Pasolini en de twee Pablos

Pier Paolo Pasolini

Het is 100 jaar geleden dat Pier Paolo Pasolini, geboren in Bologna op 5 maart 1922, een van de meest opmerkelijke filmmakers en schrijvers van de 20e eeuw, werd geboren.

Het is een goede gelegenheid om na te denken over zijn bijzondere kijk op het christendom en de kerk.. Hij beschreef zichzelf als een atheïst en een marxist, hoewel hij de auteur was van The Gospel According to St Matthew, waarvan de belangrijkste kwaliteit is om het beste van filmscripts over te brengen op het scherm: een Evangelie zonder glans. Jaren later ontmoette Pasolini twee christelijke Pablos: Paulus, de apostel, en Paulus VIde paus.

De Italiaanse regisseur wilde een film maken over het leven van Sint Paulus.maar vond geen genade in religieuze of seculiere kringen. In werkelijkheid wilde hij een merkwaardige trilogie van films maken over Paulus van Tarsus, Charles de Foucauld en Antonio Gramsci, met een ongetwijfeld polemische aanpak.

Geen van deze projecten kwam tot stand, hoewel het script van St Paul wel werd gepubliceerd. Het was geen periodieke film, maar een transpositie van het leven van de apostel naar bepaalde settings en plaatsen in de 20e eeuw, waarbij documentaire scènes werden gecombineerd met teksten die in fades to black verschenen, ontleend aan de Handelingen der Apostelen en de brieven. Barcelona, Parijs, München, Rome en New York waren de steden waar Pauls leven zich in de 20e eeuw afspeelde.

Pasolini's film presenteerde twee verschillende Pablos

De rigoristische farizeeërstichter van een geïnstitutionaliseerde kerk, en de heiligedie zijn zwakheden niet verbergt en de beste lofzangen op liefdadigheid schrijft.

De tweede Paulus is degene die de sympathie van de regisseur opwekt, want hij stelt zich voor dat de farizeeër veel te maken heeft met de vroege dood van zijn moeder en de autoritaire opvoeding van een fysiek en geestelijk verre vader. Het is die vader die hem naar Jeruzalem stuurt om een farizeese opvoeding te krijgen.

Maar De favoriete Paulus van Pasolini is dat hij spreekt van "schandaal voor de Joden en dwaasheid voor de heidenen".. Hij identificeert zich met de Paulus van de brieven, niet met de Paulus van Handelingen.

Bovendien, de film, zoals andere van de regisseur, een requisitie zou zijn tegen de burgerlijke beschavingHij valt "Joden en heidenen" aan, de dubbele uitdrukking van het hedendaagse conformisme, in zijn hypocriete en conventioneel religieuze aspect, en in zijn seculiere, liberale en materialistische aspect. Hij gaat tekeer tegen "Joden en heidenen", de dubbele uitdrukking van hedendaagse conformiteit, in het hypocriete en conventioneel religieuze aspect, en in het seculiere, liberale en materialistische. We zien zelfs een door vermoeidheid en ontmoediging overmande Paulus, wiens prediking wordt verworpen in het sceptische en liberale Rome, het Athene van de 20e eeuw, of geen weerklank vindt temidden van de drukte en het verkeer van New York, een stad die symbool staat voor vervreemding en eenzaamheid. Tenslotte is het in de Verenigde Staten dat Paul het martelaarschap ondergaat, als slachtoffer van een sluipschutter in een motelraam, een duidelijke verwijzing naar de moord op Luther King. Deze dood vindt plaats te midden van de onverschilligheid van de voorbijgangers.

Eén interpretatie van de film is dat Pasolini bedoeld om een wereld zonder liefdadigheid aan te klagenDe directeur bevestigde dat ideologieën en een gebureaucratiseerde opvatting van religie hem vreemd zijn. De directeur bevestigde dat ideologieën en een gebureaucratiseerde opvatting van religie vreemd zijn aan religie. Hij onderstreepte dat elke gevestigde macht te veel aandringt op geloof en hoop en nooit op naastenliefde. De moeilijkheid om dit in beelden om te zetten deed hem het script meermaals wijzigen. Maar Zelfs een acteur als Orson Welles, ontworpen om Paulus te spelen, had de tegenstrijdigheden die de regisseur in de apostel meende te zien, niet getrouw kunnen overbrengen.

Paulus VI

in een algemene audiëntie die begon met een verwijzing naar de moeilijkheden van de Kerk in een veranderende wereld, waarin het christendom geen bestaansrecht zou hebben, omdat het gemakkelijker was uit te gaan van een rationalistische en wetenschappelijke opvatting zonder dogma's en hiërarchieën. Dit was geen pessimistisch betoog, want de paus verzekerde dat een levend en authentiek geloof de eerste voorwaarde was om deze moeilijkheid te overwinnen. Pasolini had aan een journalist bekend dat hij zich bewust was van het lijden dat Paulus VI in de post-conciliaire periode doormaakte, een lijden dat nog werd versterkt door zijn toestand als reflectieve intellectueel, die zich niet uitdrukt, maar daarom niet minder oprecht is. Hij reageerde op de toespraak met een artikel waarin hij zei dat de Kerk in verzet moest komen en de confrontatie moest aangaan met de burgerlijke macht die haar wilde uitsluiten na haar meer dan een eeuw lang te hebben geïnstrumentaliseerd, en voegde eraan toe dat elke ware religie zich tegen deze macht moest verzetten.

Het is zeer waarschijnlijk dat Paulus VI zijn artikel heeft gelezen, want op 2 november 1975, toen het nieuws van Pasolini's moord op een strand in Ostia door een 17-jarige jongen op de televisie werd uitgezonden, ontkende de paus een geringschattende opmerking van een van zijn medewerkers. Hij stond op, ging voor het scherm staan om het kruisteken te maken en voegde eraan toe: "Requiem aeternam dona dei Domine". En laten we nu allemaal bidden voor deze arme ziel".