Dean Spiller ma 34 lata i jest seminarzystą w Archidiecezji Johannesburskiej w RPA. Wciąż zaskakuje go powołanie do kapłaństwa, "inna droga niż te oferowane i wywyższane przez świat".
""Miałam doświadczenie podążania wieloma różnymi ścieżkami na różnych etapach mojego życia. Niektóre z nich były moimi własnymi decyzjami, ale w innych przypadkach kierowałam się propozycjami innych osób. Niektóre z tych sposobów przyniosły mi chwilowe szczęście, Zawsze zadawałam sobie pytanie: Czy to jest moja droga? Czy to jest naprawdę najważniejsza rzecz w życiu? Po pewnym czasie poszukiwań w końcu zrozumiałam, że drogi, które doprowadziły mnie do pewnego prawdziwego i trwałego zaangażowania, zawsze okazywały się tymi, którymi prowadził mnie Pan.
Raz Zrozumiałam, że bez Jezusa nie mogę osiągnąć prawdziwego szczęścia.Zaczęłam powierzać swoje decyzje modlitwie, aby On kierował moimi ścieżkami. Na początku nie było łatwo, miałam w swoim życiu złe nawyki. Stopniowo, z pomocą jego łaski, kilku dobrych przyjaciół, kierownictwa duchowego i sakramentów, stawałam się bardziej otwarta na Pana.
Zaczęłam od małych decyzji, jak to, jakiej muzyki mam słuchać, czy mam zaakceptować te filmy, które mój przyjaciel piracił, a skończyłam na większych: Czy powinnam traktować moje powołanie poważnie i być otwarta na pozostawienie wszystkiego, co mam, i ludzi, których kocham, aby odkryć Bożą wolę dla mojego życia?. Był to, jak sądzę, jeden z najważniejszych kroków w kierunku bardziej autentycznego życia chrześcijańskiego, który ostatecznie otworzył mnie na to powołanie".
Jestem naprawdę wdzięczna CARF i wszystkim moim dobroczyńcom za ich hojność i miłość, i chcę, aby wiedzieli, że modlę się za nich jako siostry i bracia.
Po czasie modlitwy i rozeznania oraz wielu rozmowach z księżmi, Dean postanowił skorzystać z okazji, aby "ryzykować Bogiem".i porozmawiać ze swoim biskupem o przyjęciu do archidiecezji w charakterze seminarzysty. Fakt, że jego biskup wysłał go na studia do Rzymu "był dla mnie niesamowitym momentem, jak również kolejnym potwierdzenie, że robię to z Bożym błogosławieństwem.
Codziennie jestem upokorzony niesamowitą hojnością i służbą wszystkich, którzy sprawiają, że możemy tu być.w Rzymie. Jestem naprawdę wdzięczny CARF i wszystkim moim dobroczyńcom za ich hojność i miłość, i chcę, aby wiedzieli, że modlę się za nich jako siostry i bracia.".
