Het voorbeeld geeft het goede voorbeeld. Laat ze dat vertellen aan Ygor dos Santoseen jonge Braziliaanse priester die zijn priesterroeping ontdekte dankzij het geloof en de vroomheid van zijn pastoor en een seminarist. GeĆÆnspireerd door hen besloot hij zielen te dienen tot eer van God. Vandaag de dag is hij pastoor in een sloppenwijk in Rio de Janeiro, in BraziliĆ«.
In een dichtbevolkte wijk in de grote stad Rio de Janeiro, waar in het aartsbisdom bijna zeven miljoen mensen wonen, van wie iets meer dan de helft katholiek is, werkt een jonge priester in een wijk waar hij al twee decennia werkt. Ygor dos Santos. Nog geen dertig jaar oud is hij al pastoor van Nuestra SeƱora de FƔtima en van San Juan de Dios in de wijk Realengo, waar hij een grote kudde zielen herdert die leven in een samenleving waarin de kerk aanhangers verliest door de secularisatie en de opmars van protestantse groepen.
Ygor dos Santos bekent dat Hij had het niet in zijn hoofd om priester te worden. Hij dacht erover om advocaat of zelfs computerwetenschapper te worden, want tijdens zijn studie begon hij een klein computeronderhoudsbureau. Eigenlijk was zijn familie in Braziliƫ helemaal niet gelovig. Zo erg zelfs dat hij bij zijn geboorte niet eens gedoopt werd. "Toen ik een jaar of vijf was begon ik met mijn moeder mee te doen aan een protestantse kerk. maar we bleven er niet lang," legt de priester uit.
Kort daarna leerde zijn moeder de kapel van Onze Lieve Vrouw van Glorie en Sint Pieter kennen. Hier - vertelt hij - "begon ik catechese voor kinderen te ontvangen en me voor te bereiden op het doopsel. Elke keer nam ik met meer enthousiasme deel aan deze vormingsactiviteiten.
Al snel sloot de kleine Ygor zich aan bij de groep misdienaars en nadat hij zijn eerste heilige communie had gedaan, begon hij ook deel te nemen aan andere pastorale initiatieven van de parochie, met name in een groep van devotie tot het Heilig Hart van Jezus.
Terwijl hij steeds dichter naar God toegroeide, steunde zijn moeder hem bij elke stap die hij zette. En hij herinnert zich een zin die ze tegen hem zei: "Zoon, wat Gods wil ook is, als het je gelukkig maakt, zal ik je steunen en zal ik bij je zijn. Deze woorden, bekent hij, "verwarmden mijn hart en Ze stelden me meer op mijn gemak toen ik concretere stappen moest zetten in mijn geloofsleven, omdat ik ook enig kind ben.
Met de dag raakte hij meer en meer betrokken bij de dingen van God. Ygor gelooft zelfs dat zijn roeping tot het priesterschap kwam tijdens catechese, dankzij een seminarist die zijn parochie in het weekend ondersteunde. "Ik observeerde hem terwijl hij zijn pastorale taken uitvoerde, ik waardeerde zijn toewijding aan God, zijn vroomheid.... Tegenwoordig is hij ook priester, maar ik heb hem nooit verteld over zijn grote invloed op mijn christelijke leven," zegt hij.
Het voorbeeld sleept en dit overkwam hem ook met de priester van zijn parochie, zoals hij zegt dat het prachtig was om te zien hoe hij God diende met een verrassende passie en een ongelooflijke ijver.
Naarmate de jaren verstreken, werd het idee om priester te worden een reƫle mogelijkheid. "Ik sprak erover met mijn vrienden in de parochie en ook met de pastoor. Samen met hem Ik was in staat om de tekenen van God in mijn leven te begrijpen, en de twijfels die ik had werden weggenomen, waardoor ik ruimte kreeg om Gods wil in mijn leven te vervullen," voegt ze eraan toe.
Uiteindelijk ging hij in 2014 naar het seminarie in Rio de Janeiro en in 2016 stuurde zijn bisschop hem naar het Bidasoa Internationale Kerkelijke HogeschoolYgor is geboren in Pamplona, dankzij een beurs van de Stichting CARF, waar hij het baccalaureaat in de theologie studeerde aan de kerkelijke faculteiten van de Universiteit van Navarra. "De ervaring in Pamplona was geweldig, behalve de kou," grapt Ygor, terwijl hij terugdenkt aan zijn Braziliaanse afkomst.
Wat het meest opviel aan zijn verblijf in Navarra was de grote broederschap die er bestond ondanks het feit dat er veel mensen uit verschillende landen met verschillende culturen en talen waren. "De eenheid en broederschap waren ongelooflijk, net als de geweldige familiesfeer.Dit was erg belangrijk omdat we allemaal ver weg waren van huis, familie en vrienden," zegt ze.
Hoewel het lijkt alsof Rio de Janeiro en Pamplona weinig met elkaar gemeen hebben, verzekert deze priester dat wat hij in Bidasoa heeft ontvangen hem enorm heeft geholpen in zijn pastorale werk in deze grote Braziliaanse stad, vooral de ervaring van gebed die het seminarie de seminaristen biedt.
Hij is van mening dat "het hebben van een tijdschema en een bepaalde routine voor gebed belangrijk is in het parochieleven, omdat we vaak betrokken zijn bij talrijke pastorale taken. En met deze routine, Gods volk ziet dat hun priester een man van gebed is, dat heiligheid mogelijk is en ook om God elke dag lief te hebben in de alledaagsheid van hun leven".
De gebed is iets fundamenteels voor hem. Daarom hamert hij erop als hem wordt gevraagd wat een priester vandaag de dag nodig heeft om de uitdagingen en gevaren waarmee hij wordt geconfronteerd het hoofd te bieden. "Dichtheid bij God door gebed is fundamenteel. Zonder gebed kunnen we niet vooruit, is wat ons op de been houdt," zegt hij nadrukkelijk.
Maar het voegt ook een ander belangrijk element toe: "We moeten priestervrienden hebben met wie je de vreugde en ook de moeilijkheden van het priesterleven kunt delen". Don Ygor dos Santos waarschuwt dat "We mogen niet denken dat we supermensen zijn en alles alleen willen doen. We redden het niet! Alleen een priester begrijpt een andere priester," zegt hij.
Tot slot heeft pater Ygor een speciaal aandenken voor de weldoeners van de Stichting CARF. "Ik wil hen bedanken voor alles wat ze hebben bijgedragen aan mijn priesterlijke vorming en voor al het goede dat u hebt gedaan in mijn leven en, via mij, aan het aartsbisdom Rio de Janeiro in een groot land als Braziliƫ. God zegene u altijd voor uw liefde voor roepingen en priesteropleiding," besluit hij.
