Jesús Meleán is een seminarist uit het bisdom Cabimas in Venezuela.
Ondanks het feit dat zijn familie katholiek is, zijn maar weinigen toegewijd: de meesten gaan niet regelmatig naar de kerk. Jezus behoorde ook tot die meerderheid en ging alleen als het een mis was voor een overleden familielid of een verjaardagsdankdienst.
Nadat hij een programma van de Venezolaanse Family Encounters had meegemaakt, gewijd aan jongeren en het gezin, voelde hij dat God hem riep om zijn leven te veranderen, om Hem te zoeken en om elk lid van zijn gezin door Gods liefde te ontmoeten.
"Vanaf dat moment begon ik me in te zetten voor de kerk, en beetje bij beetje zonder het te beseffen was ik vol verplichtingen en diende ik God op alle mogelijke manieren. Tegelijkertijd maakte ik mijn universitaire studie af, en had ik al jaren een relatie, met serieuze huwelijksplannen.
Ik maakte mijn universitaire studie af, studeerde af met een diploma in sociale communicatie en begon meteen te werken bij een regionaal televisiestation, waar ik het vanaf het eerste moment heel goed deed en moderator werd van de hoofduitzending van het nieuwsprogramma.
In mijn apostolaatsgroep werd ik gekozen tot regiocoördinator van het programma waar ik woonde. Dit bracht me ertoe om verplichtingen aan te gaan in dienst van God, waar ik van genoot en die me vervulden. Het was precies dit dat me ertoe bracht om meer dienst te nemen in mijn parochie, tot het punt dat ik na mijn werk in de parochie aankwam en alleen naar huis ging om te slapen. Hoewel dit me moe maakte, vond ik het niet erg: ik wilde steeds meer dienen.
Toen begon ik te voelen dat er iets ontbrak, dat ik alles deed wat ik leuk vond, maar ik voelde dat God meer van me wilde, dat ik meer kon geven.
In die tijd had ik het gevoel dat mijn werk me niet ten volle vervulde, ik dacht er alleen maar aan om weg te gaan en in de kerk te gaan dienen. Ik begon problemen te krijgen in mijn relatie, waarin ik me niet vervuld voelde en er waren veel problemen die eindigden met het verbreken van de relatie.
Dit alles bracht me ertoe mezelf af te vragen wat God echt van me wilde. Met de hulp van mijn geestelijk leidsman begon ik mijn onderscheidingsproces en hoe dieper ik in mezelf dook, hoe meer ik voelde dat God me riep tot iets groots, me riep om alles te geven, om alles voor Hem achter te laten.
De gedachte alleen al vervulde me met angst, met angsten, met ontkenningen, waardoor ik alles wat ik voelde volledig negeerde, ik wilde doof blijven voor alles wat er om me heen gebeurde.
Dit leidde ertoe dat ik een geestelijke droogte ervoer, waar ik me slecht voelde, onsamenhangend binnen de kerk, op dat moment op zoek naar de plek waar ik me goed voelde, nam ik de beslissing om mijn baan op te zeggen en een andere te zoeken, waar ik het maar 1 maand uithield en weer ontslag nam.
"Het was zelfs tijdens een Pinksterwake, waar ik tijdens de aanbidding in mijn gebed God vroeg mij te vergeven omdat ik deed alsof ik doof was, omdat ik deed alsof ik met mijn rug naar Hem toe leefde," zegt hij.
Op dat moment begon ik weer alles te voelen wat ik lange tijd niet gevoeld had, die roep in mijn hart, die stem die me zei: Kom en volg mij, op dat moment stond ik op en zei Ja, ik wilde mijn proces in het seminarie beginnen, omdat ik me geroepen voelde tot die roeping.
Vanaf dat moment begon het proces met mijn familie. Het was niet gemakkelijk voor hen om mijn beslissing te accepteren, maar God wist mensen op mijn pad te brengen die me kracht gaven voor het moment dat ik leefde en ook om hun harten te raken zodat ze mijn beslissing konden accepteren.
Ik studeerde filosofie aan het aartsbisschoppelijk seminarie van Maracaibo in Venezuela en toen ik met mijn theologische studie begon, besloot mijn bisschop dat ik voor mijn vorming mijn studie hier in Spanje moest afmaken, in het bijzonder aan het Internationaal Seminarie van Bidasoa en aan de Universiteit van Navarra.
Om die situatie het hoofd te bieden moest ik mijn jawoord vernieuwen, mezelf helemaal losmaken van mijn familie en aan dit nieuwe avontuur beginnen, maar God had ongetwijfeld grote dingen voor me in petto aan deze kant van de wereld.
