Het innerlijke leven van de christen wordt vereenzelvigd met zijn of haar relatie met Christus.. Welnu, dit leven gaat door de Kerk heen, en omgekeerd: onze relatie met de Kerk gaat noodzakelijkerwijs door onze persoonlijke relatie met Christus heen. In dit lichaam van Christus moeten alle leden op Christus gaan lijken "totdat Christus in hen gevormd is" (Gal 4:9).
Daarom zeggen Vaticanum II en de Catechismus van de Katholieke Kerk: "Wij zijn opgenomen in de mysteries van zijn leven (...), wij zijn met zijn lijden verenigd als het lichaam met zijn hoofd. Wij lijden met hem om met hem verheerlijkt te worden" (Lumen gentium, 7; CKK 793).
Het mysterie van het kruis van Christus, en daarmee de christelijke betekenis van lijden, wordt verlicht als we bedenken dat het de Heilige Geest is die ons verenigt in het Mystieke Lichaam (de Kerk). Zozeer zelfs dat iedere christen op een dag zou moeten kunnen zeggen: "Ik voltooi in mijn vlees wat ontbreekt aan het lijden van Christus omwille van zijn Lichaam, dat de Kerk is" (Kol 1,24). En dit, om de Heer te vergezellen in zijn diepe en totale solidariteit die Hem ertoe bracht voor ons te sterven, tot eerherstel en boetedoening voor de zonden van alle mensen van alle tijden.
Jood, filosoof, christen, non, martelares, mystica en medepatrones van Europa. Zij gelooft dat de mens van nature vlucht voor het lijden. Wie plezier vindt in lijden, doet dat alleen op een onnatuurlijke, ongezonde en destructieve manier.
En hij schrijft: "Alleen iemand wiens geestelijk oog openstaat voor de bovennatuurlijke verbanden van het wereldgebeuren kan de verzoening verlangen; maar dat kan alleen bij mensen in wie de Geest van Christus woont, die zijn leven, kracht, zin en richting ontvangen als leden van het hoofd" (E.Stein, Werke, XI, L. Gelber en R. Leuven [eds.], Druten en Freiburg i. Br.-Basel-Wenen 1983).
Aan de andere kant, voegt hij eraan toe, verbindt de verzoening ons inniger met Christus, zoals een gemeenschap inniger verenigd is wanneer allen samenwerken, en zoals de leden van een lichaam steeds sterker verenigd zijn in hun organische interactie. En hieruit trekt hij een verrassend diepgaande conclusie:
Op 9 augustus, het feest van heilige Edith Steinwiens getuigenis van bekering van het jodendom tot het katholicisme duizenden gelovigen heeft geraakt.
Maar omdat "één zijn met Christus ons geluk is en één zijn met Hem onze zegen op aarde, staat de liefde voor het kruis van Christus geenszins haaks op de vreugde van ons goddelijk zoonschap" (froher Gotteskindschaft). Helpen het kruis van Christus te dragen geeft een sterke en pure vreugde.En zij die dat mogen en kunnen, de bouwers van het Koninkrijk van God, zijn de meest waarachtige kinderen van God (Ibid.).
Als bezegeling (versterking en bevestiging) dat Opus Dei werkelijk van God was en dat het in de Kerk en ten dienste van de Kerk was geboren, ervoer de heilige Josemaría in de beginjaren van het werk moeilijkheden en tegelijkertijd licht en troost van God.
Jaren later schreef hij: "Toen de Heer mij die klappen gaf, rond het jaar eenendertig, begreep ik het niet. En plotseling, te midden van die grote bitterheid, die woorden: je bent mijn zoon (Ps. II, 7), je bent Christus. En ik kon alleen maar herhalen: Abba, Pater, Abba, Pater, Abba, Abba, Abba! Nu zie ik het in een nieuw licht, als een nieuwe ontdekking: zoals men in de loop der jaren de hand van de Heer ziet, van de goddelijke Wijsheid, van de Almachtige. U hebt me doen inzien, Heer, dat het kruis van Christus geluk en vreugde betekent. En de reden - ik zie het duidelijker dan ooit - is deze: het kruis hebben is zich identificeren met Christus, Christus zijn en daarom een kind van God zijn" (Meditatie, 28 april 1963, geciteerd door A. de Fuenmayor, V. Gómez-Iglesias en J. L. Illanes, El itinerario jurídico del Opus Dei. Historia y defensa de un carisma, Pamplona 1989, blz. 31).
Jezus lijdt voor ons. Hij draagt alle pijn en zonden van de wereld. Om de onmetelijkheid van het kwaad en de gevolgen ervan te overwinnen, klimt hij naar het kruis als een "sacrament" van de passie van liefde die God voor ons ervaart.
Als vrucht van het kruis en namens de Vader geeft Jezus ons de Heilige Geest, die ons verenigt in zijn Mystieke Lichaam en ons het leven geeft dat voortkomt uit het doorboorde Hart. En Hij nodigt ons in feite uit om met ons leven (het grootste deel ervan zijn kleine en gewone dingen) wat ontbreekt aan het lijden van Christus in en voor dit lichaam dat wij met Hem vormen, de Kerk.
Daarom "is wat de mens geneest niet het vermijden van lijden en het vluchten voor pijn, maar het vermogen om beproevingen te aanvaarden, erin te rijpen en er zin in te vinden door vereniging met Christus, die met oneindige liefde heeft geleden" (Benedictus XVI, Spe Salvi, 37).
Twee jaar geleden, op het feest van de Verheffing van het Heilig Kruis, en in zijn homilie in Santa Marta (14-IX-2018), zei Franciscus dat het kruis leert ons dit, dat er in het leven mislukking en overwinning is.. We moeten nederlagen kunnen verdragen en geduldig verdragen.
Zelfs de zonden die overeenkomen met onze zonden, want Hij heeft voor ons betaald. "Verdraag ze in Hem, vraag om vergeving in Hem" maar laat ons nooit verleiden door die geketende hond die de duivel is. En hij raadde ons aan om thuis stil te zijn, zouden we 5, 10, 15 minuten voor een kruisbeeld zitten...Het kleine kruisbeeld op de rozenkrans: kijk ernaar, want het is zeker een teken van nederlaag dat vervolging uitlokt, maar het is ook "Ons teken van overwinning omdat God daar gewonnen heeft."
Dan kunnen we (onze) nederlagen omzetten in (Gods) overwinningen.
De heer Ramiro Pellitero Iglesias
Hoogleraar Pastorale Theologie, Faculteit Theologie, Universiteit van Navarra.
Gepubliceerd in Kerk en nieuwe evangelisatie.
