Als professional, die les gaf aan middelbare scholen, realiseerde Carlos zich dat er iets ontbrak in zijn leven. "Hij bleef aandringen en uiteindelijk heb ik, met angst, ja gezegd tegen God en het is het grootste avontuur dat God mij gegeven heeft," zegt deze seminarist van de Kerk van Venezuela.
De rector van het seminarie van dit bisdom van de Kerk van Venezuela, die 33 jaar oud was en al acht jaar priester, antwoordde: "Dank God dat hij je heeft toegestaan te leven, af te studeren, te werken, de wereld te ervaren en te beseffen dat één ding belangrijk is, ja zeggen tegen de Heer". Carlos heeft een diploma in onderwijs en voordat hij het seminarie inging, was hij leraar op een middelbare school in vakken als wiskunde, natuurkunde en technisch tekenen.
In dit interview vertelt hij over zijn roeping, de invloed van zijn familie en de evangelisatie van de Kerk in Venezuela. Tien seminaristen uit vier Venezolaanse bisdommen (Margarita, El Vigía-San Carlos, Punto Fijo en Cabimas) wonen momenteel in Bidasoa.
- Hartelijk dank, Carlos, voor het delen van je getuigenis met ons. Je vertelt me dat je familie je steunde in je beslissing om alles achter te laten om priester te worden.
Ik ben de tweede van drie broers en zussen. Mijn vader, Carlos, is openbaar accountant en gepensioneerd universiteitsprofessor, en mijn moeder, Edith, is nu gepensioneerd en klerk bij een universitair instituut. Toen ik hen vertelde dat ik alles achterliet en aan het seminarie ging beginnen, steunden ze me. Godzijdank hebben mijn ouders mijn broers en zussen en mij altijd gelukkig willen zien, hoewel ze een beetje bang waren dat ik een fout maakte. Mijn vader zei me gewoon: "Als het jouw beslissing is en dat is wat je wilt voor je leven, weet dan dat we er altijd zullen zijn om je te steunen in wat je ook wilt doen".
- En bovendien, sinds je een seminarist bent, hebben je ouders hun vroomheid verhoogd.
In die tijd gingen mijn ouders niet vaak naar de mis, maar slechts af en toe. Maar toen ze naar het seminarie gingen, gingen ze vaker naar de mis en dat doen ze nog steeds. Ik kan zeggen dat de Heer mij voorbereidt om priester te worden, hij neemt mijn plaats in op de plaats die ik thuis heb achtergelaten en toont zijn liefde aan hen die liefdevol een zoon hebben gegeven aan de Kerk in Venezuela.
- Het geloof van je grootmoeder en haar voorbeeld hebben ook een sterke invloed gehad op je beroepskeuze.
Ik denk dat mijn grootmoeder Aida Gods tweede instrument was om mij zijn wegen te leren kennen. Ze heeft me nooit gedwongen om met haar naar de kerk te gaan, maar als kind zag ik haar alleen gaan en dat baarde me zorgen. Dus begon ik haar te vergezellen, zonder te weten dat dit een manier was waarop God mij de weg wees om zijn liefde te ontdekken.
De relatie tussen grootmoeder en kleinzoon groeide, want op de dagen dat zij wegens een slechte gezondheid niet kon gaan, zei zij, als zij mij enthousiast zag, tegen mij: Carlos Alberto, als je wilt gaan, ga dan, laten we samen gaan, want nu ben ik degene die jou wil begeleiden. Doordat ik mijn grootmoeder naar de mis begeleidde, werd ik door een groep jongeren uitgenodigd om bij hun groep te komen en beetje bij beetje ontdekte ik hoe heerlijk het is om de Heer te dienen.
- U bent 36 jaar oud, u hebt als leraar gewerkt, u kent de zorgen van de jongeren, hoe denkt u dat de priester van de 21e eeuw moet zijn om in deze tijd de Heer te dienen?
Ik moet zeggen dat elk van de drie pastoors die ik heb gekend, vanaf mijn eerste communie in 1998 tot 2014, toen ik in het seminarie ging, een sleutelrol hebben gespeeld in mijn beroepsproces. Zij zijn vaders geweest die mij hebben onderwezen, opgeleid, gecorrigeerd en mij met alle naastenliefde van de wereld hebben begeleid in de parochie van het Heilig Hart van Jezus in het bisdom Cabimas, van de Kerk van Venezuela. Zij gaven mij een groot voorbeeld. Daarom geloof ik dat een priester iemand moet zijn die, wetende dat hij niet volmaakt is, God elke dag om de genade vraagt om zijn instrument te zijn. Dat hij de mensen de juiste leer van de Kerk bijbrengt, dat hij hen onderwijst in de geopenbaarde waarheid, dat hij hen corrigeert wanneer dat nodig is met als enig doel het beste van onszelf aan God te geven, dat hij hen begeleidt in elke ervaring en dat in zijn handelen het gebed nooit ontbreekt als directe schakel tussen de mens en God.
En ook om te kunnen helpen onderscheiden en een voorbeeld te zijn van een gelukkige, vreugdevolle man, die door zijn daden laat zien dat alles achterlaten voor de Heer een geweldige levensbeslissing is.
- Hoe waren uw eerste jaren in het seminarie in Venezuela?
In Venezuela kon ik een voorbereidend jaar doen aan het seminarie El Buen Pastor, in mijn bisdom van de Kerk van Venezuela, en vervolgens 3 jaar aan het Groot Seminarie van Sint Thomas van Aquino in het naburige aartsbisdom. Elk van die jaren heeft mijn leven getekend. Ik bewaar mooie herinneringen, momenten van moeilijkheden die werden overwonnen, van leren en voorbeelden van priesters die door hun optreden lieten zien dat de Heer ons elke dag roept. In elk van die jaren was er geen gebrek aan tekenen dat de Heer iets wilde van mij als persoon die ik ben.
God is zo groot geweest dat Hij mij van mijn land naar een ander continent heeft gebracht om mijn opleiding voort te zetten. De realiteit van mijn land is voor niemand een geheim, alles doen om hier te komen betekende dat ik dacht dat het onmogelijk zou zijn, hoewel er geen gebrek was aan momenten van wanhoop. Maar God toont altijd zijn goedheid, en wonderbaarlijk genoeg voldeed ik en kreeg ik in korte tijd alle benodigde documentatie. Hierdoor ben ik ervan overtuigd dat God wilde dat ik in de Bidasoa Internationaal Seminar, waar ik op elk moment de katholiciteit van de Kerk kan zien, kan delen met broeders en zusters uit vele delen van de wereld, elkaar kan helpen en adviseren, details kan uitleggen die ik zelf heb moeten leren en samen kan ontdekken dat dit is waar het in de Kerk om gaat.
- Venezuela maakt nog steeds een delicate situatie door, hoewel het nu misschien meer vrijheid heeft dan onze Nicaraguaanse broeders. Is het moeilijk om katholiek te zijn in Venezuela?
Moeilijkheden zullen nooit verdwijnen in de Kerk in Venezuela, noch in Nicaragua, noch elders in de wereld; zij maken deel uit van het menselijk leven. Maar boven alle moeilijkheden heerst de Liefde, waardoor wij leren standvastig te zijn in voor- en tegenspoed. In de hele heilsgeschiedenis, tot in onze tijd, zijn er altijd moeilijkheden geweest die door de mensen met Gods hulp zijn overwonnen.
Hoewel het moeilijk is om katholiek te zijn in Venezuela, motiveert ons om te zien dat parochies vol zijn van volwassenen, jongeren en kinderen die dorsten naar God, die in Hem de kracht ontdekken om door te gaan, die op bepaalde momenten, te midden van gevaren, de straat opgaan om het woord van God te delen, in overeenstemming met de zendingsopdracht, met als enig doel dat anderen door hen de liefde van God ontdekken.
Dit alles motiveert mij om me te blijven voorbereiden op mijn terugkeer, om mijn land te helpen en te steunen, om een instrument van God te zijn zodat het de plaatsen kan bereiken waar het nog niet kon komen.
- Hoe zijn de jongeren in Venezuela? Hoe kan het katholieke geloof aan hen worden overgedragen met zoveel secularisatie en de invloed van het protestantisme?
Jongeren zijn het soort onruststokers, in de goede zin van het woord, die, zodra zij ontdekken dat de Kerk in Venezuela een plaats is waar zij kunnen groeien, leren en liefhebben, hen ertoe brengen evangelisatiemiddelen te bedenken die overeenstemmen met wat de Kerk vraagt om mensen op te roepen tot een ontmoeting met God.
Veel van deze jongeren hebben het land verlaten vanwege economische nood, maar, verbazingwekkend genoeg, is de estafettegeneratie duidelijk aanwezig. Degenen die kinderen waren toen ik naar Spanje kwam, zijn nu tieners die bereid zijn alles te geven voor God, naar het voorbeeld van degenen die zij als kinderen zagen.
Wij zijn niet vrij van secularisatie en protestantisme, maar desondanks blijft God roepen. Jongeren blijven zich integreren en zij nodigen andere jongeren uit. Ondanks zoveel problemen blijft God zich openbaren en ons uitnodigen om zijn liefde uit te dragen naar elke hoek van elk bisdom van de Kerk van Venezuela.
Marta Santín
Journalist gespecialiseerd in religieuze informatie.
