De Goede Vrijdag is een dag van verdriet, stilte, contemplatie en diepe eerbied. Het is de dag waarop de Kerk het lijdensverhaal herdenkt en de dood van de HeerDeze gebeurtenis heeft de geschiedenis van de mensheid voor altijd veranderd.
Voor christenen is deze dag niet alleen een gedenkdag, maar ook een levende uitnodiging om met de ogen van het geloof naar het heilige kruis te kijken, zoals het deed De heilige Josemaría EscriváDaarin ontdek je de grootsheid van Gods liefde en de weg naar heiligheid. "Wanneer je een armzalig houten kruis ziet, alleen, verachtelijk en waardeloos... en zonder kruisbeeld, vergeet dan niet dat dit kruis jouw kruis is: het kruis van elke dag, het verborgen kruis, saai en zonder troost..., dat wacht op het kruisbeeld dat het mist: en dat kruisbeeld moet jij zijn" (De Weg, 178).
De dood van de Heer aan het kruis is geen betekenisloze tragedie, maar de hoogste daad van Gods liefde voor de mensheid. Jezus geeft zijn leven vrijwillig voor ieder van ons en draagt op zijn schouders het gewicht van de zonde van de wereld. Zijn lijdensweg is niet slechts een historische gebeurtenis, maar een Mysterie dat in elk van ons wordt geactualiseerd. Eucharistie en die het hart van elke persoon diep uitdaagt.
Voor De heilige Josemaría EscriváHet kruis van Christus is de duidelijkste uitdrukking van die goddelijke liefde die niet stopt in het aangezicht van lijden. Hij zei: "Het kruis is de school van de liefde".
Overweeg de dood van de Heer moet ons niet ontmoedigen, maar juist hoop geven. Op dat moment van pijn gaat de weg naar het eeuwige leven voor ons open. De stilte van Golgota is niet leeg: ze is vol betekenis, van zelfgave, van verlossing.
De heilige Josemaría benadrukte dat christenen geroepen zijn om ons kleine lijden te verenigen met dat van Christus. Op die manier worden onze eigen 'sterfgevallen' - de verzakingen, de ziekten, de offers voor de liefde - ook vruchtbaar. In de woorden van de stichter van Opus Dei: "Elke dag moet je een beetje sterven, als je echt wilt leven: sterven aan egoïsme, aan troost, aan trots... Dat is de dood die leven geeft".
De dood van de HeerHet is dus niet het einde: het is het begin van een nieuw bestaan, verzoend met God. Het is de deur die de Opstanding opent. En daarom is de Goede VrijdagHoewel het gekenmerkt wordt door plechtigheid, bevat het ook het licht van de overwinning.
De heilige Josemaría Escrivá bood een diepgaand perspectief op de betekenis van het kruis. Voor hem was het kruis niet alleen een symbool van lijden, maar ook een manifestatie van Gods verlossende liefde en een oproep tot heiligheid in het dagelijks leven. In zijn lessen benadrukte hij dat elke christen geroepen is om zijn of haar eigen dagelijkse kruis met liefde en toewijding te omarmen en daarin een weg naar vereniging met Christus te zien.
"Het kruis is niet langer een symbool van straf, maar een teken van overwinning. Het kruis is het embleem van de Verlosser: in quo est salus, vita et resurrectio nostraDaarin ligt onze gezondheid, ons leven en onze opstanding" (Via Crucis, II station). Deze woorden van Sint Josemaria vat de christelijke hoop samen: pijn is niet steriel als het verenigd is met het offer van Christus.
De Goede VrijdagDaarom herinnert het niet alleen aan het offer van Jezus, maar inspireert het christenen ook om met hoop en toewijding te leven.
Het in geloof aanvaarden van dagelijkse kruisjes - groot of klein - is een daad van liefde en vertrouwen in God, en een concrete manier om Christus na te volgen.
De dood van de Heer niet het einde was, maar het begin van een nieuw leven voor iedereen. Dit is hoe hij het opvatte Sint JosemariaHij leerde om Christus ook in het lijden te zien en om het dagelijks leven - zelfs tegenspoed - om te vormen tot een heilig offer.
"De christelijke leer over het lijden is geen programma van gemakkelijke vertroostingen. Het is in de eerste plaats een leer van aanvaarding van het lijden dat in feite onlosmakelijk verbonden is met elk menselijk leven. Ik kan niet voor jullie verbergen - met vreugde, want ik heb altijd gepredikt en geprobeerd te leven dat, waar het Kruis is, daar is Christus, Liefde - dat pijn vaak in mijn leven is verschenen; en meer dan eens heb ik het gevoel gehad dat ik moest huilen. Op andere momenten heb ik mijn afkeer van onrecht en kwaad voelen groeien. En ik heb het ongemak geproefd te zien dat ik niets kon doen, dat ik - ondanks mijn verlangens en mijn inspanningen - niet in staat was die onrechtvaardige situaties te verbeteren.
Als ik tot jullie spreek over lijden, heb ik het niet alleen over theorieën. Ik haak ook niet in op de ervaring van anderen en bevestig je dat, als je ooit het gevoel hebt dat je ziel wankelt in de realiteit van het lijden, de remedie is om naar Christus te kijken. Het tafereel van Golgotha verkondigt aan iedereen dat lijden geheiligd kan worden als we met het Kruis verbonden leven.
Omdat onze beproevingen, beleefd als christenen, genoegdoening worden, deelname aan het lot en leven van Jezus, die uit liefde voor de mensheid gewillig alle soorten pijn en kwellingen ervoer. Hij werd geboren, leefde en stierf arm; Hij werd aangevallen, beledigd, belasterd, belasterd en onterecht veroordeeld; Hij kende verraad en verlating door Zijn discipelen; Hij ervoer eenzaamheid en de bitterheid van straf en dood. Zelfs nu blijft Christus lijden in Zijn leden, in de hele mensheid die de aarde bevolkt en waarvan Hij het Hoofd, de Eerstgeborene en de Verlosser is.
Pijn maakt deel uit van Gods plan. Dat is de realiteit, ook al is het voor ons moeilijk te begrijpen. Ook voor Jezus Christus als Mens was het moeilijk om het te dragen: Vader, als U wilt, neem dan deze beker van mij weg, maar niet mijn wil, maar de Uwe geschiede.36. In deze spanning van marteling en aanvaarding van de wil van de Vader gaat Jezus sereen zijn dood tegemoet en vergeeft hij degenen die hem kruisigen.
Juist deze bovennatuurlijke aanvaarding van het lijden is tegelijkertijd de grootste overwinning. Jezus heeft, door aan het kruis te sterven, de dood overwonnen; God brengt leven uit de dood. De houding van een kind van God is niet die van iemand die berust in zijn tragische ongeluk, het is de tevredenheid van iemand die de overwinning al verwacht. In de naam van die zegevierende liefde van Christus moeten wij christenen op weg gaan over alle wegen van de aarde, om met onze woorden en daden zaaiers van vrede en vreugde te zijn. We moeten strijden - de strijd voor vrede - tegen het kwaad, tegen onrecht, tegen zonde, om te verkondigen dat de huidige menselijke toestand niet de laatste is; dat de liefde van God, geopenbaard in het Hart van Christus, de glorieuze geestelijke triomf van de mensheid zal bereiken". (Het is Christus die voorbijgaat, 168).
