Antoine Tiabondou είναι ένας 40χρονος ιερέας από την Μπουρκίνα Φάσο. Μετά από έξι χρόνια ιερατικής διακονίας, το 2014 ο επίσκοπός του τον έστειλε στη Ρώμη για να αποκτήσει πτυχίο στην κοινωνική και θεσμική επικοινωνία στο Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 2017.
Πέρυσι επέστρεψε στον Τίμιο Σταυρό για να συνεχίσει το διδακτορικό του, επειδή ο επίσκοπός του συνειδητοποίησε πόσο σημαντικό είναι το έργο που μπορεί να επιτελεστεί στην επισκοπή του αφού έχει την ευκαιρία να εκπαιδευτεί σε ένα πανεπιστήμιο αριστείας όπως το Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού.
"Η απόκτηση μιας υποτροφίας αυτή τη στιγμή που το COVID πλήττει σκληρά την ανθρωπότητα ήταν μια πραγματική και απτή ευκαιρία που μου έδωσαν ο Θεός και οι ευεργέτες για να υπηρετήσω καλύτερα την Εκκλησία στην επισκοπή μου", λέει. Ο Antonie μας λέει τη μαρτυρία του και πώς η επιρροή του πατέρα του, κατηχητή, ένα πολύ σημαντικό λειτούργημα στη χώρα του, ήταν καθοριστική στην πορεία του προς την ιεροσύνη.
"Ονομάζομαι Antoine Tiabondou, είμαι ιερέας από την Μπουρκίνα Φάσο και γεννήθηκα στην πόλη Piela στις 11 Ιουνίου 1981.
Έχω ενθρονιστεί στην επισκοπή Fada N'gourma, μια πόλη στο ανατολικό τμήμα της Μπουρκίνα Φάσο, 219 χιλιόμετρα ανατολικά της πρωτεύουσας Ουαγκαντούγκου. Η Fada N'gourma είναι μια σημαντική πόλη, καθώς είναι γνωστή για την παραγωγή κουβερτών και χαλιών, καθώς και για την παραγωγή μελιού.
Γεννήθηκα σε μια ευτυχισμένη καθολική οικογένεια και είμαστε 7 αδέλφια. Ο πατέρας μου, ο οποίος έχει πλέον αποβιώσει, ήταν κατηχητής. Στη χώρα μου, το να είσαι ο κατηχητής είναι ένα πολύ σημαντικό λειτούργημαΗ Εκκλησία της Μπουρκίνα Φάσο είχε μια εξαιρετική διακονία από την αρχή του ευαγγελισμού.
Μαζί με τη μαμά, έλαβαν τετραετή εκπαίδευση και στάλθηκαν από τον ιερέα της ενορίας διαδοχικά σε διάφορα χωριά, όπου ο μπαμπάς έπρεπε να διδάξει και να προετοιμάσει τους κατηχούμενους για τη λήψη των μυστηρίων της χριστιανικής μύησης και του γάμου.
Η μορφή του κατηχητή είναι σημαντική από την άποψη αυτή διότι εξασφαλίζει τη μονιμότητα της Εκκλησίας σε απομακρυσμένα μέρη όπου ο ιερέας Έρχεται μερικές φορές για να επισκεφθεί τις κοινότητες και να τους προσφέρει τα μυστήρια. Κάθε Κυριακή, ο κατηχητής συγκεντρώνει την κοινότητα και, όταν δεν μπορεί να γίνει λειτουργία λόγω έλλειψης ιερέων, προεδρεύει στην κυριακάτικη κοινοτική προσευχή.
Η γιορτή αυτή συνίσταται στην ακρόαση του Λόγου του Θεού την Κυριακή, ακολουθούμενη από μια ώρα ανταλλαγής απόψεων και μια κοινή προσευχή για τις προθέσεις της κοινότητας και της Εκκλησίας. Μερικές φορές ο κατηχητής, ο οποίος προεδρεύει, μοιράζει τη Θεία Κοινωνία στους πιστούς. Μετά την εορτή αυτή, κάνει κατήχηση και επισκέπτεται τους αρρώστους.
Τελικά, ο κατηχητής είναι υπεύθυνος για τους ανθρώπους της κοινότητάς του, Τον καθοδηγεί και τον ενθαρρύνει στη διακήρυξη του Ευαγγελίου και στην εμπειρία της πίστης κατά την αναμονή του ιερέα.
Σε αυτό το πλαίσιο πέρασα την παιδική μου ηλικία. Και σε αυτές τις συνθήκες είχα την επιθυμία να γίνω ιερέας από την ηλικία των πέντε ετών. Είδα πόσο πολύ έλειπαν οι άνθρωποί μου και πόσο πολύ ήθελαν να έχουν έναν ιερέα πάντα παρόντα; Και η ίδια η επιθυμία μου να υπηρετήσω τους ανθρώπους γεννήθηκε από την επαφή μου με έναν ιερέα γαλλικής καταγωγής, ο οποίος ερχόταν συχνά για να τελέσει την κυριακάτικη λειτουργία για την κοινότητα του χωριού.
Έχω ακόμα μια ζωντανή ανάμνηση του στην καρδιά μου: θυμάμαι την απλότητά του, την εγγύτητά του με τον μπαμπά και την ευκολία του διαλόγου του με νέους χριστιανούς, με παραδοσιακούς ηγέτες και με πιστούς της μουσουλμανικής θρησκείας, γιατί στη χώρα μου υπάρχουν όλων των ειδών οι άνθρωποι!
Ο Antoine Tiabondou είναι ιερέας της Μπουρκίνα Φάσο, ο οποίος έχει ενθρονιστεί στην επισκοπή Fada N'gourma, μια πόλη στο ανατολικό τμήμα της Μπουρκίνα Φάσο. Μεγάλωσε σε καθολική οικογένεια και έχει επτά αδέλφια. Στην ηλικία των πέντε ετών σκέφτηκε να γίνει ιερέας, βλέποντας το έργο του πατέρα του ως κατηχητή, μια σημαντική αποστολή στη χώρα του, καθώς κρατά την Εκκλησία ζωντανή σε απομακρυσμένα μέρη όπου δεν φτάνει ο ιερέας.
Ήταν ο ίδιος ιερέας που είχε τη χαρά να υποβάλει τον φάκελό μου για να εισαχθώ στο μικρό ιεροδιδασκαλείο του Αγίου Αυγουστίνου στο Baskouré, στην αρχιεπισκοπή των Κουπέλων, τον Σεπτέμβριο του 1993, όπου συνέχισα την εκπαίδευσή μου για οκτώ χρόνια μέχρι να αποκτήσω το πτυχίο μου το 2001.
Μετά το μικρό σεμινάριο, σπούδασα φιλοσοφία και θεολογία για επτά χρόνια, μέχρι τη χειροτονία του σε ιερέα στις 6 Δεκεμβρίου 2008 με την ευκαιρία του χρυσού επετειακού εορτασμού του της δημιουργίας της αρχικής μου ενορίας, της Piela.
Μετά από έξι χρόνια ιερατικής διακονίας στην επισκοπή, ο επίσκοπός μου θέλησε να με στείλει στη Ρώμη για τριετείς σπουδές στην Κοινωνική και Θεσμική Επικοινωνία στο Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού από το 2014 έως το 2017, χάρη σε μια υποτροφία.
Στην πραγματικότητα, ήταν ένα θυσία για την επισκοπή που βρισκόμουν στο εξωτερικό για εκπαίδευση και κατάρτισηΓιατί, όπως είπα και πριν, υπάρχει έλλειψη ιερέων. Ωστόσο, είναι πολύ απαραίτητο όχι μόνο να έχουμε καλούς και αγίους ιερείς, αλλά και να είναι καλά εκπαιδευμένοι για το έργο του ευαγγελισμού, ιδίως μέσω των μέσων ενημέρωσης, τα οποία είναι τόσο σημαντικά σήμερα.
Ως εκ τούτου, μετά την απόκτηση του Licentiate μου τον Ιούνιο του 2017, επέστρεψα στην επισκοπή για να ασχοληθώ κυρίως με τα καθολικά σχολεία και, μεταξύ άλλων, Radio Taanba, ραδιοφωνικός σταθμός της επισκοπής.
Από τον Σεπτέμβριο του 2020, βρίσκομαι και πάλι σε εκπαιδευτική αποστολή για τον διδακτορικό κύκλο, και πάλι στο ίδιο πανεπιστήμιο.
Ο επίσκοπος αποφάσισε ότι θα πρέπει να επιστρέψει για να αποκτήσει το διδακτορικό του, επειδή συνειδητοποίησε πόσο σημαντικό είναι το έργο που μπορεί να γίνει στην επισκοπή μετά την παραμονή του στην επισκοπή. να έχετε την ευκαιρία να σπουδάσετε σε ένα πανεπιστήμιο αριστείας, όπως το Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, μετά την απόκτηση μιας άλλης υποτροφίας, επέστρεψα στη Ρώμη, αν και σε μια πολύ ευαίσθητη στιγμή κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Στην πραγματικότητα, το να πάρω υποτροφία αυτή τη στιγμή που το COVID πλήττει σκληρά την ανθρωπότητα ήταν μια πραγματική και απτή ευκαιρία που μου έδωσαν ο Θεός και οι ευεργέτες. για το να υπηρετεί καλύτερα την Εκκλησία στην επισκοπή μου.
Με τη χάρη του Θεού, θα μπορέσω να ενθαρρύνω και άλλα αγόρια σαν εμένα, ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα μου και του ιερέα των Ερυθροδέρμων που με επηρέασε τόσο πολύ, να αφιερώσουν τη ζωή τους στην υπηρεσία του Κυρίου.
"Η επιθυμία μου να υπηρετήσω τους ανθρώπους γεννήθηκε από την επαφή μου με έναν ιερέα γαλλικής καταγωγής Redemptorist, ο οποίος ερχόταν συχνά για να τελέσει την κυριακάτικη λειτουργία για την κοινότητα του χωριού. Έχω ακόμα πολύ ζωντανές αναμνήσεις από αυτόν στην καρδιά μου: θυμάμαι την απλότητά του, την εγγύτητά του με τον πατέρα μου και την ευκολία του διαλόγου του με τους νέους χριστιανούς, με τους παραδοσιακούς ηγέτες και με τους πιστούς της μουσουλμανικής θρησκείας, γιατί στη χώρα μου υπάρχει λίγο απ' όλα", περιγράφει ο Antoine.
"Είμαι ευτυχής που έχω την υποστήριξη των ευεργετών μου, οι οποίοι ξέρω ότι ήδη με φροντίζουν όχι μόνο με υλικό τρόπο αλλά και με τις προσευχές τους.
Το δώρο της πίστης, λοιπόν, είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχουμε.. Πάντα ευχαριστώ τον Θεό για αυτό το υπέροχο δώρο.
Αντιλαμβάνομαι το ιεροσύνη ως συνέχεια της μαρτυρίας του πατέρα μου για την πίστη στην καρδιά των μικρών, απλών και φτωχών κοινοτήτων των χωριών. Για μένα, το να είμαι ιερέας σημαίνει να αγαπώ τον Ιησού, να τον κάνω γνωστό, να μοιράζομαι τη χαρά της γνώσης του με τους αδελφούς μας, ώστε η ανθρωπότητα να αναπτυχθεί σε διάλογο, ειρήνη και αδελφοσύνη.
Είμαι επίσης πεπεισμένη ότι αυτή η πολύ σημαντική εξειδίκευση που κάνω στην Κοινωνική και Θεσμική Επικοινωνία θα μου δώσει σίγουρα τα εργαλεία για να επικοινωνήσω καλύτερα την πίστη στην Εκκλησία και στον κόσμο, και ειδικότερα στη μικρή μου χώρα στην Αφρική.
Επαναλαμβάνω σε όλους τους αγαπητούς μου φίλους και ευεργέτες του CARF - Centro Academico Romano Foundation, τις ευχαριστίες μου για την υποτροφία αυτή της οποίας είμαι δικαιούχος.
Είναι οι μικρές και μεγάλες χειρονομίες στη ζωή που κάνουν την ίδια τη ζωή, τη δική μας και των άλλων, να ανθίσει ξανά.
Η ευγνωμοσύνη είναι ζωή, η ζωή είναι ευγνωμοσύνη. Ο Θεός να σας ευλογεί πάντα.
Gerardo Ferrara
Πτυχιούχος Ιστορίας και Πολιτικών Επιστημών, με ειδίκευση στη Μέση Ανατολή.
Υπεύθυνος για το φοιτητικό σώμα
Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού στη Ρώμη
