Gedichten voor dankbare verwondering

Ik kwam dit werk op een wat ongebruikelijke manier tegen: een koeriersdienst leverde het per ongeluk bij mij thuis af. Ik bevestigde dat het een vergissing was toen ik het al had geopend, ik bladerde het door, ik vond het mooi en ze gaven het me cadeau. En elk geschenk verdient een bedankje, dat ik in deze regels wil overbrengen.

Alumbramientos

Het is een boek met religieuze poëzie, een gepolijst en goed doorgewinterd werk van een schrijver die verschillende poëzieprijzen op zijn naam heeft staan, hoewel hij ook het verhaal heeft gecultiveerd.

Het is een synthese van poëtische vormen, zonder gebrek aan combinaties van traditionele en meer recente strofen. Ik ben het er echter niet mee eens dat het geen mystiek boek is, zoals in de inleiding wordt gezegd, omdat de auteur geacht wordt met beide benen op de grond te staan.

Maar de grote mystici, zoals de heiligen van de Karmel, hebben ze ook gehad en hebben de vreugden en smarten van het dagelijks leven gekend, ook al was hun roeping niet die van contemplatieve zielen in hun cel.

Met de voeten stevig op de grond is een gelegenheid om na te denken over Schoonheid met een hoofdletter "B", na het bekijken van de wonderen der natuur, sporen van het goddelijk bestaan. Het is verbazing, dankbare verbazing, die de dichter de schoonheid doet ontdekken.

De auteur en verbazing

Cotta gaat eerst terug naar de God van het heelal, die niet alleen Vader maar ook Moeder is, om ons beetje bij beetje te leiden naar Christus, de vleesgeworden God.

Alumbramientos is een voortdurende dankzegging. Om te danken moet men zich eerst laten meeslepen door verwondering.Dit is iets wat onze wereld niet erg waardeert, omdat haar rationalisme alle processen wil beheersen, het verklaarbare en het onverklaarbare.

Maar, zoals Cotta zegt, God is een en al verwondering en oneindige vreugde. Het is vanuit dit perspectief dat wij zeker het bevel van Christus kunnen begrijpen om als kinderen te worden om het Koninkrijk der hemelen binnen te gaan (Mt 18,3).Dezelfde passage uit het Evangelie herinnert ons eraan dat dit geestelijk kindschap alleen mogelijk is door persoonlijke bekering.

De dichter noemt God mijn Schepper, Vader en Verlosser. Een gebed uit de christelijke traditie brengt hem ertoe te onderstrepen dat God heeft zich niet van de wereld afgekeerd. God kwam eens onder de mensen wonen en blijft komen, met name in de Eucharistie.

Daarom, zegt Cotta, is de aarde de tabernakel die God bewaakt. Wij zijn bezocht door de zon die uit de hoogte opgaat, herinnert de schrijver zich met de woorden van de lofzang van Zacharia (Lc 1, 67-69), en de auteur laat zich opnieuw meeslepen door die oneindige verwondering, die in zijn poëzie aanwezig is, om zich te herinneren dat De Vader heeft Christus toevertrouwd: "En jij zult zijn beschermengel zijn"..

Maar de verwondering houdt elders in het boek niet op, met name over wat God voor deze mens, "geringer dan de engelen" (Ps. 8:5), heeft gedaan en hem naar zijn beeld en gelijkenis heeft gemaakt. Zoals Cotta zegt, "om mij te maken, Heer, haalde U inspiratie uit Uzelf. U keek naar binnen en nam de God uit mij en bekleedde hem met mij". De dichter gelooft in een goede vergoddelijking: "Ik, Heer, ben uit U gemaakt. Laat ons samen het heelal maken!"

Veel sociaal-politieke systemen hebben geprobeerd, en proberen nog steeds, om de "nieuwe mens" te creëren. Ze zijn gedoemd te mislukken, zoals de geschiedenis laat zien. Integendeel, Daniel Cotta spreekt tot ons in Alumbramientos del hombre nuevo, del hombre eterno (De nieuwe mens, de eeuwige mens)in de woorden van G. K. Chesterton, die het beeld van Christus is.