Renars Birkovs jest księdzem urodzonym na Łotwie, małym bałtyckim kraju o terytorium mniejszym niż Andaluzja i liczącym zaledwie dwa miliony mieszkańców. Położony jest między Litwą i Estonią, a także graniczy z Rosją i Białorusią, co obecnie stawia to małe państwo w strategicznym miejscu dla światowego bezpieczeństwa.
Łotwa jest społeczeństwo wielowyznaniowe. Katolicy stanowią około jednej piątej populacji, a Łotewski Kościół Prawosławny ma największą liczbę wyznawców. Łotewski Kościół Prawosławny jest największym kościołem prawosławnym na Łotwie. Litwa -i Estonia - jeden z najbardziej ateistycznych krajów na świecie, w którym liczba katolików ledwo przekracza 6 000.
Łotewski Kościół katolicki posiada cztery diecezje, seminarium duchowne i kilka instytucji religijnych. Komunizm, podobnie jak w innych sąsiednich krajach, poważnie prześladował Kościół, a zwłaszcza jego przedstawicieli. W ciągu ponad pięciu dekad dyktatury rząd podejmował prześladowania w różnych formach. Od początku, pod rządami Stalina, prześladowania były konkretne: aresztowania księży, deportacje... Później, gdy zobaczyli, że te metody nie są tak skuteczne, jak myśleli w walce z Kościołem, zaczęli oszukiwać i manipulować wiernymi i młodymi kapłanami za pomocą informacji, które szantażowały ich do porzucenia wiary i posługi. Pozostawiło to głęboką ranę we wspólnocie kościelnej.
Renars Birkovs dorastał w czasach umierającego komunizmu i w trakcie przemian demokratycznych, ale jego rodzice i dziadkowie opowiadali mu historie o tym, jak musieli żyć zgodnie ze swoją wiarą pośród ateistycznej dyktatury i w czasach, gdy w Polsce panował ateizm. komunistyczny. Jeśli musieli ochrzcić dziecko, robili to dyskretnie i na przykład, ponieważ Boże Narodzenie było dniem roboczym, musieli iść do kościoła w nocy lub bardzo wcześnie rano, ponieważ nikt nie mógł się dowiedzieć.
Ten młody łotewski ksiądz ma szczególne nabożeństwo do biskupa Teofila Matulionisa, pierwszego litewskiego męczennika komunizmu, który posługiwał jako kapłan bardzo blisko jego rodzinnej parafii. W jego ojczyźnie było wielu męczenników, z których niektórzy są w trakcie procesu beatyfikacyjnego. We wczesnych latach, po II wojnie światowej, wielu księży zostało uwięzionych, było wiele zewnętrznych prześladowań... Dla Renarsa są oni jak jego ojcowie w ojczyźnie. kapłaństwo. Ich świadectwo umacnia Państwa wiarę i powołanie.
Renars dorastał w katolickiej rodzinie, pomimo dziesięcioleci ataków na Kościół i pomimo tego, że jest to obszar w większości katolicki. ortodoksyjny. To właśnie w tym doświadczeniu wiary wezwanie do kapłaństwo. Czuł do niej silne przyciąganie, przede wszystkim dlatego, że wydawała mu się czymś nadprzyrodzony i wyjątkowy, a po drugie, ponieważ wiele dobrych uczynków, które księża aby ludzie mogli zbliżyć się do Boga. Czuł więc, że to jest jego miejsce.
Wstąpił do seminarium, a gdy został wyświęcony na księdza, jego biskup wysłał go do Hiszpanii aby studiować prawo kanoniczne na Uniwersytecie Nawarry dzięki wsparciu Fundacji CARF.
W pierwszym roku swojej służby posługiwał w domu opieki, a pewna pani na korytarzu powiedziała mu, że jest ateistką, zaczęła go wyzywać i przeklinać z pogardliwą postawą. Renars siedział obok niej przez dziesięć minut i słuchał jej. Następnie opowiedział jej o swoim życiu, doświadczeniach itp. Powiedział jej również, że jej babcia była bardzo religijna. Na koniec bardzo miło się pożegnali. Uświadomiła sobie, jak ważne jest, aby nie bać się stać pokornie tam, gdzie ksiądz nie jest mile widziany. Tak jak Jezus, pokornie i uprzejmie zapraszając wszystkich.
W społeczeństwach, które są coraz bardziej sekularyści i daleko od Boga, ten młody człowiek ma jasność co do broni, którą księża powinni mieć pod ręką, aby stawić czoła tym wielu niebezpieczeństwom: "Najważniejszą rzeczą jest celebrowanie Eucharystia z pełnym oddaniem; mieć głębokie życie modlitewne; i musi istnieć komunia z kapłanami, a także stała formacja i edukacja.
