El nazismo no solo se crearía instituciones para su desarrollo, como la Sociedad Alemana para la Higiene Racial (1904), sino que países tan democráticos como Estados Unidos, Dinamarca o Suecia aprobaron leyes restrictivas para los portadores de enfermedades hereditarias que llegarían hasta la esterilización forzosa, eugenesia y eutanasia.
Estas ideas –de eugenesia y eutanasia, sin llamarlas así– calaron en algunos dirigentes nacionalsocialistas, Adolf Hitler incluido, deseosos de afirmar la supremacía de la raza aria librándola de cualquier posible mácula.
Más allá de las teorías y los objetivos plasmados en innumerables libros, la primera medida oficial tuvo lugar el 14 de julio de 1933, apenas transcurrido medio año desde su llegada al poder en Alemania, con sprejetje zakona o zaščiti dednega zdravja.
Establecía que quienes sufrieran de “imbecilidad congénita, esquizofrenia, demencia maniacodepresiva, epilepsia hereditaria, enfermedad de Huntington [...] y alcoholismo agudo” debían ser esterilizados, y se crearon tribunales especiales para velar por su cumplimiento. ¿Es o no es esto una forma de eutanasia y eugenesia?
Kljub pritožbam Katoliške cerkve in nekaterih osebnosti se domneva, da je med Med letoma 1933 in 1945 je bilo približno 400.000 Nemcev podvrženih prisilni sterilizaciji.. Vključeni so bili tudi drugi primeri, ki jih zakon ni predvideval, na primer otroci nemških mater in francoskih kolonialnih vojakov, rojeni v Porurju med galsko okupacijo (1923-25).
Toda, kot je Hitler sam priznal leta 1935 Dr. Gerhardu Wagnerju, vodji nacionalsocialističnega društva nemških zdravnikov, je bil se je zdelo, da je treba nadaljevati, čeprav razmere tega še niso dopuščale.. Treba je bilo sprejeti ukrepe, dokler ni prišel pravi čas, in ta čas je prišel z zvokom vojnih bobnov.
Plakat s konference o evgeniki leta 1921, na katerem so prikazane zvezne države ZDA, ki so sprejele zakone o sterilizaciji.
Gerhard Kretchmar se je rodil 20. februarja 1939 v majhnem saškem mestu Pomssen. Kar naj bi bilo za njegova starša, Richarda in Lino, veselje, se je spremenilo v obup. Manjkali sta mu roka in noga, bil je slep in trpel za drugimi boleznimi. Ko se je posvetoval z družinskim zdravnikom, je ta dejal, da bi bilo najbolje, če bi umrl.
Prepričani nacionalsocialisti, starši so v ta namen vložili prošnjo pri Hitlerju, glede na to, da je eutanasia-eugenesia je bila nezakonita.. Kancler se je s prošnjo strinjal in v Leipzig poslal svojega osebnega zdravnika Karla Brandta, da zbere vse informacije in ukrepa, če se mu zdi primerno. 25. julija 1939 je otrok ob privolitvi vseh umrl, potem ko so mu vbrizgali zdravilo Luminal.
Morda, prepričanje, da bi širok del nemške družbe razumel la ampliación de las medidas eugenésicas movió al régimen a dar un paso más. Días antes, a cuenta del caso, había tenido lugar una reunión secreta en una villa en la berlinesa Tiergartenstrasse, 4.
En el encuentro, presidido por el propio Brandt y Philipp Bouhler, jefe de la Cancillería del Führer en el NSDAP, participaron distintos miembros del Ministerio del Interior, así como prestigiosos médicos y psiquiatras.
Tam si je zastavil cilj establecer un programa de eutanasia-eugenesia a gran escala vpliva na . pacienti incurables, en el argot nazi, 'vidas indignas de ser vividas', y así poder darles una 'muerte misericordiosa'.
V razpravi je bila obravnavana možnost priprave zakona o evtanaziji, vendar je bilo ugotovljeno, da ga velik del prebivalstva, zlasti cerkve, ne bi razumel. Odločili so se, da bodo te ukrepe izvedli na diskreten in prikrit način, para que no se pudiera hablar de asesinato.
Una de las primeras fue la creación del Comité del Reich para el registro científico de enfermedades hereditarias y congénitas, que elaboraría un censo de los recién nacidos con deficiencias.
La reunión final tuvo lugar el 5 de septiembre. En ella se exhibió un documento firmado el día 1 (fecha de la invasión de Polonia) por Hitler que señalaba: «El Reichsleiter y el doctor en medicina Brandt están encargados, bajo su responsabilidad, de extender las atribuciones de ciertos médicos que serán designados nominalmente.
Estos lahko odobrijo usmiljeno smrt bolniku, za katerega so presodili, da je neozdravljiv. v skladu z najstrožjo možno oceno". Vsi so menili, da bo nemška javnost, ki je bila zaposlena z vojno, temu posvetila malo pozornosti.
Hkrati je bila organizirana kampanja za ozaveščanje nemške družbe o gospodarskih in socialnih obremenitvah gospodarstva in družbe. que suponía mantener con vida a estas personas.
De los libros y folletos se pasaría a cortometrajes como Das Erbe (La herencia, Carl Hartmann, 1935), y a exitosos largometrajes como Ich klage an (Yo acuso, Wolfgang Liebeneiner, 1941).
Medtem so v šolah otrokom zastavljali naloge, kot je ta: "Če vzdrževanje psihiatrične bolnišnice za neozdravljive duševne bolnike stane 500.000 mark na leto, gradnja hiše za delovno družino pa 10.000 mark na leto." Nato so otroke vprašali: "Če vzdrževanje psihiatrične bolnišnice za neozdravljive duševne bolnike stane 500.000 mark na leto, gradnja hiše za delovno družino pa 10.000 mark na leto, Koliko družinskih hiš bi lahko zgradili na leto s tem, kar se zapravi za azil?".
Karl Brandt, Hitlerjev osebni zdravnik in organizator akcije T-4.
Operacija se je začela pod imenom Akcija T-4, po dvorcu na Tiergartenstrasse, kjer je bil njen sedež. Bolnišnice in psihiatrični sanatoriji po vsem rajhu so bili prisiljeni prijaviti tiste bolnike, ki so veljali za neozdravljive..
. To so morali storiti prek obrazca, ki ga je pripravilo Ministrstvo za notranje zadeve in je vključeval tri skupine:
Ko so prispeli spisi, so jih pregledali trije zdravniki in označili okence, ki je odločalo o prihodnosti zadevne osebe. Rdeči križec je pomenil smrt, modri križec je pomenil življenje, vprašaj pa je pomenil dvom o prihodnji reviziji.
Prve so prevzeli veliki sivi avtobusi poštne službe Deutsche Post, katerih posebnost so bila črno obarvana stekla.
Kmalu po premestitvi bolnikov so njihove družine prejele novo pismo, v katerem so bile obveščene o njihovi smrti.
Cilj je bil eden od šestih plinskih centrov: Grafeneck, Hartheim, Sonnenstein, Brandenburg, Bernburg in Hadamar. Tu je bilo izvedeno naslednje bežen vizualni pregled, ki je le malo ljudi rešil pred takojšnjo smrtjo.. Zelo majhne otroke so odstranili z injekcijami morfija ali skopolamina.
Čeprav je bila družina obveščena o premestitvi, ni bilo dodanih veliko podrobnosti. Al cabo de poco, recibía una nueva carta informando de la defunción y su supuesta causa, y anunciando que el cadáver había sido incinerado por motivos de salud pública.
En algunos casos se añadían las cenizas, y en otros se daba un corto plazo para que pudieran ser recogidas por los familiares.
Število prizadetih skupin se je nenehno povečevalo. Z direktivo so bili zdravniki in babice obvezani, da prijavijo otroke, ki se rodijo z okvarami.Kmalu zatem so starše obvestili o obstoju posebnih sanatorijev za njihovo oskrbo in rehabilitacijo ter jih prosili za dovoljenje za premestitev v centre, iz katerih se skoraj nihče ni vrnil.
Karl Brandt (desno) z Adolfom Hitlerjem in Martinom Bormannom. Bundesarchiv, Bild 183-H0422-0502-001 / CC-BY-SA 3.0
Las cartas de condolencia, por otra parte, no siempre resultaban convincentes. Algunas contenían errores de sexo o edad, y las patologías del difunto no siempre casaban con la causa de la muerte. A veces la urna estaba vacía, o había dos urnas para una misma persona.
La presión sobre el personal de los centros comenzó a ser excesiva, y V vaseh ob sanatorijih so se začele širiti govorice.
Že 19. marca 1940, Württemberški protestantski škof Theophil Wurm je ministru za notranje zadeve poslal pismo s prošnjo za pojasnilo.. Seguirían otros, mientras las familias se mostraban cada vez más reacias a los traslados.
Sin embargo, el aldabonazo a la Aktion T-4 lo puso el obispo de Münster, Clemens August von Galen, en su homilía del 3 de agosto de 1941.
Škof Klemens Avgust von Galen.
V pridigi, ki so jo ponatisnili v nekaterih župnijah v škofiji, je von Galen dejal: "Obstaja razširjen sum, ki meji na gotovost, da toliko nepričakovanih smrti med duševnimi bolniki ni posledica naravnih vzrokov., sino que han estado deliberadamente programadas, y que los oficiales, siguiendo el precepto según el cual está permitido destruir ‘vidas que no merecen ser vividas’, matan a personas inocentes, si se decide que estas vidas no tienen valor para el pueblo y para el Estado.
Es una doctrina terrible que opravičuje umor nedolžnih ljudi.ki daje dovoljenje za ubijanje invalidov, deformiranih, kronično bolnih, starejših, ki ne morejo delati, in bolnikov, ki trpijo za neozdravljivo boleznijo.
La denuncia no podía ser más alta y clara, e hizo mella. La oposición a las medidas eutanásico-eugenésicas arreció, al tiempo que el nerviosismo de los ejecutivos de la Aktion T-4 aumentaba.
Inmerso en la campaña contra la URSS, Hitler no quería ningún malestar social en la retaguardia, por lo que no le quedó más remedio que suspender 'oficialmente' la operación el 24 de agosto de 1941.
Se llevaban para entonces registradas 70.273 víctimas. Sin embargo, recientes estudios sugieren que la operación continuó de forma encubierta y con otros métodos.
Aunque los traslados cesaron, una inyección mortal, la intoxicación con medicamentos o la inanición sustituyeron al gas. Število žrtev verjetno ne bo nikoli znano., aunque muy bien podrían rondar las 200.000.
Publicado originalmente en La Vanguardia.
