Pedro Santiago Méndez Cruz, een student van de Universiteit van Navarra en van de Bidasoa Internationaal SeminarPeter vindt in het geloof in God de kracht om tegenslagen te overwinnen en zijn roeping als priester te herbevestigen. Van zijn kindertijd, getekend door de liefde van zijn grootouders, tot zijn beslissende spirituele ervaring tijdens een retraite, nodigt Pedro ons uit om na te denken over het belang van christelijke vorming en de deugden die een priester van de 21e eeuw moet cultiveren.
"Tussen 73 % en 78 % van de bevolking in Mexico is katholiek, maar ik heb het gevoel dat het secularisme dat mijn land doordringt te wijten is aan een gebrek aan christelijke vorming. Jonge mensen moeten ons geloof leren kennen en dat is geweldig," zegt Pedro.
Volgens hem laten jongeren zich, zonder vorming, zonder het katholieke geloof grondig te kennen, vangen door de mode van de sociale netwerken waaraan zovelen verslaafd zijn zonder controle. "Soms laten we ons meeslepen door anderen en beginnen we onze wortels, christelijke waarden en overtuigingen te verliezen, en dit gebeurt onder Mexicaanse jongeren. Ze zijn katholiek in woorden, maar ze praktiseren hun geloof niet".
Pedro is een jonge man uit het bisdom Tabasco die zijn biologische vader nooit heeft gekend. Zijn moeder raakte op 18-jarige leeftijd zwanger en moest werken om haar zoon op te voeden. "Dus verbleef ik bij mijn grootouders van moederskant, een situatie die veel kinderen in Mexico overkomt. Ik heb alles aan hen te danken: ze gaven me hun liefde en hun geloof in God. Ik noem ze allebei papa en mama.
"Ook al is mijn familie niet perfect en ken ik mijn biologische vader niet, toch dank ik de Heer voor alles wat hij me heeft gegeven. Hij gaf me een adoptievader die mijn opa is," zegt ze geëmotioneerd en rustig.
Haar moeder kreeg later nog een dochter, die nu 16 is. "Ze was een van de mooiste geschenken die de Heer me heeft gegeven, een zus".
Het waren zijn grootouders die hem zijn eerste gebeden leerden en hem op zesjarige leeftijd meenamen naar de catechismuslessen in de parochie, waar hij ook lid werd van de groep misdienaars. Op deze manier ontwikkelde hij zijn geloof op drie belangrijke gebieden: thuis, op school en in de parochie.
Zoals veel tieners beleefde hij tijdens de middelbare school een opstandige periode in zijn leven. Hij was 13 of 14 jaar oud toen hij te maken kreeg met verschillende problemen op school en problemen in zijn familie.
"Op een dag sprak ik met mijn pastoor. Ik zal zijn woorden nooit vergeten. Hij vertelde me dat we niet merken wanneer we God in ons leven hebben, dat we niet merken dat Hij ons altijd discreet bij de hand neemt. Maar als we ons van Hem verwijderen, merken we Zijn afwezigheid wel en wordt het leven anders.
Als Jezus niet in ons leven is, is ons leven niets. Als Jezus in mijn leven is, is mijn leven veel waard. Toen begon ik na te denken over wat Jezus van mijn leven wilde. Ik herkende mijn fout, mijn afkeren van de Heer, en ik keerde terug naar Hem," zegt Peter.
Toen hij klaar was met de middelbare school, tijdens zijn eerste jaar Bachillerato, realiseerde hij zich dat de Heer iets van hem vroeg, hoewel hij niet zeker wist of zijn roeping priester worden was.
"Mijn pastoor moedigde me toen aan om op geestelijke retraite te gaan, en ik ging. Op die retraite had ik op een bepaald moment een onbeschrijfelijke ervaring: ik voelde dat ik alleen voor de Heer stond in de Eucharistie, oog in oog met Hem, alleen Hij en ik. En Hij zei tegen mij: "Neem je kruis op en volg mij". Daar heb ik al mijn twijfels uit de weg geruimd," vertelt hij.
Op 16-jarige leeftijd ging hij naar het kleinseminarie van zijn bisdom. Zijn grootouders waren opgetogen.
Voor hem moet een priester van de 21e eeuw, naast een integrale vorming, een priester van gebed zijn, die de momenten van intimiteit met God niet verwaarloost.
"Dat is het belangrijkste, maar ook om dicht bij de gelovigen te zijn, bij het volk van God. Het is belangrijk om met mensen mee te leven, naar ze te luisteren, ze te begrijpen en van ze te leren. Dit is wat ik nu ontdek in het pastorale werk dat ik deze zomer heb gedaan", zegt deze jonge seminarist.
Er is één deugd die hij essentieel vindt in het leven van een priester: "Oprechtheid is van vitaal belang. Als een priester niet oprecht is, zal hij geen goede priester zijn. We leven in een wereld waarin het moeilijk voor ons is om ons te laten begeleiden. Wij priesters hebben ook anderen nodig om ons te begeleiden en te helpen.
Daarom zijn voor Peter gebed, empathie, leren van anderen en je laten instrueren door degenen die het weten de essentiële kwaliteiten die een priester in de 21e eeuw moet verwerven.
Het beleven van de vormingservaring in het seminarie van Bidasoa is iets wat hij zich nooit had kunnen voorstellen. "Het maakt me erg enthousiast om het geloof en de prachtige ervaringen die ik in Spanje opdoe, te delen met mijn broeders-seminaristen en met de vormingswerkers. Het delen van het geloof en weten dat ik door God geroepen ben, vervult me met vreugde. Het is een unieke ervaring van vorming en leven", zegt Pedro.
Er is echter ook iets dat hem beangstigt, namelijk de priesterlijke eenzaamheid. "Als de priester niet stevig in zijn roeping staat en niet overtuigd is van wat hij is, kan de routine de ware betekenis van zijn zending vertroebelen. Priesters mogen niet alleen gelaten worden".
Daarom is het voor Petrus nodig om te stoppen, om momenten van rust en gebed in te lassen om onze relatie met God te cultiveren. Met deze woorden sluit hij deze bijeenkomst van kleine vertrouwelijkheden af, waarbij hij alle weldoeners van de Stichting CARF die hem hebben geholpen bij zijn studie en opleiding.
Marta SantínJournalist gespecialiseerd in religieuze informatie.
