Julio César Morillo Leal is 33 jaar oud en is lid van de Bisdom Cabimas, Venezuela. De afgelopen twee jaar was hij in Spanje omdat zijn bisschop hem had gestuurd om theologie te studeren aan de Universiteit van Navarra in Pamplona, teneinde een integrale vorming te krijgen aan die universiteit en in de Bidasoa Internationaal Seminar. In dit getuigenis vertelt hij over zijn roeping, enkele van de problemen die zijn land doormaakt en het werk van de katholieke kerk in Venezuela.
Hallo, mijn naam is Julio César Morillo LealIk ben 33 jaar oud en ik kom uit de Bisdom CabimasVenezuela. Ik ben de oudste van twee broers uit een bescheiden gezin. Als kind kreeg ik veel aandacht van mijn familie omdat ik de eerste jaren van mijn leven opgroeide bij mijn grootouders in hun dorp.
Toen ging ik bij mijn ouders in de stad wonen en de verandering was erg moeilijk, want er waren weinig momenten waarop we in vrede konden zijn. Mijn ouders begrepen elkaar niet erg en toen ik ongeveer 15 jaar oud was, was de situatie zo moeilijk dat ik er zelfs aan dacht om uit huis te gaan, maar op dat moment scheidden mijn ouders en bleef ik bij mijn zus en mijn moeder wonen.
Vanaf die leeftijd moest ik thuis bepaalde verantwoordelijkheden op me nemen en stelde ik verschillende doelen, waardoor ik me met veel hard werk, toewijding en inspanning concentreerde op het bereiken ervan. Ik ontwierp zo wat ik wilde voor mijn leven en volgde dat plan tot ik het bereikte.
Ik koos voor een ingenieursopleiding omdat ik een passie heb voor getallen en daarom waren mijn dromen vooral gebaseerd op afgestudeerd als ingenieur zodat hij niet alleen in het veld kon werken, maar ook les kon geven op universitair niveau.
Wat betreft mijn roeping Ik moet zeggen dat iedereen zijn eigen verhaal heeft en de oproep van de Heer om Hem te volgen op een bepaalde manier ontvangt. In mijn geval behoorde ik van jongs af aan tot verschillende bewegingen en apostolische groepen binnen de Kerk in mijn land, zoals Jovenmisión, Pastoral Juvenil, Cursillos de Cristiandad, Legión de María, en één in het bijzonder, Venezolaanse familieontmoetingenwaar ik God enkele jaren heb gediend.
Interessant is deze beweging richt zich op het gezin en in de persoonlijke inzet om een toekomstig gezin te stichten. Dit was de weg waarop mijn levensproject zich richtte, terwijl ik altijd de Gods aanwezigheid in mijn professionele project, waardoor ik geloofde dat dit ook was wat God voor mij wilde.
Ik ben afgestudeerd als Petroleum Engineer en heb mijn beroep uitgeoefend op dit gebied en als universiteitsprofessor. Ik was op het hoogtepunt van mijn professionele carrière: was mijn familie erg blij met de behaalde resultaten. Mijn vrienden hadden enige bewondering voor mijn prestaties op zo'n jonge leeftijd.
Ik dacht dat dit me helemaal gelukkig zou maken, maar in werkelijkheid was dat niet zo. Ik voelde me een beetje leeg en ik voelde me ook geroepen tot iets anders, dus ik moest me concentreren op het ontdekken daarvan.
Het was nogal een schok om te beseffen dat mijn project was mislukt ondanks het succes dat het tot dan toe had geboekt en het was toen toen ik aan een zoektocht begon die, met de hulp van mijn geestelijk leidsman... Ik begon met het besluit mijn toekomst in Gods handen te laten en zijn wil te laten doen in mijn leven.
Op dat moment realiseerde ik me dat terwijl mijn plan had gerealiseerd, had ik het nooit ter overweging aan God voorgelegd. om te zien of dat was wat Hij werkelijk voor mij wilde, maar alleen mijn gebed was gebaseerd op het vragen om hulp om het te realiseren en ik heb het gevoel dat God mij toestond om het te vervullen.
Vanaf dat moment vonden er verschillende gebeurtenissen plaats waarbij het me duidelijk werd dat de De Heer vroeg me om mezelf volledig te geven om Hem te volgen: Ik verliet mijn baan, mijn beroep, mijn studie, zelfs mijn familie, die het er eerst niet mee eens was.
De reactie van mijn familie was eerst een ernstige afwijzing.. Kennelijk begrepen ze niet welke verandering het zou betekenen om alles wat ik in de loop der jaren had opgebouwd achter te laten en een nieuwe weg in te slaan. Sommigen zagen het als een teken van onvolwassenheid of verwarring van mijn kant, en ik had zelfs het gevoel dat ze me met medelijden en teleurstelling bekeken.
Daar herinnerde ik me een geweldige zin uit St John Bosco waardoor ik God meer ging vertrouwen ondanks wat ik doormaakte: "Als het gaat om het volgen van je roeping, moet je bereid zijn alles op te offeren." Toen heb ik de beslissing genomen om dit avontuur van roeping aan te gaan en God heeft er geleidelijk aan voor gezorgd dat alles op zijn plaats kwam, dat mijn gezin werd begeleid en dat de plaats die ik in hen heb achtergelaten, werd opgevuld.
Ik heb Gods genade gevoeld door mij te roepen en daarom ben ik iets meer dan 6 jaar geleden met mijn vorming begonnen, en tot nu toe ben ik heel blij te zien dat de droom die God voor mij had, ondanks mijn zwakheden wordt verwezenlijkt.
Vanaf zijn tienerjaren moest Julio César Morillo thuis bepaalde verantwoordelijkheden op zich nemen en stelde hij zichzelf verschillende doelen die hem ertoe brachten om zich met veel vastberadenheid, toewijding en inspanning te richten op het bereiken ervan. "Ik ontwierp zo wat ik wilde voor mijn leven en ik volgde dat plan tot ik het bereikte. Maar mijn leven was een beetje leeg. Ik besefte dat, hoewel ik mijn plan had gemaakt, ik het nooit aan God had voorgelegd om te zien of dat was wat Hij echt voor mij wilde, maar alleen had gebeden om hulp om het te realiseren, en ik heb het gevoel dat God mij toestond het te vervullen," zegt ze.
Het is al duidelijk hoe ernstig de situatie is. VenezuelaHet is het slachtoffer van het meest angstaanjagende politieke systeem dat dictatuur is geworden, waar de mensenrechten worden geschonden, andersdenkenden worden vervolgd en er talrijke vrijheidsberovingen zijn, die de hele bevolking hebben getroffen, vooral de meest kansarmen, kinderen, ouderen en wezen.
De families zijn meestal uiteengevallen omdat sommigen van hen naar andere landen moesten migreren om te werken en hun familie in Venezuela te onderhouden.
Het minimumloon voor werknemers is onvoldoende, Het tekort en het onvermogen om basisvoedingsmiddelen te verkrijgen is werkelijk alarmerend, evenals het gebrek aan medicijnen en voorraden in ziekenhuizen en gezondheidscentra, en het recente tekort aan brandstof voor voertuigen en de crisis die de huidige crisis in het land heeft veroorzaakt. pandemie die de hele wereld bedreigt, heeft de situatie verergerd in een land dat al de ergste economische, politieke en sociale crisis uit zijn geschiedenis doormaakte.
Wat mij het meest verontrust, is dat degenen die een dergelijke situatie zouden kunnen beheersen, als eersten de grondwet schenden: het Hooggerechtshof, de strijdkrachten en andere overheidsmachten die duidelijk aan de kant staan van de regering die op onrechtmatige wijze aan de macht blijft en het land naar believen controleert.
Binnen dit alles, de Venezolaanse kerk doet geweldig werk... door te proberen in de behoeften van de bevolking te voorzien met de hulp van verschillende internationale stichtingen die zich solidair hebben getoond met de situatie in het land.
Zo hebben zij onder meer gaarkeukens en welzijnscentra opgezet en medicijnen verstrekt, waarmee zij solidair zijn met de gelovigen die in deze tijd behoefte hebben aan meer dan alleen de sacramenten.
Ik denk ook dat apostolaatsgroepen reageren ook positief. Zij hebben zich gewijd aan de beoefening van verschillende liefdadigheidswerken, helpen de pastoors en tonen hun karakteristieke liefde en toewijding aan de dingen van God.
"Van jongs af aan behoorde ik tot verschillende bewegingen en apostolische groepen binnen de Kerk in mijn land, zoals Jovenmisión, Pastoral Juvenil, Cursillos de Cristiandad, Legión de María, en één in het bijzonder, Venezolaanse familieontmoetingenwaarin ik enkele jaren God heb gediend. Interessant is dat deze beweging zich richt op het gezin en op de persoonlijke inzet om een toekomstig gezin te stichten, dat is waar mijn levensproject zich op richtte, terwijl ik altijd Gods aanwezigheid voelde in mijn professionele project, waardoor ik geloofde dat dit ook was wat God voor mij wilde," legt Julio César uit.
De gebed is het beste middel dat we hebben om het land te veranderen.Het doel van het project is het bevorderen van het algemeen welzijn, het opzij zetten van bijzondere belangen en het vervullen van het liefdesgebod dat onze Heer ons heeft nagelaten.
Daarom bidden wij elke dag voor hen die politieke veranderingen in hun handen hebben. Het land zou op een nieuwe koers naar vooruitgang worden gezet, met garanties voor de fundamentele rechten van zijn burgers: leven, onderwijs, gezondheid, werk, alsmede de ontwikkeling van een nieuw industrie- en handelsbeleid dat zou bijdragen tot het herstel van de nationale economie.
Wat Onze Lieve Vrouw van Coromoto, beschermheilige van VenezuelaMoge de roep van de Heer blijven doorklinken in de harten van jonge mensen, zodat wij met hun jawoord onze Kerk met Gods hulp verder kunnen opbouwen.
