In dit interview vertellen ze over het belang van de pelgrimstochten in hun leven en hoe de Heer hen leidde op hun weg om priester te worden.
Vianney is geboren in Poitiers, Frankrijk, op 28 augustus 2000 en studeert momenteel de eerste cyclus van Theologie, het eerste jaar van het baccalaureaat.
Vianney (V): Dat klopt, ik ben 23 jaar oud en de eerste van vier broers en zussen. We groeiden op in een gezin waar zondagse diensten niet ontbraken, en ik ben mijn ouders dankbaar dat ze mij als kind het geloof hebben doorgegeven. Ik was altijd nieuwsgierig naar mijn geloof en werd gevoed door de vorming op de verschillende zomerkampen die ik deed met de Legionairs van Christus en de Franciscanen.
Maar toen ik in de puberteit kwam, waren de schoolomgeving en de vriendschappen niet bevorderlijk voor mijn relatie met de Heer, die ik opzij zette.
Zijn broer, Emmanuel-Marie is geboren op 21 december 2002 in Poitiers en zit in het tweede jaar van de eerste cyclus filosofie, de zogenaamde propedeuse, om zijn studie theologie voort te zetten, de vorming die elke seminarist nodig heeft.
Emmanuel-Marie (E): Ja, zoals Vianney zei, we groeiden op in een christelijk gezin dat ons de genade gaf om als kind gedoopt te worden. In ons gezin gingen we elke zondag naar de mis, het was onze geloofsbelijdenis. De Heer leidde mij op deze weg en ik moet zeggen dat mijn vader en moeder een belangrijke rol hebben gespeeld in de ontwikkeling van mijn persoonlijk geloof en mijn relatie met Jezus.
Ik deed mijn eerste communie toen ik acht was en bij ons thuis baden we de rozenkrans en spraken we vaak over het geloof. Maar ik moet zeggen dat ik die persoonlijke ontmoeting met de Heer nog niet had gehad.
Toen ik jong was, maakten we als gezin een pelgrimstocht naar Medjugorje. en daar voelde ik vooral de aanwezigheid van de Maagd Maria. Maar toen ik terugkwam, toen ik ongeveer 12-13 jaar oud was, dompelde ik mezelf onder in de wereld, in muziek en feestjes. Ik liet al snel mijn relatie met de Heer varen en liet me meeslepen door de wereld.
Ik wilde nog steeds bevestigd worden, en al die tijd was ik op zoek naar mezelf, dus het was alsof ik een dubbelrol speelde, thuis was ik mezelf, ik had een relatie met Jezus, ik was geïnteresseerd in het geloof, en toen ik op de middelbare school zat was ik weer terug in de wereld. Ik begon uit gewoonte naar de mis te gaan en het werd steeds meer een opoffering.
V: Absoluut. Tot mijn 18e werd ik enorm geholpen door de verschillende bedevaarten naar Mariaheiligdommen, die 'brandstof' leverden voor het hele jaar te midden van zoveel zorgen en afleidingen. Maar de roeping om priester te worden groeide in mij vanaf mijn 13e, toen iemand van het gevangeniswezen naar de school kwam.
Deze ontmoeting trof me omdat ik de schoonheid zag van het brengen van de evangelieboodschap aan mensen die geen hoop, horizon of zin meer hadden in het leven. Ik vroeg mezelf ook af wat ik met mijn leven zou willen doen.
Toen ik op mijn 17e naar de universiteit ging, was ik alleen in een nieuwe stad. Het was niet gemakkelijk om nieuwe vrienden te maken en de feeststemming paste niet meer bij me. Dat jaar vond ik troost in het gebed en het sacramentele leven, dat ik veel intenser beleefde.
E: Voor mij geldt hetzelfde... Een belangrijk moment in mijn adolescentie dat me erg getekend heeft, was toen ik voor het eerst naar de jeugdfestival in Medjugorjeop de leeftijd van 13 jaar. Een week lang beleefde ik het festivalprogramma, de mis, de conferenties, en wat me vooral opviel tijdens het festival waren de ontroerende getuigenissen, ware wonderen van Gods barmhartigheid, vooral de kracht van het gebed van de rozenkrans.
Op dat moment raakte de Heer mijn hart aan en legde dit zaadje in mij, dat hij beetje bij beetje liet ontkiemen. Maar toen ging ik terug naar de wereld en er was een jaar lang strijd met de wereld, de feestjes, de alcohol... en aan de andere kant mijn relatie met de Heer.
Het jaar daarop, op 14-jarige leeftijd, ging ik terug naar het festival en opnieuw bracht Jezus het zaad voort dat Hij in mij had gestopt. Maar ik moet zeggen dat ik er nooit aan gedacht had om priesterIk had het idee noch het verlangen.
Die momenten die ik daar doorbracht waren een bron van vrede en vreugde voor mij, maar al snel, toen ik naar huis terugkeerde, gaf ik het allemaal op bij gebrek aan verlangen. Ik bad niet meer, ik ging niet meer naar de mis op zondag.
Ten slotte was de roeping een roeping te midden van vele moeilijkheden.
VJa, en toch werd de roep om priester te worden steeds sterker. Maar ik moest het onderscheiden temidden van de duizenden geluiden van de wereld. Dus besloot ik aan het einde van mijn eerste jaar middelbare school om een hele maand bij mijn peettante door te brengen, die een non is in de gemeenschap van de Zaligsprekingen. Zij is voor mij altijd een voorbeeld en een referentie geweest in mijn spirituele leven.
Ik wilde een antwoord vinden op de intuïtie die in mij groeide, namelijk om mijn leven aan de Heer te geven door priester te worden. Na deze periode van onderscheiding besloot ik mijn universitaire studie te verlaten en naar het seminarie te gaan. Ik leerde toen de gemeenschap van het werk van Jezus de hogepriester waartoe ik behoor.
E: Nou, een grote impuls voor mij waren de jonge mensen die ik zag op pelgrimstochten, in zomerkampen, op festivals... En natuurlijk mijn broer!
Nadat ik met mijn familie was geweest, ging ik op 16-jarige leeftijd voor het eerst alleen naar Medjugorje, naar het jeugdfestival. En precies op dat moment van mijn puberteit liet de Heer dit gebed in mij groeien: "Maak mij tot uw dienaar". Ik herinner me dat toen ik voor het Allerheiligste stond en de communie ontving, ik dit gebed herhaalde dat me begeleidde, dat in mij groeide.
Ik denk dat Jezus op dat moment het verlangen in me heeft gelegd om mezelf meer aan Hem te geven, en ik voelde het in me met mijn vrienden, ik bad meer, ik ging vaker naar de mis, soms naar de aanbidding door de week. Die ontmoeting alleen met Jezus in Medjugorje heeft mijn hart echt veranderd. En toch was ik bang... Ik was bang dat de Heer me tot het priesterschap zou roepen en dat ik het huwelijk zou moeten opgeven, om een leven te hebben dat 'van mij' was, laten we zeggen....
Ik was 16 en zat in het laatste jaar van mijn baccalaureaat, het laatste jaar waarin ik moest nadenken over mijn toekomst. En ik wilde marketing en mode gaan studeren.
Maar je broer ging het werk van Jezus de Hogepriester binnen en er veranderde iets in jou....
E: Dat klopt. In datzelfde jaar trad mijn oudere broer toe tot het Werk van Jezus de Hogepriester en nam de beslissing om naar het seminarie te gaan. Ik was erg ontroerd door zijn keuze en ik was erg blij voor hem. En ook al was hij niet bij me thuis, als ik hem belde en vragen had over God, gaf hij me antwoord en hielp hij me in mijn dagelijks leven door te bidden.
In die tijd herinner ik me dat ik op een dag in december naar de mis ging. Toen ik de kapel binnenkwam, keek ik naar Jezus en zei tegen Hem: "Wat wilt U echt voor mij, wat wilt U dat ik met mijn leven doe?". Ik deed dit verzoek met grote intensiteit en niets, geen reactie in mijn hart.
De mis begon echter en toen de priester de hostie ophief en de woorden uitsprak Dit is mijn lichaam, dat voor jullie gegeven zal worden, voelde ik in mijn hart dat Jezus tegen me zei: je antwoord ligt voor je, en ik zag dat de priester de hostie vasthield. Op dat moment, zo intens, maar onmogelijk te beschrijven, zelfs met de mooiste woorden, voelde ik in mijn hart dat Jezus me riep om priester te worden, alsof hij innerlijk tegen me zei: Ik wil graag dat je jezelf helemaal aan mij geeft, maar je bent vrij. Het was een nieuw gevoel voor mij, een nieuw verlangen.
Ik weet nog dat ik in de auto tegen mijn vader zei toen we vertrokken: "Of ik krijg een remedie of niets". In de daaropvolgende maanden was er een opsluiting vanwege Covid, zodat ik meer thuis kon bidden, maar ik werd beroofd van de mis en dat deed me veel pijn.
Omdat ik verbonden was met de Franciscanen door de zomerkampen, dacht ik erover om me bij hun orde aan te sluiten, dus vroeg ik Jezus om me naar een seminarie te leiden. Ik vertelde Hem dat het belangrijkste was dat ik vreugde en vrede zou voelen als ik het seminarie binnenging, om te weten dat het Zijn wil was. En na een paar maanden ging ik naar het Werk van Jezus de Hogepriester, waar mijn broer al was.
En met de keuze voor het religieuze leven kwam voor beide broeders ook de vorming in Rome.
V: Na een propedeuse begon ik filosofie te studeren aan de Universiteit Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis. In oktober 2023 ben ik begonnen met de eerstejaarsstudie Theologie. Ik ben heel blij dat ik aan het Heilig Kruis kan studeren, waar ik mijn theologiestudie kan verdiepen, dankzij de hulp van onze weldoeners van de Stichting CARF.
E: Ik ben ook heel blij! Ik ben op 9 september 2020 in Rome aangekomen. Ik heb twee jaar propedeuse gedaan voordat ik naar de Universiteit van het Heilig Kruis ging, waar ik dit jaar aan mijn tweede jaar Filosofie ben begonnen.
Samen met mijn broer willen we al onze lieve weldoeners van de CARF Foundation bedanken, want dankzij hun donatiesWij seminaristen kunnen onze studie steunen om op een dag priester te worden. We houden jullie elke dag in onze gebeden met jullie intenties en we danken jullie.
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Verantwoordelijk voor studenten aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis in Rome.
