Εν μέσω της Σαρακοστής ήρθε ο κοροναϊός. Για κάποιους είναι προϊόν του ανθρώπου ή προειδοποίηση της φύσης, για άλλους το τέλος του κόσμου, η απελπισία, ο πανικός. Πήρα τον δρόμο του πιστού, εκείνου που ρωτάει: Πού είσαι Θεέ μου; Τι συμβαίνει; Τι μου λέτε από αυτή την πραγματικότητα; Εγώ, ως ιεροσπουδαστής, ζω αυτόν τον περιορισμό σε ελευθερία. Ο Θεός είναι ακόμα παρών και χρησιμοποιεί αυτή την παράξενη και ακατανόητη κατάσταση για να μας πει κάτι που θα μπορούσε να είναι σημαντικό, κάτι για εμάς, για τους άλλους, κάτι ουσιαστικό γι' Αυτόν.
Παρά το γεγονός ότι κάποιοι μου επαναλαμβάνουν συνεχώς "Πού είναι ο Θεός σας;" (Ψαλμ. 42:3), και ακούω φίλους που, σε περίπτωση αμφιβολίας, φωνάζουν όπως ο ψαλμωδός "Πέτρα μου, γιατί με ξέχασες, γιατί να περιφέρομαι με απογοήτευση;?" (Ψαλμ. 42:10)- παρ' όλα αυτά, είναι θεμελιώδες για τη ζωή μου να αναγνωρίζω την εγγύτητα του αιώνια αγαπημένου, την εγγύτητα του Θεού. Το να μένεις στο σπίτι και να κοιτάς τον σταυρό σημαίνει να ζεις με την πεποίθηση ότι Ο Θεός είναι παρών, είναι εδώ, παρά τη δραματική αυτή κατάσταση.. Ανέλαβε τα βάσανά μας, επειδή "Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή". (Ιωάννης 3,16).
Με αυτή την πεποίθηση Αυτός ο περιορισμός από τον κοροναϊό, σε αλληλεγγύη με εκείνους που ζουν μαζί μου και με την οικογένειά μου, με τους οποίους είμαστε πολύ κοντά, ακόμη και από απόσταση. Παραμονή στο σπίτι, να σταματήσω ξαφνικά την καθημερινή μου ρουτίνα και θεωρώντας ότι η αξία της ζωής είναι πιο σημαντική από την απόκτηση ενός αριστούχου πτυχίου ή την απόκτηση του πιο εξελιγμένου κινητού τηλεφώνου αξίζει τον κόπο. Η παραμονή στο σπίτι, όπως μας συμβουλεύουν οι υγειονομικές αρχές, με κάνει να πιο ευγνώμων στο Θεόγια όλα αυτά που μου έχει δώσει αναίτια, είτε μέσω της οικογένειάς μου είτε μέσω των φίλων μου. των ευεργετών που βοηθούν την ιερατική μου κατάρτιση.
Επειδή το να μη φεύγετε από το σπίτι σημαίνει να απολαμβάνετε τις μικρές λεπτομέρειες που συχνά περνούν απαρατήρητες. Η κατάσταση της απομόνωσης στην αλληλεγγύη έχει τροποποιήσει λίγο το χρονοδιάγραμμά μου, αν και όχι ουσιαστικά. Εξακολουθώ να σηκώνομαι στις 6:45 π.μ., ευχαριστώντας τον Θεό με μια λίστα προσευχών που μου έμαθε η μητέρα μου από την παιδική μου ηλικία. Τελευταία, επεκτείνω αυτές τις προσευχές με ένα μέρος του κομπολογιού για να προσευχηθούμε με ιδιαίτερο τρόπο για το Μεξικό.
Όλα αυτά δεν μειώνουν το γεγονός ότι το μυαλό και η καρδιά μας είναι ενωμένα με τις οικογένειές μας, με τους ανθρώπους που συνεργάζονται στην ιερατική μας κατάρτιση και με όλους εκείνους που είναι αβοήθητοι, ακόμη και κυριαρχημένοι από το φόβο, ο οποίος δεν τους επιτρέπει να ακούσουν το Θεό ακόμη και σε αυτές τις καταστάσεις.
Στο χειρουργείο ετοιμάζομαι να λάβω την Ευχαριστία. Φέρνω στο μυαλό μου όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν μπορούν να συμμετάσχουν σε αυτές τις ημέρες της Θείας Λειτουργίας αυτοπροσώπως, αν και μπορούν να συμμετάσχουν διαδικτυακά. Προσευχή για τον αποθανόντα, για τους ασθενείς και τις οικογένειές τους, και για όλους τους άρχοντες και ιδιαίτερα για την Εκκλησία. Μετά το πρωινό, οργανωθήκαμε για να να καθαρίσουμε τα δωμάτιά μας, διαδρόμους και κλιμακοστάσια, ακολουθώντας τις καθιερωμένες υγειονομικές οδηγίες.
Όταν τελειώσω, μελετώ τα θέματα που σπουδάζω. Είναι πολύ συγκινητικό για μένα να ακούω τις καμπάνες των κοντινών ενοριών το μεσημέρι, που μας προσκαλούν να προσευχηθούμε για τον Άγγελο και τον Άγγελο. την προσευχή του Πάπα στην ΠαναγίαΜπορέσαμε επίσης να ενωθούμε ως Εκκλησία για να προσευχηθούμε για εκείνους που το χρειάζονται περισσότερο. Μετά το μεσημέρι, συμμετείχαμε στα διάφορα εργαστήρια που διοργάνωσαν οι σεμιναριακοί. Για παράδειγμα: μαθήματα αγγλικών, ιταλικών, κιθάρας, μοντάζ βίντεο, μοντάζ φωτογραφιών κ.λπ.
Στο τέλος του γεύματός μου (καθώς είμαστε 108 άτομα στο σπίτι και για να κρατάμε την απόσταση έχουμε πάρει σειρά) προσεύχομαι το κομποσχοίνι. Στις τέσσερις το απόγευμα ξεκινούν τα διαδικτυακά μαθήματα. Μεταξύ μαθημάτων, ασκήσεων και εργασιών, Επικοινωνώ με τους ανθρώπους μου στο Μεξικόπου ξεκινούν την ημέρα. Προσεύχομαι πολύ γι' αυτούς, τους στέλνω θετικές και προληπτικές ειδήσεις, συνδέσμους για ευχαριστιακές μεταδόσεις, κομποσκοίνια, Σταυροί του Σταυρού κ.λπ. Ανακάλυψα ότι τα κοινωνικά δίκτυα έχουν πολύ θετικά πράγματα. Για παράδειγμα, κάποιες μέρες συνδέομαι με την οικογένειά μου για να προσευχηθούμε μαζί το κομποσχοίνι για το τέλος του Covid-19 και σας καθιστώ συμμετέχοντες στην προσευχή του Σεμιναρίου Bidasoa. Έτσι, η σαρκική μου οικογένεια και η επαγγελματική μου οικογένεια είναι ενωμένες στην προσευχή της οικογένειας των παιδιών του Θεού, ενωμένες στην προσευχή της Εκκλησίας.
Έχω συνεχώς στο μυαλό μου τα λόγια του ψαλμού που λέει: "Γιατί είσαι καταβεβλημένος, ψυχή μου, γιατί είσαι ταραγμένος; Ελπίζω στον Θεό, για να τον δοξάσω ακόμη, τη σωτηρία του προσώπου μου και του Θεού μου". (Ψαλμ. 42,6). Σκέφτομαι ιδιαίτερα τους ανθρώπους που δεν μπορούν να συμμετάσχουν άμεσα στα Μυστήρια ή εκείνους που πιστεύουν ότι η Εκκλησία, ή ακόμη και ο Θεός, τους έχει εγκαταλείψει. Το βέβαιο είναι ότι ούτε ο Θεός ούτε η Εκκλησία Του εγκαταλείπουν κανέναν.Από τον Πάπα μέχρι τον σχεδόν 6χρονο ανιψιό μου, προσεύχονται σε αυτή την κατάσταση, ειδικά για εκείνους που το χρειάζονται περισσότερο. Έτσι, είναι καλό να βλέπουμε πώς ορισμένοι ιερείς τολμούν να βγουν με το Μυστήριο στους δρόμους, άλλοι μεταδίδουν προσκυνήσεις στον Ιησού στο Μυστήριο, ευχαριστίες, ροδάρια, ακόμη και διαδικτυακές κατασκηνώσεις.
Από τότε που χρησιμοποίησα το Facebook ή το Instagram δεν έχω δει τόσο πολύ την παρουσία του Κυρίου, τόσους πολλούς ανθρώπους να μοιράζονται και να βλέπουν τέτοιου είδους συνδέσμους. Ακόμη και οι μη πιστοί Τον βλέπουν και αργά ή γρήγορα θα Τον συναντήσουν, αφού ο Θεός, μεταξύ άλλων, μας καλεί να αναδιαρθρώσουμε τις οικιακές μας εκκλησίες, τις οικογενειακές μας σχέσεις, εκτιμώντας αυτό που έχουμεΝα εκτιμήσουμε τη μυστηριακή παρουσία Του, να ενισχύσουμε τη σχέση μας και την εμπιστοσύνη μας σ' Αυτόν. Για να Τον κάνουμε γνωστό. Συνεχίζω με το πρόγραμμά μου. Πριν πάω για φαγητό κάνω την απογευματινή μου προσευχή. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, συμμετέχω στη θυσία του εγκλεισμού για να προετοιμαστώ καλύτερα για το Πάσχα του Κυρίου. Μετά το δείπνο, μοιράζομαι ψυχαγωγικές δραστηριότητες με τους συντρόφους μου: επιτραπέζια παιχνίδια, ντοκιμαντέρ και μιούζικαλ. Και τέλος, πριν πάω για ύπνο, προσεύχομαι ένα άλλο μέρος του κομπολογιού, το Compline. Είναι η ώρα να ευχαριστήσουμε τον Θεό για μια νέα μέρα.
Τα πάντα διευκολύνουν την ταχύτερη σύνδεση με το θείο.
Θα ήθελα να κλείσω αυτές τις γραμμές τονίζοντας ότι το να ζω την καραντίνα μου με αυτόν τον τρόπο και να της δίνω ένα υπερφυσικό νόημα επιτυγχάνεται χάρη στα πολύ στέρεα ανθρώπινα και πνευματικά θεμέλια που βρίσκονται στην Σεμινάριο Bidasoa. Η αδελφοσύνη των συντρόφων, η ευθύνη του έργου, το παράδειγμα ευσέβειας, η μαρτυρία των εκπαιδευτών, η δημιουργικότητα των μαθητών κ.λπ.
Δεν θα είχα ανακαλύψει αυτά τα ανθρώπινα και πνευματικά θεμέλια αν ο Θεός δεν με είχε τοποθετήσει στην Μπιντασόα. Αυτό το σπίτι είναι σαν εργαστήριο κοσμηματοποιίας, όπου πλάθονται οι πολύτιμοι λίθοι που χρειάζεται η Εκκλησία και ο κόσμος στον 21ο αιώνα. Ίσως αυτή η καραντίνα να είναι η σμίλη που χρησιμοποιεί ο καλός κοσμηματοπώλης για να γυαλίσει την πολύτιμη πέτρα που χρειάζεται το Μεξικό τα επόμενα χρόνια. Μόνο ο Θεός ξέρει. Γι' αυτό μπορώ να πω ότι, παρά τον κοροναϊό, ζω αυτόν τον περιορισμό με ελευθερία.
