" lub wcielona "duchowość", typowa dla ruchów neognostyckich, jest również przeciwna Słowu Bożemu. Papież opisuje to obrazowo: "Duchowość, która umieszcza nas 'na orbicie', nie dbając o naszych braci i siostry".

Z drugiej strony: "Słowo, które stało się ciałem (por. J 1:14), chce się w nas wcielić. Nie oddala nas od życia, ale wprowadza nas w życie, w codzienne sytuacje, wsłuchuje się w cierpienie naszych braci i sióstr, w krzyk ubogich, w przemoc i niesprawiedliwość, które ranią społeczeństwo i planetę, abyśmy nie byli obojętnymi chrześcijanami, ale pracującymi chrześcijanami, kreatywnymi chrześcijanami, proroczymi chrześcijanami".

Słowo Boże nie jest martwą literą, lecz duchem i życiem. Cytując Madeleine Delbrêl (francuską mistyczkę, która pracowała w środowiskach robotniczych w Paryżu, zmarła w 1964 r. i obecnie jest w trakcie procesu beatyfikacyjnego), Franciszek mówi, że "warunki do słuchania Słowa Bożego to nasze 'dziś': okoliczności naszego codziennego życia i potrzeby naszego bliźniego" (La alegría de creer, Santander 1997, 242-243).

Wszystko to zobowiązuje nas, podkreśla Papież, przede wszystkim do postawienia Słowa Bożego w centrum duszpasterstwa, do słuchania go, a stamtąd do słuchania i zajmowania się potrzebami innych.