Ο Φραγκίσκος επεσήμανε ότι στην κυρίαρχη κουλτούρα "οι ηλικιωμένοι υποτιμώνται ως προς την πνευματική τους ποιότητα, την αίσθηση της κοινότητάς τους, την ωριμότητα και τη σοφία τους". Και αυτό, στα μάτια του Πάπα, συνεπάγεται ένα "κενό σκέψης, φαντασίας, δημιουργικότητας" (ό.π.). Επέμεινε ότι χωρίς διάλογο μεταξύ των γενεών έχουμε "μια στείρα κοινωνία, χωρίς μέλλον, μια κοινωνία που δεν κοιτάζει στον ορίζοντα, αλλά κοιτάζει τον εαυτό της" (2-II-2022).
Στους πρεσβυτέρους είπε: "Έχετε την ευθύνη να καταγγείλετε την ανθρώπινη διαφθορά στην οποία ζούμε και στην οποία συνεχίζεται αυτός ο τρόπος ζωής του σχετικισμού, εντελώς σχετικός, σαν να είναι όλα νόμιμα. Προχωρήστε. Ο κόσμος χρειάζεται, χρειάζεται δυνατούς νέους ανθρώπους, που θα προχωρήσουν μπροστά, και σοφούς γέροντες" (ό.π.).
Σε άλλους, τους υπενθύμισε το καθήκον τους να προστατεύουν τους ηλικιωμένους και να εκπαιδεύουν στη φροντίδα των ηλικιωμένων. Όσον αφορά την τέταρτη εντολή Να τιμάς τον πατέρα και τη μητέρα, επεσήμανε: "Η τιμή λείπει όταν η υπερβολική αυτοπεποίθηση, αντί να εκδηλώνεται ως ευγένεια και στοργή, τρυφερότητα και σεβασμός, γίνεται αγένεια και υπεκφυγή. Όταν η αδυναμία επιπλήττεται, και μάλιστα τιμωρείται, σαν να ήταν σφάλμα. Όταν η αμηχανία και η σύγχυση γίνονται αφορμή για χλευασμό και επιθετικότητα" (23-II-2022).
Con el ejemplo del viejo Eleazar (cf. 2 M, 18 ss.) indicó que «la práctica de la fe no es el símbolo de nuestra debilidad, sino el signo de su fortaleza» (Audiencia general, 4-V-2022.). Y por eso: «Demostraremos, con toda humildad y firmeza, precisamente en nuestra vejez, que creer no es algo ‘para viejos’, sino algo vital. Creer en el Espíritu Santo, que hace nuevas todas las cosas, y con mucho gusto nos ayudará» (Ibid.). La fe vivida es herencia de la ancianidad.
"Οι ηλικιωμένοι, με την αδυναμία τους, μπορούν να διδάξουν σε όσους βρίσκονται σε άλλες ηλικίες της ζωής ότι όλοι πρέπει να αφεθούμε στον Κύριο, να επικαλεστούμε τη βοήθειά του. Με αυτή την έννοια, όλοι πρέπει να μάθουμε από τα γηρατειά: ναι, υπάρχει ένα δώρο στο να είσαι γέρος, κατανοητό ως εγκατάλειψη του εαυτού σου στη φροντίδα των άλλων, ξεκινώντας από τον ίδιο τον Θεό (στο ίδιο). Από αυτό προκύπτει ένα "διδακτήριο της ευθραυστότητας": το να μην κρύβουμε τις αδυναμίες της τρίτης ηλικίας είναι ένα μάθημα από τους ηλικιωμένους για όλους".
Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο Νικόδημος ρωτά τον Ιησού: Πώς μπορεί κάποιος να γεννηθεί όταν είναι γέρος (Ιωάννης 3:4); Και ο Ιησούς του εξηγεί ότι τα γηρατειά είναι μια ευκαιρία να αναγεννηθεί πνευματικά και να φέρει ένα μήνυμα μέλλοντος, ελέους και σοφίας (βλ. Γενική Ακρόαση, 8-VI-2022).
Σήμερα, λέει ο Πάπας, "Τα γηρατειά είναι μια ιδιαίτερη στιγμή για να διαλύσουμε το μέλλον της τεχνοκρατικής ψευδαίσθησης της βιολογικής και ρομποτικής επιβίωσης, αλλά, πάνω απ' όλα, επειδή ανοίγεται στην τρυφερότητα της δημιουργικής και γενεσιουργού μήτρας του Θεού". (Ibid.).
Και έτσι διδάσκει: "Οι ηλικιωμένοι είναι οι αγγελιοφόροι του μέλλοντος, οι ηλικιωμένοι είναι οι αγγελιοφόροι της τρυφερότητας, οι ηλικιωμένοι είναι οι αγγελιοφόροι της σοφίας μιας ζωής που έζησαν". (Ibid.).
Ο Φραγκίσκος μίλησε για το ρόλο των ιατρών και των εργαζομένων στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης σε αυτή την κοινή ευθύνη μεταξύ των οικογενειών των ηλικιωμένων και του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης μιας κοινωνίας, δηλώνοντας: "Όλη η ιατρική έχει έναν ιδιαίτερο ρόλο στην κοινωνία ως μάρτυρας της τιμής που οφείλεται στον ηλικιωμένο και σε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο.
Από την ιστορία της θεραπείας της πεθεράς του Σίμωνα (βλ. Μκ 1, 29-31), ο Φραγκίσκος θεωρεί: "Όταν γερνάς, δεν είσαι πλέον υπεύθυνος για το σώμα σου. Πρέπει να μάθεις να αποδέχεσαι τα όριά σου, τι δεν μπορείς πλέον να κάνεις". (βλ. Γενική Ακρόαση, 15-VI-2022). ("Και εγώ πρέπει τώρα να κουβαλάω μπαστούνι").
"Σηκώθηκε και άρχισε να τους υπηρετεί". Ο Πάπας λέει: "Οι γέροντες που διατηρούν την ετοιμότητά τους να θεραπεύουν, να παρηγορούν, να μεσολαβούν για τους αδελφούς και τις αδελφές τους - είτε πρόκειται για μαθητές, είτε για εκατόνταρχους, είτε για ανθρώπους που ταλαιπωρούνται από κακά πνεύματα, είτε για ανθρώπους που έχουν απορριφθεί... - αποτελούν ίσως την υψηλότερη μαρτυρία για την καθαρότητα της ευγνωμοσύνης που συνοδεύει την πίστη. Όλα αυτά, παρατηρεί, δεν αφορούν αποκλειστικά τις γυναίκες. Αλλά οι γυναίκες μπορούν να διδάξουν στους άνδρες την ευγνωμοσύνη και την τρυφερότητα της πίστης, την οποία μερικές φορές δυσκολεύονται περισσότερο να κατανοήσουν.
Στο διάλογο μεταξύ του Αναστημένου Ιησού και του Πέτρου στο τέλος του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου (21:15-23, βλ. Γενική Ακρόαση 22-VI-2022), ο Φραγκίσκος βρίσκει επίσης τη βάση για τη συμβουλή του προς τους ηλικιωμένους.
"Πρέπει να είστε μάρτυρες για τον Ιησού ακόμη και στην αδυναμία, στην ασθένεια και στον θάνατο.. Επιπλέον, ο Κύριος μας μιλάει πάντα ανάλογα με την ηλικία μας. Και οι δικοί μας ακόλουθοι πρέπει να μάθουν να επιτρέπουν στους εαυτούς μας να διδάσκονται και να διαμορφώνονται από την αδυναμία μας, την αδυναμία μας, την εξάρτησή μας από τους άλλους, ακόμη και στην ενδυμασία μας, στο βάδισμά μας.
La vida espiritual (por la oración y los sacramentos, especialmente la Eucaristía y la confesión de los pecados) es la que nos da esa fortaleza y sabiduría para saber despedirse con una sonrisa: «una despedida alegre: he vivido mi vida, he conservado mi fe». A los demás, especialmente a los jóvenes, corresponde ayudar a los mayores a vivir y expresar esa sabiduría, y saber recibir recibirla.
Στο ίδιο πνεύμα, κοντά στο τέλος της κατήχησης, ο Πάπας μας καλεί να ξαναδιαβάσουμε τον αποχαιρετισμό του Ιησού (πρβλ. Ιωάν. 14): "Όταν φύγω και ετοιμάσω τόπο για σας, θα ξανάρθω και θα σας πάρω κοντά μου, για να είστε κι εσείς εκεί που είμαι εγώ" (14:3). Ο διάδοχος του Πέτρου επιβεβαιώνει: "Ο χρόνος της επίγειας ζωής είναι η χάρη αυτής της περικοπής. Η αλαζονεία να σταματήσει ο χρόνος - να θέλει κανείς αιώνια νεότητα, απεριόριστη ευημερία, απόλυτη εξουσία - δεν είναι μόνο αδύνατη, είναι παραπλανητική" (βλ. Γενική Ακρόαση, 10-VIII-2022).
Εδώ κάτω, η ζωή είναι μύηση, ατέλεια στο δρόμο προς την πληρέστερη ζωή. Και ο Φραγκίσκος βρίσκει την ευκαιρία να πει ότι το κήρυγμά μας, που βρίθει μακαριότητας, φωτός και αγάπης, "ίσως του λείπει λίγη ζωή".
Η αρχική κατήχηση του Πάπα σχετικά με τον "ασπρομάλλη γέροντα" στο βιβλίο του Δανιήλ (7, 9- βλ. Γενική Ακρόαση, 17 Αυγούστου 2022) συνδέεται με αυτό. Έτσι παρουσιάζεται συνήθως ο Θεός Πατέρας. Αλλά αυτό", παρατηρεί ο Φραγκίσκος, "δεν είναι ένα ανόητο σύμβολο" που πρέπει να απομυθοποιηθεί. Είναι ένα σύμβολο μιας αιώνιας ύπαρξης, της αιωνιότητας του Θεού, πάντα παλιού και πάντα νέου, με τη δύναμη και την εγγύτητά του- "επειδή ο Θεός πάντα μας εκπλήσσει με τη νεότητά του, πάντα έρχεται να μας συναντήσει, κάθε μέρα με έναν ιδιαίτερο τρόπο, για εκείνη τη στιγμή, για εμάς".
Ο Φραγκίσκος ολοκλήρωσε την κατήχησή του για τα γηρατειά με την εξέταση του μυστηρίου των γηρατειών. ανάληψη της Παρθένου (βλ. Γενική Ακρόαση, 24-VIII-2022). Στη Δύση - υπενθύμισε - την ατενίζουμε υψωμένη ψηλά, τυλιγμένη σε ένδοξο φως- στην Ανατολή απεικονίζεται ξαπλωμένη, κοιμισμένη, περιτριγυρισμένη από τους Αποστόλους σε προσευχή, ενώ ο Αναστημένος την κρατάει στα χέρια του σαν παιδί. Ο Πάπας επισημαίνει ότι πρέπει να τονιστεί η σύνδεση της Κοίμησης της Παναγίας με την Ανάσταση του Κυρίου, με την οποία συνδέεται και η δική μας, όταν θα αναστηθούμε μαζί του στο τέλος του κόσμου.
Η Μαρία μας προηγείται με την ανάληψή της στον ουρανό, επίσης ως εικόνα της Εκκλησίας, η οποία θα είναι στο τέλος: η προέκταση του αναστημένου σώματος του Χριστού, που έγινε οικογένεια. Ο Ιησούς μιλά γι' αυτό -για την πλήρη ζωή που μας περιμένει στη Βασιλεία των Ουρανών- με διάφορες εικόνες: το γαμήλιο γλέντι, το γλέντι με τους φίλους, η πλούσια συγκομιδή, ο καρπός που έρχεται, όχι χωρίς πόνο. Από όλα αυτά, και για το καλό των άλλων", προτείνει ο Φραγκίσκος, συμπεριλαμβάνοντας τον εαυτό του στην ομάδα, "... θα μπορέσουμε να δούμε την πληρότητα της ζωής που μας περιμένει στη Βασιλεία των Ουρανών".Εμείς, οι ηλικιωμένοι, πρέπει να είμαστε ο σπόρος, το φως αλλά και η ανησυχία αυτής της πληρότητας της ζωής που μας περιμένει".
κ. Ramiro Pellitero Iglesias
Καθηγητής Ποιμαντικής Θεολογίας στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ναβάρα.
(*)Δημοσιεύθηκε στο "Iglesia y nueva evangelización".
