Er werden niet alleen instellingen opgericht voor de ontwikkeling ervan, zoals de Duitse Society for Racial Hygiene (1904), maar democratische landen zoals de Verenigde Staten, Denemarken en Zweden namen beperkende wetten aan voor dragers van erfelijke ziekten, waaronder gedwongen sterilisatie.
Deze ideeën sloegen aan bij sommige nationaalsocialistische leiders, Adolf Hitler inbegrepenDe eerste officiële stap vond plaats op 14 juli 1933, nauwelijks een half jaar na zijn machtsovername in Duitsland. Naast de theorieën en doelen die in talloze boeken zijn uiteengezet, vond de eerste officiële maatregel plaats op 14 juli 1933, amper een half jaar na zijn machtsovername in Duitsland, met de uitvaardiging van de wet ter bescherming van de erfelijke gezondheid. Het bepaalde dat mensen die leden aan "aangeboren imbeciliteit, schizofrenie, manisch depressieve dementie, erfelijke epilepsie, de ziekte van Huntington [...] en acuut alcoholisme" gesteriliseerd moesten worden en er werden speciale rechtbanken opgericht om dit af te dwingen.
Ondanks de klachten van de katholieke kerk en sommige persoonlijkheden, wordt aangenomen dat tussen 1933 en 1945 werden ongeveer 400.000 Duitsers gedwongen gesteriliseerd.. Andere gevallen waarin de wet niet voorzag, werden opgenomen, zoals kinderen van Duitse moeders en Franse koloniale soldaten die in het Ruhrgebied werden geboren tijdens de Gallische bezetting (1923-25).
Maar, zoals Hitler zelf in 1935 bekende aan Dr. Gerhard Wagner, de leider van de nationaalsocialistische vereniging van Duitse artsen, was hij leek het noodzakelijk om verder te gaan, ook al liet de situatie dat nog niet toe.. Er moesten stappen worden ondernomen totdat de tijd rijp was, en die tijd zou komen met het geluid van oorlogstrommels.
Een poster van een conferentie over eugenetica in 1921, met daarop Amerikaanse staten die sterilisatiewetten hadden ingevoerd.
Op 20 februari 1939 werd Gerhard Kretchmar geboren in het kleine Saksische stadje Pomssen. Wat een vreugde had moeten zijn voor zijn ouders, Richard en Lina, veranderde in wanhoop. Hij miste een arm en een been, was blind en leed aan andere ziekten. Toen hij zijn huisarts raadpleegde, zei deze dat hij het beste kon sterven.
Overtuigde nationaalsocialisten, de ouders dienden daartoe een verzoekschrift in bij Hitler, gezien het feit dat de euthanasie illegaal was. De kanselier ging akkoord met het verzoek en stuurde zijn persoonlijke arts, Karl Brandt, naar Leipzig om alle informatie te verzamelen en te handelen als hij dat nodig achtte. Op 25 juli 1939, met ieders instemming, stierf het kind nadat het een injectie met Luminal had gekregen.
Mogelijk, de overtuiging dat een breed deel van de Duitse samenleving zou begrijpen De uitbreiding van de eugenetische maatregelen zette het regime ertoe aan nog een stap verder te gaan. Een paar dagen eerder had er een geheime vergadering plaatsgevonden in een villa in de Berlijnse Tiergartenstrasse 4 naar aanleiding van de zaak. De vergadering, die werd voorgezeten door Brandt zelf en Philipp Bouhler, hoofd van de Führerkanselarij in de NSDAP, werd bijgewoond door verschillende leden van het Ministerie van Binnenlandse Zaken en door gerenommeerde artsen en psychiaters.
Daar stelde hij zichzelf tot doel een grootschalig euthanasieprogramma opzetten van invloed op patiënten ongeneeslijk, in nazi-jargon, "levens onwaardig om geleefd te worden", zodat ze een "barmhartige dood" konden krijgen.
Geef uw donatie een gezicht. Help ons om diocesane en religieuze priesters te vormen.
In de discussie werd de mogelijkheid overwogen om een euthanasiewet op te stellen, maar er werd geconcludeerd dat een groot deel van de bevolking, vooral de kerken, dit niet zouden begrijpen. Er werd toen besloten om deze maatregelen op een discrete en verborgen manier te nemen, zodat er geen sprake kon zijn van moord. Een van de eerste was de oprichting van de Reichscommissie voor de Wetenschappelijke Registratie van Erfelijke en Aangeboren Ziekten, die een telling moest opstellen van pasgeborenen met gebreken.
De laatste bijeenkomst vond plaats op 5 september. Tijdens de vergadering werd een document getoond dat op de 1e (de datum van de invasie van Polen) door Hitler was ondertekend en waarin stond: "De Reichsleiter en Dr. Brandt, M.D., zijn onder hun verantwoordelijkheid belast met het uitbreiden van de bevoegdheden van bepaalde artsen die bij naam moeten worden benoemd. Deze een barmhartige dood kunnen schenken aan zieken die zij als ongeneeslijk hebben beoordeeld volgens de strengst mogelijke beoordeling". Iedereen dacht dat het Duitse publiek, dat in beslag genomen werd door de oorlog, er weinig aandacht aan zou besteden.
Tegelijkertijd werd er een campagne opgezet om de Duitse samenleving bewust maken van de economische en sociale aderlating voor de economie en de samenleving die betrokken was bij het in leven houden van deze mensen. Van boeken en pamfletten ging het naar korte films zoals De Erbe ("De erfenis", Carl Hartmann, 1935) en succesvolle speelfilms zoals Ich klage an ("Ik beschuldig", Wolfgang Liebeneiner, 1941).
Ondertussen kregen de kinderen op school problemen zoals deze: "Als het 500.000 mark per jaar kost om een psychiatrische inrichting voor ongeneeslijke geesteszieken te onderhouden en 10.000 mark om een huis te bouwen voor een arbeidersgezin, Hoeveel gezinswoningen kunnen er per jaar worden gebouwd van wat er nu wordt verspild aan het asiel?".
Karl Brandt, Hitlers persoonlijke arts en organisator van Aktion T-4.
De operatie werd gelanceerd onder de naam Aktion T-4, naar het herenhuis in de Tiergartenstrasse waar het was gevestigd. Ziekenhuizen en psychiatrische sanatoria in het hele Reich werden gedwongen om ongeneeslijk geachte patiënten aan te geven.. Ze moesten dit doen via een formulier dat was opgesteld door het Ministerie van Binnenlandse Zaken, dat drie groepen omvatte:
Toen de dossiers arriveerden, bekeken drie artsen ze en kruisten een vakje aan dat besliste over de toekomst van de persoon in kwestie. Een rood kruis betekende dood, een blauw kruis betekende leven en een vraagteken betekende twijfel met toekomstige herziening. De eersten werden opgehaald door grote grijze bussen van de Deutsche Post, de postdienst, met als bijzonderheid dat de ramen zwart getint waren.
Kort nadat de patiënten waren overgeplaatst, ontvingen hun families een nieuwe brief om hen te informeren over hun overlijden.
De bestemming was een van de zes vergassingscentra: Grafeneck, Hartheim, Sonnenstein, Brandenburg, Bernburg en Hadamar. Hier werd het volgende uitgevoerd een vluchtig visueel onderzoek dat weinigen van een onmiddellijke dood spaarde. Zeer jonge kinderen werden verwijderd met injecties morfine of scopolamine.
Hoewel de familie op de hoogte werd gebracht van de overplaatsing, werden er niet veel details aan toegevoegd. Na korte tijd ontving men een nieuwe brief met informatie over het overlijden en de vermoedelijke oorzaak en de mededeling dat het lichaam om redenen van volksgezondheid gecremeerd was. In sommige gevallen werd de as bijgezet en in andere gevallen werd een korte periode gegeven zodat de nabestaanden het konden ophalen.
Het aantal getroffen groepen nam gestaag toe. Een richtlijn verplichtte artsen en verloskundigen om baby's met misvormingen te rapporteren.Kort daarna werden de ouders op de hoogte gebracht van het bestaan van speciale sanatoria voor hun verzorging en rehabilitatie en werd hun toestemming gevraagd om hen over te brengen naar centra waar bijna niemand meer uit terugkeerde.
Karl Brandt (rechts) met Adolf Hitler en Martin Bormann. Bundesarchiv, Bild 183-H0422-0502-001 / CC-BY-SA 3.0
Condoleancebrieven daarentegen waren niet altijd overtuigend. Sommige bevatten fouten in geslacht of leeftijd, en de pathologieën van de overledene kwamen niet altijd overeen met de doodsoorzaak. Soms was de urn leeg of waren er twee urnen voor dezelfde persoon. De druk op het personeel van de centra werd te groot en Geruchten begonnen zich te verspreiden in de dorpen die aan de sanatoria grensden.
Al op 19 maart 1940, Theophil Wurm, protestantse bisschop van Württemberg, stuurde een brief naar de minister van Binnenlandse Zaken waarin hij om uitleg vroeg. Anderen zouden volgen, terwijl de families steeds minder graag overgeplaatst wilden worden. Het was echter bisschop Clemens August von Galen van Münster die in zijn preek op 3 augustus 1941 de ketel opende voor Aktion T-4.
Bisschop Clemens August von Galen.
In de preek, die in sommige parochies van het bisdom werd herhaald, zei von Galen: "Er bestaat een wijdverbreid vermoeden, dat grenst aan zekerheid, dat zoveel onverwachte sterfgevallen onder psychiatrische patiënten geen natuurlijke oorzaak hebbenHet is niet zo dat ze opzettelijk geprogrammeerd zijn, maar dat ambtenaren, volgens het voorschrift dat het geoorloofd is om "levens die het leven niet waard zijn" te vernietigen, onschuldige mensen doden als besloten wordt dat deze levens geen waarde hebben voor het volk en de staat. Het is een verschrikkelijke doctrine die rechtvaardigt de moord op onschuldige mensendie carte blanche geeft om invaliden, misvormden, chronisch zieken, ouderen die niet kunnen werken en zieken met een ongeneeslijke ziekte te doden.
De aanklacht had niet luider en duidelijker kunnen zijn, en het maakte indruk. De oppositie tegen de euthanasiemaatregelen groeide en de nervositeit bij de leidinggevenden van Aktion T-4 nam toe. Ondergedompeld in de campagne tegen de USSR, wilde Hitler geen sociale onrust in de achterhoede, dus had hij geen andere optie dan officieel" de operatie opschorten op 24 augustus 1941.
Tegen die tijd waren er 70.273 slachtoffers geregistreerd. Recente studies suggereren echter dat de operatie heimelijk en met andere methoden werd voortgezet. Hoewel de overbrengingen ophielden, werden vergassingen vervangen door dodelijke injecties, drugsvergiftiging of verhongering. Het aantal slachtoffers zal waarschijnlijk nooit bekend wordenHet aantal ontheemden zou wel eens rond de 200.000 kunnen liggen.
Gepubliceerd in de Vanguardia
