Śmiała historia Chrystusa Giovanniego Papiniego

Autor, Giovanni Papini

W 1921 r., w setną rocznicę tego wydarzenia, znany włoski intelektualista Giovanni Papini miał czelność opublikować Historię Chrystusa, która bardzo różniła się od wszystkich poprzednich. Miał 40 lat i był obrazoburcą filozofii i religii.

Państwa Literatura włoskabyła bardzo Nietzscheańska, co udowodniła w Człowiek skończony (1913). Udawał, że jest nim w życiu i w literaturze, a swoją egzystencjalną frustrację wyraził słowami: "Tu jest pochowany człowiek, który mógł zostać bogiem".

Pukał do drzwi ideologii, aby zakwestionować wszystko, co można było pomyśleć. Posunął się nawet do tego, że opublikował Wspomnienia o Bogu (1911)Książka jest przykładem ateizmu do granic możliwości - Boga, który kwestionuje swoje istnienie i buntuje się przeciwko tym, którzy go ignorują.

Pisarz sięgnął w swoim życiu dna, mimo że miał rodzinę z Giacintą Giovagnoli, katoliczką i cierpliwą kobietą. Ale pewnego dnia rozpoczął przygodę z czytaniem książek chrześcijańskich.Augustyna, Ćwiczenia duchowe św. Ignacego, Wprowadzenie do pobożnego życia św. Franciszka Salezego... Ten niepokój nieuchronnie doprowadził go do czytanie i rozważanie Ewangelii.

Odkrył, że nie wyrażają one konwencjonalnego sposobu życia. Wręcz przeciwnie, Znalazł w nich nieoczekiwaną formę buntu, która rozbudziła jego pasję życia i inspirację literacką.

Wpływy dla Giovanniego Papiniego

W tym czasie czytał Léona Bloy'a, francuskiego pisarza naznaczonego polemiką, fustiana mieszczańskiego chrześcijaństwa i kultywatora prozy egzaltowanej i kompulsywnej, kogoś, kto uważał się za bojownika przeciwko pozytywizmowi i sceptycyzmowi społeczeństwa swoich czasów.

Giovanni Papini był podziwiany za swój gwałtowny i energiczny język. Zarówno u Bloya, jak i u Papiniego przymiotniki są ostrą bronią miotaną, a wśród nich nie brakuje określeń takich jak "cuchnący", "krwiożerczy", "nieczysty"... W Historii Chrystusa nigdy nie jest ich za mało, aby użyć ich przeciwko religijnym i politycznym władzom Palestyny w Czas Jezusaale także dla uczonych w Piśmie i faryzeuszy.

Odkrycie dla Giovanniego Papiniego

Jednym z wielkich odkryć Papiniego w tej książce są błogosławieństwa. Nie uważa ich za wyraz słabości czy konformizmu.

Wręcz przeciwnie, fascynują go jako sposób na życie, dzięki któremu wznosi się ponad siebie. Są one nadzieją na prawdziwsze życie, w którym inteligencja nie wystarcza.. Odkrywa między innymi, że aby być ubogim w duchu, nie wystarczy być biednym. Trzeba mieć świadomość własnej niedoskonałości.

Zrozumie również, że cisi to nie słabi, ale ci, którzy są uparci w zdobywaniu dóbr duchowych. Pisze, że ci, którzy płaczą, nie są smutni, ale są błogosławieni, gdy wylewają łzy za zło, które uczynili, i za dobro, które mogliby uczynić. Podkreśla, że prawdziwie głodni i spragnieni sprawiedliwości są ci, którzy ufają woli Bożej, a miłosierni nie są ci, którzy litują się nad innymi, lecz ci, którzy litują się również nad sobą.

Nie tylko błogosławieństwa, ale cała Ewangelia jest przesłaniem skierowanym do ostatnich. Tak widzi to Papini, przekonany, że ostatni są przeznaczeni przez Boga do bycia pierwszymi.

Pomimo swojej przeszłości aroganckiego intelektualisty, nadal uważa się za jednego z tych ostatnich i dlatego Dobra Nowina ma mu wiele do powiedzenia.

Już dawno temu szukał nadczłowieka, a jego Historia Chrystusa jest potwierdzeniem, że znalazł Człowieka, a nie nowego człowieka filozofii swoich czasów. Opisy Męki Pańskiej łączą liryzm z realizmem, który nie oszczędza najokrutniejszych szczegółów. Wniosek Papiniego w epilogu jest taki, że Ukrzyżowany został umęczony z miłości do nas. Ale teraz dręczy nas siłą swojej nieubłaganej miłości.