Chiara Lubich en de Jezus van het Vierde Woord

Chiara is een onmisbare referentie in deze moeilijke tijden waarin veel christenen zich ontmoedigd voelen omdat zij een minderheid zijn te midden van een pluriforme en complexe samenleving, die met de rug naar God lijkt te leven.

Het belang van Chiara's teksten

Deze christenen voelen zich in de steek gelaten en hebben heimwee naar een voorbije, zogenaamd idyllische tijd die zij niet hebben meegemaakt. Zij worden overmand door verdriet en lijken op de voorovergebogen vrouw in het evangelie (Lc 13,10-17), die niet in staat is haar hoofd ten hemel te heffen. Deze christenen, in nood om hun vreugde die Christus ons brengtHet zou voor hen goed zijn de teksten van Chiara, een vrouw die altijd aandacht had voor de ingevingen van de Heilige Geest, te verdiepen en te mediteren. Zij wist heel goed dat de kracht van de christen altijd geleend wordt, want onze zwakheid wordt kracht in Christus.

Chiara en de Christusfiguur

Een van mijn favoriete teksten van Chiara Lubich is een artikel geschreven voor het agentschap Zenit voor Goede Vrijdag 2000. Ze was toen tachtig jaar oud, hoewel ze het geschreven zou kunnen hebben aan het begin van haar spirituele reis, want hier vinden we een van de meest karakteristieke kenmerken van haar spiritualiteit: meditatie over Jezus verlaten.

En contraste con las expectativas de esos cristianos apegados a la supuesta seguridad vivida en otros tiempos, Chiara presenta la figura de un Cristo despojado en la cruz de su divinidad para unirse todavía más al hombre, para experimentar Él también la angustia y el desamparo del ser humano e en algunos momentos de su vida. Tal es el sentido de la cuarta palabra pronunciada en la cruz, “¡Dios mío, Dios mío! ¿Por qué me has abandonado?” (Mt 27, 47).

Chiara en de gewonden van het leven

Ik heb eens een verklaring gelezen die mij helemaal niet overtuigde: Jezus was begonnen een psalm te bidden die deze woorden bevatte en zijn uitputting verhinderde hem zijn gebed voort te zetten. Het is mogelijk dat Jezus die psalm aan het bidden was, maar feit is dat zijn woorden duidelijk uitdrukken wat hij op dat moment voelde. Eeuwenlang is aan dit vierde woord onvoldoende aandacht besteed, misschien omdat sommigen dachten dat het een onbeantwoordbare vraag was.

Anderzijds weten wij gelovigen, zoals Chiara ons in herinnering brengt, dat de Vader zijn Zoon voor eeuwig heeft opgewekt en verheven. In dit verband wijst zij er ook op: "In Hem was de liefde nietig, het licht gedoofd, de wijsheid verstomd. We waren gescheiden van de Vader. Het was nodig dat de Zoon, in wie wij ons allen bevonden, scheiding van de Vader proefde. Hij moest Gods verlatenheid ervaren zodat wij ons niet langer verlaten zouden voelen".

Hoop aan de voeten van Christus

Chiara ve en ese Jesús que grita su abandono a muchas personas que sufren en lo físico como ciegos, mudos o sordos, pero también percibe a los que sufren en su espíritu: los desilusionados, los traicionados, los miedosos, los tímidos, los desorientados… Estos últimos son los heridos de la vida, una expresión utilizada en algunas ocasiones por san Juan Pablo II, y que no hace mucho contemplé como rótulo de una sección en una librería de Lourdes. Pienso que los enfermos del espíritu son mucho más numerosos que los otros, pues en una sociedad poco solidaria son infinidad las personas que viven en la soledad y el desamparo.

Jezus is in hen verlaten, omdat, zoals Chiara zegt: "Jezus is in hen verlaten.We kunnen Hem zien in elke lijdende broeder. Door hen te benaderen die op Hem lijken, kunnen we tot hen spreken over Jezus verlaten.".

Lijders is het idee verkocht dat hun leven een mislukking is en dat niets de moeite waard is. Maar Jezus heeft veel meer geleden dan zij allemaal.... Chiara herinnert ons eraan dat achter alle pijnlijke aspecten van het leven het gezicht van Christus schuilgaat. We zouden eraan kunnen toevoegen dat het een concreet gezicht is met een identiteit, ook al heeft het zeer uiteenlopende voorstellingen, en als zijn gezicht herkenbaar is, dan moet dat ook het gezicht van onze broeders en zusters zijn, omdat, zoals Chiara opmerkt, elk van hen Hem is.

Het is onze taak om pijn om te zetten in liefde, een taak die menselijkerwijs onmogelijk lijkt, maar mogelijk wordt gemaakt door de kracht en andere gaven van de Geest van Christus..

Chiara en haar visie op de jeugd

De evocatie van de verlating van de gekruisigde Christus brengt mij ertoe Chiara in verband te brengen met Olivier Clément, een bekende Franse orthodoxe theoloog. Beiden hadden een grote bewondering voor patriarch Athenagoras en hadden enkele persoonlijke ontmoetingen die zij in hun geschriften vastlegden. Tegenover de politieke en sociale stormen van die tijd, zoals mei '68, was Athenagoras noch pessimistisch noch nostalgisch over een zogenaamd beter verleden, en hij verzekerde Clément dat deze jonge demonstranten hem met mededogen inspireerden. Ook al beseffen ze het niet, het zijn volledig in de steek gelaten jongeren en hun schreeuw is nog steeds de schreeuw van wezen. De patriarch, een groot kenner van de mensheid, ziet de studentenopstand als een schreeuw om hulp. Van zijn kant benadrukt Clément dat, ondanks de schijnbare triomf van het nihilisme, er een grote leegte is in een protestbeweging die beweert de erfgenaam te zijn van Marx, Nietzsche en Freud.

Authentieke christelijke oecumene

Creen, como tantos otros, en la transformación de las estructuras, o a lo mejor ni siquiera en eso, aunque no se dan cuenta de que la única revolución creativa en la historia es la que nace de la transformación de los corazones. Por su parte, Chiara Lubich, testigo de una época turbulenta en la que Cristo es nuevamente abandonado y sustituido por utopías sin esperanza, encuentra en Atenágoras el corazón de un padre, un espíritu juvenil lleno de fe y esperanza. No le califica de hermano separado, una expresión muy frecuente en la época del posconcilio, pues tiene el convencimiento de pertenecer a una misma casa, a una misma familia. Este es el auténtico ecumenismo, en el que las diferencias han perdido su color gracias al sol de la caridad. Tanto es así que el grito de Jesús abandonado en la cruz está necesariamente dirigido a todos los cristianos sin excepción. El encuentro con Jesús abandonado, presente en tantos hermanos a los que no podemos dejar solos, es un buen ejemplo de ecumenismo.