Η εσωτερική ζωή του χριστιανού ταυτίζεται με τη σχέση του με τον Χριστό.. Λοιπόν, αυτή η ζωή περνάει μέσα από την Εκκλησία και το αντίστροφο: η σχέση μας με την Εκκλησία περνάει αναγκαστικά μέσα από την προσωπική μας σχέση με τον Χριστό. Σε αυτό το σώμα του Χριστού όλα τα μέλη πρέπει να γίνουν σαν τον Χριστό "μέχρις ότου ο Χριστός μορφωθεί μέσα τους" (Γαλ. 4:9).

Για το λόγο αυτό, λέει η Β΄ Βατικανή και η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας, "είμαστε ενσωματωμένοι στα μυστήρια της ζωής του (...), είμαστε ενωμένοι με τα πάθη του όπως το σώμα με την κεφαλή του. Υποφέρουμε μαζί του για να δοξαστούμε μαζί του" (Lumen gentium, 7, ΚΚΚ 793).

Ενωμένοι στο Μυστικό Σώμα από το Άγιο Πνεύμα

Το μυστήριο του σταυρού του Χριστού, και συνεπώς η χριστιανική έννοια του πόνου, φωτίζεται όταν σκεφτούμε ότι το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που μας ενώνει στο Μυστηριακό Σώμα (την Εκκλησία). Σε τέτοιο βαθμό, ώστε κάθε χριστιανός να μπορεί μια μέρα να πει: "Συμπληρώνω στη σάρκα μου ό,τι λείπει από τα πάθη του Χριστού για χάρη του Σώματός του, που είναι η Εκκλησία" (Κολ 1:24). Και αυτό, για να συνοδεύει τον Κύριο στη βαθιά και ολοκληρωτική αλληλεγγύη του, που τον οδήγησε να πεθάνει για μας, προς αποκατάσταση και εξιλέωση για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων όλων των εποχών.

Santa Edith Stein

Εβραία, φιλόσοφος, χριστιανή, καλόγρια, μάρτυρας, μυστικίστρια και συν-προστάτιδα της Ευρώπης. Πιστεύει ότι ο άνθρωπος φεύγει φυσικά από τον πόνο. Εκείνοι που βρίσκουν ευχαρίστηση στον πόνο μπορούν να το κάνουν μόνο με αφύσικο, ανθυγιεινό και καταστροφικό τρόπο.

Στις 9 Αυγούστου, τη γιορτή του Αγία Edith Steinτου οποίου η μαρτυρία της μεταστροφής από τον Ιουδαϊσμό στον Καθολικισμό έχει συγκινήσει χιλιάδες πιστούς.

Και γράφει: "Μόνο κάποιος του οποίου το πνευματικό μάτι είναι ανοιχτό στις υπερφυσικές συνδέσεις των παγκόσμιων γεγονότων μπορεί να επιθυμεί την εξιλέωση- αλλά αυτό είναι δυνατό μόνο με ανθρώπους στους οποίους ζει το Πνεύμα του Χριστού, οι οποίοι λαμβάνουν τη ζωή, τη δύναμη, το νόημα και την κατεύθυνσή του ως μέλη της κεφαλής" (E.Stein, Werke, XI, L. Gelber και R. Leuven [επιμ.], Druten και Freiburg i. Br.-Basel-Vienna 1983).

Από την άλλη πλευρά, προσθέτει, η εξιλέωση μας συνδέει πιο στενά με τον Χριστό, ακριβώς όπως μια κοινότητα ενώνεται βαθύτερα όταν όλοι εργάζονται μαζί και όπως τα μέλη ενός σώματος ενώνονται όλο και πιο ισχυρά στην οργανική τους αλληλεπίδραση. Και από αυτό βγάζει ένα εκπληκτικά βαθύ συμπέρασμα:

Αλλά εφόσον "το να είμαστε ένα με τον Χριστό είναι η ευτυχία μας και το να είμαστε ένα μαζί Του είναι η ευλογία μας στη γη, η αγάπη για τον σταυρό του Χριστού δεν είναι καθόλου αντίθετη με τη χαρά της θεϊκής μας υιότητας" (froher Gotteskindschaft). Το να βοηθάς να κουβαλάς το σταυρό του Χριστού δίνει μια δυνατή και αγνή χαρά.Και εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα και την ικανότητα να το κάνουν αυτό, οι οικοδόμοι της Βασιλείας του Θεού, είναι τα πιο γνήσια παιδιά του Θεού (στο ίδιο).

Ως σφραγίδα (ενίσχυση και επιβεβαίωση) ότι το Opus Dei ήταν πραγματικά από τον Θεό και ότι γεννήθηκε μέσα στην Εκκλησία και για την υπηρεσία της Εκκλησίας, ο Άγιος Ζοζεμαρία βίωσε στα πρώτα χρόνια του Έργου δυσκολίες και ταυτόχρονα φώτα και παρηγοριά από τον Θεό.

Años después escribe: "Cuando el Señor me daba aquellos golpes, por el año treinta y uno, yo no lo entendía. Y de pronto, en medio de aquella amargura tan grande, esas palabras: tú eres mi hijo (Ps. II, 7), tú eres Cristo. Y yo sólo sabía repetir: Abba, Pater!; Abba, Pater!; Abba!, Abba!, Abba!

Ahora lo veo con una luz nueva, como un nuevo descubrimiento: como se ve, al pasar los años, la mano del Señor, de la Sabiduría divina, del Todopoderoso. Tú has hecho, Señor, que yo entendiera que tener la Cruz de Cristo es encontrar la felicidad, la alegría. Y la razón –lo veo con más claridad que nunca– es ésta: tener la Cruz es identificarse con Cristo, es ser Cristo, y, por eso, ser hijo de Dios" (Meditación, 28-IV-1963, citada por A. de Fuenmayor, V. Gómez-Iglesias y J. L. Illanes, El itinerario jurídico del Opus Dei. Historia y defensa de un carisma, Pamplona 1989, p. 31).

Μετατροπή των ηττών σε νίκες

Ως καρπός του σταυρού και εκ μέρους του Πατέρα, ο Ιησούς μας δίνει το Άγιο Πνεύμα, το οποίο μας ενώνει στο Μυστηριακό Σώμα του και μας δίνει τη ζωή που προέρχεται από τη διατρυπημένη Καρδιά. Και μας προσκαλεί, στην πραγματικότητα, να ολοκληρώσουμε με τη ζωή μας (το μεγαλύτερο μέρος της είναι μικρά και συνηθισμένα πράγματα) τι λείπει από τα πάθη του Χριστού μέσα και για αυτό το σώμα που σχηματίζουμε μαζί Του, την Εκκλησία.

Ως εκ τούτου, "αυτό που θεραπεύει τον άνθρωπο δεν είναι η αποφυγή της οδύνης και η φυγή από τον πόνο, αλλά η ικανότητα να δέχεται τη θλίψη, να ωριμάζει μέσα σε αυτήν και να βρίσκει νόημα σε αυτήν μέσω της ένωσης με τον Χριστό, ο οποίος υπέφερε με άπειρη αγάπη" (Βενέδικτος ΙΣΤ', Spe Salvi, 37).

Πριν από δύο χρόνια, στην εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, και στο κήρυγμά του στη Σάντα Μάρτα (14-IX-2018), ο Φραγκίσκος είπε ότι ο σταυρός μας διδάσκει αυτό, ότι στη ζωή υπάρχει αποτυχία και νίκη.. Πρέπει να είμαστε σε θέση να ανεχόμαστε και να υπομένουμε υπομονετικά τις ήττες.

Ακόμα και αυτές που αντιστοιχούν στις αμαρτίες μας, επειδή Εκείνος πλήρωσε για εμάς. "Να τις ανεχόμαστε σ' Αυτόν, να ζητάμε συγχώρεση σ' Αυτόν", αλλά ποτέ να μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να παρασυρθεί από αυτό το αλυσοδεμένο σκυλί που είναι ο διάβολος. Και μας συμβούλευσε να είμαστε ήσυχοι στο σπίτι, θα κάναμε 5, 10, 15 λεπτά μπροστά από έναν σταυρό...Ο μικρός σταυρός στο κομποσκοίνι, ίσως: κοιτάξτε τον, γιατί είναι σίγουρα ένα σημάδι ήττας που προκαλεί διωγμό, αλλά είναι και "Το σημάδι της νίκης μας, επειδή ο Θεός νίκησε εκεί". Τότε μπορούμε να μετατρέψουμε τις ήττες (μας) σε νίκες (του Θεού).