Simone Moretti bereidt zich voor om priester van de Broederschap van Sint Charles Borromeo, behorend tot het charisma van Communie en Bevrijding, studeert aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis in Rome. Hij werd in 1988 geboren in een katholiek gezin dat hem opvoedde in het geloof. Zoals veel jonge mensen vandaag de dag, verliet hij de Kerk na het ontvangen van het sacrament van het Vormsel. Hij zag het verband niet tussen geloof en concreet leven.
Maar de Heer verliet hem niet en ging naar buiten om hem weer te ontmoeten. Hij bracht hem terug in een activiteit van Gemeenschap en bevrijding (CyL) toen hij nog een tiener was. Die ervaring heeft zijn leven getekend. Op een zomer werd hij uitgenodigd voor een kamp in de bergen door Juventud Estudiantil, de jeugdgroep van CyL.
In deze gemeenschap, waar hij deelnam aan kampen, retraites en het gemeenschapsleven, zag en ervoer hij een intensiteit van leven die hem fascineerde.
Na verloop van tijd besefte hij dat de bron van dit intense leven in het geloof lag. Door deel te nemen aan het leven van de beweging zag hij dat de relatie met God, die aan het verslappen was geweest, haar samenhang terugkreeg en kracht en sterkte kreeg. Door deze ontmoeting herontdekte hij zijn relatie met Jezus en keerde hij terug naar de Kerk, een plaats waar Jezus Christus zijn hand naar hem uitstak en hem vergezelde.
In deze sfeer van geloof, gebed en vriendschap dacht Simone voor het eerst na over de priesterschap. Op een dag, tijdens de mis in de parochie, stelde hij zichzelf voor op de plaats van de priester tijdens de preek en dacht na over wat hij zou kunnen zeggen. Na de mis had hij het gevoel dat dit beeld geen toeval was.
Met dit idee in zijn hoofd ging hij naar zijn moeder, degene die hem zijn geloof had doorgegeven. En hij vroeg haar: "Wat als God wil dat ik priester word, want dat wil ik niet! Haar wijze antwoord doorboorde zijn hart: "Denk je dat God je zou kunnen vragen om iets te doen tegen je geluk in?
Tijdens de daaropvolgende jaren van de middelbare school groeide de vreugde en het geluk van die ontmoeting met Christus, ook dankzij een pelgrimstocht naar de Zwarte Madonna van Częstochowa, Polen, waar hij voor het eerst enkele priesters van Sint-Carolus Borromeus ontmoette, de broederschap van Communie en Bevrijding.
Natuurkunde
Met dat zaadje in zijn hart begon hij zijn universitaire studie natuurkunde terwijl hij deelnam aan activiteiten en trainingen met andere leden van Communie en Bevrijding. In deze realiteit van de Kerk smeedde hij enkele van zijn diepste vriendschappen, allemaal verenigd door de band met Christus.
In die jaren kon hij ervaren hoe het geloof in Jezus met alles te maken had: met studie, met colleges aan de universiteit, met vriendschappen, en hoe het alles mooier en waarachtiger maakte. Zoals een zin van Romano Guardini zegt, In de ervaring van een grote liefde wordt alles wat er gebeurt een gebeurtenis in zijn eigen sfeer.
De vriend die alles opgaf voor Christus
En toen kwam er een ander keerpunt in zijn leven. God liet zijn hand niet los. Tegen de laatste jaren van de universiteit, een vriend vertelde hem dat hij van plan was zijn hele leven aan Christus te geven. En toen drong het tot haar door dat hij hetzelfde zou kunnen doen. In eerste instantie zat het hem niet lekker: hij had andere plannen, een vriendin...
Hij probeerde door te gaan met zijn levensproject, maar de Heer bleef op de deur van zijn hart kloppen. Het wilde hem niet met rust laten. Dus maakte hij het uit met zijn vriendin en ging naar Spanje om zijn PhD in natuurkunde te doen, denkend dat de angel van God zou verdwijnen. Hij werkte toen aan de universiteit en werd onderzoeker en doctor in de natuurkunde in Spanje.
Maar de angel van de Heer ging niet weg....
Op zoek naar een uitweg
"Maar al die tijd bleef ik de Heer vragen me te helpen, me te begeleiden. Bovenal vroeg ik Hem om mij de weg te wijzen en mij de kracht te geven om die te volgen. Zijn woorden kwamen vaak bij me op: "Wat baat het een mens als hij de hele wereld wint en vervolgens zichzelf verliest?
Simone had alles wat ze zich maar kon wensen: een goede baan die ze leuk vond, een goed salaris, een andere vriendin, maar hoe meer ze de uitnodiging van de Heer negeerde, hoe meer al die dingen hun smaak verloren.
Uiteindelijk gaf hij het opIk besloot deze uitnodiging van de Heer aan te nemen, die heel geduldig met me was en zo lang wachtte, nooit ophoudend me zachtjes te roepen. Dus ging ik de seminar en ik ervoer eindelijk de vrede van het gehoorzamen aan de Heer, de vrede en vreugde van het elke dag tegen Hem zeggen "Hier ben ik", alles op Zijn trouw en Zijn genade te zetten.
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Hoofd van het studentencorps van de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis in Rome.
