Wat mij wakker schudde voor Gods oproep aan mij was het aftreden van paus Benedictus XVI, toevallig op mijn verjaardag.

Naam: Rafael De Almeida Brazilië
Leeftijd: 32 jaar oud.
Situatie: Seminarist
Oorsprong: Sao Sebastiao do Rio de Janeiro, Brazilië
Studies: Theologie studeren aan het Bidasoa International Seminary in Pamplona.

Ik wil mijn vorming tot een goede priester voortzetten.

Rafael Brasil is een seminarist van het aartsbisdom São Sebastião do Rio de Janeiro, Brazilië. 

"Mijn familie is altijd katholiek geweest, dus mijn moeder, zus en ik woonden elke zondag de Heilige Mis bij. Maar het was rond mijn 18e dat ik actiever begon te werken in de parochie, helpen met retraites en vormingen, daarna als catechist, en al snel riep de priester me om te helpen met liturgische vieringen als acoliet. In die tijd wilde ik echter niet eens aan een priesterroeping denken.

Wat mij wakker schudde voor Gods oproep aan mij was het nieuws van het aftreden van paus Benedictus XVI, dat toevallig op mijn verjaardag viel. Ik ervoer onzekerheid, zoals de meeste katholieken die ik ontmoette, maar ik moest mijn zorgen opzij zetten om degenen te helpen die zich verloren voelden door het nieuws. En zo zag ik het priesterschap voor het eerst als een manier om de Kerk en het volk van God blijvend te helpen, zoals ik me toen geroepen voelde.

Toen begon mijn beroepsreis en in 2014 ging ik naar het propedeutisch seminarie, om het jaar daarop in te treden in het seminarie van São José, in Rio de Janeiro. Daar studeerde ik filosofie en in mijn laatste jaar van deze vormingsfase werd ik door de kardinaal, de hulpbisschoppen en de vormers van het seminarie uitgenodigd om mijn vorming voort te zetten in Spanje, in Bidasoa.

In het begin was het een moeilijke beslissing, het was nooit in mijn levensplannen geweest om buiten mijn stad te gaan wonen, maar, vertrouwend op wat Christus voor mij had voorbereid, kwam ik naar Pamplona. En zodra ik aankwam, zag ik dat het de juiste beslissing was geweest. Op de ochtend van mijn eerste dag in Bidasoa, toen ik de plaats en de mensen nog moest leren kennen, stelde de directeur zich aan me voor en vroeg me:

- Hoe kan ik je noemen?

- Rafael Brazilië. - Ik antwoordde. En hij ging verder:

- Nee. Dat is jouw naam. Ik wil weten hoe ze je thuis noemen, in je familie...

- Ah ja, "Rafa".

- Welkom, Rafa. Ik noem je zo, omdat we hier ook een familie zijn. Je bent thuis.

En het is heel waar dat de meeste seminaristen en vormelingen hier mij Rafa noemen.

Ja, ik ben thuis."

NU DONEREN