Αυτή είναι η ιστορία των ιερέων Révocat και Théogène από τη Ρουάντα.
Στο τέλος του ακαδημαϊκού έτους στο Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού, είναι πολύ συνηθισμένο να βλέπεις νευρικούς σεμιναριακούς, ιερείς και λαϊκούς φοιτητές στους διαδρόμους πριν από μια σημαντική εξέταση, να βοηθούν και να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον, να προσπαθούν να γελάσουν και να αποσπάσουν την προσοχή του άλλου, ίσως να λένε ιστορίες για την οικογένεια, τις χώρες τους, τα σχέδια για διακοπές και ποιμαντική υπηρεσία το καλοκαίρι.
Ο Théogène Ndagijimana και ο Révocat Habiyaremye είναι δύο από αυτούς, δύο ιερείς από τη Ρουάντα: βρίσκονται στη Ρώμη για να σπουδάσουν, χάρη σε μια υποτροφία που τους προσέφερε το CARF, Centro Academico Romano Foundation. Ο Théogène σπουδάζει για το πτυχίο του Κανονικού Δικαίου και ο Révocat για το πτυχίο της Θεολογίας.
Τους συναντάμε, οι οποίοι, δόξα τω Θεώ, είναι πιο χαλαροί μετά τις εξετάσεις τους, οπότε είναι πρόθυμοι να μας μιλήσουν για τη ζωή τους, την εμπειρία τους στη Ρώμη και να μας μιλήσουν για κάποιες από τις ανάγκες της χώρας τους, της Ρουάντα, η οποία υπέστη μια από τις πιο τρομερές γενοκτονίες του 20ου αιώνα.
Un gusto poder compartir nuestro testimonio con los lectores, los benefactores y amigos de CARF. Me presento: soy Théogène Ndagijimana, sacerdote diocesano de la Diócesis de Nyundo en Ruanda (África). Nací el 11 de julio de 1988 en Bwishyura–Karongi, (Ruanda), y crecí en la misma región.
Είμαι ο Révocat Habiyaremye, κατάγομαι από τη Ρουάντα και είμαι ιερέας της Επισκοπής Byumba. Γεννήθηκα στις 9 Νοεμβρίου 1989 στο Nyange, σε μια χριστιανική οικογένεια, μια πολύ μεγάλη οικογένεια: Είμαστε οκτώ παιδιά, πέντε αδέλφια και τρεις αδελφές. Είμαι ο νεότερος. Μεγάλωσα με τα αδέλφια μου και τη μητέρα μας, επειδή ο πατέρας μου πέθανε νωρίς, όταν ήμουν 5 μηνών. Η μαμά μας ήταν αυτή που μας φρόντιζε και μας μεγάλωσε. Είναι ακόμα ζωντανή και 74 ετών.
Και οι δύο μου είπατε ότι η οικογένεια υπήρξε ένα θεμελιώδες περιβάλλον για την πίστη σας και για την ανακάλυψη της κλίσης σας;
Théogène: Φυσικά! Πράγματι, κι εγώ, όπως και ο Révocat, γεννήθηκα σε καθολική οικογένεια, και ο πατέρας μου και η μητέρα μου γεννήθηκαν επίσης σε καθολικές οικογένειες, παντρεύτηκαν θρησκευτικά και απέκτησαν τέσσερα παιδιά, δύο αγόρια και δύο κορίτσια. Είμαι ο μεγαλύτερος.
Δυστυχώς, ο πατέρας μας εγκατέλειψε την ψυχή του πολύ νωρίς, και εκείνη την εποχή εγώ, ο μεγαλύτερος της οικογένειας, ήμουν μόλις εννέα ετών, ενώ η μητέρα μας ήταν έγκυος στο μικρότερο από τα αδέλφια μου. Παρά τις δυσκολίες που είχε να μας μεγαλώσει μόνη της, η μητέρα μας μάς έδωσε τα πάντα και ήταν, όπως και ο πατέρας μου όταν ζούσε, ο πρώτος μας παιδαγωγός στην πίστη.
Το γεγονός ότι είχα την ευκαιρία να γεννηθώ σε μια χριστιανική οικογένεια είναι η αφετηρία μου για να μάθω για την Καθολική πίστη, επειδή βαφτίστηκα στην πίστη των γονέων μου ως μικρό παιδί στις 19 Φεβρουαρίου 1989. Καθώς εξελισσόμασταν σε ένα περιβάλλον πολλαπλών χριστιανικών δογμάτων, μέσω της οικογένειας και των φίλων μου, η μητέρα μου με δίδαξε πολύ νωρίτερα τα βασικά στοιχεία της πίστης μας, όπως τις προσευχές και τι χαρακτηρίζει την καθολική μας πίστη σε σύγκριση με άλλες ομολογίες.
Μετά την οικογένεια καταγωγής, μεγάλη ήταν και η συμβολή της ευρύτερης οικογένειας, ιδίως της μητέρας μου. Δυστυχώς, όλοι τους σφαγιάστηκαν κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας. Δυστυχώς, όλοι τους σφαγιάστηκαν κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας. Θυμάμαι ότι, ακόμη και πριν γίνω τριών ετών, όταν πήγαινα να επισκεφθώ τη θεία και τον θείο μου, ο θείος μου από τη μητέρα μου με ξυπνούσε πολύ νωρίς το πρωί, για να πάμε μαζί στην πρωινή λειτουργία των καθημερινών. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες είναι οι ρίζες της γνώσης μου για την Καθολική πίστη.
Révocat: Είμαι επίσης πολύ ευγνώμων στον Κύριο επειδή μας έδωσε το μεγάλο δώρο να γεννηθούμε από χριστιανούς γονείς: ο πατέρας μου μας άφησε μια όμορφη κληρονομιά να τραγουδάμε στην εκκλησία, επειδή είχε μια ενοριακή χορωδία την οποία διηύθυνε. Ως παιδιά μεγαλώσαμε όλοι σε αυτή τη χορωδία που υπάρχει ακόμη στην ενορία της πατρίδας μας και από μικροί ήμασταν λίγο μουσικοί.
Και τότε η μητέρα μας μας βοήθησε πολύ να αναπτυχθούμε στην πίστη. Όταν πέθανε ο πατέρας μου, έμεινε μόνη της, αλλά έκανε ό,τι μπορούσε για να μας εκπαιδεύσει στις χριστιανικές αξίες, να βοηθήσει στην ενορία, είτε τραγουδούσε είτε υπηρετούσε στη λειτουργία είτε ήταν πάντα παρούσα στα κινήματα νεολαίας των καθολικών ενοριών. Έκανε επίσης ό,τι ήταν δυνατόν για να σπουδάσουμε εμείς τα αγόρια στο μικρό ιεροδιδασκαλείο της επισκοπής μας: ήταν δύσκολο γι' αυτήν να πληρώσει γι' αυτό, αλλά, δόξα τω Θεώ, καταφέραμε να το τελειώσουμε. Εξάλλου, τρεις από εμάς είναι ιερείς! Τα υπόλοιπα αδέλφια είναι παντρεμένα και έχουν παιδιά.
Ο Théogène Ndagijimana και ο Révocat Habiyaremye είναι δύο ιερείς από τη Ρουάντα, μια χώρα που έχει υποφέρει πολύ από την οδυνηρή ιστορία της γενοκτονίας. "Η κοινωνία της Ρουάντα είναι πολύ πληγωμένη, αλλά με τη χάρη του Θεού η συμφιλίωση προχωράει σιγά σιγά", λένε.
Γι' αυτούς, μια πληγωμένη κοινωνία όπως η Ρουάντα χρειάζεται καλά εκπαιδευμένους ποιμένες που έχουν την ικανότητα να ακούν και την ικανότητα να συνοδεύουν τους πληγωμένους ανθρώπους: χρειάζεται αληθινούς μάρτυρες της αγάπης του Θεού και του πλησίον.
Οι άνδρες και οι γυναίκες της Ρουάντα πρέπει να γνωρίζουν ότι η βασιλεία του Θεού βρίσκεται ανάμεσά τους. Και σε μένα, καρπό μιας τέτοιας κοινωνίας, ο Θεός έσπειρε την επιθυμία να την κάνει παρούσα στους ανθρώπους του μέσα από τη ζωή μου. Η θετική ανταπόκριση στο κάλεσμά του με έκανε alter Christusώστε να μπορεί να σας υπηρετεί πιστά.
Ένας ουσιαστικός τρόπος για να ανακαλύψετε την κλίση σας!
Théogène: Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η χριστιανική παιδεία που έλαβα στην οικογένειά μου είναι η κύρια ρίζα της ιερατικής μου κλίσης. Ωστόσο, κάθε ζωή δεν διαρκεί χωρίς να καλλιεργείται, οπότε η χριστιανική μου ζωή καλλιεργήθηκε με τη συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία και τις οικογενειακές προσευχές που κάναμε στο σπίτι. Μετά την πρώτη μου ΚοινωνίαΆρχισα να υπηρετώ στη λειτουργία ως παπαδάκι. Αυτό με βοήθησε να παρατηρήσω τους ιερείς της ενορίας μας, οι οποίοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να δώσουν ελπίδα στην κοινότητα που τραυματίστηκε από τη γενοκτονία κατά των Τούτσι το 1994.
Βλέποντας τους ιερείς να δίνουν τον εαυτό τους με αυτόν τον τρόπο, ενώ κάποιοι ήταν ορφανοί και έβλεπαν τον θάνατο των αγαπημένων τους προσώπων με τον πιο φρικτό τρόπο, αναρωτήθηκα πώς θα μπορούσα κι εγώ να συμβάλω σε αυτό το έργο του Θεού για να ξαναδώσει ζωή σε μια τόσο πληγωμένη κοινωνία όπως η δική μας.
Η γενοκτονία, λοιπόν, επειδή ήταν κάτι τόσο τρομερό, σας έκανε να θέλετε να γίνετε ιερέας ακόμα περισσότερο;
Théogène: Ναι, στην πραγματικότητα, άρχισα να κάνω τέτοιες σκέψεις το 1999. Ήμουν στην 5η τάξη του δημοτικού σχολείου και ετοιμαζόμουν να λάβω το χρίσμα την επόμενη χρονιά. Εδώ σημειώνω ότι εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε εκκλησία για να τελέσουμε τη λειτουργία για πέντε χρόνια.
Πέντε χρόνια χωρίς Μάζα;
Théogène, Υπήρχε κυριακάτικη λειτουργία, αλλά τελούνταν στο χωράφι ή σε μια μικρή αίθουσα κοντά στην ενοριακή εκκλησία. Αυτό δεν συνέβη επειδή δεν υπήρχε εκκλησία, αλλά επειδή πολλοί άνθρωποι που είχαν καταφύγει εκεί είχαν σφαγιαστεί εκεί, οπότε την είχαμε κλείσει, σκεπτόμενοι να την μετατρέψουμε σε μνημείο για τα θύματα.
Μετά από πέντε χρόνια κλεισίματος, δόξα τω Θεώ, η εκκλησία μας ανακαινίστηκε και αποκαταστάθηκε και, φυσικά, το γεγονός ότι μπορέσαμε να τελέσουμε ξανά τη Θεία Ευχαριστία εκεί μας έδωσε απίστευτη χαρά. Ωστόσο, παρατηρώντας την ανοικοδόμηση της χριστιανικής μας κοινότητας μετά τις οδυνηρές στιγμές, έμαθα περισσότερα για την αγάπη του Θεού. Είδα επίσης αυτή την αγάπη του Θεού στις οικογενειακές μας καταστάσεις, ειδικά μετά το θάνατο του πατέρα μου.
Για παράδειγμα, οι ευεργέτες βοήθησαν τη μητέρα μας να πληρώσει για τις σπουδές μας. Βλέποντας τις πληγές στην κοινωνία μας που προκλήθηκαν από τη γενοκτονία και τα επακόλουθά της, καθώς και τα φιλανθρωπικά έργα που γίνονταν, η καρδιά μου με συγκίνησε να μαρτυρήσω την αγάπη του Θεού μεταξύ του λαού του, δεν μπορούσα να μείνω αμέτοχη και να μην κάνω τίποτα.
Μετά το δημοτικό σχολείο, είχα την ευκαιρία να εισαχθώ στο μικρό ιεροδιδασκαλείο, όπου είχα αρκετό χρόνο να διαλογιστώ για την κλίση μου, να προσευχηθώ και να παρατηρήσω. Στο τέλος των σπουδών μου στο μικρό σεμινάριο, έγραψα μια επιστολή αίτησης στον επίσκοπό μας για να εισαχθώ στο μεγάλο σεμινάριο. Μετά από ένα χρόνο, ανταποκρίθηκε θετικά.
Κατά τη διάρκεια της φοίτησής μου στη μεγάλη ιερατική σχολή, πέρασα τις διακοπές μου σε πολλές ενορίες και εκεί έμαθα επίσης πολλά για τη διακονία που με περίμενε. Όπως μπορείτε να δείτε, πολλά πράγματα συνέβαλαν στην καλλιέργεια και την ενίσχυση της κλίσης μου.
Και εσύ, Révocat, τι μπορείς να μας πεις για την κλίση σου;
Révocat: Λοιπόν, σχεδόν το ίδιο συνέβη και σε μένα: η κλίση μου γεννήθηκε πολύ αργά στην εκκλησία, τραγουδώντας, υπηρετώντας τη λειτουργία από παιδί, και όταν είχα την ευκαιρία να σπουδάσω στο μικρό σεμινάριο, πάντα αναρωτιόμουν πού θα κατευθύνω τη ζωή μου: τι θα μπορούσα να κάνω για να υπηρετήσω τον Κύριο; Πώς θα μπορούσα να αγιάσω περισσότερο τον εαυτό μου και να βοηθήσω τους άλλους να αγιάσουν τον εαυτό τους; Τελικά, αποφάσισα να μιλήσω στον πνευματικό μου πατέρα και με βοήθησε να καταλάβω το μονοπάτι μου, γιατί του είπα ότι θα ήθελα να αφιερώσω τη ζωή μου στο να ακούω τους άλλους, να συνοδεύω ή να καθοδηγώ ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Τότε, μαζί του, μπόρεσα να εμβαθύνω στην κατανόηση της κλήσης του Κυρίου στη ζωή μου και να την ακούσω πιο καθαρά στην ψυχή μου.
Είναι σαφές ότι δύο ιερατικές κλίσεις όπως η δική σας είναι θεμελιώδους σημασίας σε μια χώρα όπως η Ρουάντα. Ας θυμηθούμε, λοιπόν, ότι υπήρξε μια γενοκτονία που θεωρείται ένα από τα πιο αιματηρά επεισόδια στην ιστορία της ανθρωπότητας τον 20ό αιώνα.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, μέσα σε μόλις 100 ημέρες, μεταξύ Απριλίου και Ιουλίου 1994, μισό έως ένα εκατομμύριο άνθρωποι σφαγιάστηκαν συστηματικά στη Ρουάντα (πυροβολισμοί, μαχαίρια, καρφιά, καύση ζωντανών, αποκεφαλισμός).
Και, όπως θυμάστε, τα θύματα ήταν κυρίως Τούτσι, που αντιστοιχούσαν σε περίπου 20% του πληθυσμού, αλλά η βία κατέληξε να εμπλέκει και μετριοπαθείς Χούτου που ανήκουν στην πλειοψηφία της χώρας. Το εθνοτικό μίσος μεταξύ Χούτου και Τούτσι, το οποίο ήταν ευρέως διαδεδομένο παρά την κοινή χριστιανική πίστη, ήταν η ρίζα της σύγκρουσης....
"Μετά τη γενοκτονία, είναι απαραίτητο να βοηθήσουμε τον λαό της Ρουάντα στον πνευματικό τομέα, διότι είναι η θεία δύναμη που μας σώζει πάντα. Βλέποντας ότι μετά τη γενοκτονία είχαμε τόσα πολλά ψυχολογικά προβλήματα στην κοινωνία της Ρουάντα, πολλοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να ακουστούν, να συνοδευτούν και να καθοδηγηθούν.
Révocat και Théogène, ιερείς της Ρουάντα.
Και τώρα σπουδάζετε στο Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού, χάρη στην υποτροφία της CARF. Πείτε μου, ποιος είναι ο στόχος των σπουδών σας;
Révocat: Αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο ιεροδιδασκαλείο στη Ρουάντα, ο επίσκοπός μου με έστειλε αρχικά να συνεχίσω τις σπουδές μου στο ιεροδιδασκαλείο της επισκοπής της Λούκα στην Ιταλία, καθώς υπάρχει αδελφοποίηση των δύο επισκοπών εδώ και πολλά χρόνια. Οι ιερείς από τη Λούκα εκτελούν ιεραποστολές στην επισκοπή μου και τώρα προσπαθούν να πάρουν ιεροσπουδαστές στην Ιταλία για εκπαίδευση. Αφού τελείωσα πέρυσι τη σχολή στη Λούκα, χειροτονήθηκα ιερέας το καλοκαίρι του 2021 στη χώρα μου και επέστρεψα αμέσως για το πτυχίο μου.
Révocat: Σπουδάζω Πνευματική Θεολογία για έναν θεμελιώδη λόγο. Συζητώντας με τον επίσκοπό μου, αποφάσισα να πάρω αυτό το είδος πτυχίου, επειδή ήξερα ότι θα είχα την ευκαιρία να εμβαθύνω σε κάποια θέματα σχετικά με την πνευματική συνοδεία, την καθοδήγηση και την ακρόαση.
Ξέρετε, μετά τη γενοκτονία, είναι απαραίτητο να βοηθήσουμε τον λαό της Ρουάντα στον πνευματικό τομέα, διότι είναι η θεία δύναμη που μας σώζει πάντα. Όταν είδα ότι μετά τη γενοκτονία είχαμε τόσα πολλά ψυχολογικά προβλήματα στην κοινωνία της Ρουάντα, το σκέφτηκα και είδα ότι πολλοί άνθρωποι χρειάζονται ακρόαση, συνοδεία και καθοδήγηση.
Είμαι βέβαιος ότι, μετά το τέλος των σπουδών μου, θα έχω την ευκαιρία να βοηθήσω τη χώρα μου και την επισκοπή μου: να αποκαταστήσω την αγιότητα και την υγεία στη χώρα μου, με την ανθρώπινη και πνευματική έννοια. Οι χριστιανοί, λοιπόν, πρέπει να ζουν μια υγιή και αγία ζωή, επειδή η αγία ψυχή πρέπει να κατοικεί σε ένα υγιές σώμα.
Théogène: Συμφωνώ απόλυτα! Μια πληγωμένη κοινωνία όπως η δική μας χρειάζεται καλά εκπαιδευμένους ποιμένες, οι οποίοι έχουν την ικανότητα να ακούν και την ικανότητα να συνοδεύουν τους πληγωμένους ανθρώπους: χρειάζεται αληθινούς μάρτυρες της αγάπης του Θεού και του πλησίον.
Οι άνδρες και οι γυναίκες της Ρουάντα πρέπει να γνωρίζουν ότι η βασιλεία του Θεού βρίσκεται ανάμεσά τους. Και σε μένα, καρπό μιας τέτοιας κοινωνίας, ο Θεός έσπειρε την επιθυμία να την κάνει παρούσα στους ανθρώπους του μέσα από τη ζωή μου. Η θετική ανταπόκριση στο κάλεσμά του με έκανε alter Christusώστε να μπορεί να σας υπηρετεί πιστά.
Υπάρχει όμως πραγματικά ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει συμφιλίωση και συγχώρεση μετά από μια τέτοια τεράστια τραγωδία;
Théogène: Διότι, όπως θυμάστε, η Ρουάντα, παρά το γεγονός ότι είναι μία από τις μικρότερες χώρες της Αφρικής, είναι γνωστή για την οδυνηρή ιστορία της γενοκτονίας. Η κοινωνία της Ρουάντα είναι βαριά πληγωμένη, αλλά, με τη χάρη του Θεού, η συμφιλίωση σιγά-σιγά σημειώνει πρόοδο.
Μπορώ να σας πω, για παράδειγμα, ότι η επισκοπή μου έχει πληγεί περισσότερο από αυτή την τραγωδία, διότι κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας έχασε έναν πολύ μεγάλο αριθμό χριστιανών, καθώς και 32 ιερείς, και συνεχίζει να έχει πολλά προβλήματα όχι μόνο εξαιτίας αυτής της τραγικής πληγής της απώλειας ανθρώπινων ζωών, αλλά και εξαιτίας της ανασφάλειας που προέκυψε από αυτήν, της μετανάστευσης, των οικονομικών προβλημάτων κ.ο.κ. Όλα αυτά τα γεγονότα έχουν προκαλέσει πολλές πληγές, αλλά η Εκκλησία έχει συμβάλει πολύ στη συμφιλίωση.
Και πώς;
Théogène: Πρώτα απ' όλα, η Διάσκεψη των Επισκόπων και οι επισκοπές, αλλά και οι βασικές εκκλησιαστικές κοινότητες, δηλαδή οι ενορίες, τα κέντρα ακρόασης και συνοδείας κ.λπ. Η Καθολική Εκκλησία διδάσκει στους ανθρώπους τη σημασία του να ζητούν και να συγχωρούν.
Οι επισκοπικές επιτροπές "Δικαιοσύνης και Ειρήνης" έχουν συμβάλει ανείπωτα στη συμφιλίωση. Οι ιερείς, οι θρησκευτικοί και οι λαϊκοί με μεγάλη επιρροή συνέβαλαν καθοριστικά σε αυτό. Και εγώ, ως μελλοντικός κανονολόγος, θέλω να συμβάλω στην περαιτέρω προώθηση της διαδικασίας.
Λοιπόν, ναι, μπορώ να σας πω ότι αυτό που οι πολιτικές αρχές σκέφτηκαν, ονειρεύτηκαν ή φαντάστηκαν στην αρχή, η Εκκλησία, εμείς, το κάναμε και συνεχίζουμε να το κάνουμε: να ενώσουμε τους επιζώντες της γενοκτονίας και τους γενοκτόνους και να τους κάνουμε να καθίσουν μαζί για να συζητήσουν για το μέλλον της χώρας.
Λοιπόν, το να φαντάζεσαι τόσα πολλά δεινά και να βλέπεις ότι είσαι εδώ για να είσαι σαν βάλσαμο σε αυτές τις μεγάλες πληγές, με κάνει να πιστεύω ότι οι ευεργέτες σου από το CARF κάνουν πραγματικά ένα απίστευτο έργο για τη Ρουάντα και χωρίς καν να βρίσκονται στη Ρουάντα....
Théogène: Είμαστε όλοι μέλη του ίδιου Σώματος και γι' αυτό θέλω να ευχαριστήσω τους ευεργέτες που μας βοηθούν τόσο πολύ. Θα ήθελα επίσης να σας ζητήσω να προσευχηθείτε για μένα, ώστε να είμαι πιστός και να υπηρετώ τον Κύριο σε αυτό το δύσκολο έργο της συμφιλίωσης στη χώρα μου.
Révocat: Λοιπόν, θα ήθελα κι εγώ να κλείσω ευχαριστώντας από καρδιάς τους ευεργέτες μας που δεν σταματούν ποτέ να μας σκέφτονται, που δεν σταματούν ποτέ να βοηθούν τις επισκοπές μας και την άπορη Εκκλησία μας.
Και υπάρχει κάτι που πρέπει να σας πω: όχι μόνο εγώ, αλλά και ένας άλλος ιερέας από την επισκοπή μου μπόρεσε να σπουδάσει στη Ρώμη. Ο Léandre Nshimyiyaremye, ο οποίος, χάρη σε υποτροφία του CARF, μπόρεσε να σπουδάσει για το πτυχίο της Λειτουργικής Θεολογίας πριν από τρία χρόνια και τώρα επέστρεψε για να κάνει και πάλι το διδακτορικό του στη Λειτουργία. Έτσι, πραγματικά, σας ευχαριστώ πολύ, θα προσφέρω μάζες για σας και ο Θεός να σας ευλογεί πάντα!
Ο Révocat Habiyaremye, που απεικονίζεται εδώ στην αγκαλιά της μητέρας του, γεννήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 1989 στη Nyange σε μια χριστιανική οικογένεια, μια πολύ μεγάλη οικογένεια: οκτώ παιδιά, πέντε αδέρφια και τρεις αδερφές. Η μητέρα του έπρεπε να τους φροντίζει επειδή ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν μόλις πέντε μηνών.
"Η μητέρα μας ήταν αυτή που μας φρόντισε και μας μεγάλωσε. Είναι ακόμα ζωντανή και 74 ετών. Όταν πέθανε ο πατέρας μου, έμεινε μόνη της, αλλά έκανε ό,τι μπορούσε για να μας εκπαιδεύσει στις χριστιανικές αξίες, να βοηθήσει στην ενορία, είτε τραγουδούσε είτε υπηρετούσε στη λειτουργία είτε ήταν πάντα παρούσα στις κινήσεις νεολαίας των καθολικών ενοριών. Έκανε επίσης ό,τι ήταν δυνατόν για να σπουδάσουμε εμείς τα αγόρια στο μικρό ιεροδιδασκαλείο της επισκοπής μας: ήταν δύσκολο γι' αυτήν να πληρώσει γι' αυτό, αλλά χάρη στο Θεό καταφέραμε να το τελειώσουμε. Σήμερα δύο από εμάς είναι ιερείς", λέει.
Gerardo Ferrara
Πτυχιούχος Ιστορίας και Πολιτικών Επιστημών, με ειδίκευση στη Μέση Ανατολή.
Υπεύθυνος για τους φοιτητές του Πανεπιστημίου του Τιμίου Σταυρού στη Ρώμη.
