The Celem katolickiej liturgii, której centrum stanowi sprawowanie sakramentów, a w szczególności Eucharystii, jest komunia chrześcijan z ciałem i krwią Chrystusa.. Jest to spotkanie każdej jednostki i wspólnoty chrześcijańskiej jako jednego ciała i jednej rodziny z Panem.
Liturgia, podkreśla papież, gwarantuje możliwość spotkania z Jezusem Chrystusem w "dziś" naszego życia, aby przekształcić wszystkie nasze działania - pracę, relacje rodzinne, wysiłki na rzecz poprawy społeczeństwa, pomaganie tym, którzy nas potrzebują - w Boże światło i siłę.
Tego właśnie chciał Chrystus podczas Ostatniej Wieczerzy. Taki jest cel Jego słów: "To czyńcie na moją pamiątkę". Od tego czasu czeka On na nas w Eucharystia. Y misja ewangelizacyjna Kościoła to nic innego jak wezwanie do spotkania, którego Bóg pragnie ze wszystkimi ludźmi na świecie.Spotkanie rozpoczyna się w momencie chrztu.
Przy kilku okazjach stopniowo określa cele tego dokumentu: "Tym listem chciałbym po prostu zaprosić cały Kościół do ponownego odkrycia, strzeżenia i przeżywania prawdy i mocy chrześcijańskiego świętowania". (n. 16); "aby każdego dnia na nowo odkrywać piękno prawdy chrześcijańskiego świętowania" (n. 16); "aby każdego dnia na nowo odkrywać piękno prawdy chrześcijańskiego świętowania" (n. 17). (przed n. 20);
aby na nowo rozbudzić zachwyt nad pięknem prawdy chrześcijańskiej uroczystości; przypominając o potrzebie autentycznej formacji liturgicznej i uznając znaczenie sztuki celebracji służyć prawdzie tajemnicy paschalnej i uczestnictwu wszystkich ochrzczonych, każdego według specyfiki jego powołania". (n. 62).
List apostolski Desiderio desideravi (29-VI-2022), przez papieża Franciszka.
Oprócz nieznajomości liturgii - lub powierzchownego i redukcyjnego jej zrozumienia, Franciszek ubolewa nad instrumentalizacją Eucharystii w służbie dwóch wizji ideologicznych: indywidualistycznego subiektywizmu, który zamyka człowieka we własnym rozumie i uczuciach, oraz polegania wyłącznie na własnych siłach. (por. Evangelii Gaudium, 94)..
. Dla obu trucizn, które Franciszek potępił jako warianty antropocentryzmu udającego katolicką prawdę (por. Adhortacja Apostolska Gaudete et exsultate, 35). Tutaj proponuje formację liturgiczną jako antidotum.
W odniesieniu do pierwszego, trucizna indywidualizmu (wariant neognostycyzm), ostrzega: "Akcja świętowania nie należy do jednostki, lecz do Chrystusa-Kościoła.do całości wiernych zjednoczonych w Chrystusie". (n. 19)poprzez Słowo Boże i znaki sakramentalne. Te znaki, podążające drogą Wcielenia, są zgodne z językiem ciała, który rozciąga się na rzeczy, przestrzeń i czas.
W drugim punkcie, założenie, że zbawimy się sami (neopelagianizm), "celebracja liturgiczna oczyszcza nas, głosząc darmowość daru zbawienia otrzymanego w wierze". To Pan nas zbawia.
Dlatego liturgia nie ma nic wspólnego z "ascetycznym moralizmem", czyli propozycją poszukiwania świętości przede wszystkim w naszych siłach i zmaganiach, ale z pragnieniem Jezusa, aby dać siebie, aby być światłem, pokarmem i siłą dla naszego życia.
Papież zatrzymuje się przy teologiczne znaczenie liturgii według Soboru Watykańskiego II (por. Konstytucja Sacrosanctum concilium, 7). w odniesieniu do Chrystusa, Jego kapłaństwa i paschalnej tajemnicy Jego śmierci i zmartwychwstania.
Według słów Francisco: "Liturgia jest kapłaństwem Chrystusa objawionym i danym nam. w swoim Wielkanocobecna i aktywna dzisiaj poprzez zmysłowe znaki (woda, olej, chleb, wino, gesty, słowa), aby Duch Święty, zanurzając nas w tajemnicy paschalnej, przemieniał całe nasze życie, upodabniając nas coraz bardziej do Chrystusa". (n. 21).
Jeśli chodzi o piękno liturgii, ostrzega przed "rytualnym estetyzmem" (skupianie się tylko na zewnętrznych obrzędach). Ale jest też daleki od "banalnej niechlujności", od "ignoranckiej powierzchowności", a także od przesadnego "praktycznego funkcjonalizmu".
"Powiedzmy sobie jasno: należy zadbać o wszystkie aspekty celebracji"; ale nawet to nie wystarczyłoby do pełnego uczestnictwa w liturgii. Co dodatkowo proponuje Franciszek?
Przede wszystkim "zachwyt nad tajemnicą paschalną", czyli postawa osoby, która docenia cudowność i znaczenie tego, co się świętuje. Dlatego konieczna jest "poważna i żywotna formacja liturgiczna".
Jako ramy historyczne twierdzi, że ponowoczesność odziedziczyła po nowoczesności tendencję do indywidualizmu i subiektywizmu. Z kolei Sobór Watykański II na pierwszym miejscu postawił nie człowieka, lecz Boga, poprzez modlitwę i liturgię (jako pierwsza została przyjęta Konstytucja o Liturgii).
Paweł VI: "Liturgia, pierwsze źródło boskiego życia, które jest nam przekazywane, pierwsza szkoła naszego życia duchowego.
Pierwszy prezent które możemy skierować do ludu chrześcijańskiego, który wraz z nami wierzy i modli się, oraz pierwsze zaproszenie dla świata, aby w radosnej i prawdziwej modlitwie uwolnił swój niemy język i poczuł niewysłowioną, regenerującą moc śpiewania wraz z nami boskich pochwał i ludzkich nadziei, przez Chrystusa Pana w (Zakończenie drugiej sesji Rady, 4 grudnia 1963 r.).
Liturgia, deklaruje Sobór, jest "szczytem, ku któremu zmierza działanie Kościoła, a zarazem źródłem, z którego wypływa cała jego siła". (Sacrosanctum concilium, 10). Dlatego, konkluduje Franciszek, trywialne byłoby interpretowanie napięć, które można dziś zaobserwować w interpretacji liturgii, jako zwykłych rozbieżności wrażliwości.
W rzeczywistości, podkreśla Papież, podstawowe pytanie jest eklezjologiczne, to znaczy, zrozumienie, że liturgia jest wyrazem Kościoła, podobnie jak sam Sobór.
Dlatego podkreśla, że tylko Kościół - wspólnota tych, którzy naśladują Chrystusa zmartwychwstałego, złączeni w Jego ciele przez Ducha Świętego - pokonuje "wąską przestrzeń duchowego indywidualizmu". (n. 32). W istocie chodzi tu o samą rzeczywistość tego, czym jest bycie osobą w pełnym tego słowa znaczeniu: istotą powołaną do istnienia w sobie i dojrzewania w relacji z innymi.
W tym kontekście Papież dodaje wyrażenie, które słusznie może przyciągnąć uwagę: "Tylko Kościół Pięćdziesiątnicy może pojmować człowieka jako osobę, otwartą na pełną relację z Bogiem, ze stworzeniem i z braćmi". (n. 33).
. Można by zapytać: czy to poza Kościołem człowiek nie znajduje spełnienia i uznania? I wtedy można by odpowiedzieć: może, mniej lub bardziej, ale nie w pełni, zgodnie z wiarą chrześcijańską.
Tak więc przechodzimy do formacji liturgicznej w szczególności. I oto Franciszek bierze Guardiniego za pewną rękę, by zaproponować "formacja do liturgii i formacja z liturgii". (n. 34).
Po pierwsze, formacja "do" liturgii. Obejmuje ona, jak podkreśla Papież, znajomość teologicznego znaczenia liturgiiŁączy się to ze zrozumieniem tekstów euchologicznych (liturgicznych), dynamizmów rytualnych i ich wartości antropologicznej.
El sentido teológico de la liturgia incluye el hecho de que quien celebra no es solo el sacerdote sino toda la Iglesia, Cuerpo de Cristo.
To "znaczenie" liturgii wymaga nie tylko studiowania i wyjaśniania, ale także: "doświadczenia żywej wiary, karmionej modlitwą". (n. 36)związek każdej dziedziny teologii z liturgią (uwaga na formacja kapłańska); umieszczenie niedzielnej celebracji eucharystycznej w centrum życia chrześcijańskiego; przeżywanie głoszenia wiary lub ewangelizacji jako konsekwencji celebracji liturgicznej; stała formacja liturgiczna dla szafarzy i wszystkich ochrzczonych.
Po drugie, formacja "z" liturgii. To znaczy, formacja, której potrzebuje każdy ochrzczony, aby uczestniczyć w uroczystości, którego głównym celem jest uwielbienie i dziękczynienie Bogu Ojcu, przez Chrystusa w Duchu Świętym. Jednocześnie, dzięki komunii eucharystycznej, stajemy się tym, co spożywamy. (św. Leon Wielki).
Poprzez liturgię, jej gesty i znaki, całe stworzenie zostaje przyciągnięte do Chrystusa i oddane na służbę miłości i chwały Ojca.. Tak właśnie jest i w ten sposób potwierdza się nauczanie Księgi Rodzaju, uzupełnione dziełem Chrystusa: człowiek, cała jego działalność i jego praca służą uwielbieniu Boga i służbie, z miłości do Boga, wszystkim ludziom.
Dlatego człowiek jest w pełni "żywy", gdy zna Boga i żyje według Niego (św. Ireneusz). Konieczne jest, mówi Papież, ponowne odkrycie rzeczy stworzonych ze zdumieniem, "z nowym, nie powierzchownym, pełnym szacunku i wdzięczności spojrzeniem" (n. 46).
Ponadto, w związku z tym, co Franciszek powiedział powyżej o "dynamizmach rytualnych i ich wartości antropologicznej", podkreśla wraz z Guardinim potrzeba formacji liturgicznej, która pomoże przywrócić człowiekowi zdolność rozumienia i przeżywania tego, co wyraża się w symbolach.
Para empezar, añade Francisco, el profundo y bello significado del propio cuerpo, al servicio del alma. Observa el sucesor de san Pedro que, aunque actualmente se haya perdido el sentido del símbolo, no hay que renunciar a esa tarea porque el lenguaje simbólico es constitutivo del hombre y está al servicio de su trascendencia.
Wtajemniczenia w język symboliczny w prosty sposób mogą dokonać rodzice lub dziadkowie, księża parafialni i katecheci ucząc znaku krzyża, klękania lub formuł wiary. W rzeczywistości język symboliczny wykracza poza język pojęciowy i zaczyna się raczej na drodze piękna, zaufania i przywiązania.
Wśród znaków liturgicznych papież podkreśla trzy: milczenie, klęczenie, Słowo. Cisza, jeśli jest przewidziana w liturgii, symbolizuje obecność i działanie Ducha Świętego, który pobudza do skruchy i słuchania, do adoracji i hojnego oddania siebie.
Klękanie jest wyrazem skruchy, pokory i wdzięczności, a także wiary w obecność Boga. Słowo jest głoszone i słuchane, inspiruje modlitwę i staje się życiem osoby i wspólnoty.
Ponadto, Franciszek zaprasza nas do ponownego odkrycia znaczenia roku liturgicznego (jako droga formacji, skoncentrowana na Wielkanocy, i konfiguracja do Chrystusa) oraz niedziela, Dzień Pański (jako dar Boga dla jego ludu, środek formacji, światło i impuls do braterskiej komunii i służby).
Przede wszystkim, podkreśla Franciszek, muszą dbać o "sztukę świętowania" (która nie jest ani zwykłym przestrzeganiem rubryk, ani twórczością bez zasad) i wyjaśniać prymat działania Ducha Świętego (przed subiektywizmami i kulturalizmami, które dają przewagę indywidualnej wrażliwości lub włączają elementy kulturowe bez kryteriów). Muszą też uczyć wspomnianej już dynamiki języka symbolicznego.
Z Guardinim, Papież nalega na przezwyciężenie indywidualizmu i subiektywizmu poprzez modlitwę posłuszną Kościołowi. W ten sposób sama "dyscyplina" Kościoła kształtuje nasze uczucia, postawy i zachowania zgodnie z tym, czym jesteśmy: jednym ciałem, Kościołem.
Jeśli chodzi o sposób przewodniczenia zgromadzeniom liturgicznym, Franciszek przestrzega przed ryzykiem "przesadnego personalizmu" ze strony ministrów. I wskazuje na potrzebę, aby były one "szczególną obecnością Zmartwychwstałego".
W każdym razie "sztuki świętowania" można się w dużej mierze nauczyć poprzez modlitwę i kontakt z ogniem Ducha Świętego.. Duch Święty kształtuje szafarza, aby mógł on właściwie przewodniczyć liturgii, a jednocześnie kształtować swoje życie zgodnie z tym, co jest odprawiane.
Kończy się wezwaniem do, w obliczu znaczenia komunii i piękna liturgii, porzućmy polemiki, które nas dzielą..
. Trzykrotnie odwołuje się do listu apostolskiego "Traditionis custodes" (2021) o używaniu liturgii rzymskiej przed reformą z 1970 roku. Twierdzi, że napisał ją, "aby Kościół w różnych językach mógł wznieść jedną i identyczną modlitwę, która wyrazi jego jedność", którą chce przywrócić w całym Kościele Rytu Rzymskiego. (n. 61).
Pan Ramiro Pellitero Iglesias
Profesor teologii pastoralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Nawarry.
Publikacja w "Kościół i Nowa Ewangelizacja".
