Deze non uit India werd in 1989 geboren in Andhra Pradesh en zit momenteel in haar laatste jaar van haar bachelor in sociale en institutionele communicatie aan de Universiteit van India. Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis. Het wordt ondersteund door de CARF Foundation, die het een STUDIEHULP voor elk jaar van hun studie.
Zijn verhaal is heel bijzonder, want hij is geboren in een multireligieuze omgeving. "Ik ben geboren in een semi-katholiek gezin in VisakhapatnamAndhra Pradesh, India. Ik heb een oudere zus en broer. Mijn thuis was niet midden in een samenleving met een hindoe-meerderheid, maar in een katholieke kolonie die 150 jaar geleden door Franse missionarissen werd gesticht."Fathima herinnert zich.
Het waren deze missionarissen die de noodzaak zagen om het christelijk geloof in een hindoeïstische samenleving te beschermen en zo vormden ze deze katholieke kolonie die veel ontberingen van de overheid en radicale hindoeïstische organisaties heeft doorstaan.
Hij legt zijn familiewortels uit: "Ik zei al dat mijn familie half-katholiek was omdat mijn moeder uit een hindoefamilie kwam. Na haar huwelijk met mijn vader, die katholiek was, heeft ze zelf het christendom omarmd en sindsdien is ze het geloof trouw gebleven.".
Door de plaatsen te bezoeken waar zijn familie van moederskant woonde, begreep hij het verschil tussen degenen die Christus omarmden en degenen die dat niet deden. "Hoewel mijn hindoeïstische familieleden een zeer deugdzaam leven leiden, missen ze de zekerheid van verlossing en leven na de dood. Dit heeft me doen beseffen dat het heel noodzakelijk is om met hen in dialoog te gaan om hen te laten inzien hoe ze dit verlangen naar verlossing kunnen vervullen.".
Fathima legt uit dat dit niet hoeft te betekenen dat iedereen zich moet bekeren tot het katholieke geloof, maar dat ze een manier moeten vinden om de eeuwige waarheid te omarmen. "Een van de grootste geschenken die ik van mijn vader heb gekregen is een sterk geloof in God en liefde voor mijn buren, die qua geloof minder bevoorrecht zijn dan ik. Mijn vader was erg actief in parochiële initiatieven zoals de Vincentiusvereniging. Hij ging ook vaak kamperen (plaatsen bezoeken en in het weekend het evangelie verkondigen). Al deze elementen die in mijn gedachten resoneerden, overtuigden me er uiteindelijk van dat ik geroepen was om een ander leven te leiden.".
Als kind en adolescente werd ze opgevoed door de zusters van St. Joseph van Annecy. In die jaren werd ze ook diep geïnspireerd door de charisma's en apostolische activiteiten van twee andere religieuze vrouwencongregaties: de Missionarissen van Liefde en de Clarissen van Christus Koning.
"Beetje bij beetje voelde ik me aangetrokken om mijn leven te wijden als religieus, maar ik moest weten wat mijn pad was. Zo leidde God me naar de Zusters van de Goddelijke Verlosser (Salvatoriaanse Zusters, een congregatie met een universele identiteit en een missionaire geest). In mijn parochie was er een grote devotie voor de heilige Theresia van het Kind Jezus, die me er ook toe aanzette me aan te sluiten bij de Zusters Salvatoressen om zelf missionaris te worden. Ik werd verliefd op hun charisma, om Christus bekend te maken in alle uithoeken van de wereld."vertelt hij geëmotioneerd.
De zusters Salvatorianen waren de eersten die het christelijk geloof naar de mensen in Noordoost-India brachten. Na zes jaar training deed hij uiteindelijk zijn professie bij hen en werd hij toegewezen aan Punjab, een staat in het noordwesten van India.
Fathima vertelt hoe deze reis sindsdien is geweest, met de uitdagingen en vreugde die haar begrip van geloof en dienstbaarheid diepgaand hebben gevormd.
"De veerkracht en toewijding waarvan ik getuige ben geweest bij tegenslagen, vooral bij de gemarginaliseerde gemeenschappen die we dienen, zijn een bron van immense inspiratie. Lid zijn van een zendingsgemeente is zowel persoonlijk als spiritueel erg verrijkend. Het stelt je in staat om de zeer diverse culturen van de wereld te leren kennen, wat je helpt om verschillende tradities en menselijkheid met respect en liefde te omarmen.".
Na anderhalf jaar professie werd hij naar Rome geroepen om te helpen in het secretariaat van de algemene administratie van zijn generalaat.
"Omdat ik me realiseerde dat ik efficiënter moest werken om mijn werk vooruit te helpen en beter bij te dragen aan mijn dienst als communicator voor de congregatie, werd ik naar Rome gestuurd om te studeren. Omdat ik de basisopleiding voor een bachelordiploma miste, schreef ik me in voor het 5-jarige programma Institutionele Communicatie aan de Universiteit van het Heilig Kruis in Rome."zegt hij enthousiast.
Het toeval wil dat de stichter van zijn internationale congregatie, die ook in Rome heeft gestudeerd: de Zalige Francisco María de la Cruz Jordándie de gemeenschap in 1889 stichtte.
"Nu ik het einde van mijn studie nader, kan ik vol vertrouwen zeggen dat ik nu voldoende getraind ben om te communiceren en contact te maken met mensen in verschillende delen van de wereld, waar onze zusters dienen, zodat iedereen de enige ware God, Jezus Christus, Redder van de wereld, kan leren kennen en liefhebben."zegt de Hindoe non.
Daarom zegt hij enthousiast dat zijn "Het is mijn missie om mijn vaardigheden aan te bieden aan alle vrouwelijke religieuzen in mijn congregatie, ongeveer duizend Salvatoriaanse zusters in 26 landen op vijf continenten".
Allemaal leven ze de tijdloze uitdaging om Jezus te volgen door het evangelie naar de armen te brengen en hen in staat te stellen hun eigen middelen te ontwikkelen. Ze werken samen om gerechtigheid te bevorderen en de levenskwaliteit in onze wereld te verbeteren.
"Opgroeien in India en getuige zijn van de ontelbare liefdadigheidswerken en apostolaatswerk gericht op het verbeteren van de waarden en moraal van de samenleving inspireerde me enorm en leidde er uiteindelijk toe dat ik deze manier van leven ben gaan omarmen. De heldhaftige daden van vrouwelijke religieuzen blijven echter vaak onopgemerkt door de lokale autoriteiten en de samenleving. Dit vraagt om toegewijde communicatoren die deze zaak met onpartijdigheid kunnen promoten."legt hij uit.
Een van de uitdagingen is om meer bekendheid te geven aan de diensten van vrouwelijke religieuzen, om hun inspanningen voor een gevoel van solidariteit te benadrukken en om soortgelijke nobele werken aan te moedigen.
Hij legt uit dat deze ervaringen duidelijk hebben gemaakt hoe belangrijk communicatie is om afstanden te overbruggen, begrip te kweken en gemeenschappen op te bouwen die gebaseerd zijn op de waarden liefde, medeleven en solidariteit.
"Het digitale tijdperk biedt een unieke kans om deze verhalen te versterken, in contact te komen met een wereldwijd publiek en collectieve actie te inspireren voor een rechtvaardigere en menselijkere wereld, wat onvermijdelijk een positief effect heeft op de samenleving. Daarom wil ik mijn studie in dienst stellen van vrouwelijke religieuzen.
Als ik naar de toekomst kijk, ben ik vol hoop en vastbesloten om mijn opleiding en ervaringen te gebruiken om de missie van de Zusters Salvatoressen te bevorderen."zegt Fathima Shirisha Giduthuri.
Daartoe streeft het naar het ontwikkelen van innovatieve communicatiestrategieën die het belangrijke werk van vrouwelijke religieuzen over de hele wereld onder de aandacht brengenervoor zorgen dat hun stem wordt gehoord en hun inspanningen worden erkend.
Door gebruik te maken van moderne mediatools en -platforms wil het een netwerk van steun en bewustzijn creëren dat geografische grenzen overschrijdt en individuen en gemeenschappen verenigt in een gedeelde missie van geloof en dienstbaarheid. "Door deze inspanningen wil ik de waarden van het Evangelie bevorderen en een geest van eenheid en samenwerking in onze wereldwijde samenleving stimuleren.".
Voor al deze training dankt hij de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis, die studenten de mogelijkheid biedt om te leren over kerkelijke communicatie, mediatraining en sociale communicatie, zodat ze de missie van de Kerk in hun eigen gebied of bisdom kunnen ondersteunen.
"Ik wil mijn weldoeners in de Stichting CARFwier financiële steun voor onze studies onderwijs in Rome mogelijk maakt. Ik denk met een dankbaar hart terug aan hun vrijgevigheid. Het opleiden van een priester of religieus is ongetwijfeld een nobele taak.De mensen van de wereld, want deze mensen brengen uiteindelijk de vruchten van hun studie op een onbaatzuchtige manier naar de mensen in hun eigen omgeving. Mijn zusters en ik bidden voor jullie allemaal.".
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Verantwoordelijk voor studenten aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis in Rome.
