Η συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία να είναι πλήρης, συνειδητή και ενεργή.
Δεύτερη Βατικανή Σύνοδος, Const. Sacrosanctum Concilium, nn. 14 και 48.
Η ρίζα και το κέντρο της πνευματικής μας ζωής είναι η Ιερή Θυσία του Θυσιαστηρίου, ένα από τα πιο σημαντικά μέρη της Θείας Λειτουργίας. Άγιος Ιωσήμαριος Escriváτόσο προφορικά όσο και γραπτά, δήλωσε ότι η Ευχαριστία είναι το κέντρο και η ρίζα της ζωής του χριστιανού.
Στο Θεία Λειτουργία Ζούμε τη θυσία του Χριστού, ο οποίος πρόσφερε τον εαυτό του για όλους μας, μια για πάντα στον Σταυρό. Αυτό, που είναι το κέντρο της χριστιανικής μας ζωής και η ευχαριστία που προσφέρουμε στον Θεό για τη μεγάλη αγάπη του προς εμάς, δεν είναι άλλη μια θυσία, δεν είναι επανάληψη. Είναι η ίδια θυσία του Ιησού που γίνεται παρούσα.
Σε γενικές γραμμές, η χριστιανική λειτουργία έχει δύο βασικά μέρη:
Για να επωφεληθούμε από τους μεγάλους πνευματικούς καρπούς που μας δίνονται ως χριστιανούς μέσω της τέλεσης της Θείας Λειτουργίας, πρέπει να γνωρίσουμε αυτή την τελετή, να κατανοήσουμε τις χειρονομίες και τα σύμβολά της και να συμμετέχουμε σε αυτήν με ευλάβεια.
Το να ζούμε τη χριστιανική πίστη με συγκεκριμένο τρόπο συνεπάγεται ότι υπάρχουν στιγμές οικογενειακή προσευχήΤα μυστήρια είναι μια περίοδος που ζούμε τα μυστήρια μαζί, ειδικά στην κυριακάτικη λειτουργία.
Προτιμούμε να φτάνουμε εγκαίρως στην εκκλησία και να ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε το μεγαλύτερο μυστήριο της πίστης μας.
Οι εισαγωγικές τελετές μας προετοιμάζουν για να ακούσουμε τον λόγο και να τελέσουμε την Ευχαριστία:
Προετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε το πρώτο μέρος της λειτουργίας με το τραγούδι της εισόδου. Είναι ένα τραγούδι που μας ενώνει όλους, επειδή ερχόμαστε στη λειτουργία από διαφορετικά μέρη, πολιτισμούς, ηλικίες, και τραγουδάμε με μια φωνή, ως μια οικογένεια, την οικογένεια του Θεού επί της γης, σε κοινωνία με ολόκληρη την Εκκλησία.
Ο ύμνος υπογραμμίζει τον εορταστικό χαρακτήρα της γιορτής. Γιορτάζουμε μαζί ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μας άφησε ο Ιησούς: τη Θεία Ευχαριστία.
Ορισμένοι αποδίδουν την ενσωμάτωση της ψαλμωδίας της εισόδου στον Πάπα Σελεστίνο Α΄ (422-431). Παρόλο που η ακριβής ημερομηνία ενσωμάτωσής της είναι άγνωστη, σίγουρα υπήρχε ήδη από τον 5ο αιώνα.
Ο ιερέας εισέρχεται, φιλά την Αγία Τράπεζα και χαιρετά όλους τους παρευρισκόμενους κάνοντας το σημείο του Σταυρού. Το να ξεκινάμε με το όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος δεν σημαίνει απλώς να αναφέρουμε το όνομα του Θεού, αλλά να τοποθετούμε τους εαυτούς μας στην παρουσία του.
Αυτή είναι μια καλή στιγμή για να ζητήσουμε από τον Κύριο να μας βοηθήσει να ζήσουμε τη Θεία Λειτουργία με την ίδια αγνότητα, ταπεινότητα και αφοσίωση με την οποία η Υπεραγία Θεοτόκος Τον δέχθηκε.
(...) Ο ιερέας είναι εκεί, όχι στο όνομά του, αλλά in nomine Ecclesiæστο όνομα της Εκκλησίας. Εκπροσωπεί έτσι όλους τους πιστούς και στο όνομα όλων δίνει το λειτουργικό φιλί στον Χριστό, που συμβολίζεται από την Αγία Τράπεζα. Αυτή η προσκύνηση της Αγίας Τράπεζας εκφράζεται με τρία σημεία:
Στην παρουσία του Θεού, η Εκκλησία μας καλεί να αναγνωρίσουμε με ταπεινότητα ότι είμαστε αμαρτωλοί. Ζητάμε ταπεινά από τον Κύριο συγχώρεση για όλα μας τα λάθη. Αναγνωρίζουμε ταπεινά ενώπιον όλων των αδελφών μας ότι είμαστε αμαρτωλοί.
Είναι μια σημαντική χειρονομία να ξεκινάτε τη Θεία Λειτουργία με καθαρή καρδιά και ψυχή. Είναι μια καλή στιγμή να θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία μας εξομολόγηση. Ως χριστιανοί πρέπει να πάμε σε αυτό το Μυστήριο για να λάβουμε τον Ιησού.
Και για να εκφράσουμε αυτή την επιθυμία και να ζητήσουμε τη συγχώρεση του Θεού, χρησιμοποιούμε τα λόγια του τυφλού που άκουσε ότι ο Ιησούς περνούσε και επειδή ήξερε ότι δεν μπορούσε να θεραπεύσει τον εαυτό του, αλλά χρειαζόταν τη βοήθεια του Θεού, άρχισε να φωνάζει μέσα στο πλήθος: "Κύριε, ελέησέ με". Έτσι, με εμπιστοσύνη στο έλεος του Θεού, προσευχόμαστε επίσης "Κύριε ελέησον".
Δοξάζουμε τον Θεό, αναγνωρίζοντας την αγιότητά Του, καθώς και την ανάγκη μας γι' Αυτόν. Το Gloria είναι σαν μια κραυγή ενθουσιασμού προς τον Θεό, προς όλη την Τριάδα.
Τις Κυριακές και τις εορτές προσευχόμαστε αυτόν τον ύμνο, ο οποίος συνοψίζει το τελικό νόημα της χριστιανικής ζωής: να δίνουμε δόξα στον Θεό. Δοξάστε τον Θεό, όχι μόνο επειδή είναι καλός, ή επειδή μας βοηθάει, ή για τα πράγματα που μας δίνει. Δώστε Του δόξα γι' αυτό που είναι, επειδή είναι Θεός. Μας βοηθά να είμαστε καλά προσανατολισμένοι, να επιβεβαιώνουμε ότι το τελικό νόημα της ζωής μας είναι Αυτός.
Το συλλείτουργο ονομάζεται έτσι επειδή είναι η προσευχή που συγκεντρώνει τα αιτήματα όλων. Τις υποβάλλουμε μέσω του Ιησού Χριστού, του μοναδικού Μεσίτη, με την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, το οποίο δέχεται τα αιτήματά μας, καθιστώντας και πάλι παρόν το Μυστήριο της Αγίας Τριάδας.
Ο ιερέας καλεί ολόκληρη την κοινότητα να προσευχηθεί, παρουσιάζοντας στον Θεό Πατέρα τα αιτήματα που η Εκκλησία απευθύνει στον Ουρανό κάθε φορά που τελείται η Ιερή Θυσία. "Εάν δύο από εσάς συμφωνήσουν στη γη να ζητήσουν κάτι, θα το λάβουν από τον Πατέρα μου που είναι στους ουρανούς". Ματθ. 18, 19-20.s
"Η Λειτουργία αποτελείται από δύο μέρη: τη λειτουργία του Λόγου και τη λειτουργία της Ευχαριστίας, τα οποία είναι τόσο στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους ώστε να αποτελούν μια ενιαία λατρευτική πράξη". Ρωμαϊκό Μισαλτήριο, Γενικός θεσμός, 28
Μέσα από τα αναγνώσματα, θα ακούσουμε απευθείας τον Θεό που μιλάει σε εμάς, τον λαό του. Ανταποκρινόμαστε τραγουδώντας, διαλογιζόμενοι και προσευχόμενοι.
Στο πρώτο ανάγνωσμα ο Θεός μας μιλάει μέσα από τις εμπειρίες των προφητών του, στο δεύτερο ανάγνωσμα μέσα από τους αποστόλους του - τέλος, στο Ευαγγέλιο μας μιλάει απευθείας μέσα από τον Υιό του Ιησού Χριστό.
Το πρώτο ανάγνωσμα, που συνήθως προέρχεται από την Παλαιά Διαθήκη. Ο Θεός μας μιλάει μέσα από την ιστορία του λαού του Ισραήλ και των προφητών του.
Είναι σημαντικό να τις μελετήσουμε, διότι μέσω αυτών των λόγων, ο Θεός προετοίμαζε τον λαό του για τον ερχομό του Χριστού. Και μας προετοιμάζουν επίσης να ακούσουμε τον Ιησού, αφού το πρώτο ανάγνωσμα σχετίζεται άμεσα με το Ευαγγέλιο που θα διαβαστεί.
Ο Αναφωνητικός Ψαλμός είναι σαν μια επέκταση των θεμάτων που προτείνονται στο πρώτο ανάγνωσμα.
Με τους ψαλμούς μαθαίνουμε να προσευχόμαστε, μαθαίνουμε να μιλάμε στον Θεό, χρησιμοποιώντας τα ίδια Του τα λόγια, τα οποία έγιναν προσευχή. Λέξεις που βάζει στο στόμα μας για να ξέρουμε πώς να εκφραστούμε.
Ακούμε το κήρυγμα των πρώτων ανθρώπων στους οποίους ο Ιησούς είπε: "Πηγαίνετε και μαθητεύστε όλα τα έθνη... διδάσκοντας τους να τηρούν όλα όσα σας πρόσταξα" (Ματθ. 28:19-20). (Ματθαίος 28:19-20).
Είναι παρμένη από την Καινή Διαθήκη. Μπορεί να είναι μέρος των Πράξεων των Αποστόλων ή των επιστολών που έγραψαν οι πρώτοι απόστολοι. Επίσης από τις Καθολικές Επιστολές, το βιβλίο της προς Εβραίους ή την Αποκάλυψη. Με άλλα λόγια, είναι τα γραπτά των αποστόλων,
Αυτό το δεύτερο ανάγνωσμα μας βοηθά να μάθουμε πώς ζούσαν οι πρώτοι χριστιανοί και πώς εξηγούσαν τις διδασκαλίες του Ιησού στους άλλους. Αυτό μας βοηθά να γνωρίζουμε και να κατανοούμε καλύτερα αυτά που μας δίδαξε ο Ιησούς.
Μετά το δεύτερο ανάγνωσμα, ψάλλεται το Αλληλούια, το οποίο είναι ένα χαρούμενο τραγούδι που θυμίζει την Ανάσταση ή ένα άλλο τραγούδι ανάλογα με τις απαιτήσεις της λειτουργικής περιόδου.
Η ψαλμωδία του Αλληλούια μας προδιαθέτει να ακούσουμε τη διακήρυξη του μυστηρίου του Χριστού. Στο τέλος επευφημούμε, λέγοντας: "Δόξα σοι, Κύριε Ιησού".
Είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός που μας μιλάει στο Ευαγγέλιο. Γι' αυτό τον ακούμε όρθιοι και ο ιερέας τον φιλάει όταν τελειώνει την αναγγελία. Στη συνέχεια ανακοινώνει δυνατά ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ανάμεσά μας: Dominus vobiscum! Dominus vobiscum!
Οι χειρονομίες του ιερέα συμβολίζουν την επιθυμία μας να γίνουμε μέρος της Αλήθειας του Ευαγγελίου. Οι διδασκαλίες του Κυρίου μας κοινοποιούνται για να τις μελετήσουμε στην προσωπική μας οικειότητα και να τις ενσωματώσουμε στην ψυχή μας, ώστε να τις μεταδώσουμε με λόγια και πράξεις. έργα ελέους στους ανθρώπους γύρω μας στην καθημερινή μας ζωή.
Είναι μια πρόσκληση στην αποστολική ευθύνη των χριστιανών, η οποία στη Θεία Λειτουργία αποκτά νέα δύναμη.
Ο ιερέας αφιερώνει χρόνο για να μας εξηγήσει τον λόγο του Θεού. Το homily προέρχεται από την ελληνική λέξη που σημαίνει "διάλογος", "συζήτηση". Είναι η στιγμή που ο Θεός μας μιλάει μέσω της Εκκλησίας του.
Πρόκειται για μια απλή και πρακτική εξήγηση, η οποία έχει τις ρίζες της στα λειτουργικά κείμενα και την οποία θα εφαρμόσουμε στη χριστιανική μας ζωή. Προσπαθούμε να κάνουμε τις συμβουλές που μας δίνουν δικές μας και προσπαθούμε να βρούμε συγκεκριμένες λύσεις. Ένα καλό κήρυγμα είναι αυτό που σας κάνει να προβληματιστείτε από μέσα σας.
"Είμαστε ένας λαός που ομολογούμε μία πίστη, ένα Σύμβολο της Πίστεως- ένας λαός που έχει συγκεντρωθεί στην ενότητα του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος" (Άγιος Λέων ο Μέγας, Ομιλία Ι για τη Γέννηση του Κυρίου (PL 54, 192).
Η προσευχή του Συμβόλου της Πίστεως αποτελεί πηγή ιερής υπερηφάνειας για κάθε χριστιανό, το δέος για την πραγματικότητα ότι είμαστε ο λαός του Θεού, το Σώμα του Χριστού, ο ναός του Αγίου Πνεύματος.
Η προσευχή των πιστών ολοκληρώνει το πρώτο μέρος της Θείας Λειτουργίας. Προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλον, ζητώντας τις ανάγκες όλων. Παρουσίαση των προσφορών του άρτου και του κρασιού
Σ' αυτό τον Άρτο και τον Οίνο που ο ιερέας προσφέρει στον Θεό - καρπός του ιδρώτα και του μόχθου του ανθρώπου - είναι όλες οι ανθρώπινες προσπάθειές σας. Προσφέρετε όλα αυτά στον Θεό. Βάλτε όλες τις ώρες και τις πράξεις της ημέρας σας πάνω στο πιάτο δίπλα στον Χριστό και με αυτόν τον τρόπο θα υπερφυσικοποιήσετε τη ζωή σας.
Όλα θα γίνονται για τον Θεό και θα είναι αρεστά στον Θεό. Πραγματικά κάντε τη ζωή σας προσφορά στον Κύριο. Ας μην ξεχνάμε ότι, όταν ο ίδιος ο Χριστός υψώνει αυτές τις προσευχές, είναι αυτός που τις υποβάλλει στον Θεό Πατέρα με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Η λειτουργία της Ευχαριστίας είναι η πιο σημαντική στιγμή της Θείας Λειτουργίας. Παρουσιάζουμε το ψωμί και το κρασί που θα γίνουν το σώμα και το αίμα του Χριστού. Παίρνουμε το έρανο για όλη την Εκκλησία και προσευχόμαστε για τις προσφορές.
Στον πρόλογο, ευχαριστούμε και δοξάζουμε τον Θεό, τον τρισάγιο, με μια προσευχή. Προέρχεται από το λατινικό: pre - factum. Σημαίνει "πριν από το γεγονός". Ονομάζεται έτσι επειδή προηγείται ακριβώς πριν από το σημαντικότερο γεγονός ολόκληρης της Θείας Λειτουργίας: την ευχαριστιακή προσευχή.
Στον πρόλογο υπάρχει ένας διάλογος με τον ιερέα, ο οποίος πάντα λέει: "Ας υψώσουμε τις καρδιές μας. Το υψώσαμε στον Κύριο". Στον πρόλογο ευχαριστήσαμε τον Θεό, αναγνωρίσαμε τα έργα της αγάπης του και τον δοξάζουμε.
Αυτή τη στιγμή παρουσιάζουμε τις προσφορές, το ψωμί και το κρασί. Η απλότητα αυτών των τροφών μας θυμίζει το παιδί που έφερε στον Ιησού τα δώρα του, πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Ήταν ό,τι είχε, αλλά αυτή η μικρότητα, τοποθετημένη στα χέρια του Ιησού, έγινε αφθονία και ήταν αρκετή για να θρέψει ένα τεράστιο πλήθος και μάλιστα περίσσεψε.
Έτσι, οι απλές προσφορές μας από ψωμί και κρασί, που θα τοποθετηθούν στα χέρια του Κυρίου, θα γίνουν επίσης σε αφθονία, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού για να θρέψουν ένα μεγάλο πλήθος που πεινάει για τον Θεό.
Σε κάθε λειτουργία, είμαστε αυτό το πλήθος! Μαζί με αυτόν τον άρτο και το κρασί, παρουσιάζουμε επίσης στον Θεό, με συμβολικό τρόπο, κάτι από τον εαυτό μας.
Του προσφέρουμε τις προσπάθειες, τις θυσίες, τις χαρές και τις λύπες μας. Του προσφέρουμε την αδυναμία μας, ώστε να μπορεί να κάνει μεγάλα έργα μαζί μας.
Αυτή είναι η εσωτερική στάση στην οποία μας οδηγεί η Λειτουργία, να υψώσουμε τις καρδιές μας ώστε να είμαστε έτοιμοι για την πιο σημαντική στιγμή: όταν ο Χριστός θα είναι παρών με το Σώμα και το Αίμα του.
Καθώς ο ιερέας πλένει τα χέρια του, επαναλάβετε μέσα σας την προσευχή που κάνει μέσα του: Κύριε, πλύνε με τελείως από την ενοχή μου και καθάρισέ με από την αμαρτία μου!
Στη Θεία Λειτουργία, ο Κύριος Ιησούς, κάνοντας τον εαυτό του "ψωμί σπασμένο" από αγάπη για εμάς, μας δίνει τον εαυτό του και μας μεταδίδει όλο το έλεος και την αγάπη του, ανανεώνοντας τις καρδιές μας, τη ζωή μας και τις σχέσεις μας μαζί του και με τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Πάπας Φραγκίσκος.
Η ευχαριστιακή προσευχή είναι όλες οι προσευχές που περιβάλλουν τη στιγμή του καθαγιασμού. Κάνουμε κλήση με ένα προσευχή στο Άγιο Πνεύμα αυτή τη στιγμή που "η Εκκλησία ζητά από τον Πατέρα να στείλει το Άγιο Πνεύμα του (...) πάνω στον άρτο και τον οίνο, ώστε να γίνουν, με τη δύναμή του, το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού" (Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας, αρ. 1353).
Ακριβώς όπως το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε στην Παρθένο Μαρία για να συλλάβει και να κάνει τον Ιησού παρόντα στην κοιλιά της, έτσι και εμείς τώρα επικαλούμαστε το Άγιο Πνεύμα να κατέβει σε αυτά τα δώρα και να κάνει τον Χριστό παρόντα ανάμεσά μας.
"Πρέπει να υψώνουμε την καρδιά μας στον Κύριο όχι μόνο ως τελετουργική ανταπόκριση, αλλά ως έκφραση αυτού που συμβαίνει σε αυτή την καρδιά, η οποία ανεβαίνει και τραβάει τους άλλους προς τα πάνω". Πάπας Βενέδικτος
Στη συνέχεια, είναι η στιγμή που το ψωμί και το κρασί, δύο πολύ απλές τροφές, μεταφέρονται στην Αγία Τράπεζα, τις οποίες ο ιερέας θα προσφέρει στον Θεό, ώστε ο Χριστός να γίνει παρών στη Θεία Ευχαριστία, να μας μεταστρέψει κι εμάς, να μας κάνει καλύτερους, να του μοιάσουμε περισσότερο.
Οι στίχοι προέρχονται από τις Άγιες Γραφές. Το πρώτο μέρος είναι ένα τραγούδι που μάθαμε από τη χορωδία των αγγέλων, την οποία ο προφήτης Ησαΐας άκουσε να τραγουδά στον Θεό στον θρόνο του. Το τριπλό άγιο επαναλαμβάνεται και μας θυμίζει τα τρία θεία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας.
Το δεύτερο μέρος είναι η επευφημία που λένε στον Ιησού καθώς μπαίνει στην Ιερουσαλήμ πάνω σε ένα γαϊδουράκι την Κυριακή των Βαΐων: "Ευλογημένος αυτός που έρχεται στο όνομα του Κυρίου, χοσάνα!".
Ήταν χαρούμενοι που επευφημούσαν τον Ιησού, τον πολυαναμενόμενο βασιλιά, που έμπαινε στην πόλη τους. Στη Θεία Λειτουργία επευφημούμε επίσης τον Χριστό που είναι στα πρόθυρα να γίνει παρών σε εμάς. Γι' αυτό μπορούμε να πούμε ότι ο άγιος είναι ένα τραγούδι ανθρώπων και αγγέλων, που ενώνονται για να δοξάσουν τον Θεό.
"Η δύναμη των λόγων και των πράξεων του Χριστού και η δύναμη των τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος να καταστήσει μυστηριακά παρόντα υπό τα είδη του άρτου και του οίνου το Σώμα και το Αίμα του, τη θυσία του που προσφέρθηκε στον Σταυρό μια για πάντα". Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας, αρ. 1353.
Φτάσαμε στην καρδιά της ευχαριστιακής προσευχής, στην πιο σημαντική στιγμή της Θείας Λειτουργίας. Ακολουθώντας την εντολή του Ιησού προς τους αποστόλους του: "Κάντε αυτό στη μνήμη μου", ο ιερέας, ενεργώντας στο ίδιο το πρόσωπο του Χριστού, προφέρει τα λόγια του θεσμού της Ευχαριστίας, τα ίδια λόγια που ο Ιησούς πρόφερε την ημέρα του Μυστικού Δείπνου.
(...) Πόσο βαθύς θησαυρός είναι οι λέξεις: Αυτό είναι το Σώμα μου, αυτό είναι το ποτήρι του Αίματός μου! Μας γεμίζουν με βεβαιότητα, ενισχύουν την πίστη μας, διαβεβαιώνουν την ελπίδα μας και εμπλουτίζουν τη φιλανθρωπία μας. Ναι: ο Χριστός ζει, είναι ο ίδιος όπως ήταν πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, και θα ζει πάντα, παρεμβαίνοντας στο προσκύνημά μας. Για άλλη μια φορά έρχεται σε μας ως ταξιδιώτης μαζί μας, όπως ακριβώς έκανε και στην Εμμαούς, για να μας στηρίξει και να μας υποστηρίξει σε ό,τι κάνουμε.
Η πραγματική παρουσία του Ιησού είναι συνέπεια του απερίγραπτου μυστηρίου που εκπληρώνεται με τη μετουσίωση, μπροστά στην οποία δεν υπάρχει άλλη στάση από τη λατρεία της παντοδυναμίας και της αγάπης του Θεού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο γονατίζουμε σε αυτή τη μεγαλειώδη στιγμή, η οποία βρίσκεται στην καρδιά της ευχαριστιακής γιορτής. Σε αυτές τις στιγμές, ο ιερέας είναι το όργανο του Κυρίου, ενεργώντας ως persona Christi.
Η Θεία Λειτουργία τελειώνει όπως την αρχίσαμε, με το σημείο του σταυρού. Μπορούμε να φύγουμε ειρηνικά, επειδή είδαμε τον Θεό, Τον συναντήσαμε και ανανεωθήκαμε για να συνεχίσουμε την αποστολή που ο Θεός μας έχει αναθέσει. Στο τέλος της λειτουργίας ο ιερέας μας δίνει την τελική ευλογία.
Οι τελετές που ολοκληρώνουν τον εορτασμό είναι:
Λάβαμε την ευλογία του ιερέα. Είθε αυτό το "να φύγετε εν ειρήνη" να είναι η αντανάκλαση μιας καλής Θείας Λειτουργίας.
Η λέξη ευλογία προέρχεται από δύο λέξεις: καλό και λέω. Όταν ο Θεός λέει καλά λόγια για εμάς, ο Λόγος του μας κάνει διαφορετικούς, μας δίνει αυτή τη χάρη για να αγωνιστούμε τον καλό αγώνα της πίστης. Έτσι η λειτουργία τελειώνει και είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε στη χριστιανική μας ζωή.
Όταν ο χρόνος που αφιερώνεται στη δοξολογία μέσα στη Λειτουργία είναι πολύ μικρός, μπορεί να είναι καλή ιδέα να παρατείνετε τη δοξολογία για λίγα λεπτά ακόμη, με προσωπικό τρόπο, στο τέλος όλων των μερών της Λειτουργίας.
Βιβλιογραφία:
