Don Pablo Santa Maria Watson is een Canadese priester van Mexicaanse afkomst, een sleutelfiguur in het aartsbisdom Vancouver, gelegen in het westen van het enorme Noord-Amerikaanse land. Dit Engelstalige gebied heeft een katholieke minderheid, in tegenstelling tot het Franstalige gebied in het oosten van Canada.
In Vancouver, van de meer dan drie miljoen mensen die in het door dit bisdom bezette gebied wonen, minder dan 15 % katholiek zijn, d.w.z. ongeveer 445.000 zielen.
Deze in 2012 gewijde priester was vice-rector van de kathedraal van Vancouver en een tijdlang ceremoniemeester van de bisschop. Vandaag is hij plaatsvervangend gerechtelijk predikantHij bekent aan de Stichting CARF dat hij deze functie bekleedt dankzij zijn aan de Universiteit van Navarra behaalde diploma in canoniek recht.
Over de status van het katholicisme in Canada zegt hij het volgende heel serieus. "Het is niet anders dan in Europa, waar secularisatie en relativisme heel sterk zijn. Tot voor kort was er veel onverschilligheid tegenover de katholieke kerk. Na de problemen met inboorlingen van Canada en manipulatie dat nu al meer dan een jaar duurt, is er een sterke haat. Het is een haat gekenmerkt door onwetendheid", legt pater Santa Maria uit.
Talloze kerken zijn aangevallen en zelfs afgebrand, terwijl de kerk zwaar is bekritiseerd. Het begon allemaal met een vermeend schandaal in de Kerk in Canada dat wereldwijde publiciteit kreeg, maar tot nu toe is het niet bewezen, noch is er enig bewijs dat het ondersteunt.
In mei 2021 kondigden de Canadese en de wereldpers aan dat er "massagraven" en "ongemarkeerde massagraven" of "ongemarkeerde graven" waren ontdekt in voormalige "residential schools" in Canada met inheemse kinderen. Maar in werkelijkheid waren dit slechts vermoedens op basis van geo-radar die onregelmatigheden in de grond detecteert. Maar in al die tijd heeft niemand opgegraven, geen lijk ontdekt, geen lijkschouwer heeft een lichaam ontdekt en er zijn geen resten van een graf.
Don Pablo kwam in Canada aan nadat hij met zijn familie door verschillende landen had gereisd, tot ze zich uiteindelijk in Vancouver vestigden, waar het geloof dat hij als kind had meegekregen werd omgezet in een roeping om de Heer te volgen als priester.
"Ik ben geboren in een praktiserend katholiek gezin. Geloof is altijd aanwezig geweest in mijn familie. Mijn grootouders waren altijd een groot voorbeeld van liefde voor God en zijn kerk. Mijn roeping tot het priesterschap is heel gewoon, er was geen groot moment van bekering, ik ben gewoon opgegroeid in een katholiek gezin waar de beoefening van het geloof vanzelfsprekend was, evenals het voorbeeld van mijn ouders", vertelt hij.
Maar zoals bij veel andere roepingen was het geloof en het gebed van zijn grootmoeder van cruciaal belang. "Zij zorgde ervoor dat we elke dag naar de mis gingen als we haar bezochten," herinnert hij zich. Maar ook het voorbeeld van priesters die hij kende, toonde hem het pad dat hij uiteindelijk zou volgen. "Op een dag deed mijn pastoor deze uitnodiging aan mij en vroeg me het te overwegen en Ik zou God mijn eerste keus geven, voegt hij eraan toe.
Enkele jaren na zijn priesterwijding stuurde zijn bisschop hem naar Pamplona om canoniek recht te studeren aan de Universiteit van Navarra. Don Pablo omschreef deze stad in een brief aan zijn vrienden tijdens zijn studie als "een zeer mooie stad. Zoals alle Europese steden staat zij vol elegante paleizen, charmante straten en pleinen en natuurlijk prachtige kerken. Het was voor hem een droom en een voorrecht om daar te zijn, omdat hij er zijn passie voor het canonieke recht kon combineren met zijn genegenheid voor Spanje, het land van zijn voorouders.
Over die opleiding zei Don Pablo Santa María tegen de Stichting CARF: "Nu werk ik als gerechtelijk vicaris en mijn werk zou onmogelijk zijn zonder de opleiding die ik aan de Universiteit van Navarra heb genoten. De toewijding van de professoren was voor mij van onschatbare waarde om vandaag canonist te zijn".
Maar als deze priester uit Canada verliefd is op het canonieke recht, is hij ook verliefd op de liturgie. "Ik sta in dienst van God en zijn Kerk en als zodanig is het echt mijn plicht om anderen Gods liefde te tonen", zegt hij. En die wordt gegeven in de Eucharistie, "een liefde die ons niet in de steek laat en bij ons blijft tot het einde der tijden".
"Het is heel belangrijk voor een priester om niet alleen een grote kennis van wat is liturgie en hoe het te leven, maar ook een grote liefde ervoor, gedaan met eerbied en liefde voor de tradities van de Kerk," voegde hij eraan toe.
Maar de priester van vandaag heeft ook meer eigenschappen nodig. Hij vertelt de CARF Foundation: "We hebben veel gehoord dat priesters tegenwoordig mannen moeten zijn van gebedmaar we moeten ook mannen zijn van cultuur en moed. De priester van vandaag moet ook beseffen dat zijn zending begint met een kinderlijke relatie met Onze Heer: met andere woorden, onze identiteit moet niet liggen in onze zending, maar in onze identiteit met Christus".
Tot slot richt hij een boodschap aan de weldoeners van de stichting: "Dank u voor de steun die u geeft, zodat wij heilige en goed opgeleide priesters kunnen hebben".
