Dat de deelname aan de Heilige Mis volledig, bewust en actief is.
Tweede Vaticaans Concilie, Const. Sacrosanctum Concilium, nn. 14 en 48.
De wortel en het centrum van ons geestelijk leven is het Heilig Avondmaal, een van de belangrijkste onderdelen van de Mis. De heilige Josemaría Escrivázowel mondeling als schriftelijk verklaard, dat de eucharistie is het centrum en de wortel van het leven van de christen.
In de Heilige Mis Wij leven het offer van Christus, die zich voor ons allen heeft opgeofferd, eens en voor altijd aan het kruis. Dit, dat het centrum is van ons christelijk leven en de dank die wij aan God brengen voor zijn grote liefde voor ons, is niet het zoveelste offer, het is geen herhaling. Het is hetzelfde offer van Jezus aanwezig.
In grote lijnen bestaat de christelijke mis uit twee fundamentele onderdelen:
Om te profiteren van de grote geestelijke vruchten die ons als christenen worden geschonken door de viering van de Heilige Mis, moeten wij deze viering kennen, haar gebaren en symbolen begrijpen en er met eerbied aan deelnemen.
Het christelijk geloof concreet beleven impliceert dat er momenten zijn van familiegebedDe sacramenten worden samen beleefd, vooral tijdens de zondagsmis.
We komen bij voorkeur stipt op tijd in de kerk en maken ons klaar om het grootste mysterie van ons geloof te vieren.
De inleidende riten bereiden ons voor op het horen van het woord en het vieren van de Eucharistie:
We bereiden ons voor om het eerste deel van de mis te beginnen met het intredelied. Het is een lied dat ons allen verenigt, omdat we naar de mis komen vanuit verschillende plaatsen, culturen, leeftijden, en we zingen met één stem, als één familie, de familie van God op aarde, in gemeenschap met de hele Kerk.
De hymne benadrukt het feestelijke karakter van de viering. We komen samen om een van de grootste geschenken te vieren die Jezus ons heeft nagelaten: de Eucharistie.
Sommigen schrijven de opname van het ingangsgezang toe aan paus Celestinus I (422-431). Hoewel de exacte oprichtingsdatum onbekend is, bestond het zeker al in de 5e eeuw.
De priester komt binnen, kust het altaar en begroet alle aanwezigen door het kruisteken te maken. Beginnen in de naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest is niet alleen de naam van God noemen, maar ons in zijn aanwezigheid plaatsen.
Dit is een goed moment om de Heer te vragen ons te helpen de Heilige Mis te beleven met dezelfde zuiverheid, nederigheid en toewijding waarmee de Heilige Maagd Hem ontving.
(...) De priester is daar, niet in zijn eigen naam, maar in nomine Ecclesiæin naam van de Kerk. Hij vertegenwoordigt dus alle gelovigen en in naam van allen geeft hij de liturgische kus aan Christus, gesymboliseerd door het altaar. Deze verering van het altaar wordt uitgedrukt door drie tekens:
In de aanwezigheid van God nodigt de Kerk ons uit om in nederigheid te erkennen dat wij zondaars zijn. We vragen de Heer nederig om vergeving voor al onze fouten. Wij erkennen nederig voor al onze broeders en zusters dat wij zondaars zijn.
Het is een belangrijk gebaar om met een rein hart en ziel aan de Heilige Mis te beginnen. Het is een goed moment om ons te herinneren wanneer onze laatste biecht was. Als christenen moeten we naar dit Sacrament gaan om Jezus te ontvangen.
En om dit verlangen uit te drukken en Gods vergeving te vragen, gebruiken wij de woorden van de blinde man die hoorde dat Jezus voorbij kwam, en omdat hij wist dat hij zichzelf niet kon genezen, maar Gods hulp nodig had, begon hij te midden van de menigte uit te roepen: "Heer, ontferm U over mij". Dus, met vertrouwen in Gods barmhartigheid, bidden we ook "Heer heb medelijden".
Wij loven God en erkennen zijn heiligheid en onze behoefte aan Hem. Het Gloria is als een schreeuw van enthousiasme naar God, naar de hele Drie-eenheid.
Op zondagen en plechtigheden bidden wij deze hymne, die de uiteindelijke betekenis van het christelijk leven samenvat: God eer geven. Prijs God, niet alleen omdat Hij goed is, of omdat Hij ons helpt, of vanwege de dingen die Hij ons geeft. Geef Hem eer voor wie Hij is, want Hij is God. Het helpt ons om goed georiënteerd te zijn, om te bevestigen dat de uiteindelijke zin van ons leven Hem is.
De Collecte wordt zo genoemd omdat het het gebed is dat de petities van allen verzamelt. Wij doen dat door Jezus Christus, de enige Middelaar, in de gemeenschap van de Heilige Geest, die onze verzoekschriften opneemt en het Mysterie van de Drie-eenheid opnieuw present stelt.
De priester nodigt de hele gemeenschap uit om te bidden door aan God de Vader de petities voor te leggen die de Kerk bij elke viering van het Heilig Misoffer tot de Hemel oproept. "Als twee van jullie het op aarde eens zijn om iets te vragen, zullen jullie het krijgen van mijn Vader die in de Hemel is". Mt 18, 19-20.s
"De Mis bestaat uit twee delen: de liturgie van het Woord en de liturgie van de Eucharistie, die zo nauw met elkaar verbonden zijn dat zij één enkele daad van aanbidding vormen". Romeins Missaal, Algemene Instelling, 28
Via de lezingen luisteren we rechtstreeks naar God die tot ons, zijn volk, spreekt. We reageren door te zingen, te mediteren en te bidden.
In de eerste lezing spreekt God tot ons door de ervaringen van zijn profeten, in de tweede lezing door zijn apostelen - in het evangelie ten slotte spreekt hij rechtstreeks tot ons door zijn Zoon Jezus Christus.
De eerste lezing, meestal uit het Oude Testament. God spreekt tot ons door de geschiedenis van het volk Israël en hun profeten.
Het is belangrijk ze te overdenken, want door deze woorden bereidde God zijn volk voor op de komst van Christus. En ze bereiden ons ook voor op het luisteren naar Jezus, aangezien de eerste lezing rechtstreeks verband houdt met het te lezen Evangelie.
De Responsoriale Psalm ligt in het verlengde van de thema's die in de eerste lezing worden voorgesteld.
Met de psalmen leren we bidden, we leren praten met God, met zijn woorden zelf, die gebed werden. Woorden die Hij in onze mond legt, zodat we weten hoe we ons moeten uitdrukken.
Wij horen de prediking van de eerste mensen tot wie Jezus zei: "Gaat heen en maakt alle volken tot discipelen... leert hen onderhouden al wat Ik u bevolen heb" (Mt 28,19-20). (Mt 28:19-20).
Het komt uit het Nieuwe Testament. Het kan een deel zijn van de Handelingen der Apostelen of de brieven van de vroege apostelen. Ook uit de katholieke brieven, het boek Hebreeën of Openbaring. Met andere woorden, het zijn de geschriften van de apostelen,
Deze tweede lezing helpt ons te weten hoe de eerste christenen leefden en hoe zij de leer van Jezus aan anderen uitlegden. Dit helpt ons om beter te weten en te begrijpen wat Jezus ons heeft geleerd.
Na de tweede lezing wordt het Alleluia gezongen, een vreugdevolle hymne die herinnert aan de Verrijzenis of een andere hymne naargelang de vereisten van het liturgisch seizoen.
Het zingen van het Alleluia stelt ons in staat om te luisteren naar de verkondiging van het mysterie van Christus. Aan het einde juichen we met de woorden: "Eer aan u, Heer Jezus".
Het is Jezus Christus zelf die tot ons spreekt in het Evangelie. Daarom luisteren we staande naar hem, en de priester kust hem als hij klaar is met verkondigen. Dan kondigt hij hardop aan dat Jezus Christus onder ons is: Dominus vobiscum! Dominus vobiscum!
De gebaren van de priester symboliseren ons verlangen om deel uit te maken van de waarheid van het evangelie. De leer van de Heer wordt ons medegedeeld, zodat wij er in onze persoonlijke intimiteit over kunnen mediteren en ze in onze ziel kunnen opnemen, zodat wij ze vervolgens in woord en daad kunnen doorgeven. werken van barmhartigheid naar de mensen om ons heen in ons dagelijks leven.
Het is een oproep tot de apostolische verantwoordelijkheid van de christenen, die in de Heilige Mis nieuwe kracht krijgt.
De priester neemt de tijd om ons het Woord van God uit te leggen. Homilie komt van een Grieks woord dat "dialoog", "gesprek" betekent. Het is het moment waarop God tot ons spreekt via zijn Kerk.
Het is een eenvoudige en praktische uitleg, geworteld in de liturgische teksten, die we zullen toepassen op ons christelijk leven. Wij proberen ons de adviezen die zij ons geven eigen te maken en proberen concrete oplossingen uit te werken. Een goede preek is er een die je van binnenuit laat nadenken.
"Wij zijn één volk dat één geloof belijdt, één geloofsbelijdenis; één volk verzameld in de eenheid van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest" (St. Leo de Grote, Homilie I over de Geboorte van de Heer (PL 54, 192).
Het credo bidden is een bron van heilige trots voor elke christen, om ontzag te hebben voor de realiteit van het volk van God te zijn, het lichaam van Christus, de tempel van de Heilige Geest.
Het gebed van de gelovigen beëindigt het eerste deel van de mis. We bidden voor elkaar en vragen om de noden van allen. Presentatie van de offers van brood en wijn
In het brood en de wijn die de priester aan God offert - de vrucht van het zweet en het zwoegen van de mens - zitten al uw menselijke inspanningen. Bied dat alles aan God aan. Leg alle uren en handelingen van je dag op de pateen naast Christus en zo maak je je leven bovennatuurlijk.
Alles zal voor God gedaan worden en God behagen. Maak van je leven echt een offer voor de Heer. Laten we niet vergeten dat het Christus zelf is die deze gebeden aan God de Vader voorlegt door de kracht van de Heilige Geest.
De liturgie van de Eucharistie is het belangrijkste moment van de Mis. Wij presenteren het brood en de wijn die het lichaam en bloed van Christus zullen worden. We nemen de collecte op voor de hele kerk en bidden over de offers.
In het Voorwoord danken en loven wij God, de driemaal heilige, door een gebed te bidden. Het komt van het Latijnse: pre - factum. Het betekent "voor het feit". Het wordt zo genoemd omdat het vlak voor de belangrijkste gebeurtenis van de hele mis plaatsvindt: het eucharistisch gebed.
In het voorwoord is er een dialoog met de priester, die steeds zegt: "Laten we ons hart opheffen. We hebben het opgeheven naar de Heer". In het voorwoord hebben wij God gedankt, zijn liefdewerken erkend en hem geprezen.
Op dit moment presenteren we de offers, het brood en de wijn. De eenvoud van dit voedsel doet ons denken aan het kind dat Jezus zijn offers bracht, vijf broden en twee vissen. Het was alles wat hij had, maar die kleinheid, geplaatst in de handen van Jezus, werd overvloed en was genoeg om een enorme menigte te voeden en zelfs over te houden.
Zo zullen ook onze eenvoudige offers van brood en wijn, in de handen van de Heer gelegd, in overvloed het Lichaam en Bloed van Christus worden om een grote schare te voeden die hongert naar God.
Bij elke mis zijn wij die menigte! Samen met dit brood en deze wijn bieden wij ook iets van onszelf op symbolische wijze aan God aan.
Wij bieden Hem onze inspanningen, offers, vreugde en verdriet. Wij bieden Hem onze zwakheid aan, zodat Hij grote werken met ons kan doen.
Dit is de innerlijke houding waartoe de liturgie ons leidt, om ons hart op te wekken om klaar te zijn voor het belangrijkste moment: wanneer Christus aanwezig zal zijn met zijn Lichaam en Bloed.
Terwijl de priester zijn handen wast, herhaalt u innerlijk het gebed dat hij uitspreekt: Heer, was mij volledig van mijn schuld en reinig mij van mijn zonde!
In de Mis geeft de Heer Jezus, die zich uit liefde voor ons "gebroken brood" maakt, zich aan ons en deelt ons al zijn barmhartigheid en liefde mee, waardoor ons hart, ons leven en onze relaties met Hem en met onze broeders en zusters worden vernieuwd. Paus Franciscus.
Het eucharistisch gebed is het geheel van gebeden rond het moment van de consecratie. We roepen aan met een gebed tot de Heilige Geest op dit moment waarop "de Kerk de Vader vraagt zijn Heilige Geest te zenden (...) over het brood en de wijn, opdat zij door zijn kracht het Lichaam en Bloed van Jezus Christus worden" (Catechismus van de Katholieke Kerk, n. 1353).
Zoals de Heilige Geest op de maagd Maria neerdaalde om Jezus in haar schoot te verwekken en aanwezig te maken, zo roepen wij nu de Heilige Geest aan om op deze gaven neer te dalen en ook Christus onder ons aanwezig te maken.
"Wij moeten ons hart opheffen tot de Heer, niet alleen als een rituele reactie, maar als een uitdrukking van wat er gebeurt in dit hart dat oprijst en anderen naar boven trekt". Paus Benedictus
Dan is het het moment waarop het brood en de wijn, twee zeer eenvoudige spijzen, naar het altaar worden gebracht, die de priester aan God zal offeren opdat Christus zich in de Eucharistie aanwezig stelt, ons ook bekeert, ons beter maakt, meer op Hem gelijkend.
De teksten komen uit de Heilige Schrift. Het eerste deel is een lied dat we geleerd hebben van het engelenkoor dat de profeet Jesaja hoorde zingen voor God bij zijn troon. De driemaal heilige herhaling herinnert ons aan de drie goddelijke personen van de Heilige Drie-eenheid.
Het tweede deel is de toespraak die zij tot Jezus richten als hij op Palmzondag op een ezel Jeruzalem binnenrijdt: "Gezegend is hij die komt in de naam van de Heer, hossana!".
Ze waren blij met Jezus, de langverwachte koning, die hun stad binnenkwam. In de mis roepen we ook Christus aan die op het punt staat zich aan ons te presenteren. Daarom kunnen we zeggen dat het heilige een lied is van mensen en engelen, die zich verenigen om God te loven.
"De kracht van Christus' woorden en daden en de kracht van zijn de gaven van de Heilige Geest onder de vorm van brood en wijn zijn lichaam en bloed sacramenteel aanwezig stellen, zijn offer aan het kruis voor eens en voor altijd". Catechismus van de Katholieke Kerk, n. 1353.
We zijn aangekomen bij het hart van het Eucharistisch gebed, bij het belangrijkste moment van de Mis. Naar aanleiding van het bevel van Jezus aan zijn apostelen: "Doe dit ter nagedachtenis aan mij", spreekt de priester, handelend in de persoon van Christus zelf, de woorden van de instelling van de eucharistie uit, dezelfde woorden die Jezus uitsprak op de dag van het Laatste Avondmaal.
(...) Wat een diepte hebben de woorden: dit is mijn Lichaam; dit is de beker van mijn Bloed! Zij vervullen ons met zekerheid, versterken ons geloof, verzekeren onze hoop en verrijken onze naastenliefde. Ja: Christus leeft, Hij is dezelfde als tweeduizend jaar geleden, en Hij zal altijd leven, ingrijpen in onze pelgrimstocht. Opnieuw komt hij naar ons toe als reiziger met ons mee, net als in Emmaüs, om ons te ondersteunen en te steunen bij alles wat we doen.
De werkelijke aanwezigheid van Jezus is een gevolg van het onuitsprekelijke mysterie dat wordt vervuld door de transsubstantiatie, waarvoor geen andere houding bestaat dan de almacht en de liefde van God te aanbidden. Daarom knielen wij op dit sublieme moment, dat de kern vormt van de eucharistieviering. Op zulke momenten is de priester het instrument van de Heer, handelend in persona Christi.
De Heilige Mis eindigt zoals we hem begonnen zijn, met het kruisteken. We kunnen in vrede gaan, want we hebben God gezien, we hebben Hem ontmoet en we zijn vernieuwd om door te gaan met de missie die God ons heeft toevertrouwd. Aan het einde van de mis geeft de priester ons de laatste zegen.
De rituelen die de viering afsluiten zijn:
We kregen de zegen van de priester. Moge dat "je mag in vrede gaan" de weerspiegeling zijn van een goed geleefde Heilige Mis.
Het woord zegen komt van twee woorden: goed en zeggen. Als God het goede over ons zegt, maakt zijn Woord ons anders, het geeft ons die genade om de goede strijd van het geloof te strijden. Zo eindigt de mis en zijn we klaar om verder te gaan met ons Christelijk leven.
Wanneer de tijd die binnen de Mis aan de dankzegging is gewijd te kort is, kan het een goed idee zijn om de dankzegging nog enkele minuten te verlengen, op een persoonlijke manier, aan het einde van alle delen van de Mis.
Bibliografie:
