Hablar hoy de la muerte no es algo políticamente correcto en nuestra cultura, porque la consideramos como ajena a la vida; como si tan sólo ocurriera por mala suerte o por desgracia. Sin embargo en la realidad la muerte acontece en cualquier momento de la existencia, incluso durante la niñez. La muerte de un ser querido supone un un inmenso dolor y duelo por la separación física definitiva de esa persona tan importante para nosotros. Supone dolor por quien ha fallecido y también dolor para nosotros, que quedamos privados de su presencia.
Είναι η εγγύτητα του ανεπανόρθωτου θανάτου. Χαρακτηρίζεται από "ολιστικό ή ολικό πόνο". Υποφέρουν από σωματικό, ψυχολογικό, πνευματικό και κοινωνικό πόνο.
Είναι να τερματίσει τη ζωή ενός άρρωστος. Η εκ προθέσεως πρόκληση θανάτου ατόμου που πάσχει από προχωρημένη, χρόνια ή ανίατη ασθένεια. Ο θάνατος αυτός μπορεί να προκληθεί με πράξη ή παράλειψη.
Οι γιατροί βλέπουν με πόνο πώς εισάγεται η ευθανασία στις λεγόμενες προηγμένες κοινωνίες, προκειμένου να απαλλαγεί η κοινωνία από ενοχλητικούς ανθρώπους που δημιουργούν έξοδα για το κράτος.
Ταυτόχρονα, βλέπουμε με ικανοποίηση ότι σε μέρη όπου έχει καθιερωθεί η παρηγορητική φροντίδα και η κατ' οίκον φροντίδα, οι ασθενείς και οι οικογένειές τους δείχνουν βαθιά ευγνωμοσύνη. Στη χώρα μας έχουν εφαρμοστεί τα τελευταία χρόνια, αλλά υπάρχει επείγουσα ανάγκη για μια ευρύτερη και πιο ομοιογενή ανάπτυξη της ανακουφιστικής φροντίδας σε όλη την Ισπανία.
Όσοι υπερασπίζονται το νόμο περί ευθανασίας χρησιμοποιούν εκστρατείες και κινητοποιήσεις για να διεγείρουν τα συναισθήματα των ανθρώπων και προσπαθούν να δείξουν ότι δεν μπορεί κανείς να "κάνει αλλιώς". Βασίζονται στην αυτονομία του ατόμου, εφόσον το επιθυμεί. Αυτονομία που στην πράξη δεν υπάρχει, διότι Είμαστε όλοι εξ ορισμού ευάλωτοι και εξαρτημένοι. Και με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, στις τελευταίες στιγμές της ζωής, είμαστε όλοι ευάλωτοι..
Afortunadamente, la humanización de la asistencia sanitaria y el control del sufrimiento de un enfermo en situación terminal es hoy médicamente posible gracias a la correcta aplicación de los Cuidados Paliativos, que se administran según una guía de actuación basada en unos principios éticos que orientan la toma de decisiones clínicas.
Αρχή της αλληλεγγύης. Η αλληλεγγύη προς τους ασθενείς σε τελικό στάδιο και τις οικογένειές τους συνεπάγεται τη συνοδεία και την εφαρμογή των κατάλληλων πόρων φροντίδας. Κανείς δεν πρέπει να αντιμετωπίζει μόνος του τον θάνατό του, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από άλλους. Αυτή η αλληλεγγύη συνεπάγεται πείτε όχι στην παραμέληση, την αδιαφορία και τη λήθη. Σημαίνει να πούμε ναι στην εγγύτητα, στην ανθρώπινη ζεστασιά, στην παροχή ποιοτικής φροντίδας. Un sí también al alivio del sufrimiento social.
Η μη-επιβάρυνση απορρέει από την ιπποκρατική ηθική με τη γνωστή, αρχή της Primum non nocare. Το να μην βλάπτεις ποτέ τον πάσχοντα άνθρωπο είναι προϋπόθεση για κάθε ιατρική παρέμβαση. Αυτό συνεπάγεται την επαλήθευση της σωστής διάγνωσης της αναισθησίας και την αποφυγή ιατρικών μέτρων που δεν θα επιτύχουν τους επιθυμητούς στόχους.
Απαιτεί να προσφέρονται οι ίδιες λύσεις σε όλους τους ασθενείς. Να εγγυάται τα δικαιώματα των ανίατα ασθενών και των οικογενειών τους χωρίς διακρίσεις..
Αυτό θα απαιτήσει τον έλεγχο της επάρκειας των :
Τα άτομα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως αυτόνομα και τα άτομα των οποίων η αυτονομία έχει μειωθεί πρέπει να λαμβάνουν μέριμνα. Ένας τρόπος σεβασμού της αυτονομίας είναι η προώθηση στην πράξη της συμμετοχής του ασθενούς και της οικογένειάς του στη λήψη αποφάσεων.
Τι σημαίνει αυτό;
Απαιτεί να μην κάνουμε κακό. Μεγιστοποίηση των πιθανών οφελών και ελαχιστοποίηση των πιθανών βλαβών. Η ανακουφιστική φροντίδα πραγματοποιεί αντικειμενική ανάλυση της σχέσης οφέλους/κινδύνου, εφαρμόζει ένα ολοκληρωμένο διεπιστημονικό σχέδιο φροντίδας. Και εφαρμόζει τελική καταστολή, όταν αυτό είναι απαραίτητο με πρωτόκολλο. ηθικά ορθό.
Με βάση τα ανωτέρω, θεωρώ ότι:
Πρώτον, ότι είναι ζωτικής σημασίας να ευαισθητοποίηση σε όλα τα επίπεδαΟι ιατρικές, ιατρικές, κοινωνικές, οικογενειακές και ατομικές διαφορά μεταξύ "παρηγορητικής φροντίδας και ευθανασίας".
Δεύτερον, ότι είναι ζωτικής σημασίας φυσικοποίηση και εξανθρωπισμός της τελικής έκστασης της ύπαρξης, με σεβασμό στην αξιοπρέπεια του προσώπου σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Η πιο σημαντική στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η στιγμή του θανάτου.
Τρίτον, είναι απαράδεκτη η εισαγωγή του νόμου για την ευθανασία, η εφαρμογή του οποίου επιδέχεται λάθη και παρεξηγήσεις. Και όμως είναι επείγον να θεσπιστεί το συντομότερο δυνατό ένας νόμος για την ανακουφιστική φροντίδα.
Ana María Alvarez Silván
Ομότιμος ιατρός HUVR