Hoewel de Cortes van Aragon haar in 1678 tot beschermheilige van het koninkrijk verklaarden, heeft Zaragoza de meeste herinneringen en verwijzingen naar deze heilige, die rond 1270 in het Aljafería-paleis werd geboren. In tegenstelling tot andere Aragonese heiligen heeft zij geen kapel gewijd in El Pilar of de Seo, maar de monumentale barokke kerk op het Plaza del Justicia is aan hem gewijd. Naar hem is ook een van de straten genoemd die van dit plein naar een van de drukste verkeersaders van Zaragoza leidt: Calle Alfonso.
De iconografie van de Infanta van Aragon en koningin van Portugal richt zich vooral op haar heldhaftige liefdadigheid, voornamelijk gericht op de armen en zieken. De afbeelding van Sint Charles stelt haar voor met een koninklijke kroon en een paarse mantel, een mantel in beide handen gehouden en gevuld met rozen.
Het gezicht, van een witachtige tot roze tint, is een teken van de barokke expressiviteiteen harmonieuze combinatie van het sublieme en het eenvoudige. "Delicatesse" is de term die het beeld het beste zou kunnen omschrijven. De beschouwing ervan zal bij sommigen leiden tot bespiegelingen over waar de geschiedenis begint en de legende eindigt, want het hagiografische repertoire is rijk aan voorbeelden van liefdadige koninginnen en prinsessen die, door hun ouders of echtgenoten ondervraagd over de inhoud van de plooien van hun mantels, rozen lieten zien in plaats van munten of voedsel bestemd voor de armen en behoeftigen. arme.
Hiertegen moet worden ingebracht dat geen enkele legende de getuigenissen van Elizabeths naastenliefde in twijfel kan trekken, een uiting van haar geloof in de identificatie van hen die hulp nodig hebben. patiënten met Christus. Een heilige die, net als anderen, een ware moeder van barmhartigheid.
Ongeveer vijftig jaar voor Christus schilderde het boek Wijsheid (1:8) een portret van een tijdperk waarin de geluk moest worden gekroond met rozen voordat ze verwelkten. Maar rozen hebben altijd doornen, en het leven zelf natuurlijk ook.
Die doornen bleven de lieve, aardige en intelligente koningin Elizabeth niet bespaard. Haar uitgevouwen mantel van rozen is een beeld van haar eigen leven. De mantel toont echter de rozen, niet de doornen.
En het is dat de Christian verbergt de realiteit van het leven niet, maar geeft het een nieuwe stemming: de bovennatuurlijke, want de authentieke Christelijk leven is die van de identificatie met Christus.
De toewijding aan de heiligen wordt verlicht door de overweging dat zij andere christussen zijn. Zonder heiligen, de Christendom wordt ontoegankelijker. Neem de heiligen en de profeten weg, en we houden de toeschouwer en de onbeweeglijke God van de filosofen over.
Heilige Elizabeth van Portugal, bid voor vrede in onze landen. Ze is de beschermheilige van strijdende gebieden.
Een heilige uit Aragon, de heilige Josemaría Escrivá, verwees ooit naar de heilige koningin in deze termen: "Die vriendelijke heiligheid van een infanta van Aragon, koningin Isabella van Portugal, wier doortocht door de wereld was als een lichtend zaaien van vrede tussen mensen en volkeren".
Er is geen groter wonder van synthese in deze lovende woorden. Tegenover een rigoristische en onsympathieke "heiligheid" staat hier een voorbeeld van natuurlijkheid, een bewijs dat heiligheid ook paleizen kan bewonen en zich met gemak kan bewegen tijdens banketten, audiënties en bezoeken. In de kermis van intriges en kleinzieligheid is heiligheid mogelijk als het beweegt op de maat van de Gods aanwezigheid. Deze aanwezigheid werd gevoed door Elizabeth's vroomheid, door de gebed van de psalmen en in de dagelijkse mis. Daaruit ontstond de kracht van iemand die, net als de bijbelse Esther, had kunnen zeggen: "Mijn Heer en God, ik heb geen andere verdediger dan U" (Est 4:17).
Haar man, koning Don Dionis, leek vaak meer geïnteresseerd in de galanterie van troubadours dan in de regeringszaken. Zijn voortdurende ontrouw was algemeen bekend, maar Isabella zweeg en veranderde vaak het gesprek of trok zich terug in de paleiskapel als de ontketende tongen van de hovelingen haar wilden kwellen met het laatste nieuws over het "galante leven" van haar man.
De koningin leed ook onder de opgebouwde haat Alfonso's zoon Alfonso tegenover zijn vader, omdat deze laatste tekenen van voorkeur voor zijn bastaardbroers vertoonde. De koningin zou naar een vlakte bij Lissabon gaan om een botsing tussen de legers van haar man en haar zoon te vermijden, en hoewel ze erin slaagde die te vermijden, werd ze op koninklijk bevel gevangen gezet achter de muren van het fort van Alenquer, op grond van de onterechte verdenking dat ze zelf Alfonso's opstand had aangewakkerd. Zij zou echter de vesting verlaten om Don Dionís bij te staan op zijn sterfbed in 1325.
Het was toen dat de koning zelf Alfonso eraan herinnerde dat de koningin tweemaal zijn moeder was, want zij gaf hem in tranen haar leven. gebeden. Isabella zou in 1336 naar Estremoz gaan om God te ontmoeten, in de hitte en het zwoegen van de hete zomer van de Alentejo, op weg om zich staande te houden tussen de tegengestelde legers van twee Alfonsos: haar zoon, Alfonso IV van Portugal, en haar kleinzoon, Alfonso XI van Castilië.
Het was ook de vredestichterDe zaligsprekingen portretteren de navolgers van Christus en noemen vredestichters kinderen van God (Mt 5,9).
Alleen zij die vervuld zijn van God hebben vrede en kunnen die doorgeven. Vrede komt vaak ook voort uit die vriendelijke, maar vaak verkeerd begrepen, heiligheid die in anderen andere kinderen van God ziet.
Antonio R. Rubio Plo
Afgestudeerd in geschiedenis en rechten
Internationaal schrijver en analist
@blogculturayfe / @arubioplo
