De seminaristen Leonel González Chuscoff uit Argentinië en José Feliciano Salas uit Mexico, studenten van de Kerkelijke Faculteiten van Navarra in Pamplona en bewoners van het Internationale Kerkelijke College van Bidasoa hebben deze zomer hun pastorale activiteit uitgevoerd in de Basiliek van de Grote Belofte in Valladolid. Beiden gingen naar de Basiliek om dicht bij het Hart van Jezus te zijn, om te bidden dat de woorden van de profeet Jeremia "Ik zal jullie herders geven naar mijn hart" in hen tot leven mogen komen.
José Feliciano Salas González is 31 jaar oud en werkt sinds twee jaar in Bidasoa. Hij zit in het vierde jaar van de bachelor Heilige Theologie en heeft nog één jaar om zijn studie af te ronden. Hij vertelt ons zijn getuigenis van roeping en zijn dagen in de basiliek van Valladolid.
"Ik moet beginnen met te zeggen dat ik, na iets meer dan acht jaar te hebben nagedacht over het mysterie van mijn roeping, nog steeds niet kan verwoorden hoe het kwam dat de Heer mij riep om bij Hem te zijn in het priesterleven. Wat zeker is, is dat, Ik heb altijd een onbehaaglijk gevoel gehad, hoewel soms heel subtiel, door het priesterleven.
Maar omdat de Heer mij de genade schonk om geboren te worden in een liefdevol, christelijk gezin en vooral om de liefde te zien waarmee mijn ouders van elkaar houden, wilde ik als adolescent ook zo'n gezin als de mijne als volwassene. Deze verlangens botsten echter met mijn "aangeboren" rusteloosheid voor het priesterleven, dus vroeg ik om beroepskeuzebegeleiding.
Tijdens deze periode (ik was toen 14 jaar oud) realiseerde ik me dat de Heer me uitnodigde om Hem te volgen op het pad van het priesterschap, maar ik was degene die niet helemaal overtuigd was van dit pad, dus, om mezelf te verontschuldigen, koos ik ervoor om een civiele carrière te studeren om "verder" te gaan met het onderscheiden van mijn roeping.
Zo gingen er bijna tien jaar voorbij waarin ik op de een of andere manier wegliep van de roep die ik in mijn hart voelde van de Heer, omdat ik al een plan had gemaakt voor mijn leven. Alles veranderde echter op een woensdagavond in juli 2013, toen ik na thuiskomst van mijn werk (ik was al afgestudeerd in accountancy en werkte op een accountants- en belastingkantoor) naar muziek op mijn laptop begon te luisteren.
In het wilde weg begon hij een liedje met de naam "vergeving" waarin hij, op onverklaarbare wijze voelde ik als nooit tevoren de roep van de HeerHet constante maar zwakke onbehagen dat ik altijd had gevoeld over het priesterleven werd na dat lied zo'n zekerheid dat ik er in mijn hart niet aan twijfelde tot wat voor soort leven de Heer mij riep.
Drie weken later, op 24 juli 2013, ging ik naar het seminarie en vanaf die datum tot vandaag, niet zonder de natuurlijke moeilijkheden, heb ik een vol en zinvol leven gehad en elke dag dank ik mijn Heer voor de genade van zijn roeping en vraag ik hem om mij en mijn andere broeders-seminaristen de gave van volharding te geven.
José Feliciano Salas González is 31 jaar oud en woont sinds twee jaar in Bidasoa. Hij zit in het vierde jaar van zijn bachelor Heilige Theologie en heeft nog één jaar te gaan om zijn vormingsperiode af te ronden. Over zijn pastorale ervaring in de Basiliek van de Grote Belofte in Valladolid zegt hij: "De Heer gaf me de genade om te begrijpen dat de openbaring van het Hart van Jezus niet zomaar een devotie is, laat staan een mooie metafoor, maar dat Jezus echt een hart heeft, een hart dat net zo echt is als het mijne en dat klopt van liefde voor mij".
Toen ik in Valladolid aankwam, was het verrassing na verrassing: eerst dacht ik dat het een parochie was, en het bleek een Spiritueel CentrumHet eerste wat Don Julio, de directeur van het centrum, ons voorstelde was om deel te nemen aan enkele spirituele oefeningen in totale stilte.
Op dezelfde dag hoorden we dat dat centrum van spiritualiteit was heel bijzonderDe openbaringen van het Heilig Hart van Jezus aan de zalige Bernardo F. de Hoyos, een groot mysticus wiens naam ik niet eens kende, hadden daar plaatsgevonden. Er hing een zekere 'mystiek' in de atmosfeer die heel uitnodigend was voor bezinning en gebed.
Achteraf kan ik zeggen dat deze "pastorale zorg" heel uniek was: in plaats van over God te gaan praten, vroeg de Heer me om te zwijgen zodat Hij tot me kon spreken; in plaats van te gaan "werken" vroeg Hij me om te rusten en in die stilstand liet Hij me de grootheid van Zijn liefde en de reden van Zijn keuze herontdekken: Hij riep me nergens anders voor dan om bij Hem te zijn en alleen van Hem vrucht te kunnen dragen.
De Heer gaf me de genade om te begrijpen dat de openbaring van het Hart van Jezus niet zomaar een devotie is, laat staan een mooie metafoor, maar eerder dat Jezus heeft echt een hart, een hart dat net zo echt is als het mijne en dat klopt van liefde voor mij. en dat Hij niet geïnteresseerd is in het hebben van "werkers" die dingen voor Hem "doen", maar dat Hij ernaar verlangt om vrienden te hebben, vrienden die bij Hem zijn en het werk van de Hemelse Vader vanuit Hem doen.
Nu begin ik met hernieuwd enthousiasme aan mijn voorlaatste studiejaar in Bidasoa, op zoek naar versterking van mijn vriendschapsband met de Heer, want alleen van God kan mijn studie echt vruchtbaar zijn. toekomstig priesterleven als uw goedheid mij zo'n onuitsprekelijk geschenk wil schenken".
Leonel: "Ik kan mijn pastorale ervaring in Valladolid samenvatten met deze drie woorden: rust, vreugde en beschikbaarheid".
Héctor Leonel González Chuscoff, "Lio" voor zijn vrienden, is 28 jaar oud en geboren in de stad Presidencia Roque Sáenz Peña, gelegen in het noordoosten van Argentinië in de provincie Chaco. Hij verliet zijn carrière als industrieel ingenieur toen God hem liet ontdekken dat er iets anders was dat zijn hart ten volle zou vullen. Over zijn pastorale ervaring in Valladolid zegt hij: "Ik kan mijn pastorale ervaring in de Basiliek van de Grote Belofte samenvatten met deze drie woorden: rust, vreugde en beschikbaarheid".
Héctor Leonel González Chuscoff, "Lio" voor zijn vrienden, is 28 jaar oud en geboren in de stad Presidencia Roque Sáenz Peña, gelegen in het noordoosten van Argentinië in de provincie Chaco. Hij vertelt ons over zijn roeping en zijn pastorale ervaring in de Basiliek.
"Ik ben nu vier en een half jaar in opleiding voor het priesterschap. waarvan ik 3 jaar filosofie heb gestudeerd in het diocesaan seminarie van mijn stad en de rest, de theologische fase, doe ik in de Kerkelijke Faculteit van Navarra in Pamplona dankzij de hulp van de Stichting CARF die me de mogelijkheid geeft om geestelijk en leerstellig te groeien zowel in de Faculteit als in het Internationaal Seminarie van Bidasoa.
Ik verliet mijn carrière als industrieel ingenieur toen God me liet ontdekken dat er iets anders was dat mijn hart ten volle zou vullen. Het was geen overhaaste of lichtvaardig genomen beslissing.. Als er iets is dat mijn beslissing kan verklaren en dat me heeft geholpen mijn antwoord te rijpen, dan waren het deze woorden die een priester tegen me zei: "Dat niet beslissen is zeggen" en dat "in onze besluiteloosheid veel zielen verloren gaan".
Dit was heel duidelijk voor mij en zette me aan het denken over de behoefte aan priestersIk zie dit niet alleen in mijn bisdom maar in de hele wereld en het is iets dat ik nu, nu ik samenleef met mensen van meer dan 30 nationaliteiten, duidelijk zie.
Ik ging naar het seminarie toen ik 24 was. God is heel geduldig met mij geweest en heeft geweten hoe hij moest wachten, altijd met respect voor mijn vrijheid. God wacht altijd op ons, hij wacht op ons om zijn roeping te beantwoorden, met respect voor onze beslissing. Roeping is een vreugde die in gemeenschap beleefd wordt, want dat is waar ze ontstaat en groeit.
Ik geloof ook dat het niet gemakkelijk was voor mijn vader. Ik herinner me die dag dat ik het hem met volle overtuiging vertelde: Pa ik ga naar het seminarie'. Eerst geloofde hij het niet, totdat hij mijn vastberadenheid zag. Als ik nu van derden hoor hoe blij mijn vader is dat hij een zoon heeft die seminarist is, maakt me dat heel gelukkig. Ik heb ontdekt dat, hoewel God mij roept, zij ook deel uitmaken van mijn roeping, omdat zij mij vergezellen.
Mijn familie is christelijk en van jongs af aan ben ik altijd met mijn ouders naar de mis gegaan. De opvoeding die ze me gaven, versterkte mijn interesse om te groeien en gevormd te worden in het geloof. Ook de priesters die mij geestelijk begeleidden, waren heel belangrijk op mijn beroepsreis.
Wat betreft de pastorale ervaring in augustus in het Heiligdom van de Grote Belofte, dat gewijd is aan het Heilig Hart van Jezus, denk ik dat we het voorrecht hadden om een beetje kennis te maken met het pastorale werk van de priester van de basiliek.
Dit is ook waar onze pastorale tijd over gaat, om veel voordeel te halen uit verdere scholing en training en om het werk te zien dat een priester doet, want daar zullen we morgen ons hele leven aan wijden.
Ik kan mijn pastorale ervaring in Valladolid samenvatten met deze drie woorden: rust, vreugde en beschikbaarheid.
Rust omdat het dagen waren van intense bezinning en gebed tijdens de geestelijke oefeningen die we hebben gedaan. Gods oproep om in Hem te rusten weerklonk in mijn hart, want Hij is de Liefde die we allemaal zoeken.
De vreugde want dat is wat hoort bij een christen, we zijn geroepen om uit te zenden, niet alleen met ons gezicht maar met ons hele leven, of het nu een gebaar is, een woord, dienen aan het altaar, tot welke roeping God ons ook geroepen heeft. We zijn allemaal geroepen om in deze vreugde te delen.
Beschikbaarheid omdat we deze roeping om te dienen hebben aanvaard, om een aanwezigheid te zijn van Christus zelf onder mannen en vrouwen en van de Kerk zelf, die een dienaar is.
Wat ik meeneem als ervaring is niet alleen het getuigenis van een priester, van zijn dienstbaarheid en toewijding, maar eerder de verbintenis om te bidden voor deze nieuwe gemeenschap, voor deze mensen die God me gaf te ontmoeten, mensen die elke dag bidden, niet alleen voor hun eigen noden, maar voor de hele wereld.
De genade en de aanwezigheid van het Heilig Hart van Jezus, dat zich op deze plek wilde openbaren aan de zalige Bernardo de Hoyos, is voelbaar en aanwezig in de vroomheid, het levende geloof van deze mensen en de herinnering die men in het Heiligdom aantreft.
De Nationale Basiliek van de Grote Belofte bevindt zich in Valladolid. Daar ontving de zalige Bernardo Francisco de Hoyos in 1733 van het Hart van Jezus de openbaring van de Grote Belofte. "Ik zal regeren in Spanje en met meer verering dan elders".
Het is een tempel van verzoening en herstel in opdracht van zijne heiligheid Pius XI. In het hoofdaltaarstuk bevindt zich een prachtig beeld van het Hart van Jezus, 4,5 meter hoog. Veel pelgrims en gelovigen komen bidden aan de voeten van het beeld, om zich toe te wijden aan het Hart van Jezus, op zoek om hun hart gelijk te maken aan het Hart van Jezus, aan de gevoelens van Jezus Christus.
4 augustus, St. Johannes Maria Vianney, patroonheilige van parochiepriesters en een groot voorbeeld voor priesters, was een speciale gebedsdag voor priesters en voor meer priesterroepingen. Zijn zin "Priesterschap is liefde in het hart van Jezus" weerklinkt in de harten van veel jonge mannen die geroepen zijn om priester te worden.
Dit is het geval voor Leonel González Chuscoff uit Argentinië en José Feliciano Salas González uit Mexico, seminaristen die studeren aan de kerkelijke faculteiten van Navarra in Pamplona, wier studie wordt ondersteund door CARF. Beiden zijn naar de Basiliek van de Grote Belofte gekomen om dicht bij het Hart van Jezus te zijn, om te bidden dat de woorden van de profeet Jeremia "Ik zal jullie herders geven naar mijn hart" (Jer 3, 15) in hen tot leven mogen komen.
