Een onverwachte ontmoeting op de Camino de Santiago

"Ik wilde al lang de Camino de Santiago doen met Cristina, mijn vrouw, toen een ander stel, experts in wandelen, ons vertelde dat ze eind mei de zogenaamde Engelse Camino wilden gaan doen, die van Ferrol naar Santiago gaat. Het is iets meer dan honderd kilometer en ze hadden de route, accommodatie en hulp met bagage al gepland, met een bedrijf dat je bagage met een taxi van je hotel ophaalt en bij het volgende hotel aflevert.

Voor mijn leeftijd, net gepensioneerd, was het een zeer interessante optie, omdat ik niet met veel gewicht in mijn rugzak hoefde te lopen, wat een opluchting is als je zoveel kilometers loopt. Bovendien, als op een bepaald moment je kracht je in de steek laat, of je hebt een belemmering waardoor je niet kunt lopen, kunnen ze je komen ophalen en je naar het volgende ontmoetingspunt brengen.

Met deze vooronderstellingen aarzelden we niet om het avontuur aan te gaan en boekten we onze vliegtickets naar A Coruña en terug van Santiago naar Barcelona, waar we wonen.

De dagen van de Camino de Santiago waren verdeeld in vijf delen. De eerste, van ongeveer 19 kilometer, van El Ferrol naar Pontedeume; en de volgende, nog eens 20 kilometer, naar Betanzos. In beide steden konden we deelnemen aan de mis, die meestal 's middags wordt opgedragen.

Tijdens de derde etappe begon het ingewikkeld te worden, want de reis van Betanzos naar Mesón do Vento was meer dan 25 kilometer lang en erg steil. Toen we op onze bestemming aankwamen, hadden we geen kerk waar we de mis konden bijwonen, dus regelden we een taxi die ons terugbracht naar Betanzos om de mis bij te wonen om half acht, en daarna terug naar Mesón do Vento. Nu we wat meer uitgerust waren, konden we lekker eten en onze batterijen opladen, want we hadden de volgende dag ook nog een lange weg te gaan.

We keken al uit naar de voorlaatste route en gingen de volgende dag op weg naar Sigüeiro, nog eens 25 kilometer met flinke stijgingen en dalingen, maar iets draaglijker dan het vorige stuk en met landschappen van eucalyptusbossen en velden die op het punt stonden gemaaid te worden.

De waarheid is dat we uitgeput maar gelukkig aankwamen in Sigüeiro. Cristina eindigde met een pijnlijke voet en we besloten dat ze het laatste stuk naar Santiago, slechts 16 kilometer lang, met een taxi tot een kilometer ervoor zou worden gebracht en dat ze zich daar bij ons zou voegen die het laatste deel van de route liepen. We spraken af bij de kerk van San Cayetano, die op die afstand van het centrum ligt en die de route van de Engelse Camino de Santiago kruist.

Iets voor de middag ontmoetten we elkaar bij de parochiekerk van San Cayetano. Het was al sluitingstijd en de pastoor had geen tijd om het parochiezegel te stempelen op onze al goed gevulde Compostela, maar we groetten de Heer en bedankten hem voor alle goede Camino die we hadden gehad. De waarheid is dat het geen enkele dag heeft geregend en dat de hitte ons er niet van weerhield om de etappes naar tevredenheid af te leggen.

Net buiten de deur van de parochiekerk leunden twee jonge Keniaanse mannen tegen de stenen muur, zoals ze ons vertelden, en we vroegen of ze een foto van de hele groep wilden maken. Ze spraken Spaans en hun vriendelijke houding zorgde voor een snel gesprek.

- Hallo, goedemorgen, wat doe je?

- We helpen de pastoor, omdat we seminaristen zijn.

- Kijk, wat leuk! Nou, we werken samen met een stichting die de studie van seminaristen helpt, de CARF Foundation.

- Wat zeg je daarvan! Nou, we studeren in Bidasoa. Dus heel erg bedankt voor jullie hulp en medewerking.

De vreugde en verrassing was enorm en vanaf dat moment ontstond er een enorme empathie. Serapion (Serapion Bescheiden Shukuru) en Faustin (Faustin Menas Nyamweru), beiden uit Tanzania, vergezelden ons op de laatste etappe.

Toen vertelde Serapion ons dat hij al in het vierde jaar zit en Faustin in het eerste. Ze wezen ons op het pelgrimsbureau, waar ze de laatste stempel zetten en je Camino certificeren, wat ook de mogelijkheid accrediteert om de plenaire aflaat te krijgen die deze pelgrimstocht met zich meebrengt, zolang aan de andere voorwaarden van de kerk wordt voldaan.

Opnieuw opgewonden nemen we afscheid van de twee en wensen hen veel trouw en goeds toe wanneer ze aankomen op hun plaats van herkomst om priester gewijd te worden, na hun vormingsperiode aan het Bidasoa Seminar.

We blijven achter met de prachtige herinnering aan deze toevallige ontmoeting en de dankbaarheid van deze twee seminaristen die, met de hulp van alle weldoeners van de Stichting CARF, vele zielen kunnen bereiken, waar ze ook hun pastorale werk doen.

s Avonds konden we deelnemen aan de mis in de kathedraal, de apostel danken en genieten van het wiegen van de botafumeiro die met de geur van wierook al onze intenties en dankbaarheid voor de roeping van Serapion en Faustin ten hemel verhief".

Fernando de Salas, Sant Cugat del Vallés.