Święty Łukasz urodził się w Antiochii. Był z pochodzenia poganinem, prawdopodobnie Grekiem i lekarzem. Po nawróceniu się na chrześcijaństwo około roku 40, towarzyszył św. Pawłowi w jego drugiej podróży apostolskiej i spędził z nim ostatnią część życia apostoła w czasie jego niewoli w Rzymie. Jest autorem trzeciej Ewangelii i Dziejów Apostolskich.
Istnieją postacie, które nie znając bezpośrednio Jezusa, zdołały przekazać szczególną żywość i czułość w swoim opisie życia Pana. Jednym z takich ludzi był ŁukaszaBył lekarzem kochanym przez św. Pawła i kronikarzem, który przedstawił najbardziej szczegółowy opis niemowlęctwa Jezusa ze wszystkich ewangelistów. To on najlepiej ukazał nam ten okres życia Pana.
Łukasz przedstawia szczegóły, które pomagają nam rozważyć człowieczeństwo Jezusa Chrystusa i normalność życia Świętej Rodziny: jak Nasz Pan został owinięty w pieluszki i złożony w żłobie, oczyszczenie Maryi i ofiarowanie Dzieciątka w świątyni, zagubienie Jezusa w Jerozolimie... Prawdopodobnie każda rodzina w tamtych czasach doświadczyła podobnych sytuacji. I z pewnością to nasza Matka, Dziewica Maryja, opowiedziała im o tym z pierwszej ręki.
Nie był apostołem pierwszej godziny, nie; jego powołanie było takie samo jak każdego chrześcijanina, ale było to wezwanie do zbadania, uporządkowania i przedstawienia Prawdy z precyzją lekarza i duszą artysty.
Święty Łukasz od najdawniejszych czasów nazywany był malarzem Dziewicy. Jest on bowiem ewangelistą, który najwyraźniej ukazuje Maryję jako wzór korespondencji z Bogiem. Podkreśla, że jest Ona pełna łaski, że poczęła za sprawą Ducha Świętego, że będzie błogosławiona przez wszystkie pokolenia.....
Jednocześnie wyraża, że z wiernością i wdzięcznością odpowiada na wszystkie te Boże łaski: z pokorą przyjmuje anielskie zwiastowanie, oddaje się Bożym planom, przestrzega zwyczajów swojego ludu?
Jego historia nie zaczyna się od cudownego połowu ryb czy bezpośredniego wezwania na brzeg morza. Święty Łukasz był uczonym człowiekiem, wyszkolonym w naukach Hipokratesa, poganinem, którego umysł został wyszkolony do szczegółowej obserwacji i kontrastów. To uważne oko pozwoliło mu podejść z precyzją i jasnością do życia i postaci cieśli z Nazaretu. Jego ewangelia jest w pewnym sensie szczegółową historią zbawienia od narodzin do śmierci, zmartwychwstania, wniebowstąpienia i ukazania się różnym grupom uczniów i apostołów.
Opatrzność splata wątki w nieoczekiwany sposób. Ścieżka Łukasza przecięła się ze ścieżką Saula z Tarsu, prześladowcy, który stał się Pawłem, apostołem pogan. W Dziejach Apostolskich, drugiej części jego dzieła, gdzie sam Łukasz z pokorą używa zaimka "my", jest on włączony w misyjną przygodę Saula z Tarsu. Saint Paul. Stał się jego nieodłącznym towarzyszem, powiernikiem i, jak sam Paweł nazywa go w liście do Kolosan, 'umiłowanym lekarzem'" (Kol 4:14).
Łatwo jest wyobrazić sobie tych dwóch wielkich świętych rozmawiających podczas długich podróży przez Morze Śródziemne lub w więzienne noce. Paweł, pełen pasji apostoł; Łukasz, metodyczny obserwator. Być może z tych dialogów, z tego dzielenia się wiarą i misją, a może na zaproszenie św. Pawła, zrodziło się w św. Łukaszu przekonanie, aby spisać w uporządkowany sposób wszystko, co się wydarzyło.
Nie był zadowolony z tego, co usłyszał; jako dobry badacz, "wydawało mi się również, po dokładnym zrelacjonowaniu wszystkiego od początku, aby spisać to dla ciebie w uporządkowany sposób, wyróżniając Teofila" (Łk 1:3), przeprowadzając wywiady z naocznymi świadkami, tymi, którzy widzieli, słyszeli i dotykali Słowa, które stało się ciałem.
Zgodnie z bardzo starożytną tradycją, kto lepiej opowie jej tajemnice dzieciństwa Jezusa niż sam Jezus Maria Panna? Pana Gospel jest tym najbardziej mariańskim, tym, który daje nam MagnificatTo ona pozwala nam spojrzeć w Niepokalane Serce naszej Matki Maryi.
Nie wiadomo, w jaki sposób Łukasza zmarł i stanął przed sądem Bożym. Niektóre źródła podają, że mógł zostać zamęczony, ale inne tradycje mówią, że zmarł w wieku 84 lat, po cierpliwej, żmudnej i inspirowanej przez Boga pracy.
Jego praca Gospel i Dzieje Apostolskie, dwie księgi, jedna historia: historia miłości Boga, który stał się człowiekiem i który nadal żyje i działa w swoim Kościele mocą Duch Święty. Łukasz, jako wierny towarzysz św. Pawła w jego podróżach misyjnych, udokumentował początki Kościoła.
Jeśli mielibyśmy zdefiniować trzecią Gospel jednym słowem, byłoby to miłosierdzie. Łukasz przedstawia Jezusa, który nieustannie wyciąga rękę, by leczyć ludzką słabość. Jest to przypowieść o dobrym Samarytaninie, o zagubionej owcy, o synu marnotrawnym....
To Ewangelia ukazuje nam Boga, który nigdy nie męczy się przebaczaniem, który biegnie, by objąć skruszonego grzesznika i który świętuje w niebie ucztę za każde nawrócenie. Jak przypomina nam Katechizm Kościoła Katolickiego w numerze 125, "Ewangelie są sercem całego Pisma Świętego jako główne świadectwo życia i nauczania Słowa, które stało się ciałem, naszego Zbawiciela". Dzieło Łukasza jest wymownym świadectwem tej prawdy.
Jego pióro, prowadzone przez Ducha Świętego, nie tylko wyprowadziło jego adresata, znakomitego Teofila, ze zwątpienia, ale przez dwadzieścia wieków nadal zbliża dusze, przypominając nam, że świętość to nie brak bólu, ale pozwolenie sobie na towarzyszenie boskiemu Lekarzowi, Chrystusowi.
W Dziejach Apostolskich Łukasz skupia się na rodzącym się Kościele, ale bohater pozostaje ten sam: Duch Święty. Ze szczegółami i emocjami opowiada o przygodach pierwszych chrześcijan, prześladowaniach, podróżach Pawła, cudach, a przede wszystkim o niepowstrzymanym rozprzestrzenianiu się Dobrej Nowiny. Uczy nas, że powołanie Chrześcijaństwo zaczyna się od osobistego spotkania z Chrystusem, które napędza misję: świadkowie aż po krańce ziemi.
Praca Łukasza jest, krótko mówiąc, hymnem na cześć wierności Boga i wielkości powołanie człowiek. Lekarz z Antiochii, człowiek, który nie znał Jezusa osobiściestał się, dzięki łasce Boga i jego sumiennej pracy, jednym z najwierniejszych malarzy portretowych, pozostawiając nam w spadku ewangelia która jest balsamem dla duszy i drogowskazem dla Kościoła wszystkich czasów.
Jak pokazuje nam papież Franciszek w katechezie z 2019 r., "w Dziejach Apostolskich św. Łukasz ukazuje nam Kościół jerozolimski jako paradygmat każdej wspólnoty chrześcijańskiej. Chrześcijanie trwali w nauczaniu apostołów, w komunii, wspominali Pana poprzez łamanie chleba, czyli Eucharystię, i rozmawiali z Bogiem w modlitwie.
Wszyscy wierzący żyli razem, świadomi więzi, która łączy ich jako braci i siostry w Chrystusie, czując się szczególnie powołani do dzielenia się dobrami duchowymi i materialnymi ze wszystkimi, zgodnie z potrzebami każdego. W ten sposób, dzieląc się Słowem Bożym, a także chlebem, Kościół staje się zaczynem nowego świata, w którym kwitnie sprawiedliwość, solidarność i współczucie.
Księga Dziejów Apostolskich dodaje, że uczniowie codziennie chodzili do świątyni, łamali chleb w swoich domach i chwalili Boga. Rzeczywiście, liturgia nie jest tylko kolejnym aspektem Kościoła, ale wyrazem jego istoty, miejscem, w którym spotykamy Zmartwychwstałego i doświadczamy Jego miłości.
