Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1986, ο Andreas Widmer έκανε την πρώτη του υπηρεσία ως Ελβετός Φρουρός στην υπηρεσία του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β', του αφεντικού του.
Η πρώτη συνάντηση μεταξύ των δύο έγινε την ώρα που ο Άγιος Ιωάννης Παύλος Β' έβγαινε από την πόρτα του παπικού διαμερίσματός του και πήγαινε να τελέσει τη μεταμεσονύκτια λειτουργία. Ποιος θα πίστευε ο νεαρός Widmer ότι ο Κάρολος Wojtyla θα του έκανε εκείνη την πρώτη στιγμή ανεξίτηλη εντύπωση!
Ήταν η μεγάλη ικανότητα του ποντίφικα να βρίσκεται σε αυτό που έκανε, που τον έκανε να αντιληφθεί τις προσωπικές συνθήκες που περνούσε ο νεαρός, δόκιμος Ελβετός φρουρός. Περιπτώσεις που του προκαλούσαν ανησυχία, μέχρι που ο Άγιος Ιωάννης Παύλος Β' ξεκίνησε τη συζήτηση.
Widmer ήταν νέος, λαχταρούσε για την οικογένειά του στο αποκορύφωμα της Χριστούγεννα και αισθανόταν λίγο καταθλιπτικός και χωρίς αυτοπεποίθηση. Δεν είχε συζητήσει αυτό το συναίσθημα με κανέναν.
Ο Ιωάννης Παύλος Β' τον πλησίασε και του είπε: "Είναι φανερό ότι αυτά είναι τα πρώτα σας Χριστούγεννα μακριά από το σπίτι! Εκτιμώ πολύ τη θυσία που κάνετε για την Εκκλησία. Θα προσευχηθώ για σας απόψε στη λειτουργία". Κανείς από τους συναδέλφους και τους φίλους του δεν είχε παρατηρήσει την αγωνία του εκείνο το βράδυ.
Έπρεπε να είναι ο ηγέτης 1,2 δισεκατομμυρίων Καθολικών που τον πρόσεξε και του έδωσε ένα μάθημα ηγεσίας για κάποιον που είναι πρόθυμος να υπηρετήσει.
Και να κρατάει τα μάτια του ψηλά και σταθερά στην απόσταση. "Ο Ιωάννης Παύλος είχε πάντα την προοπτική ολόκληρης της ζωής μου όταν μου μιλούσε. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό είναι φυσικό επακόλουθο της μακρόχρονης αφοσίωσής του στο πανεπιστήμιο ως εφημέριος.
Μια φορά σταμάτησε να μου μιλήσει. Ήθελε να μάθει πώς τα πάω και αν μου άρεσε πολύ ή λίγο να είμαι Ελβετός φρουρός. Του μίλησα για τις ασχολίες και τις ανησυχίες μου, οι οποίες ήταν όλες επικεντρωμένες στο βραχυπρόθεσμο μέλλον.
Με βοήθησε να μετακινηθώ από ένα βραχυπρόθεσμο όραμα σε ένα μακροπρόθεσμο όραμα για το υπόλοιπο της ζωής μου. Σύμφωνα με τον Widmer, ο ποντίφικας τον ωθούσε πάντα να φτάνει σε υψηλότερους στόχους και να μην μένει κολλημένος στη μετριότητα. "Με έσπρωξε να σκέφτομαι μεγάλα πράγματα.
"Κάθε φορά που μιλούσα με Χουάν Πάμπλο, Ακόμα και όταν πέρασα απλά για να πω ένα γεια, με έκανε να νιώθω ότι ήμουν ο λόγος που ξύπνησε εκείνο το πρωί".
Ας επιστρέψουμε στην πρώτη συνάντηση του Widmer με το νέο του αφεντικό εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων. Ο Widmer παραδέχεται ότι ένιωθε θλίψη και ήταν αποφασισμένος να εγκαταλείψει την υπηρεσία. Σκέφτηκε τότε ότι είχε κάνει ένα τεράστιο λάθος με την εγγραφή του στο Σώμα της Ελβετικής Φρουράς.
Όταν ο Πάπας έφυγε από το διαμέρισμά του, θα μπορούσε απλώς να περάσει. "Αλλά δεν πέρασε απλά. Σταμάτησε και συνειδητοποίησε ότι ήμουν προβληματισμένος και τον πραγματικό λόγο για την κατάστασή μου. Είχε μια εξαιρετική ικανότητα να παρατηρεί τα πράγματα την κατάλληλη στιγμή, να αντιλαμβάνεται το πραγματικό συναίσθημα των ανθρώπων που συναντούσε".
Ο Ιωάννης Παύλος έκανε τους ανθρώπους να αισθάνονται ξεχωριστοί επειδή ήταν παρών. Αυτό είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό ενός ηγέτη που εμπνέει τους ανθρώπους.
"Οι άνθρωποι που μου λένε ότι εργάζονται για εμπνευσμένους ηγέτες σχεδόν πάντα σχολιάζουν ότι το αφεντικό τους τους κάνει να αισθάνονται ότι είναι το πιο σημαντικό άτομο στο δωμάτιο εκείνη τη στιγμή και ότι το αφεντικό τους νοιάζεται πραγματικά για την ευημερία τους.
Στη φωτογραφία ο Andreas Widmer χαιρετά τον τότε Πάπα Ιωάννη Παύλο Β'.
"Ο Ιωάννης Παύλος πίστευε σε μένα περισσότερο από ό,τι εγώ στον εαυτό μου", είπε ο Widmer. "Αυτό ενίσχυσε την αυτοεκτίμησή μου και μου επέτρεψε να πετύχω περισσότερα από όσα θα πίστευα ότι ήταν δυνατά. Πίστευε σε μένα πριν από μένα.
Οι ηγέτες που εμπνέουν πιστεύουν στους ανθρώπους, συχνά περισσότερο από ό,τι πιστεύουν στον εαυτό τους και πιο έντονα. Έχουμε το παράδειγμα εκατομμυρίων νέων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, των οποίων η αυτοεκτίμηση αυξήθηκε επειδή ο Ιωάννης Παύλος Β' τους ενέπνευσε πιστεύοντας στις δυνατότητές τους και τους άφησε το μήνυμα "Μη φοβάστε".
Σύμφωνα με τον Widmer, "ο Ιωάννης Παύλος Β΄ μίλησε για την εργασία όχι ως βάρος αλλά ως ευκαιρία να γίνουμε αυτό που καλούμαστε να γίνουμε. Πίστευε ακράδαντα ότι είναι η εργασία αυτό που μας κάνει πραγματικά ανθρώπους.
Ο Ιωάννης Παύλος πίστευε ότι όταν εργαζόμαστε δεν κάνουμε απλώς "περισσότερα"- στην εγκύκλιο επιστολή του Laborem Exercens ο Πάπας έγραψε: "Η εργασία αποτελεί θεμελιώδη διάσταση της ύπαρξης του ανθρώπου στη γη".
Ο Ιωάννης Παύλος Β' γιόρτασε το φαινόμενο της επιχειρηματικότητας, διότι η δημιουργία κάτι από το τίποτα αποτελεί θεμελιώδη πτυχή κάθε πνευματικότητας.
"Ακριβώς όπως όσοι πιστεύουν έχουν Πίστη στον Δημιουργό τους, έτσι και ο επιχειρηματίας πρέπει να έχει Πίστη στο όραμά του, Πίστη στην ικανότητα της ομάδας του να εκτελέσει το όραμα και Πίστη ότι αυτό που έχει βάλει στόχο να επιτύχει είναι έντονα συνδεδεμένο με κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό του".
Ο Ιωάννης Παύλος Β' έπεισε τον Widmer ότι η επιχειρηματικότητα ήταν ένας σπουδαίος δρόμος για να χτίσει τη ζωή του, ένας δρόμος στον οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το δώραΣτόχος του προγράμματος είναι να βοηθήσει τα παιδιά, τα ταλέντα και τις ιδέες να ξεδιπλώσουν το πλήρες δυναμικό τους και να συμμετάσχουν έτσι στο έργο της δημιουργίας.
