Ευχαριστώ τον Θεό που είμαι χριστιανός και για την πίστη που μου κληροδότησε η οικογένειά μου με απλό τρόπο. Προέρχομαι από αυτόχθονες ρίζες. Οι γονείς μου έχουν καταγωγή από την Quechua. Η μητέρα μου είναι από την επαρχία μεταξύ Ποτόσι και Τσουκισάκα και ο πατέρας μου από το Σούκρε. Λόγω της οικογενειακής κατάστασης, οι γονείς μου αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν από την ύπαιθρο στην πόλη και εκεί γνωρίστηκαν.
Άρχισαν ένα απλό επάγγελμα επειδή δεν μπορούσαν να πάνε σχολείο. Ο πατέρας μου έμαθε το επάγγελμα του ράφτη και η μητέρα μου εργάστηκε ως καθαρίστρια.
Η οικονομική κατάσταση δεν ήταν εύκολη για τους γονείς μου και τα τέσσερα αδέλφια μου. Είμαι ο μικρότερος. Μέχρι σήμερα η οικογένειά μου δεν έχει δικό της σπίτι, παρόλο που τα μεγαλύτερα αδέλφια μου έχουν σπουδάσει και μπόρεσαν να δημιουργήσουν τις δικές τους οικογένειες. Αυτό είναι κάτι που ο πατέρας μου το βλέπει από τον ουρανό, καθώς πέθανε πριν από δύο χρόνια.
Όταν έγινα 13 ετών, πήρα την πρωτοβουλία να προετοιμαστώ για την πρώτη μου κοινωνία. Η κατήχηση με βοήθησε να ανακαλύψω περισσότερο τον Κύριο και έτσι ήρθα πιο κοντά στην ενορία όπου πηγαίναμε στη λειτουργία στο κέντρο της πόλης. Στον ελεύθερο χρόνο μου, συνεργαζόμουν με τους ιερείς σε έναν χώρο που ονομαζόταν ορατόριο, το οποίο ήταν επίσης μια δραστηριότητα προσωπικής και κοινοτικής αναψυχής.
Μετά από δύο χρόνια εγκατέλειψα αυτή την ενοριακή δραστηριότητα λόγω των απαιτήσεων στο σπίτι, αλλά Ένιωσα ένα μεγάλο κενό. Είχα ανάγκη να είμαι κοντά στην κοινοτική ζωή της εκκλησίας. Έτσι οργανώθηκα και άρχισα να πηγαίνω στην ενορία της γειτονιάς. Ο ιερέας με έκανε αμέσως κατηχητή για τα παιδιά της πρώτης κοινωνίας και υπηρέτη της Αγίας Τράπεζας.
Αυτό το νεανικό στάδιο ήταν πολύ ωραίο για μένα, παρόλο που έπρεπε να οργανώσω καλά τον ελεύθερο χρόνο μου, με τις δουλειές στο σπίτι. Στη συνέχεια, εγκατέλειψα αυτές τις ενοριακές εργασίες για τα καθήκοντά μου στο γυμνάσιο και την προ-στρατιωτική θητεία.
"Όταν έγινα 13 ετών, πήρα την πρωτοβουλία να προετοιμαστώ για την πρώτη μου κοινωνία. Η κατήχηση με βοήθησε να ανακαλύψω περισσότερο τον Κύριο και έτσι ήρθα πιο κοντά στην ενορία".
Ο Iván Bravo Calvimontes είναι επισκοπικός ιερέας από τη Λα Παζ της Βολιβίας. Χειροτονήθηκε ιερέας στις 12 Μαΐου 2011. Είναι 37 ετών και προέρχεται από οικογένεια με ιθαγενικές ρίζες. Διετέλεσε εφημέριος για δέκα χρόνια σε μια ενορία ιθαγενών Aymara και περιφερειακών ιθαγενών.
Όταν τελείωσα το σχολείο σκέφτηκα διάφορες πανεπιστημιακές σταδιοδρομίες στον κοινωνικό τομέα, προκειμένου να προσφέρω υπηρεσίες στην ανθρωπότητα και την κοινωνία. Οι γονείς μου με ενθάρρυναν επίσης να γίνω επαγγελματίας σε αυτόν τον τομέα, επειδή είδαν σε μένα ικανότητες και προσόντα και έτσι θα μπορούσα να βγω από τη φτώχεια.
Αλλά υπήρχε κάτι διαφορετικό μέσα μου, γιατί με ενδιέφερε να μάθω για τη ζωή σε έναν οίκο εκπαίδευσης για να γίνω ιερέας. Έτσι ρώτησα και με έβαλαν στο δρόμο με το υπουργείο κλίσεων της ενορίας μου.
Όταν είπα σε όλους στο σπίτι για την κλίση μου, έμειναν άφωνοι. Δεν περίμεναν να μπω σε ιερατική σχολή. Αλλά η απόφασή μου ήταν ελεύθερη και συνειδητή, αν και δεν μπορώ να αρνηθώ ότι λυπήθηκα που εγκατέλειψα την οικογένειά μου και τα προσωπικά μου σχέδια.
Ωστόσο, κάτι μεγαλύτερο από τη δύναμή μου μου έδωσε το κουράγιο να το κάνω. Την ημέρα που θα έφευγα από το σπίτι, γνώριζαν ότι επρόκειτο για ένα πολύ ώριμο βήμα εκ μέρους μου, μια απόφαση που αποδέχθηκαν επειδή συνειδητοποίησαν ότι επρόκειτο για ένα πολύ ώριμο βήμα εκ μέρους μου. ότι εμείς τα παιδιά θα πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι στην επαγγελματική διάκριση για τη ζωή.
Στην ιερατική μου εκπαίδευση γνώρισα ιερείς του Opus Dei που με εξομολογήθηκαν, με ενθάρρυναν και με συνόδευσαν. Αφού χειροτονήθηκα διάκονος, με προσκάλεσαν σε κύκλους για ιερείς όπου ένιωσα πολύ καλά και έτσι γνώρισα τον Άγιο Ιωσημαρία, στον οποίο εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου σε διάφορες περιστάσεις της ζωής μου.
"Όταν μίλησα για την κλίση μου στο σπίτι, όλοι έμειναν άφωνοι. Ωστόσο, κάτι μεγαλύτερο από τη δύναμή μου μου έδωσε το κουράγιο να το κάνω. Την ημέρα που έφυγα από το σπίτι γνώριζαν ότι επρόκειτο για ένα πολύ ώριμο βήμα από μέρους μου, μια απόφαση που αποδέχτηκαν γιατί συνειδητοποίησαν ότι εμείς οι γιοι πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι στην επαγγελματική διάκριση για μια ζωή".
"Η επισκοπή μου περνάει δύσκολες στιγμές πολύ πριν από την πανδημία. Για το λόγο αυτό, πολλοί ιερείς της δικαιοδοσίας δεν είχαν την ευκαιρία να ακολουθήσουν ανώτερες σπουδές, όχι μόνο λόγω της ισοτιμίας του εθνικού νομίσματος με το ξένο νόμισμα, αλλά και λόγω της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης στη Βολιβία, όπου η Εκκλησία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει διώξεις και υπάρχει μείωση των κλίσεων.
Ωστόσο, ο νέος αρχιεπίσκοπος δεν το βάζει κάτω και δεσμεύεται για τα προσόντα του κλήρου. Έτσι δεχθήκαμε τη δυνατότητα να σπουδάσουμε στο Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού στη Ρώμη, παρά την περίπλοκη κατάσταση που διέρχεται η τοπική μας Εκκλησία", λέει ο D. Iván.
Χειροτονήθηκα ιερέας στις 12 Μαΐου 2011. Το 2017, μου ανατέθηκε ως ιερέας ενορίας σε μια ενορία των ιθαγενών Αϊμάρα και των περιφερειακών.
Συνέχισα να παρακολουθώ τα κατασκηνωτικά προγράμματα για τους ιερείς της επισκοπής που προσέφερε το Έργο και έτσι το 2021, μετά από δέκα χρόνια υπηρεσίας στην ενορία, ο επίσκοπός μου με έκανε να συνειδητοποιήσω την ανάγκη για ανώτερες σπουδές.
Από τη στιγμή που άνοιξε αυτή η δυνατότητα, έθεσα τα πάντα υπό το θέλημα του Θεού. Το οικονομικό κόστος ήταν υψηλό, διότι η επισκοπή μου περνούσε δύσκολες στιγμές πολύ πριν από την πανδημία.
Ως εκ τούτου, πολλοί ιερείς στη δικαιοδοσία δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα, όχι μόνο λόγω της μεταβολής του εθνικού νομίσματος με το ξένο νόμισμα, αλλά και λόγω της κατάστασης Η Εκκλησία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει διωγμούς και μείωση των κλήσεων.
Ωστόσο, ο νέος αρχιεπίσκοπος δεν το βάζει κάτω και δεσμεύεται για τα προσόντα του κλήρου. Έτσι δεχθήκαμε τη δυνατότητα σπουδών στο Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού, παρά την περίπλοκη κατάσταση της τοπικής μας Εκκλησίας.
Δεν είχα εγκαταλείψει ποτέ τη χώρα μου και έπρεπε να κάνω τα πάντα από το μηδέν για να μπορέσω να έχω πρόσβαση σε αυτές τις σπουδές. Είναι υπέροχο γιατί όλα είναι καινούργια για μένα. Για τον λόγο αυτό, είμαι πολύ ευγνώμων στον Κύριο για το δώρο των σπουδών στο Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού στη Ρώμη.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι ο π. Josemaría μου επέτρεψε να είμαι εκεί. εδώ. Δίνω τον καλύτερό μου εαυτό μπροστά σε ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει σε αυτή την όμορφη εμπειρία πίστης και ζωής. Στο Πανεπιστήμιο, συνειδητοποιούμε ότι ο Κύριος βρίσκεται ανάμεσά μας, επειδή η καθολικότητα γίνεται αισθητή.Ιερείς από την Αμερική, την Ευρώπη, την Ινδία, την Αυστραλία, την Αφρική.
Μιλάμε για τον Θεό, ζούμε γι' Αυτόν και γιορτάζουμε σε κοινωνία, διαμορφώνοντας τους εαυτούς μας με τον Ιησού στον Καλό Ποιμένα, για να αγιάσουμε την καθημερινή ζωή. Ευχαριστούμε τον Θεό και εκείνους που μας επιτρέπουν να διαμορφωνόμαστε και να επιστρέφουμε στις χώρες μας με τη χαρά του Ευαγγελίου, απεσταλμένοι ως μαθητές και ιεραπόστολοι.
Με ευγνωμοσύνη ένας υπηρέτης εν Χριστώ και Μαρία.
