Mon Carmelo komt uit een katholiek gezin van vier broers en zussen die altijd de mis bijwoonden, de rozenkrans baden en elke zondag het Woord vierden. Hij ging op 12-jarige leeftijd uit "nieuwsgierigheid" naar het kleinseminarie. "Ik wist niet dat het een seminarie was totdat ik een aankondiging hoorde van mijn pastoor dat er een examen was voor degenen die wilden toetreden tot het kleinseminarie. Dus vroeg ik mijn ouders of ik het examen mocht doen om binnen te komen. Het was een verrassing voor hen," legt hij uit.
Mon Carmelo bekent dat hij het seminarie binnenkwam zonder duidelijke ideeën te hebben. En hoewel sommige dingen moeilijk voor hem waren, zegt hij dat hij met vreugde terugkijkt op die vier jaar in het kleinseminarie: "Ik heb veel dingen geleerd en er Ik ontdekte mijn roeping tot het priesterschap. Ik ontdekte dat God me riep om priester".
Hij was toen 15 jaar oud en erg bang, maar hij had een groot vertrouwen in de Heer. Verward vroeg hij in zijn gebed: "Maak mij dit alles duidelijk, Heer, maak mij dit alles duidelijk. Ik ben erg jong. Ik weet niet wat ik moet doen. Maar ik voelde uw oproep en ik vraag u mij te helpen die te beantwoorden.
Voor degenen die vinden dat hij te jong naar het seminarie is gegaan, heeft hij een antwoord: "Zoals ik zeg, ben ik binnengekomen zonder enig plan om priester te worden. Maar ik moet zeggen dat de jaren dat ik filosofie studeerde, tot de beste van mijn leven behoorden. Mijn roeping tot het priesterschap begon te groeien. Ik begon de roeping van de Heer te begrijpen".
Omdat Mon begreep de behoefte aan priesters in hun bisdom, de dorst van het volk naar de sacramenten... En op dat moment "wist en voelde ik dat de Heer mij vroeg om priester te worden. Daarom zei ik JA. Wie ben ik om nee te zeggen tegen zijn oproep om zijn instrument te zijn? Zonder twijfel was het een JA met een groot vertrouwen in Gods barmhartigheid en genade.
Hij herinnert zich perfect de dag dat hij "Ja" zei tegen de Heer. "Op een zomer stuurde mijn rector me naar een dorp op een heel afgelegen eiland, zonder elektriciteit, met niets. Het was erg moeilijk omdat ik uit een grote stad kom en niet gewend was om zonder middelen te leven. De rector stuurde me daarheen om de mensen te leren bidden, hen te begeleiden, catechismuslessen te geven voor jong en oud en vooral om de heilige Mis te helpen opdragen, want in dat dorp wordt de Eucharistie maar eens in de twee maanden gevierd. Op dat eiland zei ik ja tegen de Heer.
"Bijna elke dag heb ik dopen. In de eerste drie weken als diaken op de Filippijnen heb ik meer dan 50 kinderen gedoopt.
Vervolgens stuurde zijn bisschop hem naar de Bidasoa Internationaal Seminar waar hij vier jaar is geweest.
"Het zijn een paar prachtige jaren geweest en ik heb een geweldige tijd gehad. Ik heb genoten van de familiale sfeer, de genegenheid van de vormelingen, de broederlijke liefde die onder de seminaristen wordt gedeeld, het academische niveau dat brutaal is. Het was een spectaculaire ervaring. Ik ben teruggekeerd naar mijn bisdom Masbate, op alles voorbereid dankzij de vorming die ik heb gekregen. Ik ben heel dankbaar voor alle hulp die ik in het Bidasoa-seminarie heb gekregen", zegt hij.
Als hij tot priester wordt gewijd, zal zijn bisschop hem naar een parochie sturen. "Jongeren houden van jonge, nieuwe priesters. Ze willen priesters zien die zeer bezield zijn, die een groot hart voor hen hebben. Voor mij moet je altijd vrolijk zijn, veel lachen en altijd bij ze zijn. Glimlachen en er altijd zijn als je nodig bent, zijn de twee belangrijkste dingen bij jeugdevangelisatie, bevestigt.
Hij vindt ook dat jongeren moeten voelen dat de Kerk van hen houdt en hen nodig heeft. "Onze grote uitdaging is hen deel te laten uitmaken van de grotere geloofsgemeenschap van een parochie. Het is niet gemakkelijk. Maar met de kracht van glimlachen en bidden, God verricht wonderen omdat we gemakkelijk een gesprek met hen kunnen aangaan als ze zien dat je altijd vrolijk en blij bent," zegt hij.
Velen beweren dat de Filippijnen het meest katholieke land in Azië zijn, het bolwerk van het katholicisme op het continent. Maar het secularisme heeft ook invloed op het land. "Meer dan twee jaar pandemie zijn erg zwaar geweest voor de provincie Masbate. Nu herstellen we ons zowel economisch als cultureel. In de afgelopen jaren, jonge mensen zijn weggedreven van de kerk".
Om deze trend onder de jeugd te keren, heeft zijn parochie een evangelisatieprogramma voorbereid om naar de eilanden, dorpen en wijken te gaan om jongeren te begeleiden en katholieke vorming te geven. "Het is een grote apostolische behoefte. We vinden het dus niet erg om naar afgelegen plaatsen te gaan en bergen te beklimmen om catechese te geven aan jongeren," zegt hij.
Een andere zorg van zijn bisdom is de behoefte aan priesters. "Er zijn veel plaatsen waar mensen erg dorsten naar de sacramenten, maar vanwege het kleine aantal priesters kunnen ze hen maar één keer per maand bezoeken. Ik heb medelijden met zoveel mensen die slechts één keer per maand de Heer ter communie ontvangen omdat we geen priesters hebben. Dat doet me veel pijn.
Diaken zijn op de Filippijnen houdt in dat Mon buitengewone bedienaars van de Heilige Communie voorbereidt om hen bij te staan bij het toedienen van de Eucharistie in deze afgelegen en verloren bergdorpen.
Naast al dit pastorale werk heeft Mon zich ook voorbereid op het geven van een cursus Latijn aan het seminarie van zijn bisdom en doceert hij Spaans aan een katholieke universiteit in zijn bisdom.
En iets wat hem met voldoening vervult sinds hij diaken is gewijd op de Filippijnen: "Bijna elke dag heb ik doop. In de eerste drie weken als diaken heb ik meer dan 50 kinderen gedoopt.
Marta Santín
Journalist gespecialiseerd in religieuze informatie.
