Vsako leto Četrtek po BinkoštiCerkev praznuje poseben liturgični praznik: fiesta de Jesucristo, Sumo y Eterno Sacerdote. To ni le še en liturgični spomin, ampak globoko povabilo k razmišljanju o samem srcu krščanske skrivnosti: Kristus, ki se daruje Očetu za odrešenje svetain ki povezuje duhovnike Cerkve s to žrtvijo.
Ta praznik ima v središču Kristusa v njegovem duhovniška razsežnosttj. kot posrednik med Bogom in človekom (prim. 1 Tim 2,5). Ne praznuje določenega trenutka svojega življenja (na primer božiča ali velike noči), temveč svoje večno duhovniško bitjepo Melkizedekovem redu (prim. Heb 5,6).
Jezus ni bil duhovnik kot tisti v judovskem templju. On je popoln duhovnik ker je ponujal ne živalske žrtve, ampak njegovo lastno telo in kri. v poslušnosti in ljubezni do Očeta. Kot pravi Pismo Hebrejcem: "Kristus je prišel kot veliki duhovnik prihodnjih dobrih stvari ... ne s krvjo kozlov in telet, ampak s svojo krvjo je enkrat za vselej vstopil v svetišče in dosegel večno odkupitev" (Heb 9,11-12).
Ta praznik so v 20. stoletju v liturgični koledar uvedli nekateri škofje, zlasti v Španiji in Latinski Ameriki, leta 1987 pa ga je odobrila Kongregacija za bogoslužje. Od takrat so ga sprejele številne škofije po vsem svetu.
Cerkev uči, da je Kristus duhovnik, žrtev in oltar hkrati. Ni le tisti, ki ponuja, ampak tudi tisti, ki tisti, ki se preda.Kristus, večni duhovnik, je z daritvijo svojega telesa enkrat za vselej dovršil delo človeškega odrešenja" (predgovor k maši tega praznika).
Pri zadnji večerji je zakramentalno napovedal žrtev, ki jo bo dokončal na križu. Od takrat, vsaka maša je resnična in zakramentalna uresničitev te edine žrtve. Po moči Svetega Duha se ne ponavlja, ampak postaja navzoč.
Zato duhovniki obhajajo evharistijo, deluje "in persona Christi Capitis". (v osebi Kristusa, Glave) in ne zgolj kot delegati ali predstavniki. Po njih deluje Kristus sam.
Ta festival je tudi privilegirana priložnost, da molitev za duhovnike. Skupaj s Kristusom Duhovnikom so bili sestavljeni za nadaljevanje njegovega poslanstva. Po besedah svetega Janeza Pavla II: "Službeno duhovništvo je deležno edinega Kristusovega duhovništva in ima nalogo, da v vsaki dobi udejanja odkupno žrtev" (Pismo duhovnikom, veliki četrtek 1986).
Danes duhovniki bolj kot kdaj koli prej potrebujejo našo bližino, naklonjenost in molitve. Njihovo poslanstvo je lepo, a tudi zahtevno. So orodje Kristusove ljubezni, vendar niso izvzeti iz težav, utrujenosti in skušnjav.
Ta festival je torej tudi poziv k obnovitvi ljubezni in podpore našim pastorjem. To je tudi dan za poziv k novim duhovniškim poklicem. Cerkev potrebuje moške, ki so v ljubezni do Kristusa pripravljeni svoje življenje posvetiti služenju evangeliju.
Kontemplirati Kristusa kot najvišjega in večnega duhovnika pomeni kontemplirati njegovo Srce, njegovo podaritev samega sebe, njegovo poslušnost Očetu in njegovo sočutje do človeštva. Postal je duhovnik, da bi brez prestanka posreduj za nasKot piše v Pismu Hebrejcem: "On lahko reši tiste, ki po njem prihajajo k Bogu, saj vedno živi, da bi posredoval zanje" (Heb 7,25).
V svetu, ki ga zaznamujejo samozadostnost, naglica in površnost, je pogled na Kristusa Duhovnika poziv k življenju duhovnost darovanja, priprošnje in tihega služenja. Kristus se ne vsiljuje, ampak se ponuja. Ne zahteva: daje samega sebe. Ne pokaže se, ampak se daruje do skrajnosti.
Za vernike laike je ta praznik tudi opomin, da vsi krščeni so deležni Kristusovega duhovništva. Sveti Peter jasno pravi: "Vi ste izvoljeni rod, kraljevsko duhovništvo, svet narod, Božje ljudstvo" (1 Pt 2,9).
Na spletni strani . skupno duhovništvo vernikov se živi v vsakodnevnem darovanju, molitvi, dobrodelnosti in pričevanju življenja. Vsak kristjan je poklican, da svoje življenje daruje kot duhovno žrtev, všečno Bogu (prim. Rim 12,1).
Praznik Jezusa Kristusa, najvišjega in večnega duhovnika, nas vabi k z obnovljeno vero poglejte k oltarju.in spoznati, da je tam deloval Kristus sam. Spominja nas, da odrešitev ne prihaja iz naših del, ampak iz Kristusove žrtve.. In da je ta žrtev večna, vedno živa, vedno učinkovita.
To je globoko evharistični, globoko duhovniški in globoko cerkveni praznik. To je priložnost, da se Kristusu zahvalimo za njegovo darovanje, da molimo za tiste, ki so poklicani, da ga zakramentalno zastopajo, in da se skupaj z njim darujemo Očetu za dobro sveta.
1. ¿Cuál es la identidad del sacerdote? La de Cristo. Todos los cristianos podemos y debemos ser no ya alter Christus sino ipse Christus, otros Cristos, ¡el mismo Cristo! Pero en el sacerdote esto se da inmediatamente, de forma sacramental (Amar a la Iglesia, 38).
2. A los sacerdotes se nos pide la humildad de aprender a no estar de moda, de ser realmente siervos de los siervos de Dios (...), para que los cristianos corrientes, los laicos, hagan presente, en todos los ambientes de la sociedad, a Cristo (Conversaciones, 59).
Duhovnik, ki tako živi sveto mašo - obožuje, odrešuje, spodbuja, se zahvaljuje, se istoveti s Kristusom - in ki druge uči, naj postane oltarna daritev središče in korenina krščanskega življenja, bo resnično pokazal neprimerljivo veličino svoje poklicanosti, tisti značaj, s katerim je zapečaten in ki ga ne bo izgubil za vse večne čase (Ljubezen do Cerkve, 49). (Amar a la Iglesia, 49).
4. He concebido siempre mi labor de sacerdote y de pastor de almas como una tarea encaminada a situar a cada uno frente a las exigencias completas de su vida, ayudándole a descubrir lo que Dios, en concreto, le pide, sin poner limitación alguna a esa independencia santa y a esa bendita responsabilidad individual, que son características de una conciencia cristiana (Es Cristo que pasa, 99).
5. ¡Valor de la piedad en la Santa Liturgia!
Nada me extrañó lo que, hace unos días, me comentaba una persona hablando de un sacerdote ejemplar, fallecido recientemente: ¡qué santo era!
—¿Le trató Vd. mucho?, le pregunté.
—No —me contestó—, pero le vi una vez celebrar la Santa Misa (Forja, 645).
6. No quiero —por sabido— dejar de recordarte otra vez que el Sacerdote es "otro Cristo". —Y que el Espíritu Santo ha dicho: "nolite tangere Christos meos" —no queráis tocar a "mis Cristos" (Camino, 67).
7. El trabajo —por decirlo así— profesional de los sacerdotes es un ministerio divino y público, que abraza exigentemente toda la actividad hasta tal punto que, en general, si a un sacerdote le sobra tiempo para otra labor que no sea propiamente sacerdotal, puede estar seguro de que no cumple el deber de su ministerio (Amigos de Dios, 265).
8. Cristo, que subió a la Cruz con los brazos abiertos de par en par, con gesto de Sacerdote Eterno, quiere contar con nosotros —¡que no somos nada!—, para llevar a "todos" los hombres los frutos de su Redención (Forja, 4).
9. Ni a la derecha ni a la izquierda, ni al centro. Yo, como sacerdote, procuro estar con Cristo, que sobre la Cruz abrió los dos brazos y no sólo uno de ellos: tomo con libertad, de cada grupo, aquello que me convence, y que me hace tener el corazón y los brazos acogedores, para toda la humanidad (Conversaciones, 44).
10. Aquel sacerdote amigo trabajaba pensando en Dios, asido a su mano paterna, y ayudando a que los demás asimilaran estas ideas madres. Por eso, se decía: cuando tú mueras, todo seguirá bien, porque continuará ocupándose Él(Surco, 884).
11. Me convenció aquel sacerdote amigo nuestro. Me hablaba de su labor apostólica, y me aseguraba que no hay ocupaciones poco importantes. Debajo de este campo cuajado de rosas —decía—, se esconde el esfuerzo silencioso de tantas almas que, con su trabajo y oración, con su oración y trabajo, han conseguido del Cielo un raudal de lluvias de la gracia, que todo lo fecunda (Surco, 530).
12. ¡Vive la Santa Misa!
—Te ayudará aquella consideración que se hacía un sacerdote enamorado: ¿es posible, Dios mío, participar en la Santa Misa y no ser santo?
—Y continuaba: ¡me quedaré metido cada día, cumpliendo un propósito antiguo, en la Llaga del Costado de mi Señor!
—¡Anímate! (Forja, 934).
Biti kristjan - in na poseben način biti duhovnik, pri čemer ne smemo pozabiti, da so vsi krščeni deležni kraljevega duhovništva - pomeni biti nenehno pri križu. (Forja, 882).
14. No nos acostumbremos a los milagros que se operan ante nosotros: a este admirable portento de que el Señor baje cada día a las manos del sacerdote. Jesús nos quiere despiertos, para que nos convenzamos de la grandeza de su poder, y para que oigamos nuevamente su promesa: venite post me, et faciam vos fieri piscatores hominum, si me seguís, os haré pescadores de hombres; seréis eficaces, y atraeréis las almas hacia Dios. Debemos confiar, por tanto, en esas palabras del Señor: meterse en la barca, empuñar los remos, izar las velas, y lanzarse a ese mar del mundo que Cristo nos entrega como heredad (Es Cristo que pasa, 159).
Si es verdad que arrastramos miserias personales, también lo es que el Señor cuenta con nuestros errores. No escapa a su mirada misericordiosa que los hombres somos criaturas con limitaciones, con flaquezas, con imperfecciones, inclinadas al pecado. Pero nos manda que luchemos, que reconozcamos nuestros defectos; no para acobardarnos, sino para arrepentirnos y fomentar el deseo de ser mejores (Es Cristo que pasa, 159).
15. Sacerdote, hermano mío, habla siempre de Dios, que, si eres suyo, no habrá monotonía en tus coloquios (Forja, 965).
16. La guarda del corazón. —Así rezaba aquel sacerdote: "Jesús, que mi pobre corazón sea huerto sellado; que mi pobre corazón sea un paraíso, donde vivas Tú; que el Ángel de mi Guarda lo custodie, con espada de fuego, con la que purifique todos los afectos antes de que entren en mí; Jesús, con el divino sello de tu Cruz, sella mi pobre corazón" (Forja, 412).
17. Cuando daba la Sagrada Comunión, aquel sacerdote sentía ganas de gritar: ¡ahí te entrego la Felicidad! (Forja, 267)
18. Para no escandalizar, para no producir ni la sombra de la sospecha de que los hijos de Dios son flojos o no sirven, para no ser causa de desedificación..., vosotros habéis de esforzaros en ofrecer con vuestra conducta la medida justa, el buen talante de un hombre responsable (Amigos de Dios, 70).
