Ik weet niet wat voor gevoelens de geest van een wielrenner overspoelen als zijn lichaam, hijgend van de inspanning om de top van de bergpas te bereiken, wordt opgelucht door de kan koud water die een supporter hem toewerpt om hem aan te moedigen.
Ik heb de gelegenheid gehad om mensen te ontmoeten die, na een moeilijke nacht die te lang heeft geduurd, Ze gaan de straat op met de verborgen illusie dat iemand ze een liefdevol schouderklopje zal geven. op je rug en zeg twee woorden om je te helpen het einde van de dag te halen.
Misschien zijn er maar weinig dingen waarin wij stervelingen meer op elkaar lijken dan wanneer het aankomt op ontmoediging. Er zijn zoveel doelen te bereiken in het leven dat het niet al te moeilijk voor ons is om zelfs tegen de meest platgetreden paden aan te lopen. Er zijn zoveel illusies die we opwekken dat het niet verwonderlijk is dat ze vaak al gefrustreerd zijn voordat ze geboren zijn.
De rijken zijn ontmoedigd, misschien in hun verlangen om meer te hebben of omdat ze zien dat geld niet alles oplost, en de armen, die niet weten hoe ze aan het eind van de dag moeten komen; de intelligenten, omdat ze er nooit in slagen alle mysteries die hen omringen te ontrafelen, en de minder begaafden, die er misschien niet in slagen het aroma van gewone dingen te distilleren om beter te kunnen genieten van de vreugde van het leven.
De sterken en de zwakken worden ontmoedigd, want we zijn allemaal beperkt; zij die rechts zijn, zij die in het midden zijn, zij die links zijn; zij die in het noorden zijn en zij die in het zuiden zijn; vrouwen en mannen en kinderen wanneer ze bij bewustzijn beginnen te komen; artsen en patiënten; de gezonde en de zieke. patiënten. En elke gewone christen die ontevreden naar huis gaat, mopperend over hoe weinig de dag heeft opgeleverd.
We raken ontmoedigd door wat we niet zijn en graag zouden willen zijn; door de liefde die we zouden willen geven en beledigen; zelfs door het woord van troost dat niet welkom is en, in plaats van te troosten, verdriet aan verdriet toevoegt; door onze blunders met de beste bedoelingen van de wereld.
Wanhoop is bekend bij zondaars en bij hen die santosOok zij hebben hun deel aan zondaars en zijn zich er terdege van bewust dat zij de liefde die God hen toont niet beantwoorden. Misschien wordt alleen de oude man, die gebukt gaat onder de jaren, gered van ontmoediging en zet hij die om in vruchtbare hoop, omdat hij lang genoeg heeft geleefd om te beseffen dat alleen het Paradijs het waard is om te missen.
We moeten leven met ontmoediging, maar we kunnen er niet mee leven. De normale ontmoediging die een woord van bemoediging zoekt om te veranderen in een verlangen om opnieuw te beginnen is prima, omdat het uiteindelijk is om ons bewust te worden van de grenzen van ons schepsel van God zijn. God.
Maar de "staat van ontmoediging", het beroep van "ontmoedigd", dat eindigt in een zuur, boos, ondraaglijk pessimisme, gaat niet goed. En dit is waar dankbaarheid voor een woord van bemoediging, tegenover een "sta op, zo erg is het niet", zijn smaak krijgt.
De zanger was ontmoedigd en brak in tientos uit met: "Welke vogel is dat / Die zingt in de groene olijfboom? / Ga hem zeggen dat hij moet zwijgen / Dat zijn gezang mij pijn doet". Alleen een zeer moedeloze man kan gekwetst worden door het gezang van een vogel.
Het is moeilijk om een bemoedigend woord te zeggen, soms kan het moeilijk zijn om de dorstige een glas water te geven, om de bedroefde te troosten. We kunnen altijd het gevoel hebben dat we binnendringen waar niemand ons roept en zelfs dat we met een klap worden weggestuurd. Ook al past het bij hen, niet iedereen heeft de goede geest om dankbaar te zijn voor iets wat ze nodig hebben.
Hoe dan ook, het bemoedigende woord vernieuwt altijd de wortels van het goede in het hart dat het heeft gebaard en schept in zijn geest en om hem heen de vreugde van het leven, zelfs in de ontmoediging van elke dag.
Ernesto Juliáadvocaat en priester, ernesto.julia@gmail.com.
Originele samenwerking gepubliceerd in Religión Confidencial. Weten hoe je aanmoediging moet geven.
