Robinson Alejandro Jiménez is een 33-jarige Venezolaanse priester die zijn pastorale leven begon als priester in de pastoor van de parochie Inmaculada Concepción in Punto Fijo, (Falcón - Venezuela), een gebied van gehuchten waar hij meer dan 40 gemeenschappen verzorgde. Hij vertelt over de problemen en moeilijkheden waarmee zijn volk nog steeds te kampen heeft.
Ik ben geboren in Punto fijo, in de staat Falcón (Venezuela) op 8 juli 1987, in een zeer katholieke familie. Ik ben gedoopt in de parochie van het Onbevlekt Hart van Maria in Punto Fijo op 29 augustus 1987. Ik ontving het sacrament van de Eucharistie op 4 juli 1998 in de kathedraal van Onze Lieve Vrouw van Coromoto in Punto Fijo. Een jaar later ontving ik het sacrament van het Vormsel op 22 december 2001 in de parochie van Nuestra Señora de Belén.
Je zou kunnen zeggen dat mijn roeping is begonnen op 13-jarige leeftijd, toen ik die roeping van de Heer voelde vanuit de dienst aan het altaar, als acoliet (misdienaar). Een van de oproepen waarbij ik voelde dat de Heer mij het meest intens riep was bij de viering van het heilige paastriduum, waarin de Heer mij uitnodigde om Hem een antwoord te geven om Zijn priester te zijn ten dienste van Zijn volk.
Op 19-jarige leeftijd ging ik naar het Groot Seminarie St. Johannes Paulus II, waar ik filosofie studeerde; daarna stuurde mijn bisschop me naar het Groot Seminarie Nuestra Señora del Socorro in Valencia, in de staat Carabobo, Venezuela, om theologie te studeren.
"Je zou kunnen zeggen dat mijn roeping is begonnen op 13-jarige leeftijd, toen ik die roeping van de Heer voelde door aan het altaar te dienen, als misdienaar".
Robinson Alejandro Jiménez is een 33-jarige Venezolaanse priester die zijn pastorale leven begon als pastoor van de parochie Onbevlekte Ontvangenis in Punto Fijo (Falcón - Venezuela), een gebied van gehuchten waar hij meer dan 40 gemeenschappen diende. Een van de momenten waarop hij voelde dat de Heer hem het meest riep, was tijdens de viering van het heilige paastriduum, waarin de Heer "mij uitnodigde om hem een antwoord te geven om priester te worden". Na zijn wijding stuurde de bisschop hem naar een parochie aan de rand van zijn bisdom, waar hij zijn broeders moest dienen die het meest lijden, de armsten.
Na twee jaar theologie besloot mijn bisschop een jaar pauze in te lassen in mijn vorming voor het priesterschap, wat voor mij niet gemakkelijk was, maar mijn bisschop wilde me voor een jaar naar een parochie met religieuze priesters die missionarissen van het Woord worden genoemd. Een pastoraal werk waarbij ik het in gehoorzaamheid uitvoerde.
Het was een leerervaring om me voor te bereiden op de dienst aan het volk van God, een nederige parochie in de periferie van het bisdom. Nadat ik mijn pastorale missie had voltooid, maakte ik mijn theologiestudies af, die eigen waren aan de seminaristen, aan het Jesús Buen Pastor grootseminarie in de staat Bolívar in Venezuela.
Op 21 februari 2015 werd ik tot diaken gewijd door Monseigneur Roberto Luckert León, aartsbisschop van Coro en apostolisch administrator van de volledige zetel van het bisdom Punto Fijo. Na zes maanden werd ik gewijde priester in de kleine basiliek van de kathedraal van Santa Ana de Coro, op 15 augustus 2015, op het Plechtige Hoogfeest van Maria Hemelvaart, door Monseigneur Roberto Luckert León, in gezelschap van alle geestelijken van de deelstaat Falcón.
Het was een moment vol genade van de Heer waarop ik priester van Hem werd, priester van het Nieuwe Verbond; een van de meest vreugdevolle momenten van mijn leven ten dienste van de universele Kerk.
"Dit is de realiteit waar mijn Venezolaanse volk helaas onder lijdt: veel mensen hebben dagelijks gebrek aan voedsel".
"Een van de ervaringen die in deze parochie de grootste indruk op mij heeft gemaakt, was het zien van kinderen die in de vuilnisbakken op voedselafval wachten, zodat ze kunnen eten. Deze indruk zette me ertoe aan het werk van de parochiële caritas op te starten. Dit is de realiteit waar mijn Venezolaanse volk helaas onder lijdt: veel mensen hebben geen dagelijks voedsel. Dit werk versterkte mijn ambt als priester van Christus in het liefhebben van de armsten zoals onze Meester ons leerde in zijn openbaar ambt. In dienstbaarheid en barmhartige liefde voor onze naaste", aldus pater Robinson.
Mijn pastoraal werk als priester begon als pastoor van de Onbevlekte Ontvangenis parochie. Het was een gebied van gehuchten waar de pastoor en ik meer dan 40 gemeenschappen bedienden. Het was een zeer grote parochie. De ervaring was zeer aangenaam en lonend en ik bleef er vier maanden.
Na deze periode werd ik uit pastorale noodzaak overgeplaatst naar een parochie genaamd Santo Cristo de las Piedras en werd ik benoemd tot pastoor in een van de perifere gebieden van het bisdom, waar ik de broeders moest dienen die het meest lijden, de armsten.
Een van de ervaringen die in deze parochie de grootste indruk op mij maakten, was de aanblik van kinderen die in de vuilnisbakken op voedselafval zaten te wachten om te kunnen eten. Deze indruk was voor mij aanleiding om met het werk van de parochiële caritas te beginnen.
Dit is de realiteit waar mijn Venezolaanse volk helaas onder lijdt.Veel mensen zijn verstoken van dagelijks voedsel. Dit werk versterkte mijn ambt als priester van Christus in het liefhebben van de armsten zoals onze Meester ons leerde in zijn openbaar ambt. In dienstbaarheid en barmhartige liefde voor onze naaste.
Na vier en een half jaar werken in deze parochie ten dienste van de allerarmsten, besloot mijn bisschop mij over te plaatsen naar de parochie Onze Lieve Vrouw van Bethlehem in mijn bisdom als parochiebestuurder.
Nu heeft mijn bisschop het passend gevonden dat ik mijn priesteropleiding voortzet, met als doel de leken van ons bisdom te trainen.... Daarom stuurde hij me naar Rome, waar ik momenteel studeer aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis, in de faculteit dogmatische theologie, om steeds meer te leren over ons geloof en om het met degelijke argumenten te kunnen verdedigen.
Mijn vorming in Rome brengt me elke dag dichter bij de Heer, zodat ik een betere discipel kan zijn en vele zielen dichter bij Hem kan brengen.
Ik dank u allen de weldoeners het geweldige werk dat ze doen voor CARF en voor de vorming van priesters.
