Είδαν την πέτρα να κυλίεται και όταν μπήκαν μέσα δεν βρήκαν το σώμα του Κυρίου. Η πρώτη τους αντίδραση ήταν ο φόβος, χωρίς να σηκώσουν το βλέμμα τους από το έδαφος.
Κάπως έτσι, παρατηρεί στο Πάπαςο Πάπας, αυτό συμβαίνει και σε εμάς: "Πολύ συχνά, κοιτάζουμε τη ζωή και την πραγματικότητα χωρίς να σηκώνουμε τα μάτια μας από το έδαφος.Επικεντρωνόμαστε μόνο στο σήμερα που φεύγει, νιώθουμε απογοητευμένοι για το μέλλον και κλεινόμαστε στις ανάγκες μας, βολευόμαστε στη φυλακή της απάθειας, ενώ συνεχίζουμε να θρηνούμε και να σκεφτόμαστε ότι τα πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ. Και έτσι θάβουμε τη χαρά της ζωής.
Έχοντας κατά νου ότι ο Κύριος "δεν είναι εδώ". Ίσως τον αναζητούμε "στα λόγια μας, στις φόρμουλες μας και στα έθιμά μας, αλλά ξεχνάμε να την αναζητήσουμε στις πιο σκοτεινές γωνιές της ζωής.όπου υπάρχει κάποιος που κλαίει, που αγωνίζεται, υποφέρει και ελπίζει". Πρέπει να κοιτάξουμε ψηλά και να ανοιχτούμε στην ελπίδα..
Ας ακούσουμε: "Γιατί αναζητάτε τους ζωντανούς ανάμεσα στους νεκρούς; Δεν πρέπει να αναζητούμε τον Θεό, ερμηνεύει ο Φραγκίσκος, μεταξύ νεκρών πραγμάτων: στην έλλειψη θάρρους να αφήσουμε τον εαυτό μας να συγχωρεθεί από τον Θεό, να αλλάξουμε και να τερματίσουμε τα έργα του κακού, να αποφασίσουμε για τον Ιησού και την αγάπη του- στην αναγωγή της πίστης σε φυλαχτό.
"Κάνοντας τον Θεό μια όμορφη ανάμνηση περασμένων εποχών, αντί να Τον ανακαλύψουμε ως τον ζωντανό Θεό που σήμερα θέλει να μεταμορφώσει εμάς και τον κόσμο"- σε "μια Χριστιανισμός που αναζητά τον Κύριο ανάμεσα στα απομεινάρια του παρελθόντος και τον κλειδώνει στον τάφο των εθίμων".
Αυτοί αναγγέλλουν τη χαρά της ΑνάστασηςΤο φως της Ανάστασης δεν θέλει να κρατήσει τις γυναίκες στην έκσταση μιας προσωπικής χαράς, δεν ανέχεται καθιστικές συμπεριφορές, αλλά γεννά ιεραποστολικούς μαθητές που "επιστρέφουν από τον τάφο" και μεταφέρουν το Ευαγγέλιο του Αναστάντος σε όλους.
Αφού είδαν και άκουσαν, οι γυναίκες έτρεξαν να αναγγείλουν τη χαρά της Ανάστασης στους μαθητές, παρόλο που ήξεραν ότι θα τις περνούσαν για ανόητες. Αλλά δεν ανησυχούσαν για τη φήμη τους ή για την υπεράσπιση της εικόνας τους- δεν μετρούσαν τα συναισθήματά τους ούτε υπολόγιζαν τα λόγια τους. Είχαν μόνο τη φωτιά στις καρδιές τους για να φέρουν την είδηση, την ανακοίνωση: "Ο Κύριος ανέστη!
Το Πασχαλινό Μήνυμα του Πάπα Φραγκίσκου
Το ίδιο και εμείς, λέει ο διάδοχος του Πέτρου, καλούμαστε να τρέξουμε στους δρόμους του κόσμου, χωρίς φόβο ή καιροσκοπισμό, για να μοιραστούμε τη χαρά της συνάντησης με τον Κύριο.Πέρα από ορισμένες τυπικότητες, όπου συχνά την έχουμε περιχαρακώσει, πέρα από την άνεση και την ευημερία.
Αυτό το είναι το πασχαλινό μήνυμα του ΠάπαΣτο τέλος μιας Σαρακοστής που δεν φαίνεται να θέλει να τελειώσει", μεταξύ του τέλους της πανδημίας και του πολέμου (θα πει την επόμενη μέρα στην ευχή urbi et orbi).
"Ας τη φέρουμε στη συνηθισμένη ζωή: με χειρονομίες ειρήνης σε αυτή την εποχή που σημαδεύεται από τη φρίκη του πολέμου- με έργα συμφιλίωσης σε διαλυμένες σχέσεις και συμπόνιας για όσους έχουν ανάγκη- με πράξεις δικαιοσύνης εν μέσω ανισοτήτων και αλήθειας εν μέσω ψεμάτων. Και, πάνω απ' όλα, με έργα αγάπης και αδελφοσύνης"..
Ο Ιησούς μάς φέρνει ειρήνη, αναλαμβάνοντας "τις πληγές μας". Τις δικές μας, επειδή τις προκαλέσαμε σ' Αυτόν και επειδή τις φέρει για μας.
"Οι πληγές στο Σώμα του Αναστάντος Ιησού είναι το σημάδι του αγώνα που έδωσε και κέρδισε για μας, με τα όπλα της αγάπης, για να έχουμε ειρήνη, να είμαστε ειρηνικοί, να ζούμε εν ειρήνη" (Ευλογία urbi et orbi, Κυριακή της Ανάστασης, 17 Απριλίου 2022).
Με τη νίκη του Χριστού και την ειρήνη του, θα πει ο Φραγκίσκος τη Δευτέρα του Πάσχα, θα μπορέσουμε να "βγούμε από τους τάφους των φόβων μας" (ο φόβος του θανάτου, του ξεθωριάσματος, της απώλειας των αγαπημένων μας προσώπων, της ασθένειας, της αδυναμίας να συνεχίσουμε...) (Regina Caeli, 18-IV-2022).
Επίσης εμείς, όπως οι μαθητές το πρωί του Πάσχα, έχουμε κάθε μέρα αρκετούς λόγους να πιστεύουμεΟ Ιησούς σας λέει: "Εγώ δοκίμασα τον θάνατο για σας, ανέχτηκα το κακό σας. Τώρα αναστήθηκα για να σας πω: είμαι εδώ, μαζί σας, για πάντα. Μη φοβάστε! Μη φοβάστε" (ό.π.).
κ. Ramiro Pellitero Iglesias
Καθηγητής Ποιμαντικής Θεολογίας στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ναβάρα.
Δημοσιεύθηκε στο "Εκκλησία και νέος ευαγγελισμός".
