Hernando José Bello Rodríguez jest seminarzystą w diecezji Cartagena w Kolumbii.
Kiedy miał zaledwie 16 lat, Hernando Bello (Kolumbia, 1993) znalazł w domu biografię Jana Pawła II. Zawsze był wielkim czytelnikiem i to właśnie dzięki temu hobby Bóg otworzył mu oczy. To było lato i mówi, że chociaż wielu rzeczy nie zrozumiał, to bardzo mu się podobało: "Przeczytałem ją na jednym posiedzeniu, a miała około 1300 stron. Jego postać zrobiła na mnie tak duże wrażenie, że postanowiłem, iż chcę studiować teologię. Nie po to, żeby zostać księdzem, tylko żeby studiować teologię, bo chyba jeszcze nie miałem odwagi rozpoznać swojego powołania".
Wkrótce potem rozpoczął się jego okres rozeznania. Kiedy nadszedł czas wyboru studiów, jego kierownik duchowy polecił mu, aby przed wstąpieniem do seminarium nauczył się zawodu cywilnego. Opowiedział mu o Pampelunie i po przedyskutowaniu tego z rodzicami, we wrześniu 2011 roku przyjechał studiować podwójny dyplom z filozofii i dziennikarstwa.
"Kariera w cywilu najpierw pomogła mi się odnaleźć i postawić stopy na ziemi. Zamiast odciągać mnie od Bożego powołania, pomogło mi je wzmocnić. Tak więc stopniowo kultywowałam swoje powołanie. Teraz jestem w seminarium właściwym, ale zrozumiałem, że seminarium to nie miejsce, ale czas" - mówi.
Hernando nie wiedział, dopóki nie powiedział rodzicom o swoim powołaniu, że jest ono owocem prośby, jaką jego matka skierowała do Matki Bożej z Medjugorge: "Moi rodzice nie mogli mieć dzieci, więc skorzystali z wizyty obrazu Matki Bożej w katedrze w Cartagena de Indias, aby pójść i pomodlić się do Niej. Moja matka powiedziała do Matki Bożej: "Jeśli dasz mi syna, poświęcę go Twojemu Synowi". 1 maja - pierwszego dnia miesiąca Marii - urodziłem się ja, a ponieważ Bóg nie daje się prześcignąć w hojności, trzy lata później urodził się mój brat".
Oprócz Matki Boskiej, z oczywistych powodów, ma szczególne nabożeństwo do świętego Jana Pawła II, świętego José María Escrivá i świętej Teresy od Jezusa. "Uwielbiam Ávilę i ilekroć tam byłem, zawsze bardzo mi się podobało", mówi. I mówi, że bardzo chciałby móc pomagać w parafii w lecie.
Przez cały okres studiów pielęgnował miłość do pisania, był wolontariuszem w Tantaka, udzielając wsparcia w szkole, i należał do zespołu Argumenty, gdzie współpracował przy tworzeniu strony internetowej. Obecnie mieszka w Międzynarodowym Seminarium Duchownym w Bidasoa i, jeśli Bóg pozwoli, w czerwcu 2022 r. ukończy studia licencjackie z teologii: "Jeśli urodziłam się w Cartagenie, to chyba dlatego, że Pan chce, abym tam była. Chciałabym wrócić do Kolumbii i pomóc w formacji powołań. Od św. Teresy i św. Józefa Marii nauczyłam się, że powołanie należy postrzegać jako pielęgnowanie relacji przyjaźni z Bogiem. Gdy istnieje taka przyjaźń, odzwierciedla się radość z własnego powołania.
"Jestem bardzo szczęśliwy z powodu formacji, jaką otrzymuję w perspektywie kapłaństwa, we wszystkich jego wymiarach: duchowym, ludzkim, akademickim i duszpasterskim. Coraz bardziej zdaję sobie sprawę, że nie jestem w stanie odpowiedzieć na dar powołania własnymi siłami - prawdę mówiąc, niewielkimi. Dlatego tak ważne jest, aby mieć ludzi i instytucje, które pomagają kultywować w sposób wolny, radosny i hojny powołanie otrzymane od Boga.
Mam nadzieję, że więcej seminarzystów będzie mogło skorzystać z tych środków formacji, które ja otrzymuję, aby w każdym z powołań kapłańskich wykuwało się serce podobne do serca Jezusa Chrystusa. Chciałbym, aby zdali sobie Państwo sprawę, a jeżeli już to wiedzą, to tym bardziej, że właśnie do tego się Państwo przyczyniają: że serca i dusze są kształtowane na podobieństwo serca i duszy Jezusa Chrystusa. Dziękuję za to dziedzictwo! Proszę nie przestawać się za nas modlić. Ze swej strony może Pan liczyć na moje modlitwy".
