ŞİMDİ BAĞIŞ YAPIN

CARF Vakfı

9 Kasım, 20

İsa mı Muhammed mi: Kim haklı?

Primera Parte. Un viaje en la historia del islam para ver cómo es la doctrina de Mahoma frente a la de Jesús.

Muhammed, Arapça'da Muhammed (övülen kişi) gerçekten kimdi ve İslam adı altında ondan dünyaya yayılan "vahiy" hikayesi gerçekten bir yanlış anlamanın, bir yalan haberin hikayesi miydi? Bu soruları, kesinlikle kapsamlı olmayan bir şekilde, her şeyden önce yanıtlamaya çalışacağız Çünkü İslam'ın kökenleri meselesini analiz etmek, bu doktrinin ortaya çıkışının tarihsel sonuçlarını anlamak için gereklidir.Yeni, sözde yeni, dünyada.

Giriş

Empecemos con el preguntarnos si realmente se trató de un malentendido. Para ello, vamos a elaborar tres postulados sobre la credibilidad de Muhammed y de su mensaje:

  • Eğer Muhammed bir vahiy aldıysa ve bu vahiy gerçek ise, o zaman İslam gerçek dindir, İsa Tanrı değildir, çarmıha gerilmemiştir ve yeniden dirilmemiştir;
  • Eğer bunu almadıysa ya da almadığını iddia ettiyse, o zaman öğrencileri onu yanlış anlamışlardır ve bu yüzden tarihteki en büyük yanlış anlamayla karşı karşıyayız;
  • Eğer hiç almadıysa ama aldığını söylediyse, kötü niyetle yalan söylemiştir ve bu bir yanlış anlama değil, dolandırıcılıktır.

Biz Hıristiyanlar için ilk varsayım kabul edilemez. Eğer bu doğru olsaydı, aslında inancımızın temeli (gördüğümüz gibi binlerce tanıklığa ve tarihi belgeye dayanan bir inanç) eksik olurdu.

Öte yandan, ikinci ifadenin de en azından bilimsel açıdan kabul edilmesi zor görünmektedir: Muhammed'in yanlış anlaşıldığı hipotezi oldukça gariptir, çünkü kendisini herhangi bir peygamber değil, son peygamber, peygamberlerin mührü olarak gösterme niyeti kanıtlanmıştır. Bu nedenle, üçüncü hipotez en akla yatkın olanıdır, öyle ki Dante İlahi Komedya'da Muhammed'i tam da kötü inancı nedeniyle Cehennem'in alt halkalarına yerleştirir: "Or vedi com'io mi dilacco! Vedi come storpiato è Maometto!" [1] (Inferno XXVIII, 30). Başta Aziz John Damascene olmak üzere diğerleri, onun mesajını birkaç yıl içinde yok olacak bir Hıristiyan sapkınlığı olarak tanımlar.

En todo caso, es difícil, si no imposible, proporcionar una respuesta precisa e inequívoca a las complejas preguntas que nos hemos hecho. La opinión más extendida entre los islamólogos contemporáneos, pues, es que Mahoma estaba realmente convencido, al menos en la primera fase de su predicación, en La Meca, en la cual desempeña el papel de un reformador religioso acalorado y nada más, de haber recibido una verdadera revelación divina. Aún más convencido aparece posteriormente, en la siguiente fase de su vida pública, llamada medinesa (para contraponerla a la primera, conocida como mecana), de que era justo y necesario dar a los hombres una religión simple, en comparación con los monoteísmos que hasta aquel entonces existían y que él mismo había conocido más o menos; una religión escamondada de todos los elementos que no parecían realmente útiles, especialmente para él. Todo sucedió en distintas fases, en una especie de esquizofrenia que causó muchas dudas respecto a la llamada revelación y al portador de la misma, incluso entre los partidarios más convencidos del autoproclamado profeta.

Mahoma o Jesús ¿quién tiene razón? Un viaje por Arabia

Mapa Arabia pre-Islam.

Bağlam: İslam öncesi ǧāhilīya Arabistan'ı.

La película “El mensaje”, de 1975, describe en detalle lo que era La Meca al comienzo de la predicación de Mahoma: una ciudad pagana, inmersa en la ǧāhilīya (en árabe y en el Islam, se atribuye este nombre, que traducido significa “ignorancia”, al periodo anterior al advenimiento del Islam mismo). En ese momento, en el siglo VI de la era cristiana, Arabia era una zona fronteriza, completamente aislada del llamado mundo civilizado.

Quedaba apartada de las rutas comerciales tradicionales y de las rutas de caravanas (que pasaban por los “puertos del desierto” como Palmira, Damasco o Alepo para adentrarse en Mesopotamia y luego, pasando el Golfo Pérsico, llegar hacia India y China). Sin embargo, en los períodos en el que las mismas rutas comerciales no estaban transitables debido a las guerras y la inestabilidad política, Arabia se volvía en un cruce de gran importancia. En tales casos, había dos rutas seguidas por las caravanas: una pasaba por La Meca, la otra por Yaṯrib (Medina).

La cuna del Islam está ubicada justo en esta área, llamada Ḥiǧāz, donde se encuentran La Meca (la tierra natal de Mahoma, nacido en 570 o 580) y Medina (una ciudad donde el mismo Mahoma se refugió después de las disputas surgidas de su predicación en La Meca: período llamado hiǧra, en castellano hégira), principales centros habitados alrededor de los cuales orbitaban tribus nómadas beduinas, siempre en lucha la una con la otra.

El pastoreo, la caza, los asaltos a caravanas y las incursiones contra tribus rivales eran el principal medio de subsistencia y la dureza de la vida forjaba el carácter de los beduinos, quienes tenían un ideal de virtus, un código de honor: murūwa. En ello se unen los conceptos de hospitalidad e inviolabilidad del huésped, fidelidad a la palabra dada, implacabilidad en el ta‛r, es decir la venganza por el derramamiento de sangre y la vergüenza sufrida.

La religiosidad de los nómadas y sedentarios de la Arabia preislámica era puramente fetichista: se veneraban las piedras sagradas, con vagas nociones sobre la supervivencia del alma después de la muerte (completamente absurdo y burlado era el concepto de la resurrección de la carne, luego predicado por Mahoma). Algunos lugares se consideraban santos, en particular el santuario de la Ka‛ba, en La Meca, donde, durante ciertos meses proclamados sagrados, la gente hacía peregrinaciones y celebraba festivales y ferias (en particular certámenes poéticos).

En La Meca, se adoraba a dioses como Ḥubal, Al-Lāt, Al-‛Uzzāt e Al- Manāṯ, así como la Piedra Negra, engastada en una pared de la Kaaba, una especie de panteón árabe en el que también se encontraba la efigie de Cristo (la única no destruida por Muhammad en el momento de su regreso triunfante de la hégira en 630).

Antes del advenimiento del Islam, Arabia (que había visto florecer una gran civilización al sur de la península, la de las mineos y de los sabeos antes y de los himyaritas después, estaba formalmente bajo el dominio de los persas, quienes habían expulsado a los cristianos abisinios (un pueblo que había acudido en masa desde Etiopía para defender a sus correligionarios perseguidos por los reyes sabeos, de religión judía, después de la masacre de cristianos que fueron arrojados a miles en un horno de fuego por el rey Ḍū Nūwās, en Naǧrān, en 523).

En el norte, en el limes del Imperio bizantino, se habían creado reinos vasallos de Constantinopla, gobernados por las dinastías gasánida (nómadas sedentarizados de religión cristiana monofisita) y laḥmida (nestorianos): estos estados impedían que los asaltantes beduinos cruzaran las fronteras del Imperio, protegiendo las regiones más remotas de ello, así como el comercio de caravanas. Por lo tanto, la presencia de elementos cristianos y judíos en la península árabe en la época de Mahoma es muy cierta. Estos elementos, sin embargo, eran heterodoxos y heréticos, lo que sugiere que el mismo “profeta” del Islam fue engañado acerca de muchas de las doctrinas cristianas y judías.

Muhammed

No hay información histórica precisa sobre la primera fase de la vida de Mahoma (una situación curiosamente análoga a la de Jesús). Sobre él mismo, por otro lado, hay muchas leyendas que hoy en día forman parte de la tradición islámica, a pesar de que estas anécdotas  no hayan sido investigadas mediante un análisis histórico y textual detallado (lo que sí sucedió, por lo contrario, para los evangelios apócrifos).

Por esta razón nos encontramos con dos historiografías diferentes sobre el autoproclamado profeta del Islam: una, precisamente, musulmana; la otra, la que vamos a considerar nosotros, es la historiografía occidental moderna, que se basa en fuentes más confiables, así como en el propio Corán, que puede considerarse, de una forma u otra, una especie de autobiografía de Muhammed.

La fecha más segura que tenemos es la de 622 (I de la era islámica), año de la hiǧra, la hégira, emigración de Muhammed y sus seguidores a Yaṯrib (más tarde renombrada Medina).

Muhammed'in doğum yılına gelince, gelenek, yeterince somut unsurlarla desteklenmese de, 570 yılında doğduğunu söylerken, birçok tarihçi 580 civarında, her zaman Mekke'de doğduğu konusunda hemfikirdir.

Muhammed, Banū Qurayiš (Korahites olarak da adlandırılır) kabilesinin bir üyesiydi, babası zaten öldüğünde doğdu ve annesini erken yaşta kaybetti. Daha sonra önce dedesi, dedesinin ölümünden sonra da amcası Ebû Tâlib tarafından kabul edildi.

M. yaklaşık yirmi yaşındayken, o zamanlar ileri yaşta olan zengin bir dul kadının hizmetine girer: Ḫadīǧa, Suriye ile parfüm ticareti yapan bir tür iş kadınıdır. O (daha sonra ilk Müslüman olarak ünlendi çünkü aslında Muhammed'in Tanrı'nın elçisi olduğuna inanan ilk kişiydi) birkaç yıl sonra Muhammed'le evlendi. Bu birliktelik görünüşe göre uzun, mutlu ve tek eşliydi, öyle ki Ḫadīǧa'nın ölümünden sonra Muhammed'in en sevdiği eşi olacak olan ‛Āʼiša'nın, merhumu İslam'ın 'peygamberinin' hayatındaki diğer tüm eşlerinden daha fazla kıskandığı söylenir.

Muhammed'in Ḫadīǧa'dan çocuğu olmamış, Āʼiša ile evliliğinden ise dört kızı olmuştur: Zeyneb, Rukayye, Fāṭıma ve Ümmü Kulṯūm. Muhammed'in çok genç yaşta ölen tek oğlu İbraḥīm'in annesi Hristiyan bir Kıpti cariyeydi.

Ḫadīǧa adına Muḥammed, Bizans sınırının ötesinde, yani Suriye'de mal satmak için kervanlarla seyahat etmek zorunda kaldı. Bu yolculuklar sırasında muhtemelen çeşitli sapkın Hıristiyan mezheplerinin (Doketistler, Monofizitler, Nasturiler) üyeleriyle temas kurmuş, okuma yazma bilmeyen biri olarak Hıristiyan kutsal metinlerine doğrudan erişme imkânına sahip olmadan onlar tarafından telkin edilmiştir. Bununla birlikte, Yahudi ve Hıristiyan inançlarının unsurlarının - ya da basitçe tek tanrılı fikirlerin, hanîfliğin - Mekke'de ve çevresinde zaten var olduğunu yineliyoruz.

Todo cambió, en la vida de Mahoma, cuando él ya tenía alrededor de cuarenta años y abandonó el paganismo para adoptar – y comenzar a predicar – ideas monoteístas. Muḥammad estaba convencido, al menos en los primeros años de su misión “profética”, de estar profesando la misma doctrina de judíos y cristianos y que, por lo tanto, incluso estos, además de los paganos, deberían reconocerlo como rasūl Allāh, mensajero, enviado de Dios.

Fue solamente en un segundo momento, cuando ya se encontraba en Medina, que él mismo remarcó las notables diferencias entre su predicación y la doctrina oficial cristiana y judía. De hecho, el Corán contiene deformaciones de las narraciones bíblicas (tanto del Antiguo Testamento como del Nuevo Testamento), así como resultan evidentes en ello tanto las ideas docetistas de Mahoma en cristología como su confusión con respecto a la doctrina de la Trinidad (en su opinión formada por Dios, Jesús y María).

Muhammed'in ilk biyografi yazarı olan İbn İshâk'a göre, Mekke'nin dışındaki Ḥīra Dağı'nda bir mağarada uyurken, melek Cebrail elinde brokar bir kumaş tutarak ona göründü ve okumasını ("iqrāʼ") söyledi; Ancak Muhammed'in okuma yazması yoktu, bu yüzden Muhammed'e göre kelimenin tam anlamıyla kalbine kazınmış olan 96. sûrenin ("pıhtının") ilk beş ayetini okuyan baş melekti.

Bu geceye laylat al-qadr, yani güç gecesi denir. Muhammed başlangıçta kendisini yeni bir dinin başlatıcısı olarak değil, kendisinden önce Allah'ın diğer elçilerine de iletilmiş olan bir vahyin alıcısı olarak görüyordu. Aslında ona ilham veren şeyin, Yahudi ve Hristiyanlara da (kendisi tarafından ehlü'l-kitâb, yani kitap ehli olarak adlandırılır) zaten vahyedilmiş olan ilahi bir kitaptan, ümmü'l-kitâb'dan (kitabın anası) pasajlar olduğuna inanıyordu.

Al menos a principios del período mecano, todo sugiere que M. se sentía verdaderamente llamado a elevar espiritualmente a sus conciudadanos, y precisamente su convicción personal, combinada con el carisma que no le faltaba, empujó a otros – a Ḫadīǧa, en primer lugar, luego a su primo ‛Alī y después a su futuro suegro, Abū Bakr – para tener fe en él. El período mecano se caracteriza por el ardor, por el celo que es típico de un neófito, por una especie de ingenuidad y sinceridad en el autodenominado enviado de Dios.

No por nada fueron muchos los que lo llamaron maǧnūn (loco, poseído por los ǧinn), especialmente por lo absurdo de lo que predicó: la presencia de un solo Dios, el juicio final, la resurrección de la carne; los rudimentos, en la práctica, de una fe monoteísta muy cercana al cristianismo y al judaísmo. Los “cinco pilares” [2] (arkān al-islām), yani İslam inancının beş temel unsuru, ancak daha sonra, Medine döneminde, özellikle de yerel Yahudi kabileleriyle temas ve anlaşmazlıklardan sonra tanıtıldı.

Mekke'deki ilk döneme dönecek olursak, kentin ileri gelenlerinin Muhammed'in vaazlarına nasıl tepki verdiklerini tahmin etmek zor değildir; zira hiçbiri kentin dini statükosunu yıkmak, ekonomik refahını ve kadim geleneklerini tehlikeye atmak istemiyordu, sadece Muhammed'in sözüne güvenerek... Her ne kadar ısrar edilse de, Muhammed hiçbir mucize göstermemiş ya da aldığını iddia ettiği vahiylere dair somut bir işaret vermemişti.

Böylece "peygambere" ve takipçilerine karşı öyle bir zulüm başladı ki, Muhammed en az seksen kişiyi bir Hıristiyan kralın koruması altına sığınmak üzere Habeşistan'a göndermek zorunda kaldı.

İslam âlimi Felix M. Pareja'nın yanı sıra Taberî ve Vâkıdî gibi daha eski İslam yazarları, Kur'an'ın 22/52. surede atıfta bulunur gibi göründüğü meşhur "Şeytan ayetleri" olayını bu döneme yerleştirirler. [3]

Aslında, Muhammed, Mekkeli vatandaşlarla bir anlaşmaya varmaya çalışmak için, 53/19. sûreyi okurken Şeytan tarafından ayartılacak ve bunu ilan edecekti:

"Nasıl oluyor da el-Lât, el-‛Uzzât ve el-Manāṯ Lât, 'Uzza ve Manât'a tapıyorsunuz? Onlar, kendilerinden şefaat beklediğimiz yüce Ġarānīq'tir."

Como hemos visto, estas tres diosas eran una parte fundamental del panteón mecano y protagonistas de varios ritos que atraían cientos de peregrinos a la Ka‛ba cada año: su título era el de “tres grullas sublimes” (Ġarānīq) y admitir su existencia, además del poder de intercesión con Allah, si por un lado significaba reconciliarse con la élite de La Meca y permitir el regreso de sus seguidores exiliados, por el otro implicaba desacreditarse a sí mismo y al rígido monoteísmo que había profesado hasta entonces.

Evidentemente, el juego no valía la pena, tanto que a la mañana siguiente el “Mensajero de Dios” se retractó y declaró que Satanás le había susurrado esos versos en el oído izquierdo, en lugar de Gabriel en el derecho; debían considerarse, por lo tanto, de origen satánico. En su lugar, se dictaron los siguientes:

"Nasıl oluyor da el-Lāt, el-‛Uzzāt ve el-Manāṯ'a tapıyorsunuz? Onlar [bu üç put] sadece sizin ve atalarınızın uydurduğu isimlerdir ve Allah size bunun için hiçbir yetki vermemiştir."

El episodio recién citado le trajo aún más descrédito a Mahoma, quien, con la muerte de su esposa y de su tío-protector Abū Ṭālib, permaneció sin dos apoyos válidos. Dada la situación, se vio obligado (y las sūra de este período revelan la desolación y el abandono en el que se encontró, con la sūra de los ǧinn sūra contando cuántos duendes se hicieron musulmanes en esos mismos momentos) para buscar protección en otra parte, algo que logró encontrando a oyentes válidos entre los ciudadanos de Yaṯrib, una ciudad al norte de La Meca, poblada entonces por tres tribus judías (los Banū Naḍīr, los Banū Qurayẓa y los Banū Qaynuqā‛ y por dos tribus beduinas).

Entre los judíos y los beduinos no había buena relación y Mahoma, en virtud de su fama, fue llamado a ser árbitro imparcial entre los contendientes, por lo que en el año 622, el primero de la era islámica, comenzó la hiǧra, hégira del “profeta” y de sus seguidores, alrededor de ciento cincuenta. El término hiǧra no significa solo “emigración”, sino extrañamiento, una especie de renuncia a la ciudadanía y a la pertenencia a La Meca y a la tribu, con la consiguiente privación de toda protección.

Yaṯrib más tarde se llamará Medina (Madīnat al-nabī, la ciudad del profeta). Recién llegado aquí, para granjearse a los judíos, que constituían los ricos y notables de la ciudad, M. introdujo innovaciones en el primitivo ritual islámico, en particular orientando la qibla, la dirección de la oración, hacia Jerusalén. Sin embargo, cuando los propios judíos se dieron cuenta de la confusión de Mahoma en cuestiones bíblicas, se burlaron de él, enemistándose con él para siempre.

En aquel  mismo momento empezó, pues, a producirse la división entre lo que evolucionaría como el islam, por un lado, y el judaísmo y el cristianismo, por el otro. Mahoma no podía admitir que estaba confundido o que no conocía los episodios bíblicos que había citado repetidamente a sus seguidores. Lo que hizo, pues, fue usar su ascendencia sobre sus discípulos y acusar a judíos y a cristianos de falsificar deliberadamente la revelación que recibieron; el mismo ascendente y la misma autoridad son suficientes para que los musulmanes de hoy continúen creyendo en tales acusaciones.

Una vez más, sin embargo, la intención de Muhammed Ancak yine de Muhammed'in niyeti yeni bir din kurmak değil, onun için ne Hıristiyan ne de Yahudi olan, ancak Arapça hanîf olarak basit bir tektanrıcı olan İbrahim'e dayanan saf ve gerçek, ilkel inanç olarak gördüğü şeyi geri getirmeye çalışmaktı. Bu terimle, kendilerini İsmail aracılığıyla onun soyundan gelenler olarak gören putperest Araplar tarafından tanınıyordu. Ve böylece Kur'an'da İsmail, İshak'ın yerine İbrahim'in sevgili oğlu oldu; İbrahim'e bugün Kubbet-üs Sahra'nın bulunduğu Kudüs'te kurban etmesi emredilen İsmail'dir; babasıyla birlikte Mekke'deki Kabe'nin türbesini inşa eden İsmail'dir, üstelik annesi Hacer, Sara tarafından çölden kovulduktan sonra oraya sığınmıştı.

Her zaman Yahudilerden intikam almak için kıblenin yönü bile değiştirildi ve Mekke'ye doğru yönlendirildi. İslam, Arapça indirilen bir kitapla Arapların ulusal dini haline geldi: kutsal şehrin yeniden fethi böylece temel bir amaç haline geldi.

En Medina, en la figura y en la persona de Mahoma se juntan la autoridad religiosa y la política es allí donde nacen los conceptos de umma (la comunidad de los creyentes musulmanes), de estado islámico y de ǧihād, guerra santa: la comunidad de Medina, con las diversas religiones. Que allí se profesaban (musulmana, judía, pagana), vivió en paz bajo el gobierno del árbitro, y ya autoridad política y religiosa, que venía de La Meca. Los musulmanes prosperaron particularmente, garantizándose ingresos considerables a través de razias a las caravanas que pasaban por allí. Los éxitos y fracasos (los éxitos se llamaban obra divina, los fracasos faltas de fe, indisciplina y cobardía) se alternaron en las campañas contra los mecanos.

En unos pocos años, sin embargo, Muhammed decidió deshacerse de las tribus judías que se habían vuelto hostiles mientras tanto: los primeros fueron los banū Naḍīr, seguidos por los banū Qaynuqā‛, a los cuales fueron confiscados los bienes pero fue perdonada la vida; un destino más atroz, por otro lado, les tocó a los banū Qurayẓa, cuyos mujeres y niños fueron esclavizados, y cuyos hombres, una vez confiscados sus bienes, fueron degollados en la plaza (hubo alrededor de setecientos muertos: solamente uno de ellos se salvó pues se convirtió al islam).

En el sexto año de la Hégira Muhammed Hicretin altıncı yılında M. kendisine Mekke'nin anahtarlarının verildiği bir vizyon gördüğünü iddia etti. Daha sonra uzun bir yeniden fetih seferine başladı, ateşkesi ihlal etti (o zaman için son derece onursuzdu) ve Medine'nin kuzeyindeki zengin Yahudi vahalarını birbiri ardına ele geçirdi. Ekonomik ve askeri başarı Bedeviler için bir mıknatıs gibiydi ve onlar da kitleler halinde din değiştirmeye başladılar (tabii ki dini nedenlerle değil). Her şey 630 yılında hiçbir direnişle karşılaşmadan zaferle ana şehre girilmesiyle sonuçlandı. Ka‛be'de bulunan putlar (İsa'nın büstü hariç) yok edildi.

Sonraki iki yıl M. ve takipçilerinin güç ve kudretinin pekişmesine tanıklık etti. 632'de "peygamber" ateş ve hezeyan içinde, ardıllarını belirtmeden öldü.

Muhammed'in hayatının analizinden ortaya çıkan şey, her şeyden önce onun büyük belirsizliği ve Kuran'da bildirilen vahiylerin yanı sıra tutum ve konuşmalarının çelişkili doğası nedeniyle akademisyenlerin genellikle şizofrenik olarak tanımladığı kişiliğidir. Bu nedenle Müslüman âlimler ve ilahiyatçılar nasḫ ve mansūḫ (nesh ve iptal, Kur'an'daki bir pasajın diğeriyle çelişmesi durumunda ikincisinin birincisini geçersiz kıldığı bir prosedür) uygulamasına başvuracaklardır. [4]

Bunun bir örneği de M.'nin Evlatlık oğlu Zeyd'in evine gider (bu bölüm bu makalenin sonuç kısmında alıntılanmıştır) ve daha birçokları: Allah'ın Muhammed'in yardımına tam anlamıyla koştuğu ve onu çelişkiye düşmekle suçlamaya cüret eden imansızları ve kuşkucuları uyaran ayetleri ona vahyettiği abartılı ve şüpheli durumlar; ya da Muhammed'in kendisini insanların yasalarını ve geleneklerini izlemek istememeye ve Allah'ın yalnızca kendisine bahşettiği lütufları kabul etmeye teşvik eden sözler:

“A veces se han querido ver en Muhammed dos personalidades casi contradictorias; la del piadoso agitador de La Meca y la del prepotente político de Medina. [---] En sus diversos aspectos nos parece generoso y cruel, tímido y audaz, guerrero y político.

Su forma de actuar era extremadamente realista: no tenía ningún problema en abrogar una revelación reemplazándola por otra, en faltar a su palabra, en servirse de sicarios, en dejar caer la responsabilidad de ciertas acciones en otras personas, en componérselas entre hostilidades y rivalidades. La suya era una política de compromisos y contradicciones siempre dirigida a alcanzar su objetivo. [---] Monógamo hasta que vivió su primera esposa, se convirtió en un gran amigo de las mujeres ya que las circunstancias lo permitieron y mostró una predilección por las viudas". [5]

Annex

  1. "Bak nasıl yırtıldım, bak Muhammed ne kadar hırpalanmış! Dante, Muhammed'i, cezası kılıçlı bir iblis tarafından parçalara ayrılmak olan Cehennem'in VIII Çemberinin IX Bolgia'sındaki nifak tohumları arasına yerleştirir. Muhammed Canto XXVIII, vv. 22-63, çenesinden anüsüne kadar kesilmiş, bağırsakları ve iç organları bacaklarının arasında asılı; kendisi Dante'ye görünür ve göğsünü açarak yaralarını gösterir, kendisinin ve arkadaşlarının dünyaya skandal ve hizipçilik ektiklerini, bu nedenle şimdi fessi olduklarını, yani onları kılıçla kesen bir iblis tarafından kesildiklerini açıklar (yaralar iyileşir ve sonra yeniden açılır).
  2. İslam'ın beş şartı şunlardır: šahāda, iman ikrarı; ṣalāt, günde beş vakit namaz; zekāt, sadaka veya onda bir; ṣawm, kutsal ramazan ayında oruç tutmak; ḥaǧǧǧ, ḏu-l-ḥiǧǧǧa ayında ömürde en az bir kez Mekke'ye hacca gitmek).
  3. "Biz senden önce hiçbir resul ve nebi göndermedik ki, onlara ilahi hükümleri tebliğ ettiklerinde şeytan, kavmine doğru anlamamaları için fısıldamış olmasın. Fakat Allah şeytanın planlarını bozar ve hükümlerini açıklar; çünkü Allah hüküm ve hikmet sahibidir, her şeyi bilendir."
  4. Örneğin, Mekke ayetlerinin, dolayısıyla daha eski ayetlerin, Hıristiyanlardan insanların en iyileri olarak bahsettiğini, Medine dönemine ait diğer ayetlerin ise Müslümanları, Hıristiyanlarla savaşanlara karşı, onlar aşağılanarak ǧizya ve ḫarāǧ vergilerini, yani Hıristiyanların ve Yahudilerin ikinci sınıf vatandaş olarak korumasından yararlanmak için Müslüman devlet hazinesine ödemeleri gereken özel vergileri ödemeyene kadar savaşmaya teşvik ettiğini görüyoruz.
  5. Pareja, F.M., Islamologia, Roma, Orbis Catholicus, 1951, s. 70.

Gerardo Ferrara
Tarih ve Siyaset Bilimi mezunu, Orta Doğu konusunda uzman.
Roma'daki Kutsal Haç Üniversitesi'ndeki öğrencilerden sorumludur.

BİR VOKASYON 
IZ BIRAKACAK

Ekime yardım edin
rahi̇pleri̇n dünyasi
ŞİMDİ BAĞIŞ YAPIN