Τον Σεπτέμβριο του 1960 εκδόθηκε ένα έργο που είχε θριαμβεύσει στη σκηνή του Λονδίνου κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Πρόκειται για το έργο του Ρόμπερτ Μπολτ "Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές", το οποίο σύντομα ανέβηκε στην αμερικανική σκηνή και ήταν η πιο βραβευμένη με Όσκαρ ταινία του 1966. Στην Ισπανία του δόθηκε ο ανακριβής τίτλος Ένας άνθρωπος για την αιωνιότητα. Πρόκειται για μια έκφραση του Έρασμου του Ρότερνταμ, φίλου του Τόμας Μορ, του πρωταγωνιστή του έργου, τον οποίο ο Ολλανδός ουμανιστής περιέγραψε ως "άνθρωπο για την αιωνιότητα". "ένας άνθρωπος για όλες τις ώρες, κάποιος που προσαρμόζεται τόσο στη σοβαρότητα όσο και στην ευτυχία και του οποίου η παρέα είναι πάντα ευχάριστη".
(1924-1995), ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία σε ασφαλιστική εταιρεία, σπούδασε ιστορία στο Μάντσεστερ και δίδαξε σε σχολείο στο Ντέβον. Στη συνέχεια εγκατέλειψε τη διδασκαλία μετά την επιτυχία των ραδιοφωνικών σεναρίων και των θεατρικών του έργων, αν και είναι περισσότερο γνωστός ως σεναριογράφος του Λόρενς της Αραβίας, του Δόκτωρ Ζιβάγκο και της Κόρης του Ράιαν, τριών από τις πιο διάσημες ταινίες του. ταινίες του David Lean. Κοινό χαρακτηριστικό αυτών των ιστοριών είναι οι χαρακτήρες που αδυνατούν να συμβιβαστούν με την πραγματικότητά τους και αψηφούν τις συνθήκες της ύπαρξής τους, όποιο κι αν είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν. Είναι πρόθυμοι να διατηρήσουν τη δική τους ατομικότητα, ό,τι κι αν συμβεί.
Αργότερα, το όνομα του Μπολτ επισκιάστηκε, εξαρτώμενο από τους περιορισμούς μιας ασθένειας και μιας θυελλώδους συναισθηματικής και οικογενειακής ζωής. Ωστόσο, η τελευταία του θριαμβευτική στιγμή θα ήταν το σενάριο για την ταινία The Mission (1986) του Roland Joffé.
Ο Άγγλος Ρόμπερτ Μπολτ (1924-1995) δίδασκε σε σχολείο στο Ντέβον, αλλά εγκατέλειψε τη διδασκαλία μετά την επιτυχία των σεναρίων του, όπως ο Λόρενς της Αραβίας, ο Δόκτωρ Ζιβάγκο και η Αποστολή.
Δεν έχει σχεδιαστεί για να θυμίζει έναν άγιο, κυρίως επειδή ο Μπολτ δεν θεωρούσε τον εαυτό του χριστιανό και για ένα διάστημα συμπαθούσε έναν άγιο. κομμουνισμός εξιδανικευμένη. Ο Μόρο του Μπολτ είναι ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζεται από μια ενεργητική αίσθηση της ατομικότητας, της δικής του ταυτότητας. Για τον τρόπο με τον οποίο κατανοεί τον κόσμο, είναι έτοιμος να χάσει τη ζωή του.
Ο συγγραφέας εκτιμά ότι θα ήταν εύκολο γι' αυτόν να διατηρήσει τις τιμές του βάζοντας το χέρι του σε ένα μαυροδεμένο βιβλίο και προφέροντας "ένα κοινότυπο ψέμα". Αντίθετα, οι άλλοι αυλικοί, που περιβάλλουν τον Τόμας Μορ, είναι καιροσκόποι, ψεύτες και διεφθαρμένοι, πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για να παραμείνουν στην κορυφή. Τα πορτρέτα των επισκόπων Γούλσεϊ και Κράνμερ ή των ευγενών Κρόμγουελ και Νόρφολκ είναι καταστροφικά, αλλά το πορτρέτο του Ερρίκου Η' είναι λιγότερο.
Ο βασιλιάς εμφανίζεται στη σκηνή μόνο μία φορά. Είναι ένας νεαρός, ευγενικός, καλομαθημένος άνδρας, ο οποίος εκτιμά ειλικρινά τον Μόρο και λυπάται που η γνώμη του για το βασιλικό διαζύγιο δεν συμπίπτει με τη δική του.
Ο Ερρίκος Η' εμφανίζεται στη σκηνή μια φορά. Είναι ένας νεαρός, ευγενικός και καλομαθημένος άνδρας, ο οποίος αγαπάει τη Μαύρη και λυπάται που δεν συμφωνούν στο θέμα του διαζυγίου.
Ορισμένοι λένε ότι ο ηθοποιός Paul Scofield δεν ήταν κατάλληλος για να υποδυθεί τον Moor. Είναι πολύ σοβαρός για έναν καλοδιάθετο χριστιανό όπως ο Λόρδος Καγκελάριος της Αγγλίας. Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα έγκειται στο όραμα του Μπολτ για το More. Έχει δίκιο να χρησιμοποιεί την ευαγγελική περικοπή σχετικά με το πόσο καλό είναι να κερδίσει ο άνθρωπος ολόκληρο τον κόσμο, αν χάσει την ψυχή του (Ματθ. 16:26), αν και ο Μπολτ μπορεί να ήθελε να αντικαταστήσει την ψυχή με την ατομικότητα, τον συγκεκριμένο τρόπο ύπαρξης.
Αλλά αν υπάρχει κάποιος που είναι αποκρουστικός στο έργο, περισσότερο για τον Μπολτ παρά ίσως για τον ίδιο τον Μορ, είναι ο Ρίτσαρντ Ριτς, ένας νεαρός καριερίστας που κινείται γύρω από τον Λόρδο Καγκελάριο με την ελπίδα να του παραχωρηθεί αξίωμα. Αποτυγχάνοντας να επιτύχει τον σκοπό του, εντάσσεται στο περιβάλλον του Κρόμγουελ, ο οποίος τον επιβραβεύει από την αρχή και μάλιστα καταθέτει εναντίον του Μορ στη δίκη του ενώπιον του κοινοβουλίου.
Συνιστώ σε εκπαιδευτικούς και μη εκπαιδευτικούς να διαβάσουν ή να παρακολουθήσουν τον διάλογο μεταξύ Rich και More στην αρχή του έργου. Στον Rich προσφέρεται μια θέση δασκάλου, με δικό του σπίτι και ετήσιο εισόδημα 50 λίρες. Όμως ο νεαρός, που διψά για δόξα και τιμές, θεωρεί την προσφορά αυτή του Μαυρίκου ασήμαντη, γιατί ισοδυναμεί με μια ζωή που χαρακτηρίζεται από μετριότητα. Κανείς δεν θα ξέρει ότι είναι σπουδαίος δάσκαλος εκτός από τους μαθητές και τους φίλους του. Είναι πιο ελκυστικό να αφοσιωθεί στην πολιτική, παρά τον κίνδυνο να πέσει στον πειρασμό, κάτι που ο Μόρο ήθελε να αποφύγει με τη συμβουλή του.
Antonio R. Rubio Plo
Πτυχιούχος Ιστορίας και Δικαίου
Διεθνής συγγραφέας και αναλυτής
@blogculturayfe / @arubioplo
