Kan Dominique Armand Sangny is een 22-jarige seminarist uit Ivoorkust. Hij behoort tot de congregatie "Werk van Jezus de Hogepriester" die CARF ondersteunt met studiebeurzen. Hij kreeg een christelijke opvoeding in een land waar katholieken slechts 34% van de bevolking uitmaken. Zijn overgrootvader van moederskant, Pèthè-Antoine, was de eerste in het gebied van de Grote Meren (Jacqueville, waar hij geboren is) die gedoopt werd en hij was het die de eerste missionarissen daarheen bracht. Zijn kleindochter bovendien, mijn oudtante, zuster Georges-Marie, die in 2017 is overleden, was de eerste gekleurde non in de hele regio. Zij vertelt over haar roeping.
"Mijn naam is Kan Dominique Armand Sangny. Ik ben 22 jaar oud en ik ben geboren in Abidjan in Ivoorkust. Ik ben de derde in een gezin van vier kinderen (twee broers en een zus). Mijn familie is bescheiden, maar we hebben altijd geprobeerd de christelijke deugden in ons leven in praktijk te brengen.
Voor mij is het een voorrecht om een christelijke opvoeding te hebben genoten, want de katholieken vertegenwoordigen slechts 34% van de bevolking van Ivoorkust. Bovendien ben ik er trots op dat mijn overgrootvader van moederskant, Pèthè-Antoine, als eerste in het gebied van de Grote Meren (Jacqueville, waar hij is geboren) is gedoopt en dat hij de eerste missionarissen daarheen heeft gebracht. Daarnaast is zijn kleindochter, mijn oudtante zuster Georges-Marie, die in 2017 is overleden, was de eerste zwarte non in de hele regio.
Toen ik klein was, zei ik altijd dat ik priester wilde worden. Mijn moeder herinnerde me daaraan en schreef me toen ik in het seminarie kwam: "Jij, 'mijn kampioen voor altijd', (zo noemt ze me): je ogen ontmoetten onze God en Heer ... en je begreep door zijn genade wat hij je vertelde door zijn ogen ... Hij nam je uit de schoot van je moeder en ik ben er getuige van ... Weet je nog, toen je 2 jaar oud was, toen je probeerde de priester na te doen ... en ons vroeg 'Amen' te antwoorden als je 'Alleluia' zei?"
Daarom, Ik ben erg dankbaar voor mijn familie voor het steunen van mijn beroepsreis. Van mijn ouders mocht ik zelfs lid worden van een beroepsgroep in mijn parochie, waar ik goede herinneringen aan heb. Dankzij deze groep kon ik deelnemen aan een jongerenretraite. Tijdens deze retraite hebben de novicen van het Instituut van de "Dochters van Maria-Help der Christenen", de "Dochters van Maria-Help der Christenen", en de "Dochters van Maria-Help der Christenen". presenteerde een toneelstuk over Don Bosco.
Het verhaal van deze heilige heeft mij zeer ontroerd, vooral zijn grote liefde voor de jeugd. Vol bewondering vond ik in hem mijn ideaal, het soort mens dat ik wilde zijn. Daarom wilde ik Salesiaan worden. Ik hielp deze groep als leider van de kinderanimatie tijdens de vakantieactiviteiten en het was een geweldige ervaring voor mij. Mijn verlangen om priester te worden groeide nog meer in mijn hart.
"Toen ik naar het seminarie ging, zei mijn moeder tegen me: "Jij, 'mijn kampioen voor altijd', (zo noemt hij mij): je ogen ontmoetten onze God en Heer ... en je begreep door zijn genade wat hij tegen je zei ... Hij nam je uit de schoot van je moeder en ik ben er getuige van ... Weet je nog, toen je 2 jaar oud was, dat je de priester probeerde na te doen ... en ons vroeg om 'Amen' te antwoorden als je 'Alleluia' zei?"
Maar op mijn zeventiende werd ik verliefd en wilde ik trouwen. Iprobeerde mijn priesterlijke roeping te vergeten. Maar ik kon het niet.
Wat mij ongetwijfeld het meest heeft geholpen om deze beroepsoriëntatie op het priesterschap te behouden, vooral wat betreft het beeld van de priester, was een oom, een priester die zowel geëngageerd als vrij was.
Ik wilde meer weten over het soort opleiding dat hij kreeg. Daarom vroeg ik hem naar de voorwaarden voor toelating tot zijn gemeenschap, waartoe ik nu behoor, de Clerical Association "Werk van Jezus de Hogepriester".. Na een eerste contact kwam ik naar Rome voor een tijd van onderscheiding in het vormingshuis van deze congregatie en ik voelde me er thuis en vond in haar spiritualiteit een mariaal aspect dat me aantrok. Ik was toen 20 jaar oud.
Na een paar maanden zag ik dat ik een beslissing kon nemen. In het voorjaar van 2018 heb ik dus officieel mijn wijding aan de Heilige Maagd gedaan waarmee ik mijn verbintenis tot uitdrukking bracht. Het was mijn eerste stap in deze Vereniging van Geestelijken.
Seminaristen van de congregatie "Obra de Jesús Sumo Sacerdote" waartoe Dominique behoort. CARF steunt alle studenten van deze instelling met beurzen. "Al mijn klasgenoten studeren al, dankzij onze CARF-begunstigers, aan deze prachtige Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis in Rome," zegt Dominique.
Na een paar maanden vooropleiding ben ik in oktober 2019 begonnen met mijn studie aan de Faculteit Filosofie van de Universiteit Santa Croce in Rome. Al mijn klasgenoten studeren, dankzij onze CARF-begunstigers, al aan deze prachtige universiteit.
Ik zit in mijn eerste jaar filosofie, maar ik kan de kwaliteit van de cursussen en de goede sfeer nu al waarderen, zelfs nu met deze noodsituatie van de Coronavirus wat ons dwingt om de cursussen op internet te volgen vanuit huis. Maar de docenten zijn zeer behulpzaam en altijd beschikbaar.
Ik dank de Heer en de Maagd Maria voor de goedheid waarmee zij mijn weg leiden. Ik dank de broeders en zusters van CARF en allen die mij op deze reis steunen: Ik reken op ieders gebeden om verder te kunnen enIk hoop ooit het priesterschap te bereiken waartoe ik geroepen ben.
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Verantwoordelijk voor het studentencorps
Universiteit van het Heilige Kruis in Rome
