Ο Francisco Eusebio Vinumo, ένας Αγκολέζος στη Ρώμη, βλέπει την αιώνια πόλη σαν ένα αδιανόητο όνειρο. Γι' αυτόν μοιάζει ως εξής: "Είναι μια πόλη με αιώνια χριστιανική ιστορία. Το να βρίσκεσαι εδώ σημαίνει ότι αγγίζεις τις ρίζες των προγόνων μας, των πατριαρχών μας στον Χριστιανισμό.Μπορείτε να ζήσετε και να συναναστραφείτε με αγίους, μάρτυρες, πάπες και όλους εκείνους που άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία του χριστιανισμού. Το να βρίσκεσαι εδώ είναι μια ασύγκριτη εμπειρία, γιατί θαυμάζεις ό,τι βλέπεις- αγγίζεις πράγματα που παρέδωσαν οι απόστολοι και οι άγιοι.... Εν ολίγοις, το να βρίσκεσαι στη Ρώμη είναι σαν να βιώνεις την οικουμενικότητα της Εκκλησίας".
Αλλά πριν φτάσει στη Ρώμη, ο Φραγκίσκος Ευσέβιος πέρασε από διάφορες δοκιμασίες και επιλογές. Μεγάλωσε ευτυχισμένος σε μια πολυμελή οικογένεια. Είναι ο μικρότερος από τα έξι αδέλφια, σε μια οικογένεια καλά προστατευμένη και φροντισμένη από τη μητέρα του, τη Μαρία Τερέζα του Ιησού, η οποία εμφύσησε στα παιδιά της την αγάπη του Κυρίου.
Η ζωή του πέρασε κανονικά. Και έτσι εξηγεί ότι η κλίση του δεν είχε τίποτα το εξαιρετικό, "όπως οι βιβλικές κλίσεις του Μωυσή, του Αβραάμ, του Ησαΐα, του Ιερεμία, του Σαμουήλ και εκείνες κάποιων ιερέων και μοναχών, οι οποίες είχαν ένα είδος μαγικού αγγίγματος". Ωστόσο, ίσως το "μαγικό άγγιγμα" για το οποίο μιλάει ο Φραγκίσκος να του δόθηκε από την αγαπημένη του μητέρα κατά τη διάρκεια μιας συνηθισμένης, καθημερινής ζωής.
Η Μαρία Τερέζα, ως Αφρικανή μητέρα που καλωσορίζει, εκπαιδεύει και φροντίζει, ενθάρρυνε τα έξι παιδιά της (τρία αγόρια και τρία κορίτσια, και ένα έβδομο στον ουρανό) να συμμετέχουν σε θρησκευτικές δραστηριότητες, όπως η κατήχηση και το κομποσχοίνι, το οποίο μερικές φορές προσεύχονταν οικογενειακώς, και, κυρίως, η παρακολούθηση της Θείας Λειτουργίας.
Ως μια πειθαρχημένη και παραδοσιακή οικογένεια στην Αφρική, δέχονταν κάποιες τιμωρίες αν δεν συμμετείχαν σε θρησκευτικές δραστηριότητες, κάτι που δεν συνιστάται, αλλά το οποίο ο Φραγκίσκος θυμάται χωρίς τραύμα, ως κάτι "αστείο στη χριστιανική ζωή της οικογένειάς μας, αστείο γιατί ήταν ασυνήθιστο, αλλά πολύ σημαντικό για τη θρησκευτική μας διαμόρφωση".
Ως εκ τούτου, η παρακολούθηση της Θείας Λειτουργίας και της κατήχησης ήταν υποχρέωση για τα παιδιά και, αν δεν συμμετείχαν, τιμωρούνταν χωρίς γεύμα και πλύσιμο όλων των πιάτων. Και επειδή η ιστορία του σίγουρα θα λείψει, ο Francisco προβαίνει με χαμόγελο στην εξής διευκρίνιση: "Η αγάπη μιας μητέρας είναι τόσο μεγάλη που, για όσους τιμωρούνταν, στο τέλος μας κρατούσε πάντα λίγο φαγητό, ακόμη και αν δεν ήταν πλήρες γεύμα".
Ο Φραγκίσκος επιμένει ότι τέτοιες τιμωρίες, όσο ανεπιθύμητες κι αν φαίνονται, ο ίδιος και οι αδελφοί του τις θυμούνται με νοσταλγία και ευγνωμοσύνη, γιατί, όπως ο Θεός διορθώνει τα παιδιά του με αγάπη, αυτή η τιμωρία ήταν παιδαγωγική, γιατί η μητέρα μας ήθελε πάντα το καλό μας και ήθελε να μας βλέπει στο σωστό δρόμο.. Και χάρη σε αυτές τις τιμωρίες ξεκίνησε η επαγγελματική μου περιπέτεια.
Ανάμεσα στην παιδαγωγική τιμωρία και την παρακολούθηση της Θείας Λειτουργίας, ένα ενδιαφέρον ξύπνησε μέσα του: να παρατηρεί τον ιερέα με προσοχή. "Ο τρόπος που λειτουργούσε με γοήτευε, ειδικά όταν τραγουδούσε. Στην απεραντοσύνη και την ποικιλομορφία με την οποία ο Θεός καλεί τους ανθρώπους στον αμπελώνα του, ένιωσα ότι κλήθηκα να τον υπηρετήσω εκείνες τις στιγμές"..
Ένα άλλο πρόσωπο όχι λιγότερο σημαντικό για την ανακάλυψη της κλίσης του ήταν ο αδελφός του, που τότε ήταν ιεροσπουδαστής και τώρα ιερέας. Η μαρτυρία του επηρέασε σημαντικά την επιλογή του.
Έτσι άρχισε να παρακολουθεί την ομάδα κλήσεων στην ενορία του, την οποία καθοδηγούν οι αδελφές του Αγίου Σωτήρος, και στη συνέχεια εντάχθηκε στην ομάδα των παπαδοπαίδιων.
Ωστόσο, η διαδικασία ένταξης στη σχολή δεν ήταν εύκολη. Πρώτα απ' όλα, ο ιερέας της ενορίας έπρεπε να κάνει μια επιλογή, διότι ο αριθμός των παπαδοπατέρων και των κλίσεων είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των κενών θέσεων. Ευτυχώς, ήταν ένας από αυτούς που επιλέχθηκαν. Όμως η μάχη δεν είχε τελειώσει ακόμα, καθώς έπρεπε να περάσει από ένα ακόμη τεστ εισαγωγής στη μικρή ιερατική σχολή. Για άλλη μια φορά, ο αριθμός των υποψηφίων ήταν τεράστιος. Όπως λένε: "όταν ο Θεός σας καλεί, επιμείνετε μέχρι να τα καταφέρετε".
Μετά το τεστ, λίγες ημέρες αργότερα, ανακάλυψε με ενθουσιασμό ότι ήταν ένας από αυτούς που έγιναν δεκτοί. Έτσι, σε ηλικία 14 ετών, το 2011, μπήκα στο μικρό ιεροδιδασκαλείο της Παναγίας του Ελέους στην αρχιεπισκοπή του Huambo.
Όπως σε κάθε ταξίδι, υπήρχαν δυσκολίες και προκλήσεις στην ιερατική του σταδιοδρομία, αλλά σήμερα αισθάνεται όλο και πιο ώριμος στην ιερατική του κλήση.
"Στα σεμινάρια στα οποία έχω φοιτήσει, τόσο στην Αγκόλα όσο και εδώ στη Ρώμη, στο σεμινάριο Sedes Sapientiae, όλα συνδυάστηκαν έτσι ώστε η πίστη μου, η αγάπη μου για τον Θεό, για την Παναγία και η επιμονή μου στην κλίση μου να μεγαλώνουν και να γίνονται όλο και πιο δυνατές", εκφράζει με ενθουσιασμό.
Και από την Αφρική στη Ρώμη, όπου, όπως είπε στην αρχή, η παραμονή του στην πόλη του Τίβερη του προκαλεί τέτοια έκπληξη που δεν έχει λόγια να την περιγράψει. Ή ίσως και να έχει: μια "μοναδική, μοναδική, ανεπανάληπτη και εμπλουτιστική" εμπειρία.
Γιατί γι' αυτόν, η επαφή με μια πραγματικότητα διαφορετική από αυτή που είχε συνηθίσει είναι πάντα εμπλουτιστική, ειδικά όταν πρόκειται για μια νέα κουλτούρα και έναν νέο τρόπο ζωής. modus vivendi εντελώς διαφορετικό.
"Ζω αυτή τη συναρπαστική πραγματικότητα, επειδή η παρουσία μου στη Ρώμη, την πρωτεύουσα του Χριστιανισμού, είναι μια μοναδική ευκαιρία και ευκαιρία. Όχι μόνο έρχεσαι σε επαφή με μια νέα κουλτούρα, αλλά και με μια ποικιλία πολιτισμών, γνωρίζοντας ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Αυτό βιώνεται στη συμβίωση στο σεμινάριο και στο πανεπιστήμιο, αλλά και στο περιβάλλον της πόλης της Ρώμης και της Ιταλίας, όπου αλληλεπιδρούμε με τον κόσμο", λέει ο νεαρός. νεαρός Αγκόλα.
Ανάμεσα στην ποικιλία των ανθρώπων από διαφορετικές χώρες και πολιτισμούς, για τον Φραγκίσκο υπάρχει ένα πράγμα που τους ενώνει: ο χριστιανισμός και ιδιαίτερα ο καθολικισμός.
"Αυτή η εμπειρία σε κάνει να βλέπεις και να ζεις πραγματικά τη φύση της "Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής" φύσης της Εκκλησίας, και έτσι να είμαστε ενωμένοι στην ποικιλομορφία. Η ζωή στη Ρώμη είναι μια συνεχής μαθησιακή εμπειρία, ένας μοναδικός και ανεπανάληπτος πλούτος, και τον απολαμβάνω. Βλέπω πραγματικά την ομορφιά της Εκκλησίας στην οικουμενικότητά της. Τολμώ να πω ότι η Ρώμη είναι η αιώνια πόλη, όχι επειδή δεν πεθαίνει ποτέ, αλλά επειδή σε κάνει αιώνιο.
Και λόγω της υπέροχης εμπειρίας που ζει στην αγαπημένη του Ρώμη, στην Διεθνές σεμινάριο Sedes Sapientiae και στο Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Τιμίου ΣταυρούΘα ήθελε να κλείσει με ένα θερμό και ειλικρινές ευχαριστώ:
"Σήμερα, ως διάκονος, το μόνο που έχω να πω είναι: Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ! gratias tibi Dominiκαι ευχαριστώ τους ευεργέτες του Ιδρύματος CARF που μου έδωσαν την τεράστια ευκαιρία να διαμορφωθώ ως ιεροσπουδαστής και ιερέας στην Αιώνια Πόλη της Ρώμης!.
Gerardo Ferrara
Πτυχιούχος Ιστορίας και Πολιτικών Επιστημών, με ειδίκευση στη Μέση Ανατολή.
Υπεύθυνος για τους φοιτητές του Ποντιφικού Πανεπιστημίου του Τιμίου Σταυρού στη Ρώμη.
