In de Mary's school leren we wat we allemaal nodig hebben. Zij, als voorloper en moeder van de Kerk, en tegelijkertijd als eerste discipel, is het model en het hart van christelijk en kerkelijk onderscheidingsvermogen.
In het schandaal van de kribbe (een voederbak voor dieren) leert Maria dat God dichtbij en vertrouwd wil zijn. Dat hij in armoede komt en vreugde en liefde brengt, geen angst. En dat hij voedsel voor ons wil worden. Daar overdenkt ze de schoonheid van God die in een kribbe ligt.
Terwijl anderen gewoon langslopen en leven, en sommigen zich verbazen, is de Maagd Maria bewaarde - bewaarde, bewaarde - al deze dingen, overpeinsde ze in zijn hart. (Lc 2:19; vgl. ook v. 51).
Haar houding is de uitdrukking van een volwassen en vruchtbaar geloof. Vanuit de donkere stal in Bethlehem baart zij het Licht van God in de wereld. Als voorproefje van wat komen gaat, gaat Maria nu al door het kruis, zonder hetwelk er geen opstanding is.
En zo helpt Maria - vindt Franciscus - ons om de botsing tussen het ideaal en de werkelijkheid te overwinnen.
Hoe? Door te waken en te mediteren. Je zou kunnen zeggen, zoals de paus later doet, dat dit gebeurt in Maria's hart en in haar gebed: omdat ze liefheeft en bidt, is Maria, voor, tijdens en na haar gebed, in staat om de dingen vanuit Gods gezichtspunt te zien.
"Ten eerste, Maria is een bewaarder, dat wil zeggen, ze verspreidt zich niet. Ze wijst niet af wat er gebeurt. Ze bewaart alles in haar hart, alles wat ze heeft gezien en gehoord. De mooie dingen, zoals wat de engel haar had verteld en wat de herders haar hadden verteld. Maar ook de dingen die moeilijk te accepteren zijn: het gevaar van zwanger worden voor het huwelijk, nu de desolate engheid van de stal waar zij beviel. Dit is wat Maria doet: ze selecteert niet, maar ze waakt. Zij aanvaardt de werkelijkheid zoals die komt, ze probeert haar niet te verhullen, haar leven te verzinnen, ze houdt haar in haar hart".
En dan is er nog de tweede houding. Hoe bewaakt Mary? Hij doet dit door te mediteren en gebeurtenissen met elkaar te verweven:
"Mary vergelijkt verschillende ervaringen en vindt de verborgen draden die ze met elkaar verbinden. In haar hart, in haar gebed Ze voert deze buitengewone operatie uit: ze verenigt het mooie en het lelijke; ze houdt ze niet uit elkaar, maar verenigt ze". En daarom", zegt de paus, "is Maria de Moeder van Katholiciteit, omdat zij verenigt, niet scheidt. En zo vangt ze de volledige betekenis, het perspectief van God.
Welnu, "deze inclusieve blik, die spanningen overwint door in het hart te blijven en te mediteren, is de blik van moeders, die in spanningen niet scheiden, maar ze bewaken en zo groeit het leven. Het is de blik waarmee zoveel moeders de situaties van hun kinderen omarmen. Het is een concrete blik, die de moed niet verliest, die niet verlamd raakt bij problemen, maar ze in een bredere horizon plaatst".
Moeders," vervolgt ze, "weten hoe ze obstakels en conflicten moeten overwinnen, ze weten hoe ze vrede moeten brengen. Ze zijn in staat tegenslagen om te zetten in kansen voor wedergeboorte en kansen voor groei. Ze doen dit omdat ze weten hoe ze moeten voeden. Moeders weten hoe ze moeten beschermen, ze weten hoe ze de draden van het leven bij elkaar moeten houden, allemaal"..
Vandaag de dag hebben we "mensen nodig die in staat zijn om draden van verbondenheid te weven, die tegenwicht bieden aan de te vele prikkeldraden van verdeeldheid. En moeders weten hoe ze dat moeten doen," zegt Franciscus.
De Paus benadrukt het vermogen van moeders en vrouwen om dit te doen: "Moeders en vrouwen kijken naar de wereld, niet om hem uit te buiten, maar om hem leven te geven: kijkend met het hart, slagen ze erin om dromen en concreetheid samen te houden en de drift van aseptisch pragmatisme en abstractie te vermijden".
Ze benadrukt graag dat de Kerk een moeder en een vrouw is. "En de Kerk is een moeder, ze is zo'n moeder, de Kerk is een vrouw, ze is zo'n vrouw".
En hij leidt, zoals bij andere gelegenheden, dit gevolg voor de Kerk af:
"Daarom kunnen we de plaats van de vrouw in de Kerk niet vinden zonder haar te weerspiegelen in het hart van een vrouw-moeder. Dat is de plaats van de vrouw in de Kerk, de grote plaats waaruit andere, meer concrete, meer secundaire plaatsen voortvloeien. Maar de Kerk is moeder, de Kerk is vrouw".
Het eindigt met een aansporing voor dit nieuwe jaar: "...dat zoals moeders leven geven en vrouwen de wereld beschermen, laten we ons allemaal inzetten voor moeders en vrouwen beschermen".
Ramiro Pellitero Iglesias, Professor Pastorale Theologie aan de Faculteit Theologie van de Universiteit van Navarra.
