Η Chiara Lubich και ο Ιησούς του Τέταρτου Λόγου

Η Κιάρα αποτελεί απαραίτητο σημείο αναφοράς σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που πολλοί χριστιανοί αισθάνονται απογοητευμένοι επειδή αποτελούν μειοψηφία μέσα σε μια πλουραλιστική και πολύπλοκη κοινωνία, η οποία φαίνεται να ζει με την πλάτη στον Θεό.

Η σημασία των κειμένων της Chiara

Αυτοί οι χριστιανοί αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι και νοσταλγούν μια περασμένη, υποτιθέμενη ειδυλλιακή εποχή που δεν έχουν ζήσει. Κατακλύζονται από θλίψη και μοιάζουν με τη σκυμμένη γυναίκα στο Ευαγγέλιο (Λουκάς 13:10-17), που δεν μπορεί να σηκώσει το κεφάλι της προς τον ουρανό. Αυτοί οι χριστιανοί, που είχαν ανάγκη να ανακτήσουν την χαρά που μας φέρνει ο ΧριστόςΘα ήταν καλό να εμβαθύνουν και να διαλογιστούν πάνω στα κείμενα της Chiara, μιας γυναίκας που ήταν πάντα προσεκτική στις εμπνεύσεις του Αγίου Πνεύματος. Ήξερε πολύ καλά ότι η δύναμη του χριστιανού είναι πάντα δανεική, γιατί η αδυναμία μας γίνεται δύναμη εν Χριστώ.

Η Chiara και η μορφή του Χριστού

Ένα από τα αγαπημένα μου κείμενα της Chiara Lubich είναι ένα άρθρο που έγραψε για το πρακτορείο Zenit για τη Μεγάλη Παρασκευή του 2000. Ήταν ογδόντα ετών τότε, αν και θα μπορούσε να το έχει γράψει στην αρχή του πνευματικού της ταξιδιού, γιατί εδώ συναντάμε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της πνευματικότητάς της: διαλογισμός για τον Ιησού εγκαταλελειμμένο.

En contraste con las expectativas de esos cristianos apegados a la supuesta seguridad vivida en otros tiempos, Chiara presenta la figura de un Cristo despojado en la cruz de su divinidad para unirse todavía más al hombre, para experimentar Él también la angustia y el desamparo del ser humano e en algunos momentos de su vida. Tal es el sentido de la cuarta palabra pronunciada en la cruz, “¡Dios mío, Dios mío! ¿Por qué me has abandonado?” (Mt 27, 47).

Η Chiara και οι πληγωμένοι της ζωής

Κάποτε διάβασα μια εξήγηση που δεν με έπεισε καθόλου: ο Ιησούς είχε αρχίσει να προσεύχεται έναν ψαλμό που περιείχε αυτά τα λόγια και η εξάντλησή του τον εμπόδισε να συνεχίσει την προσευχή του. Είναι πιθανό ο Ιησούς να προσευχόταν αυτόν τον ψαλμό, αλλά το γεγονός είναι ότι τα λόγια του εκφράζουν σαφώς αυτό που ένιωθε εκείνη τη στιγμή. Για αιώνες δεν δόθηκε επαρκής προσοχή σε αυτή την τέταρτη λέξη, ίσως επειδή κάποιοι φαντάζονταν ότι ήταν ένα αναπάντητο ερώτημα.

Από την άλλη πλευρά, εμείς οι πιστοί γνωρίζουμε, όπως μας υπενθυμίζει η Chiara, ότι ο Πατέρας ανέστησε και εξύψωσε τον Υιό του για πάντα. Από την άποψη αυτή, επισημαίνει επίσης: "Σε Αυτόν, η αγάπη ακυρώθηκε, το φως έσβησε, η σοφία σιώπησε. Ήμασταν χωρισμένοι από τον Πατέρα. Ήταν απαραίτητο για τον Υιό, στον οποίο όλοι βρεθήκαμε, να δοκιμάσει τον χωρισμό από τον Πατέρα. Έπρεπε να βιώσει την εγκατάλειψη του Θεού για να μην αισθανόμαστε πλέον εγκαταλελειμμένοι".

Ελπίδα στα πόδια του Χριστού

Chiara ve en ese Jesús que grita su abandono a muchas personas que sufren en lo físico como ciegos, mudos o sordos, pero también percibe a los que sufren en su espíritu: los desilusionados, los traicionados, los miedosos, los tímidos, los desorientados… Estos últimos son los heridos de la vida, una expresión utilizada en algunas ocasiones por san Juan Pablo II, y que no hace mucho contemplé como rótulo de una sección en una librería de Lourdes. Pienso que los enfermos del espíritu son mucho más numerosos que los otros, pues en una sociedad poco solidaria son infinidad las personas que viven en la soledad y el desamparo.

Ο Ιησούς εγκαταλείπεται μέσα τους, γιατί, όπως λέει η Chiara: "Ο Ιησούς εγκαταλείπεται μέσα τους.Μπορούμε να Τον δούμε σε κάθε πάσχοντα αδελφό. Πλησιάζοντας αυτούς που Του μοιάζουν, μπορούμε να τους μιλήσουμε για τον Ιησού που εγκαταλείφθηκε.".

Στους πάσχοντες έχει πωληθεί η ιδέα ότι η ζωή τους είναι μια αποτυχία και ότι τίποτα δεν αξίζει τον κόπο. Αλλά ο Ιησούς έχει υποφέρει πολύ περισσότερο από όλους αυτούς.. Η Chiara μας υπενθυμίζει ότι πίσω από όλες τις οδυνηρές πτυχές της ζωής, υπάρχει το πρόσωπο του Χριστού. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι πρόκειται για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο με ταυτότητα, ακόμη και αν έχει πολύ διαφορετικές παραστάσεις, και αν το πρόσωπό του είναι αναγνωρίσιμο, το ίδιο πρέπει να είναι και το πρόσωπο των αδελφών μας, διότι, όπως επισημαίνει η Chiara, ο καθένας από αυτούς είναι Αυτός.

Είναι καθήκον μας να μετατρέψουμε τον πόνο σε αγάπη, ένα καθήκον που φαίνεται ανθρωπίνως αδύνατο, αλλά θα γίνει δυνατό με τη δύναμη και τα άλλα χαρίσματα του Πνεύματος του Χριστού..

Η Chiara και το όραμά της για τη νεολαία

Η επίκληση της εγκατάλειψης του σταυρωμένου Χριστού με οδηγεί να συνδέσω την Chiara με τον Olivier Clément, έναν γνωστό Γάλλο ορθόδοξο θεολόγο. Και οι δύο είχαν μεγάλο θαυμασμό για τον Πατριάρχη Αθηναγόρα και είχαν κάποιες προσωπικές συναντήσεις τις οποίες κατέγραψαν στα γραπτά τους. Μπροστά στις πολιτικές και κοινωνικές θύελλες της εποχής, όπως ο Μάης του '68, ο Αθηναγόρας δεν ήταν ούτε απαισιόδοξος ούτε νοσταλγός ενός δήθεν καλύτερου παρελθόντος και διαβεβαίωνε τον Clément ότι αυτοί οι νεαροί διαδηλωτές τον ενέπνεαν με συμπόνια. Ακόμη και αν δεν το συνειδητοποιούν, είναι εντελώς εγκαταλελειμμένοι νέοι άνθρωποι και η κραυγή τους εξακολουθεί να είναι η κραυγή των ορφανών. Ο πατριάρχης, μεγάλος γνώστης της ανθρωπιάς, βλέπει την εξέγερση των φοιτητών ως κραυγή βοήθειας. Από την πλευρά του, ο Clément τονίζει ότι, παρά τον προφανή θρίαμβο του μηδενισμού, υπάρχει ένα μεγάλο κενό σε ένα κίνημα διαμαρτυρίας που ισχυρίζεται ότι είναι κληρονόμος του Μαρξ, του Νίτσε και του Φρόιντ.

Αυθεντικός χριστιανικός οικουμενισμός

Creen, como tantos otros, en la transformación de las estructuras, o a lo mejor ni siquiera en eso, aunque no se dan cuenta de que la única revolución creativa en la historia es la que nace de la transformación de los corazones. Por su parte, Chiara Lubich, testigo de una época turbulenta en la que Cristo es nuevamente abandonado y sustituido por utopías sin esperanza, encuentra en Atenágoras el corazón de un padre, un espíritu juvenil lleno de fe y esperanza. No le califica de hermano separado, una expresión muy frecuente en la época del posconcilio, pues tiene el convencimiento de pertenecer a una misma casa, a una misma familia. Este es el auténtico ecumenismo, en el que las diferencias han perdido su color gracias al sol de la caridad. Tanto es así que el grito de Jesús abandonado en la cruz está necesariamente dirigido a todos los cristianos sin excepción. El encuentro con Jesús abandonado, presente en tantos hermanos a los que no podemos dejar solos, es un buen ejemplo de ecumenismo.